Aardig muurtje

Donderdag 18 augustus

Vanochtend zijn we in gescheiden groepen met twee treinen in Beijing aangekomen. Ik zat in de eerste groep en was er al rond half negen. De treinrit was weer als vanouds met snurkende Chinezen en veel geschud en gerommel Mijn buik speelt nog steeds op en dan zijn de Chinese toiletten geen pretje... Verder was het dan weer ijskoud en dan weer smoorheet in de coupe. De machinist speelde wat met de airco..

We zitten in een net backpackershotel en het ontbijt is geweldig. Bij aankomst sta je al gauw een half uur in de file omdat de hele ringweg structureel vastzit. Enorme gebouwen volgen elkaare op en de Chinezen rijden in patserige wagens om alles zo mogelijk nog meer te verstoppen. Na wat opgefrist te zijn ben ik zelf even naar hetPlein van de Hemelse Vrede en de Verboden stad geweest. Bekend terrein daarom op eigen houtje.De verboden stad was stik druk maar de temperatuur was redelijk. Gewoon even wat dingen bekekebn die ik nog niet had gezien. Rene, Liesbeth en Marc gingen wat uitputtender te werk.

Na Gugong nog even per fietstaxi naar de Behaitempel bovenop een berg. Ook daar was ik al met Fang geweest, maar het uitzicht over Beijing daar is geweldig. Weinig smog en bijna onbewolkte lucht. Na een fikse klimpartij speelde de buik weer op, maar dan pak je gewoon een superdeluxe Audi A6 voor 50 kwai naar het hotel. .

Gisteravond hebben we bij de Japnaner gegeten, helaas te koude Cranberrydrank, dus ....de troubles begonnen weer. Toch hebben we nog even rondom een superblob gewandeld in de avond Een gebouw in de vorm van een enormewaterballon die plat in een reusachtige vijver ligt. Achter de blob waren 40 dames met avondgym bezig op de maten van keiharde muziek

De nacht was onrustig dus vanochten ben ik maar aan de Diacure gegaan. Van Tom kreeg iik wat ORS en bij toverslag was alles weg ! Dat moest ook wel want de Chinese Muur en het Zomerpaleis stonden op het programma. Nu ben ik linksaf gegaan, de muur op, maar dat was erg lastig De meeste Chinezen gaan rechtsaf omdat het daar vlakker is en omdat Voorzitter Mao daar heeft gelopen.De hellingen waren links zo steil dat ik na een tijdje gewoon van het landschap heb genoten. Na een eetpartij bij een vazenwinkel, waarbij ik enkel de wite rijst met moeite naar binnenkreeg zijn we naarhet Zomerpaleis geweest; het vroegere domein van Keizerin XiXi die daar haar zoontje en twee neefjes grootbracht. Xix is een drakenvrouw en dat bleek dan ook wel aan de rigoreuze opvoeding en het gevangenzetten van een neefje. Uiteindelijk was alles voor nietswant XiXi stierf in 1911 en de laatste Keizer kreeg een roemloos einde.

Depaleistuin met hetcentrale Kunmingmeer is enorm. Verder zijn de beklimmingen weer niet van de lucht zodat we bijna te laat bij de uitgang kwamen. De busrit verliek via de avondspits en was dus gewoon achteraanschuiven en meesukkelen. Normaal een halfuurtje nu meerdan een uur.. Vanavond heb ik me enkel maar aan de yoghurt en bananen gewijd en ga ik vroeg naar bed.

Morgen is onze laatste dag. Dan doen we nog wat inkopen en gaan we naar wat gebouwen. Ik denk hert gebouw van de CCTV van Koolhas. Vandaag hebben we het Vogelnest en de Watercube (Olympische Spelen 2008) al gezien onderweg.. Zondag zit de reis erop en vertrekken werond 11:30 uur omrond 15:00 uur weer inHolland te zijn. Mocht er nog iets voorvallen dan laat ik het weten. Anders sluit ik deze reisblog af en dank ik alle lezers voor hun aandacht !

Chinese capriolen

We naderen de eindbestemming van deze reis door drie landen in Azie ! Op dit moment zijn we al weer een dag in Xi' An waar de drukte enorm is en de warmtezo mogelijkdrukkender. Terwijl een van mijn ex-eisgenoten al lang weer thuis is, zetten wij onze reis gewoon voort...

Maandag 15 juni zijn we rond half twaalf vanuit Lhasa met de Tien Lu express vertrokken. Een lange treinreis dwars door drie denkbeeldige tijdzones, want China kent deze eigenlijk niet. De trein met een ongekend aantal wagons zette zich in Lhassa langzaam in beweging en gleed door eindeloze kale vlaktes, zonder begroeiing of bewoning. Af en toe een vlokje schapen of yaks en hier en daar een Yurta (tent) met wat bewoners.Tot de avond toe was dit het landschap,en de nacht viel laat in. Daarvoor zijn we met Liesbeth, Renee en de kleine familie nog even gaan eten in restauratiewagon. Slechts een enkel menu met aan het eind een troebelige drank met vette ogen. Dat was de soep (Tang) Die lieten we maar staan Tot grote verbazing was er Budweiser bier in de trein. De voorraad werd meteen soldaat gemaakt.

De trein gleed inderdaad door het landschap; je hoorde die wielen amper en in de coupes werd hier en daar gekaart. Ook een lid van de grote familie. Toen Thirze (van de kleine) mij weer wat Chinese les vroeg en ook een Chinese burenfamilie zich er mee inliet, steeg de stemming ten top. Zeer tegen de zin van het Grote Familielid Frank, dat zich niet kon concentreren op het kaartspel. Blaffend beet hij me toe om stil te zijn waarbij ik wat lacherig reageerde. Toen meneer met het korte lontje in ditmaal bedreigingen ontstak zijn we maar gestopt en heb ik een klacht bij Andre neergelegd. Die bleek echter ook al wat problemen met die meneer te hebben. Daarom zijn we maar gaan slapen en gleden we rustig door de nacht.

De andere dag begonnen Chinese capriolen. Het eten van de restauratiewagen was kennelijk niet van een geweldige kwaliteit. Gelukkig hadden we 36 uur in totaal te reizen zodat er veel werd geslapen. Daarbij was meneer Frank nergens meer te zien. We doodden de de tijd met uitstapjes op de perrons en veel lezen.Nog steeds denderde de trein voort. Na, voorzien van 2 locs, 4200 meter te hebben overwonnen, daalde de trein nu behoorlijk. Oren sprongen open en dicht en de trein versnelde als een nijdige rups.

Omdat er weer een kaartpartij was begonnen besloten Rene (die de coupe met Frank deelde) en ik maar ergens anders ons heil te zoeken. Renee kon niet op zijn bed liggen omdat de familie daar al haar XXL bagage had gedeponeerd. Deze is zo gegroeid dat niemand meer de tassen wil dragen. Het landschap veranderde en bomen wonnen het van de vlakten. Vele tunnels, dorpjes en steden denderden voorbij. Na 3000 km liep de trein in de avond tot ieders opluchting onder knetterend onweer Xi An binnen

Dinsdag 16 augustus

Ons hotel is redelijk met wel kleine kamers. We proppen alles vol met bagage en zetten de airco weer op 10. Ondanks de afkoeling tot 30 graden was het klam en warm. Na een ontbijtje in het Chinees restaurant met totaal onbekende gerechten (ik heb het maar even rustig aan gedaan) en verkoopdemonstraties van geweldige schilderijen, ging de hele groep in de ochtend naar het Terracottaleger. Omdat ik daar al twee keer geweest ben, ging ik niet mee en liet ik de Familie met een gerust hart vertrekken. Die plantte zich als gewoonlijk vooraan in de bus en liet de gids op wier plaats ze zaten gerust staan en zitten in het trapportaal. Hee zei Frank, we kunnen onze benen eindelijk strekken.......

Zelf ben ik de stad in geweest , heb alvast over de stadsmuur van Xi An gefietst en ontmoette een Chinese jongen uit een dorpje onder Xi An. Hij sprak redelijk Engels en ik vulde hem in het Chinees aan. Samen zijn we naar de Torens en de Moslimwijk geweest. Laat in de middag zag ik bovenin de klokkentoren ineens Liesbeth, Rene en vele anderen. Ze waren terug van het Leger en bezochten dezelfde toren Toch knap in een stad van 2 miljoen inwoners. Nadat de Chinese vriend afscheid nam, zijn we samen nog even door de moslimwijk gelopen. De bazar was al bijna leeg zodat Thirze op haar gemak naar een Shanghaidress kon zoeken. Zelf kocht ik mijn grootste wens een Mao horloge en wat speldjes van de CP. Voormijn collega's Geschiedenis..

De avond werd gebruikt voor een uitgebreide Dumpling in een van de luidruchtigste restaurants van de stad. Waar in Nederland eters wegzwemelen bij een Claydermannetje met kaarslicht, verdringen de Chinezen zich hier alsvliegen rondom lichtaan de draaitafels waar ook dumplings rondcirkelen. Ook wij (met twaalven) deden een duit in het zakje en bliezen ons partijtje mee. In no time stond onze tafel vol met allerlei schaaltjes met groeten en hapjes waarna eindelijk de bamboebakken met de dumplings (soort deeghapje a la broodje bapao) in allerlei kleuren werden aangevoerd. Meteen was elk bakje leeg zodat er wel 10 bakken nodig waren om de hongerigen te spijzen. Ondertussen steeg de stemming in de grote eetbadkamer tot een ongekend hoogtepunt en was men nauwelijks meer verstaanbaar aan tafel...

De rust die daarna heerste in de drukke straat deed pijn aan de oren. Nog was de avond niet voorbij. Sjoerd had van een Chinees in de trein gehoord over een waterfestival nabij de Ganzenpagoda. Met 5 tukjes kachelden we al kris-kras rijdend, en soms spookrijdend door de brede boulevards. Op de bestemming werd onze chauffeur meteen aangehouden en konden wij naar de fonteinen. In bonte kleuren spoten deze soms dertig meter hoog zodat uiteindelijk de meesten stoom konden afblazen. Het bonte feest met in de verte de pagoda was echt Chinees, druk, bont en met rood verlichte bomen.

Na een tijdje verstomde het water ineens en was het kennelijk voorbij. Nu naar huis, maar dat wilden alle Chinezen ook. Er was geen bus of tukje meer vrij. Dan maar lopen naar een stille wijk. Daar stond een man op de taxi te wachten. Toen ik me daarvoor plaatste was dat niet naar zijn zin.. het was een politieagent met verlof. Daarom staakte ik mijn verplaatsingstactiek. Maar goed ook want Thom signaleerde een aftands busje waar we ons inpropten... De dag was voorbij en de slaap was nabij...

Vandaag de laatste dag in Xi An Gelukkig vertrekken we met twee treinen nu. Andre met de eerste trein en de families en de oudjes en ik met de rest in de tweede vanwege mijn Chinees. Nu op naar Beijing de laatste etappe van deze wel erg uitgebreide Tour..

Troon zonder heerser

Zaterdag 13 augustus 2011 Vandaag is het gelukkig een rustige dag. Vanochtend zijn we naar Norbulinka in Lhassa geweest, het zomerverblijf van de heersende Dalai Lama's In dit park ligt een aantal buitenverblijven van Lama's tot en met dat van de huidige Dalai Lama nummer 14. Deze is vanuit zijn buitenverblijf in 1959 als arbeider gevlucht naar India. Na de Chinese interventie in 1951 werd Daiali Lama in dat park dus in de gaten gehouden en natuurlijk monddood gemaakt.Het park op zich heeft weinig om het lijf behalve wat buitenverblijven van overleden Lama's maar het laatste verblijf van de huidige maakte indruk op me. Vooral de lege troon van de Lama, de slaapkamer en meditatieruimtes zijn aangrijpend. Alles wordt door de huidige heerser wel keurig onderhouden en bevindt zich nog steeds in originele toestand. De gids wist veel te vertellen over de bewoning en de ontsnapping van Tenzing die nu in India woont als banneling. Daarna zijn we snel wat gaan eten bij Dico's en het was er heel gezellig. Dico's is een Chinese fastfoodketen waar een snele hap weinig geld kost. Enkelen zijn vervolgens vertrokken naar de debatterende moniken maar de meesten verkozen om wat inkopen te doen tijdens onze laatste dag in Tibet. Ook ik werk mijn blog maar even bij en zojuist is Andre ook voor de gezelligheid aangeschoven in het Summit Cofeehouse. Morgen een lange treindag naar Xi'an Geen blog dus en 36 uur tussen de rails. We vertrekken om 11:30 en we komen aan op de andere dag in de avond. Het eerste deel is het mooist als we door de hoogvlakte van Tibet reizen.

Snelle banden naar Ganden

Woensdag 10 augustus Woensdagochtend zijn we erg vroeg vertrokken naar Lhassa. We hadden een trip van bijna 300 km voor de boeg dus het was behoorlijk aanpoten. Onderweg zijn we bij een tempel (Gyantse) gestopt die als een vesting tegen een berg lag. In de stupa stonden talrijke boeddha's die nu eindelijk eens wel op de foto gezet mochten worden, prachtig gekleurde afbeeldingen ! Uiteindelijk kwamen we op de hoogste verdieping via een Micky Mousetrapje. Het uitzicht op de vallei is verbazingwekkend. Vervolgens reden we door eindeloze valleien, waar soms enkel yaks rondzwierven en enkele herders. Onderweg stegen we ineens weer naar bijna 5000 meter en stopten we bij een enorme gletsjer. Het was bitterkoud maar we hebben toch een tijdje rondgekeken. Daarna stopten we bij een diep turkooisblauw bergmeer waar we weer belaagd werden door gebedsvlaggetjesverkopers. Na een tweede behoorlijke klim zakten we uiteindelijk de vallei van Lhassa in. Nu werd alles ineens erg Chinees: ruime tunnels en een lange vierbaansweg naar de stad. Rond half zeven arriveerden we doodmoe in de hoofdstad van Tibet. In de avond hebben we gegeten in een restaurant van een Nederlander. Eindelijk echte friet met mayonaise Donderdag 11 augustus Vanochtend was het feest; we konden uitslapen. De trip naar het Potalapaleis stond om half een gepland. Potala is het poleis van de toenmalige heerser van Tibet de Dalai Lama. Der meeste Lama's zijn daar dan ook bijgezet, behalve de laatste natuurlijk die Tibet niet in mag. Het paleis ligt op een heuvel in de stad en het bezoek werd voorafgegaan door een behoorlijke klauterpartij. Even 100 Yuan afrekenen en fototoestel weer opbergen. Niettemin was de Familie bedreven in het stiekum foto's maken. Gewoon een cirkel om de fotograaf en knippen maar. De repressies zijn echter niet van de lucht en ik deed er maar niet aan mee. Bovenin het paleis kom je in een wirwar van gangetjes en trappen. Er zijn omgeveer 1000 kamers zodat de toenmalige heerser die iets liet slingeren even aan het zoeken was. Het meest indrukwekkend was de tombe van de 5e Lama die ineen enorme gouden kist van 5 meter hoog ligt. Het barstte in het Plaleis van de Chinezen met luide gidsen zodat we zelf maar wat rondkeken. Na het bezoek stond het Plaeis van Yoka s middags op met menu. Een schitterende verblijfplaats midden in de Tibetaanse wijk van de stad. De laastste Dalai Lama is hier nog geweest voordat hij werd verbannen. We klomen tot op het dak om de gouden daken en ornamenten te kunnen zien Bovendien was er een prachtig uitzicht. op Potala. Het bezoek van de tempel zelf werd weer omlijst met fotografeerverboden of 20 Yuan per kamer. We werden zowat verpletterd door hordes Chinezen die nu ook vakantie hebben. Uiteindelijk hebben we een goed heenkomen gezocht op de centrale plaats voor de tempel. Liesbeth en ik zijn even aan de grote groep en de families ontsnapt. Ergens gaan eten resulteert telkens weer in ellenlange bestelingen en verwarrende afrekenpartijen. In een Nepalees cafeetje schonken ze heerlijk bier en werd een maaltijd vanuit een aanpalend restaurant bezorgd. De sfeer was er gweldig, meditatieve muziek, wierook en chinese conversatie met de eigenaar. Na ongeveer 2 en een half uur zouden we nog naar de verlichte fonteinen voor het Potalapaleis gaan. Achter ons in de riksja doemde een inktzwarte lucht op. De wind stak op en bliksems schoten door de donderkoppen. We hebben de fonteinen toch gezien net als een geweldig Potala dat fel verlicht afrstak tegen de donkere lucht. De fonteinen zijn een echt Chinees schouwspel met afwisselende en draaiende bewegingen. Een straal reikt tot 30 meter zodat de hele menigte ineens kletsnat was. Omdat de wind sterker opkwam zetten zijn we halsoverkop gevlucht naar het hotel met een bonus voor de riksjadriver als hij voor de regen thuis was. Vrijdag 12 augustus. Vandaag wilden we naar Ganden, een Tibetaans klooster hoog in de bergen, op een uur rijden van Lhassa. Omdat alle bussen volgeboekt waren, regelde Andre een viertal taxi's. Per persoon heen en terug voor 125 Yuan Iets van 13 euro uit en thuis. Meteen na vertrek trapten de chauffeurs meteen fel op het gaspedaal. Dit werd echt The Need for Speed ! Ondanks de aftandse bakken en het aanlopen van de wielen in de wielkasten scheurden we in hoog tempo naar de bergen. Inhaalacties waren complete kamikazerpogingen en soms werden tegenlioggers in de berm gedrukt Loslopende schapen en geiten zochten een goed heenkomen en de bebouwde gebieden werd het pedaal alleen maar ingedrukt. Daarna scheurend de haarspeldbochten in mert slippende achterwielen Na een uurtje stonden we trillend bovenop de berg naast Ganden...Als Co Spee dit had gezien werd hij beslist ook monnik. Natuurlijk weer een kaartje kopen bij de plaatselijke monnik en op weg ! Andre stelde voor op eerst een Chora te lopen, een soort bedevaart rondom het klooster. Omdat Liesbeth, ik en Dick niet Boeddhistisch waren besloten wij het kalm aan te doen. Na bezoek aan de drukkerij en wat verblijven van monikken, kwamen we in een tuin met uitzicht op de vallei. Daar oefende een viertal monikken met twee kleine en twee reusachtige toeters. Eerst filmen en dan vragen of dat mocht natuurlijk. En... het mocht niet helaas... Het zware geluid van de enorme hoorns boven de vallei was indrukwekkend. Waarschijnlijk oefenden ze voor de volgende dag; een bedevaartsdag met uitrollen van de Tanka (soort gebedsdoek van 20 meter hoog) Inmiddels kwam de groep er weer aan en stond zowat iedereen om de musicerende monikken, zonder foto's helaas... We hadden nog een uurtje dus uiteindelijk zijn we nog even naar de Meditation Hall geweest. Hier prevelden een paar honderd monikken hun gebed, een mnonotoon gezoem onbderbroken door een belletje toen het etenstijd was. Enkele monniken snelden ineens naar buiten voor de warme aardappelen en liepen Liesbeth bijna van de sokken. Uiteidelijk kregen de monikken die keurig in rijen naast elkaar zaten een kopje verse aardappelsoep en 10 Yuan van de oppermonnik. Na het bezoek scheurden we weer in no time naar Lhassa, maar de meesten hadden hiert geen weet meer van omdat iedereen zat te slapen in de racewagen Vanmiidag ben ik met Andre , de groepsleider, nog even naar de applestore geweest. Andre wilde kijken naar de prijs van een Ipad en ik naar een conversiestekker voor mijn SD kaartje. Beide wensden werden niet vervuld. De filter dadden ze niet en de prijs van de Ipad in China scheelt 40 euro met Nederland Dan heb je ook nog een tablet met Chinese of Engelse software. Misschien weet mijn neefje die biuj Appel werkt, raad. Zelf zit ik nu in een westers coffeehouse met Wifi op mijn Ipad met toetsenbord deze blog bij te werken. Foto's kan ik nu niet plaatsen maar dat komt nog wel. Voor de thuisblijvers: ik kan ook niet bellen omdat dit erg vervelende en simpele Simyo abonnement geen netwerken in alle bezochte landen toestaat. Dat wordt aanpassen van provider, de volgende keer Dit is echt knudde. Lees de blogs maar de rest hoor je wel als ik weer thuis ben ! Vandaar nu de uitgebreide verhalen ! Zondag vertrekken we met de Tian Lu trein in 36 uur naar Xi An! Maar eerst nog even een paar dagen van Lhassa genieten !

Panchen Lama

Donderdag 9 augustus 2011

Vandaag even een klein blogje want morgen is het een lange dag naar Lhasa. We zitten nu nog steeds in Shigatse in het Yakhotel. Vanochtend zijn we vertrokken naar het Tashilhunpo, het enige Lamaklooster van Tibet. Vroeger zater er hier 5000 monikken, nu nog maar 500. De Chinese heerser is niet blij met de monikken maar gedoogt ze in kleine hoeveelheden. De enige elfde Panchen Lama zit in Peking en mag af en toe naar Shigatse. De Dalai Lama is hier uit den boze; geen afbeeldingen, anders foute boel !

De toegang naar de tempel kost 50 yuan, maar in de tempels lopen de kosten op tot 1800 yuen (190 euro) voor een filmpje. Op zich was het bezoek een hele belevenis; overal monikken en veel gezang en wat muziek De tempels zijn van goud en steken af tegen de blauwe lucht. De binnentempels bestaan uit kleine beelden bovenin een muffe ruimte waar onderaan pelgrims grote koperen ketels vullen met yakboter die ze dan weer aansteken. De gebedsruimte was heel apart met overal lange tafels met kleden aar de monikken bidden.

Vanmiddag zijn we naar de Tibetaanse markt geweest; veel sierraden en yakboterteebekers. Na wat gescharrel op de markt van de locals zijn we terug naar het hotel gegaan. Vanmiddag nog wat gewisseld en naar de groente- en vleesmarkt geweest. Dat kwam me allemaal wel bekend voor. Uiteindelijk even naar de uitgestrekte computerzaal waar veel locals aan het schieten zijn.

Morgen vertrek rond 8 uur naar Lhasa; ongeveer 300 km dus behoorlijk wat over deze wegen. Het weer is voortreffelijk hier; een licht briesje en prachtig weer. Het vreemde aan de tijd is dat wegens de tijd in Peking het hier in de ochtend nog lang donker is. Maar de avonden zijn dan weer erg lang. De lijders aan de hoogteziekte knappen hier weer aardig op. Mijn medicijn is in de avond een glaasje rode wijn !

Adembenemend

zondag 7 augustus 2011

Na een lange en spartaanse nacht in het kleine guesthouse in Nyalam zonder warm water en met en minibedje verrokken we voor een kort heftig tochtje naar Tingri waar ons hetzelfde lot zou wachten. We begonnen eerst onze zware klim naar enorme hoogte in de Himelaya. Gewaarschuwd als we waren voor de gevreesde hoogteziekte dronken de meesten zich plat aan water en zogen hun longen vol. Tingri ligt op 4400 meter maar daarvoor moesten we eerst een behoorlijke knaap overwinnen, een bergpas van ruim 5100 meter. Dat ging enkelen niet in de koude kleren zitten. De lucht wordt erg ijl en daarbij is het landschap adembenemend.. Enorme bergtoppen toornen majestueus uit boven de verder grijsgrauwe bergvlakte. Op de top van de pas hingen honderden gebedsvagen maar Andre vond dat niet genoeg en knoopte met enkele anderen nog wat meer vast. De wind wapperde door de vlaggen maar ook door onze windstoppertjes en de incamutsen waren niet van de lucht. Gevoelstemperatuur ongeveer 5 graden ondanks de felle zon Wat een verschil met Varanasi. Het uitzicht was echter immens en de sneeuw op de toppen bezorgde menigeen kippenvel, hoewel op de bergpas zelf niets lag.

De adem wordt je haast ontnomen zodat we na een tijdje weer afzakten naar Tingri. Ook enkele medereizigers zakten wat weg in de bus ondanks hun enorme watervoorraad. Zelf had ik die ochtend bij het chaotische ontbijt in het hotel van Nyalam waarbij iedereen iets anders kreeg dan wat men had besteld, slechts twee kopjes thee een een gebakken ei ophad...De reis naar Tingri was erg kort en na de binnad stoven de het stoffige plaatsje, wat slechts uit een straat bestond, binnen. Het 'hotel' was slechts een bouwval aan de straatkant..

Gelukkig was de binnenkant wat beter zodat we toch vrij nette kamers kregen, weer zonder koud water natuurlijk. De derde dag zonder een warm bad.. Enkele reizigsters waren intussen door hoogteziekte getroffen en gingen snel naar bed. De rest ging wat lunchen in het restaurantje waar je onder de thee werd begraven. Daarna zouden wat door het plaatsje gaan zwerven en hoopten we op een blik op de Mount Everest.

Helaas alleen maar wolken. Hetdorpje had wel een Tibetaanse sfeer, heel apart met typische huisjes. Er was een marktje en kinderen met een flinke blos dolden om ons heen. Sjoerd kocht nog een broek op de markt. In de verte stond een poolbiljart op straat. Dat stond er al jaren.. Daarna maar weer terug naar ons ' hotel'. We waren drooggelegd, dus geen bier. De middag werd besteed, lezend in de zon en loerend naar de horizon om de Mount te kunnen zien. Weldra zou de steenkoude nacht bezit van ons nemen..

Maandag 8 augustus

Gauw wegwezen uit Tingri, op weg naar Shigatze. Dat is tenminste een stad ! Maar de ochtendaanblik van de bergen was weer geweldig. De tocht voerde door een leeg, kaal enfantastisch landschap. Niets dan kale bergen, lege grasvlakten en af en toe een kudde yaks en een herder. Enige afwisseling zijn de roadbloks van de Chinezen. Enkele malen moesten we stoppen voor een checkpoint, moest iedereen uitstappen, weer in de paspoortrij gaan staan. Bij verlaten van het kantoor liep een volgens mij halfdronken chinees buiten te dollen en te dansen. Je moet wat in deze kale wereld waar af en toe een bus komt...

De volgende bergpas was het record bijna 5300 meter de hoogte is. Vanwege de zieken zouden we maar kort stoppen. Vlug uitstappen foto's maken en weer dalen. Maar ach als je een pas gezien hebt. De lunch was natuurlijk weer chaotisch in het stoffige pleisterplaatsje.Sommigen kregen meteen hun bestelling, de rest niks een een enkeling een nota voor een niet ontvangen maaltijd. Marco kreeg tot twee keer toe de verkeerde bestelling; dat is pasknap ! Na deze toestand zijn we, gewapend met koekjes gauw naar de volgende bergpas vertrokken. De pauze's aldaar werden steeds korter. Gelukkig was het weer prachtig !

Onderweg zijn we nog gestopt in de bush bush , op 5000 km van Beijing, bij een jaarfeest van plaatselijke ruiters waarbij de yakboterthee (erg goor) rijkelijk vloeide. Kinderen dolden weer om ons heen ener werd druk gefotografeerd. Aan het einde van de middag kwamen we in Shigatze.

Shigatze is een echt Chinees stadje in dit Lamarijk. Er zijn hier wel wat Tibetanen maar de meeste Han-Chinezen die hun huis en haard in China hebben verlaten en in Tiber werken, klonteren hier bijeen. Vanavond zijn we gelukkig weer bij een plaatselijke Nepalees gaan eten. Maar het mooiste komt nog ... We konden eindelijk in BAD ! Het hotel is redelijk modern en er is warm water. Ook de kleren kunnen nu in de was. We bijven hier twee dagen dus .. even bijkomen. Morgen gaan e naar een Lamatempel en daarna zijn we vrij. Leve de vakantie !Ook de hoogtezieken gaan weer beter nu we zijn afgedaald naar3800 meter...

Taishi Delay!

Vrijdag 7 augustus 2011

Nadat gisteravond de lucht helemaal dichttrok en de regen in bakkken naar beneden viel, is het vanmorgen bij vertrek rond 6 in de ochtend droog, maar de weg is kletsnat. Dat belooft weinig goeds want we hebben een zware dag naar Tibet te gaan. Er kunnen door de regen landslides komen in de bergen, een soort zandlawine. Omdat de dragers alle bagage niet op het dag maar in de bus hadden gestouwd hadden we weinig plek over. De beenruimte was al helemaal niets, maar nu zaten we ook nog bijna boven elkaar. Na veel geschud en gedoe bereikten we de smalle weg die naar de grens voerde. Hemelsbreed niet zo ver maar via de weg misschien wel 5 keer zoveel. Langzaam kroop de bus naar boven langs een woeste bergrivier en piepkleine dorpjes. Onderweg stopten we even om over een 100 meter lange zwieberende hangbrug te lopen je keek door het gaas beneden je loodrecht naar de woeste rivier...

Naarmate we de grens naderden werd de weg steeds slechter en soms was de weg helemaal weg. Alleen lange tongen leem die van de bergen naar beneden dropen. De bus ploegde zich daaroverheen. Uiteindelijk was er meer leem dan weg door aardverschuivingen en kwamen we in een file. Een stuk voor ons zat een vrachtwagen tot zijn vooras in de blubber en kon niet meer voor- of achteruit. En de grens zou om 4 uur sluiten (Chinese tijd + 2 uur en een kwartier)

De bus achterons had gelukkig een staalkabel en aan de kop van de file stond een bulldozer. Na wat geharrewar in het Nepalees werd de grijparm van de bulldozer aan de vrachtwagen verbonden met de kabel. In enkele seconden vloog de truck uit de blubber. In de bus voor ons zaten pelgrims die spontaan een overwinningslied aanhieven. Wij snel naar onze bus, ploegend door de blub...

De grens kwam in zicht; een nauwe bergengte die als maar smaller werd. Omdat we veel tegenliggers hadden moesten we heel vaak stoppen. Van enige infrastructuur is geen sprake De smalle weg lag er sinds Djenghis Kahn ten strijde trok op paarden en dat was goed genoeg.

Uiteindelijk moesten we in een winkelstraatje uitstappen en de berg oplopen. We zaten vlakbij China. De bagage werd door koelies gedragen, veel vrouwen met draagbanden op het voorhoofd en de rest op de rug.In de verte was de Friendshipsbridge tussen Nepal en Tibet. Kamera's uit en blijven lachen naar de Chinezen was de boodschap. Op de brug moesten we in een bepaalde volgorde staan en was de eerste controle. De poort van China werd gemarkeerd door gouden karakters en twee soldaten die als beelden naar ons keken.

In de hal was het een drukte van jewelste. Een expeditie kwam binnen met veel koelies en allerlei gesnor en wij moesten er ook nog bij. Weer de goede volgorde anders wordt de Chines boos. Alle fruit weggooien en weer lachen. De eerste tassen moesten open omdat de ambtenaar nog ergens een Nepalees banaantje vermoedde. We hadden onze bagage weer teruggekregen dus mijn tas moest ook open. Dat was zo gebeurd Er zat geen fruit in... Maar je weet maar nooit.

Daarna de paspoortcontrole enuiteindelijk de strenge bagagecontrole. Er mag namelijk geen DVD of boek over Tibet vanaf Nepal het land in van weg de grote Lama. In mijn tas zat een boek van mijn zus met een deel over Tibet...Volgens Andre mochthet niet mee en moest ik het opsturen naar huis via DHL. Het werd nu echt spannend. De eerste tassen werden door twee potige Chinezen helemaal doorwoeld. Vooral de zijkanten waren populair. Daar zat ook mijn boek.. De eerste DVD's verdwenen al en over een Tibet boek werden vragen gesteld.

Toen ik aan de beurt was (weer lachen) opende ik de tas en zei tegen de douanier: 'Zhi shi yi Fu, wode yi fu ! Dat zijn mijn kleren !' ' U spreekt Chinees ?' vroeg hij. 'Dui ! Wo shi laoshi ! Ja ik ben docent', blufte ik. Vol verbazing keek de man me aan en begon een heel verhaal over scholen en Peking. Ik natuurlijk lachen en veel dui, dui ! Ja, ja ! Ik kon meteen de tas sluiten en doorlopen. Pffff het water stond me op de rug, maar het boek evenals de muziek uit Nepal en Tibet waren door. Leve mijn Chinese lessen !

Daarna weer een controle van het paspoort en nog een scan door de rontgenscanner. Buiten gekomen werd ik bestorm door geldwisselaars, maar ik moest even bijkomen. Bovendien lag mijn regenjas nog op de scanner.. Zonder te wisselen gingen we er bergopwaarts over een kletsnatte weg naar de zoveelste bus. Ik was weer sins 4 jaar in China !!

Zhangmu is een onooglijkTibetaans grensplaatsje wat tegen een berg is geplakt. De etages van het Zhangmuhotel liepen naar beneden in plaats van naar boven. Dat komt omdat het hotel ook tegen een afgrond is gezet. De vierde etage is dus op de begane grond. In de avond kletterde de regen er weer uit maar we zaten droog bij de plaatstelijke Chinees ! Het eten smaakte nu voortreffelijk.

Zaterdag 6 augustus

Het hotel heeft vanochtend geen water. Niemand kan zich opfrissen. Maar ach dat gebeurt zo vaak hier.. We hebben de tijd vandaag ! Maar 35 km te gaan. Maar wel klimmen naar 3600 meter hoogte. Weer na wat geharrewar met de politie over paspoorten konden we gaan stijgen in de voor ons nu erg luxe Chinese bus. Af en toe een fotostop en links en rechts van ons kletterden de watervallen naar beneden. Helaas te laat... In ons hotel in Zhangmu hadden we geen water maar deze douche was te koud. Verder heel veel gebedsvlaggen en bergtoppen omzoomd door grauwe wolkenpartijen. Andre bereidde ons al heel prettig voor op de grote hoogte. Verhalen over ernstige hoogteziektes, rook- en alcoholverbod en reisgenoten die smeekten om naar beneden te gaan deden de bus sidderen. De stilte in de bus was onheilspellend

Na een tijdje bereikten we Nyalameen bergstadje dat weinig om het lijf heeft Geen hotel hier maar een gusthouse met simpele vertrekken. De WC en de douche zijn op de ' Cour' Ook de temperatuur was hier aardig gedaald. Lange mouwen aan en windstoppers eroverheen. Hier groeit weinig meer We zitten boven de boomgrens. Na een lunch in het plaatselijke restaurant kon je het dorpje in. Voor het merendeel Tibetaanse huisjes met veel kinderen op straat die allemaal Taishi Delay riepen. Hallo in het Tibetaans. De meeste kinderen dragen militaire kleding..

Weinig opdringerige verkopers of wisselaars hier, enkel een koetje, wat kinderen en af en toe een luid toeterend brommertje op straat. We moeten wennen aan de grote hoogte. Daarom gaan we langzaam omhoog. Morgen in Tingri wordt het heftig dan gaan we over de 4000m meter. Van de ernstige hoogteziektes was gelukkig tot nu toe nog geen sprake. Vorig jaar zat ik in de Andes op 4800 dus dit is nog een eitje..

In de wolken

Woensdag 3 augustus 2011 We zijn vertrokken naar Bhaktapur, een dorpje wat op de wereldlijst van de Unesco staat. Het hele dorpje is dus een museum, dus voor alle gebouwen geldt hetzelfde entreekaartje; zoierts heb ik eerder in Vietnam meegemaakt: Hoi An. Meestal zijn de entreekosten dan niet voor de poes, dus bij binnenrijden moest iedereen 1100 roepies inleveren. Het stadje is inderdaad erg indrukwekkend, roodstenen straatjes, typische tempels en leuke plekjes. Nadat we wat opgefrist waren zwermde iedereen over het stadje uit. Om rustig te filmen ben ik even in mijn uppie weg geweest. Je weet niet waar je moet kijken hier en je waant je in vroeger tijden toen woeste rijders zich gereed maakten om via Tibet naar het Middenrijk te trekken. Bij het centrale plein had ik geluk. Ongeveer honderd Nepalese kinderen zaten op de middentrap boven elkaar voor een groepsfoto. Op bevel moesten ze allemaal tegelijk gaan roepen.. Daarna wat door het plaatje getrokken; overal zie je vrouwen in klassiek gewaad en mannen met een nepalees soekarnohoedje. Helaas zijn hier ook weer de klassieke verkopers met veel koperen voorwerpen die, als je alles mocht willen, een extra vrachtvlucht naar Nederland eisten. Een blik op het voorwerp resulteert in een vaste begeleider door het hele dorpje ! In ieder geval zijn de foto's geweldig en komen die straks wel op de reissite. Regelmatig kom je hier reisgenoten tegen waarvan de laatsten op een dominerend terras zaten. De warme temperatuur was aanleiding om maar mee te doen en het bleef nog lang gezellig. Helaas had ik het laatste plein gemist zodat ik met Liesbeth en een paar kleine jochies als gids in een sardienenblikjestaxibusje werden gepropt. Het laatste plein was bekend vanwege de pauw zodat we nu alles konden optekenen. In de avond met z'n allen naar een restaurant geweest voor het avondeten; natuurlijk viel de stroom weer even uit zodat we van een leuke kerstsfeer met kaarsen konden genieten. Donderdag 4 augustus Het was mogelijk om vandaag te voet naar onze eerste bestemming te lopen, Chanynarayan. De meesten vertrokken rond 9 uur voor een tocht van ruim 2 uur. Omdat ik al had uitgevonden dat het grootste deel van de route een stevigte klim was en mijn wandelschoenen daar niet zo geschikt voor waren besloot ik met enkele anderen met de bus te gaan. Onderweg kwamen we de wandelaars tegen die nog moesten klimmen. Dat was erg steil dus de eerste vermetelen kwamen met natte rug boven aan. Ik zat toen al lang aan de Mountain Dew, een typisch bergdrankje.. De tempel was weer een waar genoegen; overal zaten muziekgroepjes te spelen waarvan de tonen de jongeren nog niet zo erg boeiden. Bij de tempel was het weer een grote drukte van hindoegelovigen. Anderen werden geweerd en mochten zelfs geen foto maken. Hindoes gooien rijst en bloemen naar een nis waar een beeldje staat. Verder barst het van de wierook en kaarsvet. Na een klein restaurantje mtrokken we naar de eindbestemming van vandaag; Nagarkot. We stegen nu nog veel meer en arriveerden na een tijdje in een klein bergdorpje op 2000 meter. Het hotel staat hier van God en iedereen verlaten zodat de groep op zichzelf is aangewezen; tijd voor de eerste groepsgesprekken in het restaurant want het begon behoorlijk te regenen. Voor onze kamer was het uitzicht geweldig , maar dikke wolken ontrokken in de verte de Himelaya aan onze ogen; nu maar hopen op beter weer... Morgen vertrekken we naar de Chinese grens en daarna Zhangmu. Het is nog niet duidelijk hoe het weer en de weg zullen zijn. Dat horen we straks wel. Verder zit er weer een behoorlijk tijdsverschil aan te komen met China. Verder is de douane streng. Niets uit Tibet wat hier gekocht is, mag mee..