Het land vande lego

Zeker is dat ik vandaag geen bus meer kan zien. Het begon al om5 uur 20 bij de Tongelreep en hier bij Kopenhagen na bijna 11 uur hoor ik die bus nog. De reis was zonder al te veel problemen. Het einige waren de vele files op de autobahnen.. Voor de rest niks mis met de flinke Dafbus en het enorme wat oudere gezelschap van 51. Verder nog een noot voor Coen, de opstapplaats is niet Zetten maar Didam daar kwamen 1000 mensen bij elkaar om door heel Europa te gaan reizen.

Van de reis weinig te melden. We reden door de Noordduitse laagvlakte met enkel maisvelden en afen toe een afslag naar Bremen of Hamburg. Bij Puttgarden gaan we de de boot op naar de Deense grens Een aangename onderbreking na al dat gebus. Zin in een biertje aan de bar maar dat liet ik gauw voorbijgaan. 5 en een halve euro boor een babyflesje Tuborg. Op Deense bodem konden we zo doorrijden bij de douan. Maar wat een wereld van verschil. Enkel lanbouwvelden met af en toe een boerderij of een kerkje Alles knalrood Net legohuisjes. Verder geen mais maar korenvelden. We rijden via kleine eilandjes door een tunnel of een brug. 150 km zonder onderbreking. Eindelijk zijn we in Kobenhavn zoals dat hier heet. De eerste horde van de 7500 km zit er op

Het eten was hier voorbeeldig lekker Laurenshaalde drie keer een vol bord. Van Kopenhagen zien we niks want morgen is het vroeg op. Kwart voor zes tot Laurens schrik.Maar we moetenvia Zweden naar Turku in Finland. Een overnachting op de veerboot. Weer een lange dag maar dan zit dat er even op. Te moe omlanger te Petrbaazen. En ook te laat want het was vroegvanmorgen!

Naar de Noordkaap!!

Peterbaas zoekt de uitersten op! Enkele jaren terug naar de Zuidkaap bij Kaapstad, nu naar het noorden in landen waar ik nog nooit ben geweest; Scandinavie. De droge stokvis, de vele boter en kaas en de torenhoge prijzen voor de wijnen hebben we altijd weerhouden van deze landen. Maar dit jaar moet ik eraan geloven. Met de bus naar het koele hopelijk zonrijke noorden om het noordelijkste puntje van Europa op te zoeken.

Een reis van een dag of zestien met de bus via Denemarken, Zweden en Finland door Lapland (noorwegen en terug via de Noorse Fjorden en de Lofoten. Er komen dus weer vier landen bij. Bij de fotoserie zie je de stops onderweg. Gezien de afstanden wordt het veel "bussen" Dus tijd om veel te lezen en rond te kijken. Over enkele dagen gaat het beginnen dus hou Peterbaas in de gaten! En spaar hem niet met je opmerkingen!

Woeste hoogte

De tijd vliegt alweer hier. Vandaag zaterdag de laatste echte dag op de Azoren. Morgen alweer naar Nederland waar hopelijk de temperatuur nu wat omhoog is gegaan. Ik moet zeggen dat het hier ook niet echt alles was. Zon en wolken, dat wel maar de wind van zee maakte het zeker in de bergen echt koud. Dat merkten we vandaag bij de excursie naar het kratermeer Sete Cidades.

Gisteren was het een mooie dag met veel zon en een frisse wind. In de ochtend hebben we het oude fort bezocht en in de middag de bus naar Geneste gepakt omdat daar warmwaterbaden zouden zijn volgens de VVV. Aangekomen aldaar wist niemand ons te duiden wanneer we de handdoeken ter hand konden nemen. Met handen en voeten konden we wat duidelijk maken maar in het kleine dorpje bleef het voor ons een raadsel. Uiteindelijk de plaatselijke vuurtoren bezocht op de westhoek van dit eiland. Ook Jan de wind was hier duidelijk op bezoek. De bus terug werd bijna gemist omdat er twee tegelijk aankwamen en we ons aan de verkeerde klampten De ander wilde weg maar Peterbaas stond net als de tankman midden met gespreide armen op de weg.

Vandaag tijd voor wat shoppen en voor Lau wat trainingen kijken voor zijn idool Verstappen. Morgen kan hij niet kijken vanwege de vluccht en dat spijt hem zeer. In de middag met de safaritruck naar de kraters van Sete Cidades. Redelijk weer dus het werd een avontuur in de hoge truck. De kraters bevinden zich vlak bij Ginetes en lagen er in het begin prachtig bij. Verwacht geen rokende gaten in een dal maar volgelopen dalen. Er kan hier elk moment een explosie vormen volgens der gids maar de laatste was in 1444 met nog wat kleine explosies daarna. Vanuit de bergen zie je twee grote meren; het ene blauw, het ander groen. In het midden een dijk.

Vlakbij staat een reusachtig hotel, in een soort sovjetstijl met fantasieloze dikke muren. De struiken groeiden op de balkons en binnenin bood het gebouw een apocalitische aanblik. Een enorm leeg atrium met groene wanden en druipend water. De vloerbedekking sopte. Het stonk er muf en de natuur was aan haar afbraak begonnen. De vraag is of dit nog ooit wordt gerestaureerd. Ook de afbraak is te duur. Met de bus daarna naar de bossen van het groene meer. De aanblik was betoverend. Veertig kleuren groen om de groene oase met ontluikend groen aan de struiken en bomen. De gids veranderde ook in een krater met zijn flinke hoeveelheid sigaretten die hij in rook liet opgaan.

Na een korte pauze in het dorpje Sete Cidades (7 steden) dat midden in de krater ligt steeg de truck via een onverharde weg naar de kraterrand. Weer een hachelijke onderneming omdat de rand er smal is. Links en rechts zou je loodrecht naar beneden moeten kijken maar ineens was de mist aan komen waaien. Binnen de kortse keren was het hele weer verandert en zag je nauwelijks iets. Maar de excursie hoort erbij dus de hele ronde van 12 km kraterrand werd gereden. Op een bepaalde plek waar de wind tot orkaan aanwakkerde en de grijze flarden op de bus kletsten was de kraterrand maar busdik. Bruno de chauffeur was voorzichtig en strompelde voort in zijn truck

Laurens was zich hier al lang niet meer bewust van en lag te slapen. Bij de daling zagen we de noordkant in de volle zon liggen. Toch veel microklinmaten hier in de oceaan. Gelukkig reden we kort daarop ook in de zon. Daarna naar de ananasplantage maar die hadden we al gezien. Terug naar ons hotel na een heerlijke pizza en nu inpakken geblazen Morgen de vlucht om half twaalf naar Nederland en dan er weer twee uren bijtellen. Je vliegt hier trouwens in 4 uur naar Boston...

Beste lezers het zit er voorlopig weer op. We gaan inpakken en tot de volgende peterbaasreis!

De verloren zoon

Vandaag de tweede excursie gedaan naar het noord westen. De helft van het eiland rond tot zelfs nog een bezoek aan het Lago do Fogo omdat gisteren alles wit was door de mist. Van mijn jarige zus vernam ikdat het in Nederland nog steeds koud is en de Koningsdag alleen goed ingepakt buiten gevierd kan worden. Hier was het een beetje van alles Wat zon en wat grijze lucht maar vooral veel wind en ook wat kouder dan normaal. Aangemeerd lag een werkelijk enorm cruisschip van de Holland America line, de Zuiderdam. Meestal liggen ze een dag hier en dan zijn ze weer weg. Veel zie je dan niet van het eiland.

Er was maar een klein busje ditmaal en onze pronte gids was ook meteen chauffeur. Meteen naar het noorden langs de enorme wilde kust die je van hoogte kunt bekijken. Je waaide bijna uit je jas en de miezerregen was er weer. Maar de aanblik was geweldig en ook de vele bloemen maaken het wat aantrekkelijker. De volgende stop was in een waarlijk aards paradijs. Een geweldige waterval die een vallei inliep met ongekende varenbomen, planten en watermolens. Ogen kwam je te kort hier in de Caldeiras. Het enige dadeel was dat je de vallei dromend inliep maar daarna ook weer steil omhooglopend moest verlaten.

Over de vele bruggen aan de oostkant waar je dus richting Portugal zou kunnen kijken was het aardig kaal . Maar dus ook weer koud. In een dorpje Provancao was de kerk even een welkome onderbreking. Maar weer verder aan de ander kant van het eiland; het zuiden Hier bloeiden al vele bloemen wat de dames goed deed Ook een vuurtoren die ingeklemd tussen de falaiseachtige rotsen te zien was maakte het plaatje kompleet. De wind was wat minder en het werd ook wat zonniger.

Bij een plateau aangekomen konden we de slenken zien waar de lava zich kustwaards begaf. In het noorwesten is aan het einde van dit eiland meteen de hoogste vulkaan die 2000 meter is. De aanvoer van lava maakte het eiland steeds breder langs de kanten tot wat het nu geworden is. Voor een prima lunch was Laurens ineens spoorloos. De gids kwam naar me toe en vroeg waar mijn zoon was. Ik moest op die vraag het antwoord schuldig blijven. Het schijnt dat hij ineens een restaurant was ingedoken terwijl de hele groep verder liep. Helaas ( of gelukkig) niet mijn zoon, wijdden wij ons aan de maaltijd met vooral wijn a volonte en een aardige regenbui boven de partytent waar we zaten. Toen de verloren zoon weer terecht was ging het weer kustwaards tot Villafranca do Campo. Door de hoge kustkijn zag je dat stadje in de diepte liggen met een kapelletje bovenaan. Een mariabeeld dat hier was gevonden werd beneden in de kerk gezet. De andere dag stond het weer boven en zoverder. Nu is een een trap van 100 treden naar een kapelletje met beeld met nog een mooier uitzicht.

De laatste etappe voerde weer langs het kratermeer Lago do Fogo, De mist was vervangen door een enorme zware wind op 1000 meter Diep beneden zag je het blauwe kratermeer. Laurens maar even want zijn petje ging er vandoor. Hoog boven de bus en daarna naar het ravijn aan de andere kant. Na wat hachelijke pogingen kon hij zijn eigendom weer veilig stellen. De hele affaire veroorzaakte voor veel tumult in de bus waarbij de vaderzoon relatie weer tersprake kwam en Laurens de gids die hij gisteren als een vriendin betstempelde nu als zijn moeder zag. Gelukkig was het gedaan met de dag en tevreden kon Laurens weer van zijn telefoon en wifi genieten

Morgen staat er weinig op het prgramma dus eens een keer weinig typewerk voor Peterbaas

Vuurpotje

Vandaag de eerste excursie op dit eiland. En meteen een goede voor Laurens want we gaan naar de fumarolen. Voor de meesten een onbekende term maar Lau heeft het al een kleine week over de dampende blubberfonteinen uit de magmakamer van de aarde. Het weer was weer helemaal pet vandaag. Er is weer een cruiseschip afgemeerd en dat betekent regen.

De gids in ons busje was een kordate kleine portugese met een overweldigende schaterlach. De zon zou toch nog gaan schijnen vandaag. De bus met 15 medereizigers zat nog niet vol of ze had het al over programma wijzigingen voor de volgende dagen. Laurens zat voorin en mengde zich ook al in de woordenwisselingen Ik liet het maar even gaan en uiteindelijk bleef alles weer bij het oude. Een kleine excursie naar de Sete Cidades werd wel verplaatst naar zaterdag omdat we dan een flinke truck hadden.

Allereerst naar Ribeira Grande, de Grote Stroom. Hier zijn tal van erupties geweest in een ver verleden. Basalt is hier de meest gebruikte steensoort bij muren en huizen. Net als in Engeland zijn hier geen hekken langs de velden maar basaltmuurtjes of hortensiaheggen die de koeien niet lusten. De kerken zijn weer barok met veel basalt. De regen daalde weer neer als een goddelijke zegen en het plaatsje werd snel verlaten. We gaan de bergen in naar een kratermeer bij Furnas. Door algenvorming is het meer appelgroen en zag er weinig zwemwaardig uit Ondanks de sombere lucht was het een belevenis om de natuur te bewonderen.

Verder naar een plaats waar de eerste fumarolen te zien zijn. Niets dan witte rook uit blubberende gaten langs de weg. Het kokende magma dat hier niet diep zit verhit het bodemwater en laat het kokend aan de oppervlakte. Hier maakt met dankbaar gebruik van bij de bereiding van het Vuurpotje. Kool en wortelen en daarboven allerlei soorten vlees gaan in een pot de bodem in en worden urenlang gestoofd totdat alles klaar is. Dat eten werd in de middagpauze opgediend met een heerlijke wijn erbij. Laurens had die ochtend brood verzameld bij het ontbijt voor de lunch en deed niet mee. Ik verklaarde de pronte reisgids maar dat Laurens op dieet was. Hij was enkel zijn geld vergeten. Het eten was best lekker en ik zat vol voor de rest van de dag. Voorschieten wilde Lau niet.

Verder naar het stadje waar in een park naast de huizen weer tal van rookpluimen te zien zijn Het leek wel IJsland. De stank was niet te harden maar de bewoners haalden hun neus hier niet meer voor op. De aanblik is echter erg vreemd vlak bij de bewoning. Tijd voor de plantentuin en het warmwaterbad. De regen viel steeds meer naar beneden. Voor het park en bad moest je 8 euro neertellen iets wat we in die omstandigheden niet zagen zitten. Verder laat het warmwaterbad je zwemkleding door het ijzergehalte meteen verkleuren. In het bad is het 35 graden maar als je eruitkomt... Met een aantal andere weigeraars zijn we maar op cafe gegaan De reisgenoot wiens vrouw was gevallen bij een bergwandeling over de modder en nu met een gebroken arm zit en morgen naar huis moet, kon geweldig vertellen. Nee een wandeling in de natuur gaat het nu even niet worden..

Daarna naar een likeurfabriek. De Azorianen zijn zoetekauwen en hun drankjes getuigen daarvan Tal van soorten waren te koop voor geweldige prijzen. De belasting op drank bestaat hier nog niet Laurens ontdekte een fles Sambuka; een soort anijssmaak voor een spotprijs, maar helaas was zijn koffertje te krap. Ik probeer maar een flesbramenlikeur voor 7 euro.. Verder weer naar het Lago do Fogo, het vuurmeer. Gelegen op 500 meter klom de bus enorm en zaten we meteen in de witte damp Je kon het beter het mistmeer noemen. Misschien komen we morgen terug. Het schijnt een mooi blauw meer te zijn. Maar ditmaal trekken dampen grijs op door de vochtigheid. Overal mos hier; het deed me aan Ecuador denken toen we in de Andes zaten.

De dag liep op haar einde en rond zeven uur waren we weer terug.Morgen weer een volledag Dan gaan we het eiland om met een kleiner busje en 8 man. Ook de schaterende dame is weer van de partij. Laurens is toch maar even gaan eten; hij had nog wat in te halen. Tot mijn schrik lagen er weer nieuwe cruisschepen klaar Hopelijk geen regen morgen..

Mannen met baarden

het weer is vanddag helemaal omgeslagen. De vijftig tinten grijs hebben plaatsgemaakt voor een gebroken lucht met blauwe stukken. Dat komt ons goed uit van wij gaan als mannen met baarden op Walvisjacht. Jan van Heugten is er dit maal niet bij maar sttoer klinkt het wel. Na de gebruikerlijke zwemvesten kregen we ook een blauwe regenjas die je meteen laat zweten. Die laten we maar zitten We zijn stoer en dan wil je wat. De smalle zodiacs liggen al klaar en het is tijd om verse lucht in te ademen iets wat Alex Janssen in het PSV stadion niet is gelukt na rookbommen De lucht hier zou in spuitbussen gevangen moeten worden, zo zuiver is deze .

Op de boten is het achter elkaar aanschuiven en zitten als op een paard met beugels ertussen. Voordeel : iedereen zit waar hij zit, ook al is er een potvis links of rechts. En verder draaien er twee enorme Suzukimotoren achterin die de boot in een klap tot een enorme snelheid opdrijven. Eerst liep alles vrij gematigd. We kwamen tussen een school tuimelaars terecht die, als dolfijnen betaamt, al springend en duikend meezwommen. De kust was alweer een aardig eind op de achtergrond. Daar houden speciale verspieders de zee in de gaten; wordt er een spuiter gesignaleerd dan krijgt de schippper een belletje uit de kust.

Na een tijdje was dat zover. Ergens op de zuidwestpunt was een blauwe vinvis gespot. Met een enorme kracht spoot de zodiac de oceaan op, De toeristen werden als motorcrossers over de sterkte deining gedreven. De boot rolde en stampte als tijdens een crosswedstijd van Broer Dirx. Volgens Laurinho (zo noem ik hem hier maar even) zou Mien hier meteen zijn uitgestapt. Dit werd te veel van het goede.Enorme bonken en klappen deden de boor kraken in alhaar voegen. Op de zuidoostpunt aangekomen was het zoogdier alweer gedoken. Ze kunnen to 2000 meter diep. De boten kabbelden weer voort en het werd wachten geblazen. Een mevrouw maakte van de gelegenheid gebruik om even wat voedsel in de oceaan te lozen...

Na enige tijd kwam de spuiter weer in beeld. De boten spoten er opaf en inderdaad draaide de enorme vis zich op afstand door de golven. Boten moeten deze dieren enkel van achter benaderen, iets wat niet hoefde in Ecuador toen we tussen een kudde potvissen terechtkwamen. Meer dan wat gekronkel in de verte en wat spuiten was er niet. Op de terugtocht zwom een aantal bijzondere dolfijnen mee; groter dan de tuimelaars en zelfs een Orka Onze dag kon toch niet meer stuk, Aan wal voelde de vaste grond vreemd aan onze voeten..

Het weer bleef goed; tijd voor een excursie. Maar het is vandaag dag van de Liberdade, een vrijheidsdag. Op de weg was amper iets te doen en bussen reden er ook niet Na veel zoeken reed er een bus maar de buitenwijk Baixa do Fraja. Daar was een ananaskwekerij. Als goede biologen toch maar even een kijkje nemen daar. In Victoriaanse kassen worden daar ananassen geteeld. In Costa Rica is dat gewoon op het land maar hier komen ze net wat te kort. Door in de stokoude kassen houtvuren te stoken wordt zuurstof verbuikt en gaan de bloemen en daarna de vruchten snel groeien.

Het teruglopen naar het hotel was eenvoudig We hoefden enkel naar beneden te wandelen langs een minivulkaan en door een saai park. Tot mijn verbazing vertelde Laurinho hierhet verhaal van Patricia Paay Het park noem ik nu maar het Paaypark Het bleef rustig op deze dag. Nauwelijks verkeer behalve wat snelheidsduivels die de weg nu als circuit zagen. Verstappen is erg groot volgens Laurinho maar hij kwam vandaag nier voor in dit hoofdstuk. In de avond weer naar ons restaurant aan de boulevard. Het eten is goed en de wijn vloeit in overvloed. Het eten is trouwens erg voordelig Voor 12 euro een volledige maaltijd voor 12,50 inclusief twee volle glazen wijn. Morgen naar het noordoosten met de eerste grote busexcursie naar Furnas Naar de fumarolen of heetwater spuiters en het warmwatermeer van Furnas Ook naar de andere kant van het eiland Ribeira Grande. Dit wordt genieten voor Laurinho zonder allerlei Paay-excessen.

vier seizoenen op een dag

Dat het weer heel veranderlijk was op een Atlantisch eiland was me duidelijk na een bezoek aan Madeira in 1997. De Azorianen noemen het dan ook vier weersoorten op een dag. Maar die voorspelling kwam helaas vandaag niet uit. Het had de hele nacht geregend en in de ochtend was de lucht zo grijs als meer dan 50 andere soorten grijs, Het was droog maar nier meer dan dat. Een afknapper na die mooie dag van gisteren. Maar het is zoals het is alzo sprak mijn vorige rector Liz.

Eerst naar de eetzaal waar in de de verte een enorm flatgebouw leek te liggen. In de nacht was hier de Serenade of the Oceans afgemeerd, een enorm cruiseschip uit Fort Lauderdale (US) op weg naar Cork in Ierland. De rijke gasten stapten in de verte in bussen om de hoofdstad Porto Delgado te bezoeken. Dat zou ze knap opbreken want er hing weer wat in de lucht. Het ontbijt was geweldig en wij maakten ons op om wat fietsen te huren in de stad.

We waren de deur nog niet uit of het begon alweer. De regen viel steeds dichter en de fietstocht leek steeds verder weg. Dan maar een bezoek aan de markthal. Op maandagochtend was hier nog weinig handel maar we liepen overdekt. In de plaatselijke kaaswinkel stond een video aan van woeste stieren die ergens in portugal door straten stormden en die de overmoedigen op de hoorn namen om ze als lappenpoppen ergens anders weer neer te dumpen. Pure horror maar geen van de klanten kinipperde ook maar even met zijn ogen. Ondertussen zette de woeste stier haar beulswerk voort.

Tijd om van decor te wisselen en na wat wandelen kwamen we bij de plaatselijke kerk. Een wereld van verschil met de kaaswinkel. De barokke altaren trokken menig vrome bezoeker en ook laurens mengde zich indeze schare. De rijkdom was overdadig en de stilte overweldigend. Maar buiten gekomen vielen de pijpenstelen naar beneden. Na enig zoeken kwamen we bij het VVD-kantoor. Fietsen huren was niet nodig meer en de buraliste raadde ons aan met de plaatselijke busjes de stad te bezoeken. Drie lijnen met elk een rondje. Voor de prijs van 50 eurocent was dit nog te doen.

De blauwe lijn was het meest in trek. In no time zat het busje ramvol met locals en knorrend ploegde het zich door de vele waterplassen. Door de dampende bezoekers sloegen de ramen meteen aan zodat het toch al sombere uitzicht niet meer te achterhalen viel. Tot onze verbazing stapte bijna niemand uit zodat we ons afvroegen of de locals ook maar even net als wij onderdak zochten. na een flinke tijd was het busje weer bijna op haar eind- beginpunt. Bij een winkelcentrum stapte ineens de hele schare uit zodat we konden gaan zitten en daarna het eindpunt bereikten.

De gele lijn was ons onbekend dus ook die sneden we aan. Hier was duidelijk geen belangstelling van de Azorianen voor. Buiten een paar oude besjes bleven de stoelen leeg Ook hier weer de bekende natte taferelen die enkel opgevrolijkt werden door verhalen van Laurens over zijn oude vriendinnen en de nieuwe verovering uit Zwolle die hij nu op het oog heeft.. Bij het eindpunt wilden we nog even naar het plaatselijke fort, maar de regen viel nu zo zwaar dat zelfs de paraplu's nauwelijks bescherming boden. In Nederland kan het nu enkel maar beter zijn. Dan maar terug naar het hotel. Onderweg nog wat bootschoenen gekocht bij de lokale Chinees die mooie prijzen had. Moeilijk te vinden want de schoenen lagen tussen de BH's en de lingerie. Wellicht een Chinese logica....

In het hotel was een fitnesruimte en een zwembad. Om Laurens te plezieren eerst maar naar de sportruimte met de bijbehorende martelwerktuigen. Het blijft me ten enen male een vraag waarom een mens zich zo op die aparatuur wil uitleven zonder iets te doen met zijn opgeleverde energie. Deze zou voor electriciteitsopwekking kunnen dienen.. Die gaat verloren aan vetverdamping zo was Lau's pientere antwoord. Hij was een ervaren bezoeker want zonder blikken of blozen gebruikte hij demeest vreemde aparatuur waarvan hij voor mij op verborgen knoppen de kracht wat minder zette. Toen ik bijna van de loopband werd afgekatapulteerd vond ik het welletjes en dook ik het zwembad in.

In de avond klaarde het op. Hopelijk gaat het morgen beter want dan staat het walvisspotten op het program. We zitten in lange rubber boten zodat Lau zich ernstig zorgen maakt over de golfslag. Is het morgen slecht weer dan slaan we datmaar over. Het eten in het stadje was weer geweldig en dag twee zit er alweer op hier!

Atlantisch plezier

Wat een lange vlucht boven water. Vroeg vertrokken op een vrij rustig Schiphol kruisten we na Land's End in Engeland op de Azoren af. was het eerste uitzicht boven zee eerst niet meer dan een wolkige romige cappucinokop, klaarde het ineens op en zagen we de blauwe Atlantische Oceaan in al haar schoonheid. Zouden we dat ellendig koude weer in Holland achter5 ons laten?

Ons hotel Hampton by Hilton in Hoofddorp was best goed maar lag er troosteloos bij in een wijk die het best leek op een buitenwijk van Pyongyang. Enkel betonnen kantoorkolossen tussen verlaten betonwegen met af en toe een auto. Hier wil beslist niet dood gevonden worden. Geen probleem dus om vanochtend om 5 voor zes op te staan om de oceaan te bereiken. Schiphol was al een tijd ontwaakt en rond half zeven stonden de rijen gesloten voor de security. Deze is weer opgeschaald. Nu moet echt alle electronica uit de tassen en bij twijfel slaat je bagage ineens een hele andere kant in om extra te worden nageplozen.

Gelukkig op tijd weg iuit dit koude donkere tranendal en warempel, boven de Noordzee zage ik alweer een lekker stuk blauw. De reis was lang en saai, immers na EngelaND komt er geen land meer en vlieg je amper over het laatste stukje Bretagne. e Oceaan werd schitterend blauw en dat bleef zo tot na 4 uur het er bijna opzat. Boven Sao Miguel kwam het meets oostelijke stukje land onder de vleugel tevoorschijn. Bijna tweeduizend kilometer buiten de Portugese kust.

Boven het eiland lagen dikke wolkenpluimen maar alles was prima waarneembaar. De temperatuur was al 18 graden en de tijd twee uur vroeger. Op het vliegveld stond een heerlijke zwoele wind die ik al weer een tijd gemist heb. Uitstappen via de trap want hier is het anders dan bij ons. Ook geen rijen vliegtuigen achter elkaar; hier de echte toeristen. De rest zit in de rij op Malaga. Kras had goed uitgepakt en we kregen een envelop in handen met de dagprogtamma's. Dat een hostess ons in een bus zette op weg naar een autoverhuurbedrijf nemen we maar op de koop toe. Na een half uur waren we weer terug op Johannes Paulus de Tweede Vliegveld.

Het hotel Atlantico is gelegen vlak aan zee en wij hebben nog net een hoek zeezicht. Verder kijke we over Ponta Delagada Tijd voor een relaxte dag want Laurens had weer een fiks aantal wedstrijden op het programma staan. De laptop draaideoveruren en ik ben na het eten maar eens de stad in geweest. De hoofdstadis niet groot maar tel wel vele kerken De ontkerkeling betsaat hier nog niet want alle torens luidden om het hardst. Ondertussen zat Laurens bij PSV Ajax en daarna Vitesse Ado Dat zal me allemaal worst wezen Ik vlieg geen 4 uur voor een groen schermpje. Nu worstel Laurens om een live verbindingmet Barcelona en Madris (of zoiets)

Kras hield een voorstelling van ons programma op dit eiland en daar ben ik maar geweest. Dwwars door de stad heen maar een mooie wandeling. Maandag hebben we vrij en disndag beginnen de excursies met een walvis-safari. Vele blauwe vinvissen gaan naar hun paaigronden en bunkeren op de Azoren. ook potvissen en dolfijnen. We gaan met een zodiac de zee op en dit is niets voor mensen die gevoelig zijn voor zeeziekte. Hopelijk overleeft Laurens dat. Inmiddels begint het hier wat te duisteren. Het is nu half negen en bij jullie alweer half elf. Aan die tijd hier wen je zo. De wind blijft heerlijk maar het were kan snel veranderen hier. Dat hebgje op de Oceaan maar de genoegens van vandaag nemen ze ons niet meer af!