De tijd vliegt alweer hier. Vandaag zaterdag de laatste echte dag op de Azoren. Morgen alweer naar Nederland waar hopelijk de temperatuur nu wat omhoog is gegaan. Ik moet zeggen dat het hier ook niet echt alles was. Zon en wolken, dat wel maar de wind van zee maakte het zeker in de bergen echt koud. Dat merkten we vandaag bij de excursie naar het kratermeer Sete Cidades.

Gisteren was het een mooie dag met veel zon en een frisse wind. In de ochtend hebben we het oude fort bezocht en in de middag de bus naar Geneste gepakt omdat daar warmwaterbaden zouden zijn volgens de VVV. Aangekomen aldaar wist niemand ons te duiden wanneer we de handdoeken ter hand konden nemen. Met handen en voeten konden we wat duidelijk maken maar in het kleine dorpje bleef het voor ons een raadsel. Uiteindelijk de plaatselijke vuurtoren bezocht op de westhoek van dit eiland. Ook Jan de wind was hier duidelijk op bezoek. De bus terug werd bijna gemist omdat er twee tegelijk aankwamen en we ons aan de verkeerde klampten De ander wilde weg maar Peterbaas stond net als de tankman midden met gespreide armen op de weg.

Vandaag tijd voor wat shoppen en voor Lau wat trainingen kijken voor zijn idool Verstappen. Morgen kan hij niet kijken vanwege de vluccht en dat spijt hem zeer. In de middag met de safaritruck naar de kraters van Sete Cidades. Redelijk weer dus het werd een avontuur in de hoge truck. De kraters bevinden zich vlak bij Ginetes en lagen er in het begin prachtig bij. Verwacht geen rokende gaten in een dal maar volgelopen dalen. Er kan hier elk moment een explosie vormen volgens der gids maar de laatste was in 1444 met nog wat kleine explosies daarna. Vanuit de bergen zie je twee grote meren; het ene blauw, het ander groen. In het midden een dijk.

Vlakbij staat een reusachtig hotel, in een soort sovjetstijl met fantasieloze dikke muren. De struiken groeiden op de balkons en binnenin bood het gebouw een apocalitische aanblik. Een enorm leeg atrium met groene wanden en druipend water. De vloerbedekking sopte. Het stonk er muf en de natuur was aan haar afbraak begonnen. De vraag is of dit nog ooit wordt gerestaureerd. Ook de afbraak is te duur. Met de bus daarna naar de bossen van het groene meer. De aanblik was betoverend. Veertig kleuren groen om de groene oase met ontluikend groen aan de struiken en bomen. De gids veranderde ook in een krater met zijn flinke hoeveelheid sigaretten die hij in rook liet opgaan.

Na een korte pauze in het dorpje Sete Cidades (7 steden) dat midden in de krater ligt steeg de truck via een onverharde weg naar de kraterrand. Weer een hachelijke onderneming omdat de rand er smal is. Links en rechts zou je loodrecht naar beneden moeten kijken maar ineens was de mist aan komen waaien. Binnen de kortse keren was het hele weer verandert en zag je nauwelijks iets. Maar de excursie hoort erbij dus de hele ronde van 12 km kraterrand werd gereden. Op een bepaalde plek waar de wind tot orkaan aanwakkerde en de grijze flarden op de bus kletsten was de kraterrand maar busdik. Bruno de chauffeur was voorzichtig en strompelde voort in zijn truck

Laurens was zich hier al lang niet meer bewust van en lag te slapen. Bij de daling zagen we de noordkant in de volle zon liggen. Toch veel microklinmaten hier in de oceaan. Gelukkig reden we kort daarop ook in de zon. Daarna naar de ananasplantage maar die hadden we al gezien. Terug naar ons hotel na een heerlijke pizza en nu inpakken geblazen Morgen de vlucht om half twaalf naar Nederland en dan er weer twee uren bijtellen. Je vliegt hier trouwens in 4 uur naar Boston...

Beste lezers het zit er voorlopig weer op. We gaan inpakken en tot de volgende peterbaasreis!