Jordanie

Di kou hier ben ik onderhand wel beu. Waar anderen hun beste schaatsbeentje voorzetten in de striemende wind en de griepepidemie een warm hart toedragen ga ik naar Amman waar het u al rond de achtien graden is. Een dag of acht rondreizen door het cultuurrijke land waar de temperaturen in de zomer tot boven de 35 gradenkunnen stijgen. Hieronder alvast een kleine reisbeschrijving

Rondreis Jordanië.

De Dode Zee, de wonderlijke ervaring van het niet kunnen zinken. De hoofdstad Amman, met haar eeuwenoude historie en bijzondere sfeer. U waant zich in een Arabisch sprookje. Imposante burchten in een prachtig landschap. De magie van Petra, waar de tempelfaçades in de avondzon nóg roder kleuren. Wadi Rum, ongerept en kleurrijk woestijnlandschap, waar stof opwaait achter een jeep en waar u een unieke nacht doorbrengt onder een overweldigend mooie sterrenhemel. Bent u op zoek naar onvergetelijke reiservaringen, ga dan met ons mee naar Jordanië, het hart van het Midden-Oosten.

Dag 1 • Amsterdam-Amman

We vliegen rechtstreeks naar Amman, waar we opgewacht worden door een lokale vertegenwoordiger. We ontmoeten vervolgens de reisleider en vertrekken naar het hotel in het plezierige toeristische stadje Madaba, waar we drie nachten verblijven. Reisafstand ca. 30 km.

Dag 2 • Um Qais-Jerash

We bezoeken vandaag allereerst de opgravingen van Um Qais. De eens kosmopolitische sfeer van de stad trok allerlei schrijvers, filosofen en dichters. Niet verwonderlijk, want dankzij de ligging aan een belangrijke karavaanroute was het een stad met een internationaal sfeertje. De ligging van de stad is prachtig. We genieten van het prachtige uitzicht over de Golan hoogvlakte, het legendarische meer van Galilea en de uitgestrekte Jordaanvallei.Hoogtepunt vandaag is Jerash, volgens de overleveringen door Alexander de Grote zelf in de 4e eeuw voor Christus gesticht. De eerste sporen van bewoning gaan zelfs zo’n 6500 jaar terug. Tot echte bloei kwam de stad tijdens de Griekse en Romeinse hoogtijdagen en buiten Italië is het één van de best bewaarde klassieke steden ter wereld. Rond het begin van onze jaartelling telde de stad onder meer talloze theaters, tempels en een forum. Na aardbevingen en de verovering door de Perzen raakte de stad in vergetelheid, totdat deze bij toeval in de vroege 19e eeuw herontdekt werd. Nu, na vele opgravingen en restauraties, genieten we van het prachtige forum, de tempel van Artemis, het theater en de grote centrale hoofdstraat met colonnades. We keren terug naar ons hotel in Madaba. Reisafstand ca. 300 km.

Dag 3 • Madaba-Mount Nebo

Niet te missen in Madaba is de kerk met het 6e-eeuwse vloermozaïek dat de landkaart van Palestina voorstelt. Net buiten Madaba bezoeken we de berg Nebo vanwaar Mozes het Beloofde Land zag. De middag is ter vrije besteding in Madaba, u vindt hier tal van leuke winkels en restaurants. Of boekt u de optionele excursie naar de 'dessert castles'? Deze woestijnkastelen zijn gebouwd tijdens de Umayyad heerschappij in de 7e en 8e eeuw. Sommige gebouwen zijn traditioneel Romeins en anderen Nabatees. De kastelen werden onder meer gebruikt als vesting, jachtpaviljoen met badhuis en ontmoetingsplaats. U bezoekt tijdens deze excursie de kastelen Kharraneh, Amra en Azraq. Optioneel kunt u vanavond traditionele Jordaanse gerechten klaarmaken tijdens een heuse kookworkshop. Eet smakelijk!

Dag 4 • Amman-Shobak

We beginnen de dag met een bezoek aan het eeuwenoude Amman, rijk aan historische bezienswaardigheden. We zien het Archeologisch Museum en de Citadel, gelegen op de top van de heuvel. Vanaf hier heeft u spectaculaire uitzichten over Amman. De bus brengt ons verder door het hart van de stad naar het Romeinse amphitheater met het folkloremuseum en het Jordaans museum*. Vervolgens rijden we via de prachtige Kings Highway naar Petra waarbij we onderweg een bezoek brengen aan het kruisvaarderskasteel van Shobak (dit bezoek kan ook op dag 7 plaatsvinden wanneer het in Jordanië vroeg donker wordt). De dag eindigt in Petra, waar we de komende drie nachten verblijven. Maak kennis met de uitstekende lokale keuken van Jordanië door in Petra bij een bezoek te brengen aan een familie. De vrouwen van het gezin, moeders en zussen bereiden samen met u een authentieke maaltijd, de ideale manier om de cultuur, het eten en de lokale bevolking te leren kennen. Reisafstand ca. 275 km.

Dag 5 • Petra

Vandaag maken we uitgebreid kennis met de mysterieuze rotsstad Petra, opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Deze roze-rode stad is eeuwenlang verborgen gebleven achter een lang en nauw ravijn. Petra behoort tot één van de zeven wereldwonderen en bezit imposante façades, tombes en tempels die alle uit rotsen gehouwen zijn. Heeft u een goede conditie en houdt u van een uitdaging, wandel dan op eigen gelegenheid naar het klooster en High Place of Sacrifice. Het uitgebreide bezoek aan deze stad zal zeker een grote indruk op u achterlaten, zoals het moment dat de graftempel el Khazneh opdoemt vanuit de kloof Siq. Een absoluut hoogtepunt van deze reis!

Dag 6 • Little Petra - Wadi Rum

In de ochtend maken we kennis met het minder bekende (maar zeker niet minder mooie!) Siq al-Berid, ook wel ‘Little Petra’ genoemd. Het heeft haar naam te danken aan de hoge kloof en de prachtige façade. In vergelijking met Petra, is de kloofin 'Little Petra' 350 meter waarbij die in Petra 1200 meter lang is. Het is een stille en rustige plek. Vervolgens gaan we naar de kleurrijke Wadi Rumwoestijn. Op de route maken we een stop bij de oude spoorlijn van Hijaz, bekend van de met 7 oscars bekroonde film Lawrence of Arabia. Op het station zien we foto's van de Arabische opstand tegen het Ottomaanse rijk die Lawrence heeft geleid. Vervolgens verder naar de Wadi Rum, beslist één van de meest spectaculaire woenstijnlandschappen ter wereld en een absolute must tijdens ons verblijf in Jordanië. We maken hier een ca. 2 uur durende jeeptocht, waarbij we onder meer de graftombes van de Nabateeërs, wandschilderingen en de schitterende natuur aanschouwen. In de avond genieten we van de zonsondergang in de woestijn en een traditioneel diner bij de bedoeïenen*. Ook de nacht brengen we door in de bedoeïenen tentenkamp. De sterrenhemel is overweldigend. Wat een bijzondere ervaring. Reisafstand Petra-Wadi Rum ca. 115 km.

* De overnachting met diner in Wadi Rum vindt alléén plaats bij vertrek van april t/m oktober, bij vertrek vanaf november gaat u na de jeeptour terug naar Petra waar we verblijven.

Dag 7 • Dode Zee

Staat u vanochtend vroeg op om de zonsopkomst in Wadi Rum mee te maken? Na ons ontbijt rijden we via de spectaculaire 'Dead Sea Highway' naar de gelijknamige Dode Zee. We checken in in ons heerlijke hotel, waar we samen lunchen en in de middag fijn kunnen bijkomen van de vele Jordaanse indrukken. De Dode Zee, bijna 400 m beneden de zeespiegel, is het laagste punt op aarde en eindbassin van de rivier de Jordaan. Het water heeft een zoutgehalte van maar liefst 27% en wordt vaak voor geneeskrachtige doeleinden gebruikt. Het hotel beschikt over een eigen strand, waar u het water in kunt gaan om de wonderlijke ervaring van het blijven drijven te ondergaan! Smeert u zich zeker ook in met de uit de Dode Zee afkomstige modder, waar u een babyzachte huid van krijgt. Bij het gezamenlijke diner delen we deze indrukken nog een laatste maal met onze medereizigers. Reisafstand ca. 320 km.

Dag 8 • Amman-Amsterdam

We pakken de draad weer op!

Na alles wifi ellende in Kirgiezie en Kazachstan zat er niets anders meer op dan thuis de rest van het verhaal maar af te maken. Der verbindingen zijn wel aanwezig in de hotels maar zodra er meerdere mensen inloggen op Wifi gaat de verbinding klemmen en als je alleenmaar wat verhaaltjes typt wordt je eruitgeknalt. Voortaan dus alles maar eerst in een tekstverwerker opslaan maar dat is lastig op een tablet.. Inderdaad; als Lauke er niet bij is loopt alles in de soep.

We waren gebleven bij onze overnachting in de Yurts in Djeti Oghuz Kirgiezie. De nacht was buiten koud maar in de yurts lagen dikke veldbedden die de koude buiten hielden. Buiten zijn de sterrenhemels geweldig; je zit dan ook midden in de natuur. Maar de herfst kondigt zich al aan en de bladeren worden geel. De koude wind uit het noorden wordt al behoorlijk onaangenaam in de nacht. In de ochtend is de zon na een tijdje weer erg krachtig. De meesten wandelden vanuit het kamp terug naar de weg; iets van 7 km. Ik heb in de Yurt wat reisaantekingen gemaakt en ben met het busje teruggekacheld.

De reis gaat verder oostwaards richting Karakol. We naderen de Chinese grens. Maar het oude houten stadje heeft echt iets Russisch. De huisjes in vooral lichtblauw lijken op de Datcha's uit de dorpjes in Rusland. Er zijn Orthodoxe kerken en iedereen spreekt Russisch. Waarschijnlijk tweede of derde generaties van de toenmalige overheersers die na de val van de Muur zijn vertrokken. Hier houdt ook het Issy Kul meer op en onze reisleider wil er graag in gaan zwemmen. De meesten van ons die kampen met darmproblemen hebben die behoefte echter niet. Maar eerst in de late middag naar het Przwalsky museum. Biologen zullen zeggen dat dit een oosteuropees paard is en wat dat nu weer in Kirgiezie doet. Maar Przwalsky was ook een onderzoeker en reiziger met 4 grote reizen in oost-europa. Hij ligt, uitkijkend op het meer begraven. Het museum is een stoffig rariteiten kabinet met tal van opgezette dieren en foto's van zijn reizen. Het is me niet duidelijk waarom ze opgezette vogels in een kooi hebben geplaatst. Na dit stoffig geheel spoelde Daniel zich af in het koude Issy Kul meer. Vroeger was dit een Russisch Kuuroord gezien de aftandse betonplaten en rotondetjes. Een paar tentjes verkopen nog de vreemde X-Ray drank (soort limonade maar vooral de spotgoedkope wodka

Op dag 17 blijven we in dit vreemde Russische stadje. Sommigen kiezen ervoor met een russische truck naar de warmwaterbronnen te gaan maar ik ken de keiharde vering van deze oude militaire trucks uit de vorige eeuw. Ook de wegen hier zijn allerellendigst, zeker in de bergen. Tijd voor een tochtje door het stadje. Je hoeft hier niet de weg te vragen maar de GPS stuurt ons richting dierentuin. Vlakdaarvoor een allermerkwaardigst pretparkje. Oude kermisattracties zoals een zweefmolen, deels gesloopte raketten die op een ongelijke rails ronddraaiden en een wel zeer gammel rad van avontuur. De opstelling doet me denken aan de kermis die net voor de uitbarsting van Tjernobyl was geplaatst en na de ramp nog steeds in de natuur staat te verdwijnen. Tot onze verrassing was er nog een attractie open! Keiharde muziek voerde ons naar een schiettent met doelen op 20 meter waar je met oude Russische wapens op kunt schieten na betaling van een aantal CYM's De Russische munitie wordt schaars..

De dierentuin was een grote triestheid. De dieren zaten verscholen in roestige kooien en zagen er kommervol uit. Na betaling werd er tegen de kooien gerammeld en kwamen de beesten uit schrik tot leven. Enkele sneeuwluipaarden sprongen op en ook wat apen begonnen zich te vlooien. Verder veel dieren die we hier overal zien zoals paarden, geiten en bokken maar ook zwanen. Hier moesten me maar weer eens (na betaling van 50 eurocent) gauw weggaan. Eeen paar gesluierde vrouwen liepen met kinderen rond die vooral bij de suffige stekelvarkens niet waren weg te slaan.

In de middag bezochten we de houten moskee die vroeger een Chinees theehuis was geweest. Voor de moskee stond een grote bus waar veel aziaten uitstapten, uit Maleisie. In de tuin stonden tal van appelboompjes met volle vruchten die door de vrouwen meten soldaat werden gemaakt. Toen men vernam waar ve vandaag kwamen werd de ramp met de MH117 meteen weer actueel. Sommigen hadden Maleise familieleden verloren. Na troostvolle woorden met ook onze verliezen zijn we snel weggegaan naar de Russisch Ortodoxe kerk Ook weer helemaal van hout. De kerk is te bezoeken maar er mogen geen foto's gemaakt worden. De dag zat er al weer bijna op! Morgen verlaten we Karakol op weg naar Kazachstan!

Hoge nood aan de grens!

Na Karakol gaat de reis weer verder in de twee kleine busjes. De weg voert omhoog over steeds nauwere wegen want we gaan naar de grens met Kazachstan. Die loopt door de bergen dus dat wordt klimmen! Weer de bekende gruiswegen dus gehobbel. Dat kwam Ludo niet goed uit. Zijn opspelende darmen verdroegen deze steeds grovere wegen niet en de fysieke nood steeg tot ongekende hoogten. Maar het kale maanlandschap verdroeg geen discrete retirades achter bosjes of rotsblokken. In de verte zagen we al de lange hekken die de grens markeren. Ludo hoopte op een spoedige verlossing bij een lokaal wachterstoilet. Maar grenzen zijn hier iets anders dan bij ons! De taal is al een barriere en wachters zijn de stroeve Russische Bolsjewieken gewend.

In het kale keienlandschap is de grens met wachttorens en hekken voor de reiziger een welkome afwisseling. In de verte doemen gigantische bergen op die de grens met China markeren. Voor Ludo waren er andere aandachtspunten. De groene houten Kirgiezische wachtershuisjes zouden wel eens toiletten kunnen zijn! Gedwongen door de aandrang en hopend op een snelle oplossing snelde hij na de busstop naar een groen huisje terwijl hij de aanlopende militair in camouflagecostuum voorbij stak Deze werd meteen achterdochtig en keek de Belg in hoge nood na. Inmiddels was Ludo al in de wachterswoning waar enkel een typemachine stond en een verhoorkamer was. Dat kwam goed uit want de wachter snelde hem achterna en sloot de deur. Voor Ludo was de oplossing verder weg dan ooit en liet alles maar gaan.

Onze reisleider was inmiddels ook maar naar binnen gegaan terwijl wij gemaand werden maar vast de grens over te gaan. Dat duurt geruime tijd want iedereen moet weer op de foto en alle documenten moeten worden nagekeken. Ondertussen dreigede de wachter met arrestatie en politie van Ludo en de spanning steeg Kennelijk had e man nooit hoge nood gehad. Na zeer veel over en weer praten en een snelle verschoning kon uiteindelijk Ludo weer met ons mee. Hij bezwoer nooit meer dat land in te gaan. Hobbelend ging onze bus Kazachstan in en reden we de hoge bergen weer af. Op naar de Kolsaimeren. Het is me een raadsel waarom we daarheen zouden moeten. De weg is barbaars slecht en we moeten verder reizen in stokoude Russische busjes Langs de weg moeten we een dagrugzakje maken want onze eigenlijke bussen kunnen die weg niet aan. In een klein winkeltje konden we wat drank kopen voor onderweg.

De Kolsaimeren zijn hoog in de bergen aan de Kazachse kant van de grens met Kirgizie. De weg voert stijl omhoog. Als laatste aan boord restte mij een plaats in de bagageruimte van het busje met de bekende Russische vering. Bij elke hairpin gaf de driver volgas zodat je in de bocht tegen de wand werd gesmeten Ook ludo zat naast me maar die was gelukkig helemaal leeg... Naar buiten kijkend zag je enorm diepe afgronden zonder vangrails. Vasthouden in de bus lukte amper zodat je het gevoel kreekg in de wastrommel van een onstuimige wasmachine te zitten. De helse rit duurde meer dan een uur en eindigde bij een gasthuis dat uitkeek op een van de Kolsaimeren. Je kon daar heen maar dan 200 meter naar beneden en dan weer naar boven. Ik heb dat maar even afgeslagen en met Bart een halve liter lokaal bier met pinda's in de schil soldaat gemaakt. Morgen moeten we hier weer weg.. De avond viel snel en het werd bar koud. We waren de laatste bezoekers van dit houten gasthuis zonder douche.... Morgen weer dezelfde rit naar beneden in die grijze dieselbakken...

Vreemde vegetarische vogels

Vrijdag de 23ste

De tijd van het ruige leven in Kirgizie is aangebroken. We verlaten Bisjkek op weg naar het enorm grote meer Issy Kul. Niemand van ons zal dat meer ooit bevaren hebben maar toch is het meer bijzonder Het hoogstgelegen meer ter wereld na TitiCaca in Peru. Bij het verlaten van Bisjkek wordt echt alles Kirgies. De mensen krijgen een nauwere oogblik en de schrijftaal is bijna helemaal Russisch. Langs de weg de eerste Datchsa's of houten landhuisjes uit Rusland. De wegen worden erbarmelijk slecht en kennen los grint met gaten en sluipspoortjes voor de auto's. Dat zijn meestal kleine vierkante bakjes die doorrochelen met zwarte walm.Kleine dorpjes zien er arm uit met drukke reclame's in het Cyrillisch. We gaan de boer op !

In de verte zien we de enorme besneeuwde toppen van het grensgebergte met China. Vier uur verschil met Nederland naar indezelfde tijdzone twee uur erbij voor het Chinese moederland zonder tijdzone's. We bezochten onderweg een merkwaardige toren van een Citadel die is vewoest De toren is door de Russen opgeknapt omdat die niet met het moslimgeloof vandoen heeft. Nabij gelegen is het voor mij meest bizare kerkhof tot nu De gezichten van de overledenen zijn als koppen in stenen gekapt en boven het grag gezet. (oude stad Balagasun). Daarna weer verder over de binnenwegen. In de verte zagen we het diepblauwe IssyKul meer al. 168 km lang en 170 meter diep De overkant is niet te zien dus het lijkt op een zee. Aan dit meer ligt Tamga onze volgende bestemming. De bergen komen dichterbij en geweldige rotsformaties doemen op langs het meer.

Tijd voor de vogelshow op zijn Kirgies. In een adembenemend decor van bergen wachtte een valkenier met een enorme voge. Voor de hele groep 60 euro dokken want er wordt een konijntje geofferd. Het meest merkwaardige aan mijn groep is dat er een steeds groter wordend aantal vegetariers is maar nog verbazing steeg nog meer dat deze mensen de jacht op het arme konijn gaarne wilden aanschouwen. Niet ik en twee andere carnivoren. We zijn weggereden en stopten ergens in het woeste land. De bewolking nam toe en het begon te regenen. De vegetarieers stonden nog steeds in hun warmtekledij bij de show. Teruggekomen kleumde iedereen tegen elkaar en het konijn was nog nier gedood omdat de vogel niet wilde luistern. Dat gebeurde net bij onze terugkomst Het arme dier sneefde kermend onder de klauwen van de vogel en de veggie's keken nauwlettend toe...

De avond valt en net op tijd komen wij bij ons gusthouse in het zeer armzalige dorpje Tamga. Onverharde wegen groene en blauwe huisjes met spiegeltjes en veel tractortjes. Ons guesthouse is helemaal van hout en kent opelkaar gestapelde vertrekjes. Alles in donkergroen. Op de oveloop boven komen alle kamertjes uit. Er is een gezamelijk toilet en een dito douche. Beneden in de eetzaal zat een luidruchtige kolonie Fransen. Ik vroeg me af of het gastverblijf een brandweerkeurmerk had. maar van einge blusser was niets te merken. Het avondeten in een ander eetzaaltje van het hokjesparadijs werd door Djoser aangeboden en kende een gevulde soep met aardappel en wortel. Daarna de bekende Plof. Een soort boekwijt met gehakt, alles goed gestoomd. Het bier was 70 cent voor een halve liter en smaakte best. Eeen russischtalig meisje dat erg verlegen was serveerde de delicatessen..Moe maar voldaan vielen we in onze kooitjes in slaap

Zondag 24ste

De andere dag konden we onze houten kooien weer verlaten en koersten onze twee busjes aan op de hoge bergen. Allereerst bezochten we het standbeeld van Yourie Gagarin, de eerste kosmonaut. Wat dat beeld daar doet is me nog steeds niet duidelijk. Een toevallig reliek uit de Russische tijd? Daarna via kronkelwegen omhoog naar de Yurts, de ronde nomadententen waar we gaan overnachten. Steeds hoger de bergen in. Geweldige kloven en bergwanden in allelei kleuren. Daarna een smalle weg in van keien en grind langs een bergstroom. De bus klotste op en neer dat het een lieve lust was. Bagage viel uit de bakjes. Over de rivier en weer terug, zeker 8 km lang Toen bereikten we het eindpunt een open ruimte in een vallei waar een aantal Yurts stond. Als je uitstapt valt de kou over je heen Op 2300 meter is het hier berre van aangenaam. Maar in de zon was het heerlijk. Even de Yurt bekeken. Een ronde ruimte met een koepel van zeker 80 spanten. In het midden op de grond vier bedden met dikke dekens. Dat wordt het voor vanavond..

Gelukkig haden we de middag nog De meestenlipen naar de waterval met een zware stijging Ik men met onzen Belg en Antoon gaan wandelen in de almen. Overal komen locals met paarden af of je wilt rijden voor 1 euro per minuut. De commercie slaat hier ook toe. Overal hordes schapen en beekjes waar je over moet springen. Op een helling in de zon zag je de hele vallei en de herfstkleuren die ook hier onvermijdelijk zijn. Terug op het basiskamp ging de zon achter de bergen en werd het ineens koud. Intens koud zelfs. Dat wordt wat vanavond In de Yurts zijn kachels maar die moest je maar niet aandoen zei onze reisleider. Dan stinkt alles naar de rook Maar ook hier had hij helaas ongelijk. Het avondeten was in de centrale Yurt Aanzitten op de grond is lastig eten maar het hoort erbij. Met de kou smaakt alles en er was wijn van Ludo die jarig was.

Daarna naar het kampvuur aan de beek. Dat knetterde als een gek zodat onze driver er een half blik afgewerkte olie op goot. Vlammen mensenhoog en gelijk warmte. Maar ook wat stank Toch hielden we het lang vol vanwege de warmte. Daarna de koude Yurt in. Onder de dikke dekens, zonde kachel Een koppel had toch de kachel laten aanmaken en sliep als een roosje. Ook wij vielen na een poosje rozig in slaap...

Boze wildplasrus

Dat Marco Polo wifi moest ontberen op zijn Zijderoute is nog tot daaraantoe maar dat in deze tijd deze allang onontsloten stoffige oorden via wifi ontsloten moesten zijn was een handicap voor Peterbaas. Na Samarkand waren de enige plekken waar je kon internetten kleine matig voorziene plekjes waar dan ook iedeeen samendromde en de verbinding nog lager werd dan een slapende kameel. Het is nu eenmaal zo; dan hadden we thuis moeten blijven. Kazachstan is echt een dieptepunt dus... geen nieuwtjes; ik begon het al op te geven. Maar nu zitten we in Bishkek Kirgizie in een luxe hotel met vette internet! DeZe reis laat trouwens ook weinig gelegenheid tot bezinning Elke dag is er weer wat anders en morgenb zijn we hier ook weer weg.

Niet getreurd Wat korte berichten van de reiziger die nu aardig de Chinese grenes begint te naderen. Voorzover ik me nog alles herinner nogeven de draad na Samarkant oppakken. Na veel gehobbel in de bus bereikten we degrens met Kazachstan. Een groot woestijnland met de dorpjes en stadjes aan de rand. Onze culturele missie zit er op en nu wordt het tijd voor de militaire. Maar eerst van de CYM'en afkomen. We hebben pakken vol over en moeten over op Tengen Bij de grenzen weer de bekende chaos waarbij iedereen langs elkaar dringt en niemand je verstaat. Daana weer karren met de bagage tussen beide landen en tenslotte de tollenaarsters. We kunnen enkel de CYM' en wisselen voorbij de grens..

Een vijftal dikke dames staat op- ons te wachten met de Tengen klaar; het leken eerder Tangen. Hier wordt je dus echt genept. Ze berekenen 5 tot 6 euro provisie en ze tellen in hun voordeel. Voormij dus 100.000 CYM'en Iets van tien dolalr op de 650.000. Maar bij Kees probeerde ze hem 1 miljoen afhandig te maken. Ik vroeg haar om opnieuw te tellen en heb dat gefilmd Maar die krengen tellen zo snel! En je moet van die rommel af. Dan maar dat en wegwezen. Ik kreeg een aantal Tengen terug en ben snel naar de bus gegaan Toen ontdekte die oude Tang dat ze zich vergist had Ze gaf me zomaar 400 Tengen te veel. Heee Brat (broertje) riep ze me toe bij de deur van het minibusje. 400 tengen terug ! Maar ik zette mijn oortjes in en luisterde naar Adele. De vrowu heeft een kwartiet staan te roepen maar ik deed alsof ik ze niet hoorde. Palicia riep ze. 5 euro voordeel dus mijn verder verlies heb ik genomen.

Kazachstan is nog verlatener dan Oezbekistan. De velden zijn allemaal geel geworden en strekken zich tot de horizon uit, De wegen zijn verlaten en het weer is prachtig. In twee busjes reden we naar ons volgende punt; een kamp nabij de bergen. . Het is een soort guesthouse met een eetkamer die uitgeeft op de slaapkamers. In het winkeltje is het bier van een halve liter 50 cent en best te drinken Rode wijn is iets meer rond de 1200 Tengen dus 3 euro. In de eetzaaltjes geen gebrek aan plezier. We zitten midden in de binnenlanden. Sommigen hangen bij de wifiplek die het weer niet doet Anderen gaan wat lopen. Buiten schooit de hond om de chips..

We zijn donderdag. Vandaag tijd voor de militaire operatie Zo noem ik het maar. In veldtenue naar de kloof met de moeilijke naam Daarvoor moeten we in busjes een uurlang hobbelen. Buiten is het flink koud, Onze vogelspotter zal al meteen wat rare vogels. Bij een stop keken we uit over de hele zijderoutevallei. Weer de bekende geelbruine velden zonder ook maar een enkel bosje. Het begon aardig te waaien en de kragen gingen op De gids vertelde prachtig over zijn land. Verder weer tot het National Park. Daar kon je kiezen om 300 meter over kiezelpaden naar beneden te gaan of een veldtocht langs de canyon te houden. De Minaret van Samarkant zat nog steeds in mijn benen dus ik koos voor het laatste. In de bossen leven de beren die nu in de droogte bessen zoeken in de velden De rangers waren bewapend. Verder zagen we de uitgedroogde wilde tulpen; nu helemaal goudgeel maar rood of geel in het voorjaar. Dan is dit land op zijn best met diepgroene velden en ontelbare bloemen. In de diepte zagen we de canyon met de groenwitte wilde stroom.

De lunch was in het veld met pakketjes uit het Guesthous. Alles deed me aan mijn militaire diensttijd denken. En het smaakt bovendien erg goed. Daarna weer terug vroeg in de middag. Maar de busjes waren oventjes geworden en de ramen mochten van de rangers niet open vanwege het stof. Ik zat achterin met Daniel onze reisleider die langzamerhand helemaal nat werd en rood aanliep Ook de temperatuur ging richting 40 graden Toen een van de vogelaars een witkopscholekster waarnam en vroeg om een stop Kwam Daniel met de opmerking dat hij onderhand een rode rop wat geworden. We konden doorrijden. Op de verharde weg konden de luiken bovenin open Het leek weel een hemelse lucht die door de bus golfde. We konden ook nog naar het museum maar ik heb me in de plaatstelijkekleine winkelvan koloniale waren me gewijd aan de aankoop van koel bier dat zeer snel verdween in de eetkamers van de guesthouse. De avond valt hier zeer snel en na het wederom gezellige eten van ons 21'en duurde het niet lang of iedereen viel rond half tien in slaap.

Vandaag vrijdag

Door een list konden mijn kamergenoot Eric en ik vooraan in de wel zeer luxe Franse bus plaatsnemen. Ik had voor het eten mijn rugzak alvast op de eerste stoel gelegd; iets wat ik overgenomen heb van Duitsers met hun handdoeken op de stretchers. Eerst weer eten in de smalle eetzaal waar de hond ook binnenkwam tot ergernis van de wat oudere dames. Maar door mijn bezoeken aan Jan wist ik dat honden met koekjes en vleesjes te lijmen zijn Kom maar riepik de hond toe en in luttele tijd stonden we buiten. Daarna de bus in Een kirgizische met alle teksten in het Frans to genoegen van onze hotelman Jacques uit limburg en ik. Geweldige ervaring voorin Enorme vooruit en heerlijk wiegende bus.

We reden de verlaten vallei weer uit en bereikten de hoofdweg. Nu eens vierbaans wegen Wat een luxe Het golvede gele landschap zonder een enkele boom zoefde voorbij. Wel opmerkelijk dat er hier betrekkeijlk veel mensen zijn die pech hebben. Maar vaak zijn de autootjes hier klein en krakekmikkig Op elke parkeerplaats staat een betonnen brug waar je zo met je ladaatje op kunt rijdenom de onderkant te inspecteren. Langs de wegen bijna geen tankstations en af en toe een Toealet met hurkvoorziening en walmende odeuren. De hokjes zijn van kunststof en zeer krakekmikkig. Toen enkel dames zich verstoutten om een wildplasactie in het veld uit te voeren kwam een dikke Rusische opzichte in streepjeshemd uit zijn Datsja gekropen en floot ongeneerd de hurkende dames en staande heren terug. Wat een schande mompelde de oude baas. In Russische tijden was dat een doodzonde..

Lanngs de weg ineens hele hoge wachttorens. We rijden nu langs de Kirgizische grens! Maar verder geen teken van leven in de goudgele velden. Ik moest denken aan mijn oom Piet die wel eens in de goudgele Oekraiensche velden is geweest met de talrijke goudgele korenaren. Geen huisje geen dorpje Niets. In de bus hebbe we ons lunchpakketje maar opgegeten. Er was nergens een stop. De beide chauffeurs beten op kleine zaadjes en wierpen de schillen naar buiten. Na een tankstop eindelijk de grens! Iedereen eruit en uitchecken bij de Oezbeekse douaniers. Dat ging aardig snel Iedereen kon binnen de korste keren door het niemandsland lopen naar de andere grens. Het is me nog steeds een raadsel waarom de voetpaden zo onbegaanbaar mogelijk worden gehouden. Stoep op enaf, geulen en rottig beton.

Ook in Kirgizie ging het vlot. Moets aan de Oezbeekse grens een vrouw haar baby nog aanzetten(in de kont knijpen) om met een jankend kind voor te kunnen kruipen, kon je hier zo langs de ambtenaren lopen. Snel de bus in en op naar Bisjkek. De chauffeurs wisten de weg naar het hotel niet maar mijn Samsumg bood uitkomst Even de tomtom van Maps.me aangezet. Het hotel is van eenongekende luxe Grote kamers en airco kofiie op de kamers en Super Internet. Weinig tijd voor ontspanning. Snel met de taxi de stad in want na het wisselen van dollars in SOM hedden we na half vier niet veel tijd meer. Voor een paar centen in een Mercedes naar de stad Bisjkek is netzoals Kirgizie de russen nog wel wat trouw gebleven Alles is in het Russisch en de vlag is nog steedfs rood zonde hamer ensikkel.

We hebben de belangrijkste dingen zoals het Leninstandbeeld en de oerrussische gebouwen snel gezien en in de parken waren toneelacts van amateurs Wij kwamen Sancho Panza en zijn heer tegen die met zijn lans Eric op de knieen dreef. Na het pompeuse overwinningsmonument werd het tijd voor het avondeten Na lang zeuren van mijnkant konden we naar de chinees. Wat een luxe restaurant! Diepe vloerbedekking engoudkleurige tafelkleding. Het eten was voortreffelijk! we hadden tofu met pittige kipblokjes en gefrituurde en gemarineerde kip. Deze reis nog nooit zo lekker gegeten voor 10 euro pp inculsief het lokale bier. Morgen gaan we de natuur weer in en komen we weer los van de versdlaving van het internet!

Het sprookje van Samarkand

Samarkand is het hoogtepunt van de moslimcultuur van de reis. Door alle aanslagen en Dhr. W. staan deze aardig in de min in ons land maar hier in Oezbekistan kenne we enkel als hele vriendlijke en uitnodigende mensen. Geen klimaat voor radicalisering hier maar voor een sprookjesachtige cultuur die in de 6e eeuw begon. Samarkand is het meest bekend van de drie Madressas of moslimscholen die qua grootte geen wedijver kennen. Maar eerst de reis vanuit Buchara.

Ook hier slaan we de woestijn weer in. De meeste steden hebben water van rivieren of bronnen maar voor de rest is het een grote zandbak met droge planten. De wegen worden slechter want we gaan richting bergen Ook de zon die nog steeds op de reis overvoledig scheen laat het wat afweten. De afstand is redelijk maar we waren vroeg op. Een uitgebreide stop in een merkwaardige plaats die zelfs Daniel niet kan uitspreken zorgde voor wat afwisseling. Geen arme huizen maar geweldige nieuwe vinexwijken met in het midden een prachtig park. Alles goed bijgehouden. In de verte prijkte het beeld weer van Timur voor twee enorme muren die eerst een boog vormden. De betegeling was verarmd. Kennelijk heeft hier vroeger een strijd gewoed. Daarna zijn we in de heuvels naar een zeer arm en afgelegen dorpje Allkes is hier zeer droog en dor en de ezeles knagen aan de boombladeren. In het dorpje bezoeken we een klein tapijtfabriekje waar ze van schapenwol prachtige kleedjes maken. Verder zagen we eindelijk van dichtbij de katoenplanten die we in groten getale langs de wegen zien. De pluk is begonnen want het najaar nadert.

In het luxe restaurant dat als een cirkel aan de brede avenue laag hebben we even wat bouillon gegeten Dat is goed voor de maag en het is zondag Toem maakte mijn moeder ook heerlijke bouillon klaar met een getrokken schenkeltje. De vakantie verloopt geweldig zo! Daarna nog een bezoek aan de zoveelkste Moskee. Kees begint al af te haken Hij heeft voldoende tegels gezien. Overal moet je hiervoor betalen Het is niet veel, een euro in Zum maar toch. Ook voor de moskee Een dikke madaam riep ons van verre en drie van mijn reisgenoten trokken voor de zoveelste keer de beduimelde biljetten. Weer 1000 zum. Ik heb de madam niet gehoord in de moskee en kreeg een gratis rondje wat Achiel niet zo geweldig vond. Het is fijn als ge van de verboden vruchten kunt eten zo sprak hij

In de vroege avond bereikten we Samarkant Al een reusachtige stad vergeleken met de de dorpjes van hiervoor. Het hotel is karig maar het bier voordeling 1 euro voor een halve liter. In de badkamer hangt de douchekop boven de wc-pot zodat je zaken kunt combineren. In de avond meteen naar de drie Madressas! Dat is werkelijk sprookjesachtig. Alles is goudgroen uitgelicht en enorm groot De fotos zijn gemaakt en komen met een link op deze reisblog maar nu even niet want zoals gezegd zijnde verbindingen bar slecht. Vanmiddag kan ik even wat meters maken omdat we even kunnen chillen na een uitgebreid bezoek aan de stad. We hebben de dire Madressas bezocht met een slechte en verlegen gids. We konden tapijten van zijde kopen met een zilveren vleug, hebben nootjes en gedroogde rozijnen gekocht op de markt en tenslotte een mausoleum bezocht waar we gratis via een kerkhof zijn in geslopen. Morgen naarTasjkent!

Oezbeekse avonturen

Steeds dieper raken we verzeild in het droge Oezbeekse land. Der temperaturen stijgen en de woestijnen worden droger. In Buchara als volgende pleisterplaats had daarom vijvers binnen de vesting nodig om de dorstigen te laven. Daardoor vielen vele doden omdat deze snel verontreinigd waren en er niemand met epidemieeen bekend was Pas door de Russen werden de vijvers aangepakt. In de stad vind je ze overal terug. De stadsmuren zijn voor een deel verdwenen maar tijdens de middagwandelingnog voor een deel zichtbaar.

Voor de rest veel parken en standbeelden De grote held is hier Timur de Grote. De vrouwen hullen zich steeds meer in zijdeglans en glimmen al van verre Ze laten zich gewillig fotograferen en vragen waar we vandaag komen. Holland kennen ze niet maar wel Gelandia. De bazar is hier geweldig en met dollars bereik je veel hier De lokale Zum hangt er maar wat bij Ook hier weer vele Madressen en een Moskee maar we beperken ons nu tot de Cappuchinoverkoper aan een vijver waar een enorme fontein in wordt getakeld. Een man in een roeibootje kijkt of die rechtop staat. Kennelijk niet want bij de werking worden enige dames in ons gezelschap nat.

De internetverbindingen in het hotel zijn zeer matig. Ik beperk me maar tot wat appjes en probeer mijn sd-kaart die kuren heeft te bedwingen. In de middag gaan we met een lokale gids door de bazaar naar de twee Medressas De enorme minaret is terracottakleurig en heeft een fundament van 16 meter. Daarna naar de stadswallen Het fort is erg indrukwekkend met langzaam oplopende muren zodat je er geen ram op kunt loslaten. De moskee verderop is werkelijk prachtig en sprookjesachtig mooi binnenin. Tenslotte naar de parel van Buchara, een mausoleumpje aan de rand vanb de stad Het metselwerk is hier zeer bijzonder Steeds weer wijf bakstenen op elkaar die na elke stapel een andere hoek krijgen. In de verte is er een pretparkje met een gammel rad van avontuur.

De Oezbeekse avonturen zorgen ook voor de bekende maagproblemen. De meesten hebben er al last van en ik ook. Maar deze zijn mild en verdwijnen na enkele dagen. Je moet dan even de overheerlijke geroosterde vleesspiesjes laten liggen die je overal al kunt ruiken. In de avond nog even naar mijn geheugenkaart gekeken maar hij blijft gek doen Dan maar een andere kopen. Hier niet in Buchara want we vertrekken morgen voor dag en dauw naar Samarkand!

Naar Buchara

De woestijn is een onderdeel van Oezbekistan. Rivieren zorgen voor groene linten en bronnen maken pleisterplaatsen. We gaan nu in de voetsporen van Marco Polo. We verlaten Khiva waar hij zijn Karavanserai had. Een rustplek en handelspost. Later hebben vele anderen deze route gebruikt en groeiden de vestingen. In Khiva is de hele zijderoute van de vele handelaren in beeld gebracht. Deze voerde tot de oude Chinese hoofdstad Xi-An waar nog steeds vele moslims wonen. Met vooral kamelen werd de koopwaar vervoerd. Polo verruilde zijn Italiaanse koopwaar voor zijde uit China.

Wij beginnen aan een tocht van 500 km door de woestijn en zien inderdaad na een tijdje niets dan grijsbruine vlaktes met toch nog wat begroeiing. maar dat zijn eklen lage struikjes waar nog een geit of kameel iets van wil. De Russen hebben als oud-heersers gezorgd voor goede wegen (strategie) en met de bus konden we goed vooruitkomen. Bij een stop aan de Turkmeense grens was een tankstation en een Tualet. Een wc waar enkel dames na openen de deur meteen weer sloten. In de verte het grensmeer van de zuiderburen. Een grote kale onherbergzame vlakte. Meer was er niet. Snel maar weer instappen en verder karren.

Weer de bekende woestijn maar als afwisseling in de verte links een spoorlijn met soms een lokomotief in een betonnen hangaar. Sommige wagons staan weg te braden in de warme zon. De bosjes in de bruine vlakte worden hoger! Er is weer cultuur op komst. In de verte het eerste stadje na deze grenzeloze vklake van vele uren. Marco moet op zijn kameel dan ook veel tijd en geduld hebben gehad. In de late namiddag bereiken we deze volgende karavanserai op de zijderoude. Ditmaal een behoorlijke stad met toch ook weer vele Madressen en zelfs een fort. De bewoners leefden vroeger in de vesting van aangelegde waterpoelen. Die zie je dan ook overal in de stad. Maar na de Russen zijn het keurige bassins geworden. Destijds overleden vele mensen aan dysenterie en was de gemiddelde leeftijd 32 jaar. Nu is dat wel wat anders geworden en zien we vele Oezbeekse toeristen die op bezoek zijn Wij zijn danhun belangrijkste attractie.

In de avond hadden we een diner aan een van de bassins met mierzoete aankleding van de stoelen. De sproeiers lans de waterkant gingen aan en de verkoeling was aangenaam. De spiesjes waren enorm en bijzonder lekker. Morgen gaan we de stad eens bezoeken en in de middag weer een gids. Maar niet te uitputtend graag!