Graaf Dracula

Het is een wonder dat er hier in deze kleine negorij nog zo'n goede verbinding is. Ik waag er vanavond dan nog maar een verhaal aan. Morgen vertrekken we weer richting Hongarije en zit Roemenie er in ieder geval op.

Vanuit Predeau zijn we gisteren vertrokken naar Bazna in de verlatenheid van Roemenie. We slapen daar in een pension. Maar eerst voerde de tocht naar het kasteel van Bran waar volgens de overlevering Dracula gewoond zou hebben. Achteraf bleek dat dit een verzinsel is vande schrijver en dat er wel een soort Dracula geleefd zou hebben die in het kasteel gevangen zou hebben gezeten. Bran is een van de grootste attracties van Roemenie en de drukte op zaterdag was overweldigend. Uit allerlei landen wilden bezoekers zien hoe de griezel in zijn kastel heeft geleefd.

Het kasteel of liever de burgt, ligt boven op een rots en is maar via een weg bereikbaar.Van een afstand ziet het er niet bar griezelig uit of het moeten de kraaien zijn die krassend boven de burgt vliegen. Na een hele klauterpartij kom je in het kasteeltje dan niets dan nauwe gangetjes en trapjes kent. Niets van grote griezelige zalen met spinnewebben. Er zijn tal van kamertjes waar vroeger heersers hebben gezeten. De gevangenis van Dracula hebben we niet gezien, wel zijn pak in een vitrine. Dor de mensenmassa's was het dringen geblazen en kwam je wel eens klem te zitten. Maar iedereen bleef kalm en na een uurtje was het wel mooi geweest. Slaapkamertjes, spelkamers en bibliotheekjes; niets griezeligs aan.

De lucht boven de Karpaten betrok. We waren op weg naar Brazof Een van de zeven steden van Transsylvanie. Op het centrale plein aangekomen vertelde de gids dat we tot half twee konden eten en daarna de stad zouden inlopen. Brasof ligt tegen een bergwand aan met louter dennenbossen in in de verte zag je een kabelbaan. Rond een uur snelde het hele bedieningspersoneel in de hoofdstraat naar buiten om te kussens weg te halen en de parasols te strijken Te lucht kleurde inktzwart. Snel terug naar de markt in de hoop dat het zou meevallen maar niets was minder waar. De regen kletterde neer in dikke droppels en de donder roffelde over het bergstadje. De bergwanden versterkten de donder. De geest van Dracula leeft op..

Gelukkig kon ik schuilen onder eensoort koetspoort met hal erachter. Net op tijd want de regen viel zo hard en dicht dat je buiten amper wat zag. Dikke hagelstenen en riviertjes in de straten deden het ergste vermoeden. En het werd koud ook. Geen paraplu en regenjas; de warmte zit er even op hier. Niemand van ons waagde het om om half twee bij de fonteinen te zijn. Alleen de gids snelde langs ons heen; er moest eens iemand wachten Dat duur de zeker een half uur Daarna werd het mider en zagen we een paar plekjes blauw. Op naar de fontein. Ook Aaltje en Harm kwamen er aan Helemaal in het bruine plastic gehuld. Geen gezicht zeker nietr voor Aaltje in haar Staphorster uitmonstering maar nood breekt wetten.

De bus dampte van de opdrogende kleren en verder ging het voor een lange tocht naar Bazna Iets van 150 km door Transsylvanie richting Hongarije. Dwars door dichte wouden waar beren en wolven leven, langs de bekende korenvelden en door de uitlopers van de Karpaten. Na een lange tocht door Shimishoara en Medias zaten we in het boerenbgehucht Bazna Aan de buitenkant is ons pension niets Als je doorloopt een bedrijf met een zestigtal kamers en twee eetzalen. Tijd voor eens een roemeens wijntje. De dag daarna nog Shimisoara. Daarna teru grichting Nederland!

Bucuresti

De Roemeense naam voor Boekarest. Een hele rit vanuit Predeal naar de stad. We moeten de Karpaten over en dan weer door de landbouwvlaktes. We hebben de tijd want we bkijven slapen in Predeal. Onderweg lijken de Karpaten erg op de Ardennen. Maar de typische bouwstijl van de huisen is kenmerkend. Veel gedoe met torentjes, erkertjes en versieringen. Net kleine paleisjes Sommige zijn totaal vervallen Op een station staat nog een oude stoomnlocomotief. Toen we terugreden was-ie weg. De wegen zijn bloedlinkk hier Vierbaans met in het midden enkel vier strepen naast elkaar. Of die maniakken zouden tegenhouden. Verder ,moet de bus regelmatig in de ankers omdat er eentje zomaar via de middenberm afslaat. In de avond moet je hier zeker niet rijden.

Langs de eeuwige korenvelden bereikten we Boekarest, een stad van drie miljoen inwoners. Vluchtelingen kennen ze hier niet die rijzen snel door naar Duitsland. Hier valt weinig te halen. De ingang van de stad gaat via een Triomfboog. Hier zijn veel Franse architecten aan de slag geweest De stad ademt een en al vergane glorie. Brede boulevards en avenues met afgebladderde herenhuizen. De eerste stop was bij het paleis van de eerste koning Karel de eerste. Daarnaast de Opera van Boekarest ook weer van een Frans architect. Rechts daarvan het paleis van de Revolutie. Op het vrij lage balkon hield dictator ceaucescu zijn laatste rede voordat hij moest vluchten met een helicopter via het dak. De dicatuur was medogenloos en zijn rijkdom ademloos. Dat zagen we later aan zijn paleis.

Na een korte middagpauze ging het verder naar de grootste orthodoxe kerk van Roemenie. Vooral de prachtige freso's aan de buitenzijde warden geweldig maar ook het rijke interieur metr weer de rijke iconostase Een hele klauterpartij want kerekn liggen hier vaak op een heuvel. Door het drukke stadsverkeer via een soort Champs Elysees kwamen we aan Ceaucescu's paleis. Een enorme brok gebouwmet sterke symetrie. De voorkant is al imposant maar als je er omheen rijdt is het nog groter Bijna 100o kamers waarvan er iets van 400 ingericht zijn De dictator heeft de voltooing niet meet mogen meemaken. Eind vorige eeuw is hij op 25 december berecht en geexecuteerd. Afbraak van het paleis is te duur zodat er nu de tweede kamer zit. De rest is leeg. Leuke plek om vluchtelingen op te vangen? Wel alles onderhouden en schoonmsaken...

We habben daarna de stad verlaten via de ringweg. Druk verkeer en veel bedrijven aan de rand. Op weg weer naar de Karpaten. Omdat we tijd over hadden konden we naar het klooster van Sinai in de buurt van onze slaapplek. Een mooi klooster et muren eromheen Alles is weer orthodox ook de monikken. In het midden van de omheining is weer een muur met een van de oudste Roemeens Orthodoxe kerken. Ook de gewone kerk is de mooite waard. Je mocht er geen foto's maken maar als je een icoon kocht kneep de orthodoxe priester wel een oogje toe. In de avond zaten we weer inons dure wijnhotel in Predeal Maar als je naar een magasin Mixt gaat heb je daar voor weinig geld prima witte wijn en Prosecco voor een habbekrats..

We pakken de draad weer op

Na Buda en Pest was het even stil. Reden was de slechte verbinding in Roemenie. Telkens weer viel de vebinding weg na een paar regels typen. Nu we in Barza zitten; een klein dorpje midden in de velden gaat het ineens beter en waagi ik een kans. Ik zal het veloopt een beetje samenvattend gaan schrijven

Van Budapest naar Deva

Een erg lange reisdag met een flinke stop aan de grens. De bus en haar passagiers werden doorgelicht. Roemenie zit nu bij de EU maar heeft nog steeds zijn eigen geld; de Lei Voordeel is daty alles veel voordeliger is. Eerst naar Arad om geld te wisselen. In de straten rijden stokoude trams die meer op treintjes dan op trams lijken. In de straten gewone treinrails . Als je Frans kentkun je in het Roemeensal aardig wat lezen in tegenstelling tot het Hongaars. De wegen worden ook slechter en daardoor waren we laatb in Deva; een industriestad richting oosten We zitten nu ongeveer op de hoogte van de grens tussen Polen en Wit-rusland. De wijn was supervoordelig en de glazen ramvol Rode wijn of witte wijn het smaakt allemaal hetzelfde Het bier kost net zoveel als bij ons een fles water. Even naar het station geweest. Hier hangt nog een zweem van het oude communisme. Afgetakelde perrons en oude treinen.

Van Deva naar Predeal

Weer een lange dag nu met veel bezoeken. Het weer is weer geweldig en na een linke rit komen we aan in Sibiu, een van de 7 steden van Transsylvanie. De Saksen zaten hier vroeger en de huizen hebben typisch hoge, lange daken met alleen onderaan wat kleine smalle dakkapellen. Het is een oude stad met toch betrekkelijk veel modern vetrkeer.We bezochteen o.a. een orthodoxe kerk die een schitterende iconostase had; een wand van goudachtige bewerking . Verder kwamen we langs een school die net begon. Bij ons passeren gingen alle gordijnen aan de straatkant dicht. Op de markt kon je heerlijk eten voor weinig geld en de temperatuur steeg aanzienlijk Tijd om het lokale bier eens te proeven. Verder ging de bus weer voor een lange rit naar Predeal in de Karpaten. Boven de gouden korenvelden doemde het gebergte al op in de verte. Steeds veel landbouw hier in dit land. Bijna geen mais maar niets dan koren en aardappelen en af en toe hop. We stegen tot een hoogte van 1500 meter en daar wachtte ons een redelijk hotel in eenklein dorpje. Hier was de wijn weer veel duurder en ging twee keer over de kop Hoe meer sterren des te meer Lei..

Buda en Pest

Inmiddels heb ik de Sundaeilanden achter me gelaten maar nog niet de banner. Die laat ik maar even zo want na twee dagen met 1300 km achter de buswielen zit ik nu in Budapest, Hongarije. Als je normaal gesproken vliegt is dit niets maar met Effeweg in de bus is die afstand zo maar niet effe weg. Gelukkig werkten de autobahnen mee en op de bius is ook niets aan te merken. We merken niets van het hete weer dankzij de Airco en is ers genoeg te kletsen aan boord zeker met Rob die in mijn ogen nog het meest wegheeft van Joep van 't Hek.

Gisteren gingen we van start in Didam weer bij Tante Tok. Onder een staalblauwe hemel en met een redelijk gevulde bus gingen we op pad naar Roemenie. Het and ken ik zelf niet maar ik heb er wel veel van gehoord Verder is daar mijn nichtje Valerie geweest op werkvakantie. Je verkijkt je na die vliegreizen op de afstand Maandag 800 km en vandaag weer eens 500 met een bus die maar 100 km/u mag met een tachograaf die de werktijden van de chauffeur in de gaten houdt. Maar de Duitse autowegen schieten op en de bus is confortabel. Van de steden onderweg merk je nauwelijk iets en de meesten vielen in slaap vanwege het vroege vertrekuur thuis.

Onderweg peren de audi's en de snelle vw's gruwelijk snel voorbij op de derde baan, soms mag je maar 100 en daar houdt iedereen zich aan Mainz en Frankfurt gleden voorbij; de zon klom steeds hoger. Na drie uur de eerste stop en dan merk je de temperatuurverschillen. Tijd voor een gousalsh soep om maar vast te wennen. Ze weten hier alles van de prijzen; 3,40 voor een klein flesje appelsap. Gelukkig had ik van Laurens geleerd om weer krentenbollen mee te nemen; die jongen is er nu niet bij maar hij is zo gek nog niet.

De tweede stop riuim voor Munchen had zelfs Outlet winkels met kleding zodat de dames al in de bus zaten te springen om als eerste van de fabrieksverkoop te genieten. Zelf maar even meegedaan en een appelgroenT-shirt van California gekocht. Ze hadden niets duits. Aan het einde van de dag kwamen we aan bij Metzgerei Linsmeyer in Iggensbach ten oosten van Munchen. De te verwachten bockwursten in dit restaurant met slagersnaam bleven uit maar de Dirndl schoven onder Gruss Gott ons ruim gevulde pullen bier toe bij de maaltijd van friet met schnitzel, soepen salade. Duitse grundlichheit..

Vanmorgen vertrokken voor een goede 500 km naar BudaPest in Hongarije. Waren de Duitse autobahnen afwisselend met prettige vergezichten maar ook met enorme velden zonnecollectoren, dan zijn de Oostenrijkse wegen bar saai. Je rijdt continue tussen muren van geluidswallen ook al is er niet te dempen. Ook de te verwachten bergen vielen me tegen We zitten al zover naar het oosten dat de Alpen moe zijn geworden van het klimmen. Geen fietsvakantie voor Lau hier dus. Ook hier zijn de stops weer aardig aan de prijs behalve delokale bieren en wijnen. Droge wijn die ik probeerde was mierzoek want daar houden ze hier van Geen geld voor 2,80. De bus werd afgetankt met diesel want in Hongarije heeft de chauffeur geen pasje. Verder ging het Dwars door Oostenrijk langs Wenen. Daar zagen we ook niets van. Nee hier moet ik nog eens terug. Bij de grenzen zijn veel controles vanwege de vluchtelingen. Er staan ellenlange rijen vrachtwagens te wachten want daar kruipen de gasten in.

In Hongarije verandert het landschap Uitgestrekte glooiende velden met koren en andere gewassen en geen schuttingen meer. Het barst hier ook van de windmolens. Maar het lijkt net alsof hier geen dorpen bestaan. Wat je ziet is landbouw en bossen. Af en toe een klein bergmassief maar in zijn algemeenheid is het vlak. Van de borden langs de weg hierkun je niets meer lezen De taal die verwant is aan het Fins is een groot mysterie. Na enkele uren rijden in de zinderende middag waarbij de chauffeur zat te bakken achter glas en wij de airo weer wat hoger stelden bereikten we de Donau die Buda en Pest van elkaar scheidt. De stad kan niet ver meer zijn. Een van onze vrouwelijke reisgenotendie uit Staphorst komt en zelfs nog in klederdracht loopt hieldt een workshop voor in de bus achter de microfoon. Zo' n mens moet het nu toch wel erg warm hebben.

Toen we het hotelterrein opreden werd onze Joep van 't Hek actief De gebouwen naast ons leken verdacht veel op een fabriek en toen ik hem wees op losse matrassen voor de ramen verzekerde hij ons dat we op zaal gingen slapen en ieder een zak cement en matras moest meenemen. Gelukkig was dat alles niet waar en konden we de kamers op. Gelukkig gelijkvloers, het hotel lijkt nog het meest op een pensionaat uit de jaren vijftig. Vergeet niet dat hier tot voor de Glasnost hier de communisten de baas waren. Om 19 uur staat het eten klaar Alles is all in en hetzelfde dus ik verwacht goulash. De stad ingaan zit er helaas niet in dus ook hier kom ik nog eens terug maar niet meer met de bus. Morgen komt de hoofdschotel Roemenie aan bod Daar hebben we het voor gedaan!

Rijstvelden

Eerst evenb sorry voor de typefoutjes Het is erg lastig om op een klein toetsenbordje met gammele verbindingen een verhaal te maken. We zijn nu te midden van de rijstvelden in Tetebatu Lombok. Gisteren aangekomen vanuit Sumbawa met de boot, de reis loopt al aardig ten einde. Morgen naar Sengigi met nog een paar vrije dagen en dan zit het erop.

Na onze aankomst in Sumbawa Besar gingen de meesten de andere dag op boottocht naar een onbewoond eiland. Zelg ben ik de stad ingeweest om wat contact met de mensen te maken. Besar is best groot en ligt langs een lange hoofdweg. Mijn doel was om het Sultanspaleis te bereiken aan de andere kant.. Het is hier best warm, maar niet klagen met het weer dat jullie hebben nu. Allereerst was ik uitgenodigd op straat voor een bruiloft. Buitenlanders zijn zeer gewild hier op Sumbawa. Eindelijk toch nog op het feest; het zxal Mary genoegen doen. Wat een happening Allerlei klederdrachten Je blijft foto's maken Een man nodigde me uit voor een foto met het kersverse bruidspaar. Prachtige uitdossing. Daarna kon ik mee-eten Het was pas elf uur maar liet het me niet minder smaken. De foto's van mij met de komodovaraan maakten indruk bij de jongens.

Daarna verder lopen Ik kwam langs een vogeltjesfluit concours Onder een dak hingen vele kooien en de eigenaars moedigden ze aan achter het lint. Dapper deed ik mee toen ik ineens PRRRRRRRRRR achter me hoorde Een man stoof in mijn richgting en ik stapte opzei, wat geschrokken. Maar hij moedigde alleeen zijn vogeltje aan. De beesten floten tegen de klippen op en de prijzen waren prachtig. Verder weer naar het paleis. Onderweg water drinken want het werd heter. Bij een stalletje kon ik cappucino drinkenb. Dat was een uitvinding. Die heb je hier niet. Maar de vrouw knipte een zakje oploskoffie los en versneed het met water en Gula (suiker) Ondertussen was ik aan de praat geraakt met een werknemer van Salem, een voedselproducent We hebben het maar eens over de palmolie gehad. Door de plantages verdwijnt veel natuur..

Daarna naar de markt waar het altrijd weer eenb spectakel is De meest vreemde vruchten kon ik proeven tot genot van de verkopers. Eerst bedachtzaam kijken en dan een scheve bek trekken Tenslotte juichen van heerlijkheid. De mensen vinden het prachtig. Uiteindelijk het Sultanspaleis naa veel lopen. Dat is een enorme houten bak op palen Iets wat ik ook al in Bukkitingi op Sumatra zag b het was zondag en niemand te zien. De wachter maakte prachtige foto's van me voor de sultanstroon. Na een paar kentekenplaten voor mijn verzameling bemachtigd te hebben was het teruglopen Hopend op een brommertaxi maar helaas; het was niet druk

Gistern zijn we overgevaren naar Lombok per Ferryboot. De boten hier zijn afdankers uit het westen maar varen prima. Bij het lossen van het anker voor de rede van Lombok kwam een wolk vanroest uit de ketting. We konden een nieuw eiland op. De rit was warm Rechts doemde de tweede grote vulkaan van Indonesie op 3000 meter hoog. Ons resort is een prachtig gelegen verblijf met buitenkamers in de rijstvelden. In het midden een zwembad en langs de randen ligplaatsen om de plaatselijke bevolking aan het werk te zien. Het deed me erg koloniaal aan. Rond dire uur kwam er weer een bruiloftsstoet langs Ditmaal niet zo verwesterd als de vorige maar echt Lomboks met originele kleding, kindern en vrouwen in klederdracht en trommelaars in okergeel. Achteraan een fluit die typische muziek maakte. Het echtpaar stal de show in schoonheid Overal omheen kringelden de brommertjes. Onvergetelijk om te zien De foto's komen nog op Google plus.

Vandaag is men door de rijstvelden aan het lopen maar ik blijf even hier voor het blog Vanmiddag vertrekken we naar Sengigi onze laatste stop alvorens naar Nederland terug te keren

Op de bruiloft

Na de aankomst van de boot in Sape op Bima namen we afscheid van Eko. Ook wachte een nieuwe bus voor de reis naar de ander kant van het eiland. De bis was aardig heet want had al een tijd op de kade gewacht. De chaufeur Soeharto draainde de hele airco open maar had geen succes met meer dan twintig kacheltjes die aan boord gingen. Gelukkig toverde ik mijn Chinese waaier tevoorschijn. Gelukkig geen oordoppen in de bus nodig want de geluidsinstllatienwas beter. De piep in mijn oren is een heel eind weg.

Eeen aardig eind rijden naar Bima waar we gaan overnachten. Eindelijk een goed bed. Bima is een drukke vieze stad met ratten op straat volgens onze meereizende huisarts. Met Ho Shan, onze reisleidster zijn we even naar de markt en het sultanspaleis geweest Buiten kregen de kinderen Kung Fu les en de meisjes die zwaar zijn gesluierd hangen wat rond. Op de markt wat sokken gekocht; de oude zijn ophet dek bij het uitdoen van boord gewaaid. Verder was er niet veel. In de avond was het tijd om het vochtpeil oimhoog te werken. Nergens is hier het Bintangbier te krijgen. Dat mag absoluut niet maar in het hotel weten ze een manier Via de achterdeur worden flesjes binnengesmokkeld en ingeschonken met ijsblokken. Het bier komt uit eenillegale opslagplaats Wel vooraf betalen!

Gisteren de zwaarste dag op Sumbawa Een lange rit dwars door het eiland naar Besar in het westen. Met een stop bij de zoutpannen. Sumbawa is een warm eiland met veel vlaktes zodat het zeewater verdampt en het zout achterblijft de mensen hebben een zwaar bestaan met het afgraven van de zilte bodem. Overal wordt hier glasvezel aangelegd vaan oost naar west Niet met een graafmachine maar met pikhouweel in de branende zon. Tijdens een stop in een Warung werd onze arts Sjoerd gehuldig die jarig was. Onze Hoi Shan had fopkaarsjes gekocht op de spekkoek die na uitblazen meteen weer aangingen Sjoerd blies zich een ongeluk in de hitte.

Na een bezoek aan een visserdorpje moesten we verloren tij inhalen We moesten nog 50 km en de chauffeur nam wat meer gas De mensen achterin zaten bijna aan het plafond. Verder ging het weer. Ineenbs passeerden we een bonte stoet mensen met aan het einde een enorme versterker en daarchter een lopend keyboard. Mjn vermoeden was dat ze naar het feest van mijn zus die avonbd op weg waren maar het bleek een bruiloft. Familie en prachtig uitgedoste bruid met daarachter de bruidegom in het rood, gesluierde familie, een fanfare en de klankkast die een enorm geluid roduceerde Ze liepen al 5 km naar het feest ergens langs de weg. Enkele medereizigers sloten aan en dansten er ondanks de warnte op los tot groot genoegen van de feestgangers. Ziezo ook weer meegemaakt! De lucht kleurde zacht roze en dongeblauw de avond kwam er aan. In het donker bereikten we Besar. HGier hebben we een vrijd dag Twaalf rezigers hebben aangemeld voor een boottocht Ik ga eens aan mijn reisbloig werken en daarna het stadje in op zoek naar nieuwe reisverhalen!

Monsterdraken

Het maken van reisverhalen in Indonesie is werkelijk een crime Verbindingen vallen uit en verhalen verdwijnen, soms is er helemaal geen telefoonverbinding. We zitten nu op Sumbawa Besar en zijn klaar voor de oversteek naar lombok morgen. Nu op zondag even rust en het stadje in. De nmeesten zijn naar een eilandje voor de kust. lekker warm hier dus even rustig aan.

Inderdaad door de vele reizen zijn Rob en Mary wat verweesd achtergebleven en mis ik het drkke kamerleven met Laurens maar er komen betere tijden na de reis. Hiernaast is een congres van de regering aan de gang en het vele gekwebbel mag wel wat zachter...........

Vanuit Luang Bajo zijn we met een vrij smalle houten boot vertrokken naar Komodo, het varaneneiland. Tijd om eens lekker te snorkelen, nu voor het eerst met de onderwater actioncam. Nabij Kanawa waren de koralen prachtig en de visen zo nog mooier. Wat me opviel was dat ze veel aan het koraal knabbelen en een purrend geluid maken. De opname's zijn geweldig. Daarna naar Kelor eiland voor nog een duik. Je krijgt er geen genoeg van. Tenslotte naar Kalong eiland waar rond zes uur de vliegende honden vertrekken op jacht naar prooi. In de avond rode hemel gan hele slingers in een brade band over ons heen; een geweldig gezicht. Daarna slepen op de boot. Dat voel niet mee.. Het is warm in de kajuit beneden. De meesten poroberen wat op het dek te slapen maarook dat is lastig De mnotor van het agregaat voor de stroom staat aan en de wind steekt op..

Toch nog een paar uurtjes geslapen. Om zes uur wordt de boot weer opgestart op weg naar Komodo. de meesten komen slaapdrongen van hun matrassen kruipen. De zwoele wind door het varen maakt er een heerlijk feest van In nedelrand gaan de winterjassen weer aan. Tijd voor het ontbijt. De koks aan boord toveren een lekkere maaltijd op tafel net als gisteren. Dat smaakt extra goed op deze zachte zee zonder deining. De eerste stop is op Rinca eiland waar het allereerste varanenpark is. Al bij aankomst zien we een vijftal draken liggen voor de keuken. Ze lijken versteend maar kunnen fel uitschieten als reptiel Ze zijn levensgevaarlijk omdat hun speekselvol bacterien en gig zit De griezels zijn drie nmeter lan! Iets voor Mary misschien?

Achter de keuken liggen en nog een paar. Ineens staan ze op bij onze nadering. De rangers die met lange stokken met een vork voor ons moeten beveiligen verstrammen. Maar de ene staat ineesn op en waggeld sissend als een drukventiel weg naar voren Etrenstijd denk ik. Daarna ploffen ze voor de keuken neer naast de anderen... De wandelinf op rinca stelt niks voor Een oinverwachte ontmoeting blijft uit Wel zagen we nesten waar de beesten hun eieren leggen. Het ging op en af en Leon had het zwaar met zijn 110 kilo. Daarna konden we bijkomen met een snorkelmomentje op het roze strand op Komodo Gelukkig geen beest te zien. Na de lunch aan boord met rijst, mihoen en gefrituurde garnalen met tempeh kwam de hoiogmis in beeld Komodo

Dit eiland heeft de grrotste beesten Hier is vorig jaar een Singaporees die alleen de bossen inwilde aangevallen Eigen schuld Maar hij vertelde het niet na. Ook heer weer de rangers met lange stokken. Geen keuken gelukkig hier We vetrokken door de jungle. Een ja hoor In de verte lag een oudje uit te buiken Niet zo gevaarlijk dus. Een prachtig fotomoment met mij achter de bejaarde varaan. Af en toe wendde hij de kop maar was dit kennelijk gewend. Het schijnt dat de beesten zelf elkaar opvreten dus ook hun babyvaraantjes die meteen na de geboorte de bomen invluchten. Op het straand lagen nog een paar beesten Een ranger prikte in zijn staart waarop het logge beest ineens opstond en begon te sissen met zijn gespleten tong naar buiten.. Hij liep naar voren en de menigte deinsde terug. Tij om te boot weer te pakken.

Na weer eenb moeilijke nacht op de smalle boot, nu slapen op de eetbanken zaten we aan het einde van de bootreis. We konden weer snorkelen in een baai maar die zat vol zee-egels. Dat liet ik me ontgaan. Helaas zaten er geen manta's op volle zee Het water is daar onwaarschijnlijk helder. Na een lange tocht bereikten we het eiland Sumbawa Als een keten sluiten de eilanden java, Bali Lombok en Sumbabwa opelkaar aan. Hier heerst moslim-strengheid. Alle dames gesluierd, overal moskees en geen Bintang. Op de boot lag die in een koelbox en ne streepje zetten had je 600 cc bier Hier gaat dat veel moeilijker...

Zwaan kleef aan

We zitten nu in Lauang Bajo helemaal aan het uiterste noordwesten van Flores. We gaan het eiland morgen per boot verlaten. Maar vandaag genieten we nog volop van een erg luxe hotel buiten de stad aan zee. We gaan poer boot dan naar de kleine eilanden voor de kust op tenslotte op Sumbawa te arriveren. We blijven dan drie dagen op de boot dus dan is er geen Peterbaas.  Alles verder in orde Alleen een kleine piep in mijn oren omdat de busgids zo leip was de microfoon te laten rondzingen. Het is al wat beter maar nog niet weg. Gelukkig geen bus meer voorlopig en zo ja dan gaan de oordoppen in; je moet hier overal aan denken..

Gisterenmorgen was het  maandag en zijn we vanuit Bajawo in de bergen vertrokken naar de kust. Het eiland Flores is zodanig dat je telkens als je naar een redelijk dorp wilt, moer afdalen naar zee. De eerste stop was een Arak-proeverij aan de kust in een dorpje. De arak is een drank die uit de palmboom wordt gewonnen. Eerst klimt de oppasser in de stam zo'n 18 meter omhoog als een aap In de kroon met bladeren hangen de vruchten die in emmers druppelen. De emmers worden boven bij elkaar gegoten en de appjesman komt weer naar beneden Daar wordt de arak gedistilleerd en in waterflesjes gedaan Die worden aan de straat in stalletjes verkocht

De drank is sterk en smaakt van naar oude klare. Nier mijn soort Maar er is ook sterke arak met kaneel en suiker. Daarna werd er verder gereden Nu weer omhoog want er zijn geen kustwegen. In de bergen zijn we gestopt voor wat fruit langs de weg  Meestal doerians en passievruchten De doerians ruiken zeer sterk en zijn niet gewenst in de bus. Tijdens een pauze in een dorpje stak een man de weg over en werd aangereden door een brommertje; man en berijder gewond aan de voeten en benen. Onze arts Sjoerd kon voor het eerst met de Djoser hulpkist aan de slag. Verder ging het weer tot Ruteng. Onze overnachtingsplaats. Weer lekker koel hier in de bergen. De laatste dag aan de zuikust van Flores. Ruteng is een rommelige en drukke stad zonder toeristen. Op zoek naar de markt Werden we omringd door jongens die hun engels wilden testen. Maar niemand kun vertellen waar de markt was...

Snel terug want er kwamen er steeds meer bij. Zwaan kleef aan.  We moesen checklistysts tekenen van de school van de jongens Gelukkig geen punten geven. Het was nada. Omdat mij Indo telefoon het niet meer deed ben ik met een paar zogenaamde helpers naar een stalletje van SimPaty gegaan. Ook hier kon ik met handen en voeten het probleem duidelijk maken Er kwamen enkel weer meer jongens bij. Nieuwsgierig of  voor het Engels? Ik denk het eerste Het probleem was na een half uur gedoe verholpen. We hebben nog even met Mustari in Makassar geappt via een beeldverbinding.  Daarna met de hele club weer terug naar het hotel. De jongens naar huis gestuurd en gauw gaan slapen. Mijn kamergenoot is acteur en heeft zelfs in Medisch Centrum West gespeeld.  Hij heeft ook hoorspelen geschreven.  In de avond hebben we samen Padang (kiezen uit kant en klare schaaltjes) gegeten bij een Mingabouwresataurant uit Bukitingi (Sumatra) Ik ben daar geweest met de zus van Peter R de Vries in het gezelschap. De man genoot van mijn verhalen daar. 

Vanochtend was het vroeg dag. Weer naar beneden rijden. Dee attractie was de spinnewebrijstvelden. Hier zijn de rijstvelden als taartpunten in een circel gegroepeerd. Vanuit de berg waar we op moesten klauteren was dat een apart gezicht.  Verder nog een stop bij een rijstveld Maar Eko vreesde voor slangen. Een deel was met bamboestokken platgeslagen door  de locals. Waarschijnlijk vanwege een slang. Doe jagen op muizen in de velden. Nu was de lunch bij een bakkerij Voor de Indos iets heel bijzonders Alles is hier namelijk Nasi Putih oftewel witte rijst. Het was nog een hele tocht naar Luang Bajo We moeten schuin het hele eiland over Weer klimmen en dalen en niks dan bamboebossen. Uiteindelijk bereikten we de noord-westkust bij Luang. 

Het hotel hier is een betonnen kolos in het niemandsland. Bloedheet nu want we zijn de koele bergen en de airco gewend. Hier kunnen we de middag en avond doorbrengen want morgen wacht de bootocht Het hotel is echt superdeluxe en er is een zwembad achter en de zee. In de middag daar de lunch gebruikt. Voor 125.000 roepies ( 6,50) eet je daar een driegangenbuffet. Onze arst Sjoerd is met zijn vrouw naar het naburige Atlantis gegaan Daar betaalde hij voor twee man bijna 6 ton.  600.000 roepies. Dat is een afrader dus. Lekker gezwommen in het lauwarme water en even naarde zonsondergang geweest.  De koelte komt er nu langzaam aan. Bij jullie is het weer ingestort zag ik Morgen de boot op en daar zal het door de zeee ook wel redelijk zijn Maar de chinese waaier gaat mee!  De films en foto's zijn ondertussen geweldig ! Kleurrijk en onverwacht Dat wordt genieten straks! Mijn nieuwe kamergenoot is de rust zelve Hij is analist bij het van Leeuwenhoekziekenhuis in A'dam Maar hij zegt zeer weinbig en leest veel  Lekker makkelijk toch?