Duitse Vietnamees
Vandaag 3 mei de laatste echte vakantiedag. Morgen wordt het inkopen doen en inpakken. Pierre vraagt me de Vietnamezen nog wat te helpen dus morgen nog even naar de kapper. Ze moeten er wel iets voor doen. En verder wat meer ontwikkelingswerk op straat. Het weer is hier nog steeds erg drukkend en benauwd. Als je de kamer uitloopt staat er een hittekanon op je gericht; de kamer heeft een uitstekende Airco, maar op de trap.....Bij het prima ontbijt in de ochtend met keuze uit 7 menu' s loopt het water al van je gezicht ondanks de enorme ventilator aan het plafond. In mijn verbeelding zie ik Jan uit de van Leeuwenstraat al aanschuiven en met een rood gezicht en zeggen: ' pff, wèrm hè?' Geen vietnamees ,waar onvervalst Boxtels. Tja, 20 graden is voor hier jassenweer!
Vandaag dus naar het War Rememnance Museum, voorheen het Museum voor Amerikaanse Misdaden. Maarde naamis aangepast na de komst van Bill Clinton toen hij nog President was. Om alle probvlemen te omzeilen: geen motorbike maar een uurtje of tweelopen. Je ziet veel meer en kunt eens even naar de Lotteria voor een drankje. Ook in de ICT-wijk geweest,; winkels vol met opgeknapte Dell computers, tot torens opgestapeld. En in de Applestore was het ronduit ijskoud van de Airco. Na lange avenues en drukke rotondes bereik je dan de Vo VÃ n ThanH street. Ik was al eerder in het museum geweest en herinner me dat het er bloedheet was met een rommelige voortuin waar bommen, vliegtuigen en tanks stonden.
Wat een verrassing! Het museum is gemoderniseerd en het wapentuig staat netjes gerangschikt te wachten op een baasje met tuinslang die het stof er afspoelt. De bommen liggen nu onopvallend onder een afdakje. Het was al een drukte van belang en ik had maar anderhalf uur; om 12:00 uur is het middagpauze. De enorme Chinook, een helicopter met twee rotoren,trok de meeste aandacht. Daarna naar binnen. Ook de hal was totaal veranderd. Er zijn nu verschillende afdelingen met thema'sen de gruwelfoto's staan apart met duidelijke vermelding op de eerste etage. Verder zijn er afdelingen waar kindertekingen hangen; ook hier bereiden ze de jeugd nu gelukkig voor op een wereld van vrede. En bovenal, de zalen zijn nu airconditionned ! Een waar genoegen om nu alles eens beter te bekijken.Nu ook eindelijk meer aandacht voor het leven van de Amerikanen met een fotothema van het Live magazine uit die tijd. Om 5 voor 12 ging de schoolbel, moest je de zaal uit en werd het donker. ' Please go out Sir,weclo.... ' was het magere appèl van de wachter.
Het massale uitzwermen van de toeristen is een mekka voor de aanbieders van diensten op straat. Je wordt belaagd door mensen met postzegels, oorlogsboeken, petjes, waaiers en armbandjes. Om Pierrete plezierenik heb een mooi Saigonpetje gekocht voor wel twee dollar ! De verkoopster was gelukkig. Toch maar even de motorzwermen afgewezen een een heerlijke koffie-sorbet gekocht, met fooi! Voo het museum ligt het Tao Dan Park. Een oase van groen en rust valt over je heen. De meegebrachte handdoek en Adidasspray deden wonderen. Heerlijk genieten op een bankje van de vele Vietnamezen die daar komen om te musiceren. En ook aan tempeltjes geen gebrek.
Ruud in gedachten, was het tijd voor de eerste Cache; de GPS ging aan en opzoek naar de verstopplaats van de eerste Micro. Na 220 meter was ik er, vlakbij een mini Chamtempeltje. Er was een stuk schors uit de boom gesnedenen als een deurtje geklemd in een harde zwam. Helaas was de micro vertrokken... Voor een Chinese tempel ontmoette ik een oudere Vietnamees die vroeg of ik Duits sprak. Ik had de tijd dus even op een bankje zitten. De man sprak behoorlijk Duits, had voor de val van de Muur in Oostduitsland gewerkt in Leipzig. Na de Perestroika, was er geen werk meer en moest hij terug. Nu was hij te oud en alle werk gaat naar de jongeren hier die handig met de computer zijn. We hebben wel een half uur gezellig gekletst, maar rond 2 uur ging ik weer verder.
Bij het verlaten van het park belandde ik weer eens in een tempeltje, maar dit maal erg bijzonder. Gelovigen kregen van een monnik allemaal geld en briefjes mee die ze in een oventje moesten gooien voor hun voorouders. Het geld was natuurlijk nep..Anders denkt Pierre... Na deze tempel liep ik iets verder tegen een Hindoetempel Een vrouw overhandigde me wierrook en een armbandje van bloempjes om te offeren. De tempel gaf me het idee weer in India te zijn. Afbeeldingen van Vanesha en Shiva, waren ruim voorhanden. Bij het verlaten stormde de vrouw weer op me af en vroeg 100.000 Dong voor de offergaven. Dat exorbitane bedrag heb ik nietemin vriendelijk teruggebracht tot normale proporties, waar de vrouw ook gelukkig mee was. Kijk, dat is het nu; vele Amerikanen dwarrelen met geld zodat de mensen hier iedereen dan maar een flinke rekening sturen.
Vlakbij de Bui Vienstreet in het laatste park was het een feest. Het gras werd besproeid en velen gingen in de straal van de ronddraaiende spuit staan. Heerlijk en genieten!! Bij thuiskomst werd ik zowat door de callgril van de Universalbar naar binnen gesleept. Maar in de barretjes in de buurt betaal je 10.000 i.p.v. 25.000. Dat was natuurlijk weer een meevallertje. Die callgirl moet de Amerikaan maar betalen. Vanavond ga ik nog even naar de Universal om te zien of er nog bekenden zijn. Lan heeft het te druk met werk en komt zaterdag om me op te halen.
Driftig baasje!
De feestdagen in Vietnam zijn voorbij en het normale leve herneemt zich weer. Meteen worden de bromfietsslangen nog langer en wordt oversteken nu een crime:gewoon rechtvooruitlopen zonder te stoppen. Dan gaat het dus altijd net goed! Behendig cirkelen de bromvliegen om je heen en berekenen ze je traject op de weg. Stop je ineens, dan ben je een kind des doods.
Vandaag eindelijk naar de Chinese wijk en even langs het station. Dat zal Pierre goed doen want hij is een treinfanaat. Meteen al weer een drukkende hitte bij het uilopen van het hotel, en van mijn plan om te lopen kwam weinig terecht. Een brommervietnameesje op leeftijd vertrouwde ik de rit naar ' Ga Sai Gon' wel toe. 50.00 dong = 2 dollar 50, daar kun je niet voor tobben. Buiten het statoin stond al een oude chinese stoomloc met tender tegen een heuvel opgereden. Natuurlijk in erbarmelijke staat, maar dat geeft meer dramatiek. Het station was verder niet veel. De perrons waren hermetisch afgesloten en slechts om de tweeà drie uur gaat er een trein weg die ruim twee dagen over de reis naar Ha Noi doet. Alles is hier enkel spoor en de wagons zijn stokoud. Rechts natuurlijk weer debekende brommerparkeerruimtes waarlangs een oude afgekeurde trein was gereden. Daar konden de bewakers slapen.
Toen ik weer wilde vertrekken stond de oude brommerbaas er nog en vroeg me naar het volgende traject. Cholon dus. ' Naar Cholon en dan weer naar huis 100.000 Dong' Vooruit maar Cholon is erg ver hier vandaan. Snorrend kwamen we bij de markt aan. Eindelijk alles open. Een uurtje rondlopen is voldoende. Dan weer terug. Cholon is echt uniek, de geur van kruiden en groenten komt je van verre al tegemoet. Een drukte als een bijennest en alles natuurlijk erg goedkoop! In mijn tweede verhaal had ik het over het verdwijnen van de vlees- en vistraditie van de Ben Thanh, maar kennelijk heb ik detwee markten door elkaar gegooid. Hier zijn we dus met Djoser geweest en niet op de Ben Thanh. De winkels metzakkenvol gedroogde zeepaardjes en vliegende honden zie je alleen hier. Maar de vlees en visbank ishier toch wel erg tanende.
Na een uurtje stelde het brommerbaasje me voor een lekkere Chinese Pho te eten en dan even bij de rivier te kijken. Dat laatste hoefde van mij echt niet, maar vooruit; het zat bij de prijs inbegrepen. De Pho van Meneer Le was niet te versmaden en kikkerde aardig op. De reis naar de rivier was minder en ook weer het tunnelbezoek hoefde echt niet. Maar de Vietnamezen pronken hier graag mee. 'Pas tien maanden open Meneer !' Bij terugkomst was de verrassing wel erg groot. De beoogde 150.000 was omgezet in 500.000 Dong. Dat duivelse brutale baasje! Voor hem ging dat feestje niet door en zelfs de aangeboden 200.000 (10 dollar) was hem te weinig voor 4 uur. Ik draaide het geld tot een sigaret, stopte het tussen het scherm van de bike en vertrok.' Ik zalwel wat Vietnameesjes optrommelen' , beet het manneke me na.
Terug in het hotel even wat gedroken en daarnanog even bijkomen de stadbijde Lourdesgrot vlakbij. Naast een creme-witte onberispelijke Katholieke kerk stond daar een natuurgetrouwe replica van de grot in Lourdes. Daar werden de stenen uit de muur gebeden en gezongen, iets wat in het ontnuchterde Holland wel anders is. Naast de kerk was een dienst en gelovigen zaten met de armen gespreid in de hete zon. Achterde kerk kwetterde het om het hardst op eenbasisschool waar honderden kindern op de Cour zaten. Na het bezoek aan de Franse wijk, waar de straten zijn omzoomd door enorme hoge bomen maar weer eens op huis aangegaan. Gelukkig stond het baasje me in de Vien Bui-straat niet op te wachten...
Morgen maar eens naar het oorlogsmuseum op verzoek van mijn collega Geschiedenis.
Dagje rust!
Vandaag weer een nationale feestdag; het kan niet op: de dag van de Arbeid moet natuurlijk gevierd worden in een communistisch land. Dat hield meteen in dat er weer veel gesloten was. Mijni dee om de tijd door te brengen in Cholon, de chinese week viel in duigen. De markt was dicht en slechts enkele chinezen stalden hun kruiden op de stoep, naast de vele brommers trouwens. Die horen hier ook op de stoep en de mensen lopen dus op straat. Mijn chauffeur op debrommer stond al om 10 uur paraat, maar na de teleurstelling in de Chinesewijk bracht hij me naar aardigebekende en onbekende plekken
De eerste echte Chinese tempel was natuurlijk wel open; dat brengt geld op. Ik kende hem al van ons eerder bezoek met Djoser. Het is wel ontzettend relaxed dat je nu eens geen reisgenoten telkens voor je kamera hebt. Na de zware wierrookbewolking snel naar een echte Vietnamese tempel. Die lag een eind verder maar de bromervaring van gisteren kwam goed van pas. Er reden trouwens al enkele buitenlanders mee in het circus, maar of ze verzekerd waren.... In de drukke stromen wordt ook zijn best gebeld, iets wat meneer Hung gisteren onophoudelijk deed. Of je iets hoort weet ik niet maar het staat wel interessant.
De Chua Vinh Ngiemtempel met pagode was een aanrader. Vietnamees boeddhageloof op zijn best met de grote eetzaal en de smakkende monniken. De kindmoniken waren nog niet zo ver en stonden ernaast met de handen gevouwen en met het gezicht op een kast gericht. Wat bij ons zou ontaarden in jengelende kinderen was hier en toonbeeld van discipline.De kaalgeschoren knapen met een pluim midden op hun bol wachtten geduldig af onder het luid gesmak van de oude monikken. . Iets verderop werd gerouwd bij een foto met veel rijst ervoor, appels en bloemen. Een uitgebreid gebed met veel belgerinkel. Prachtige altaren en weinig wierrook maakten hety sprookje kompleet. Ook de pagode is een aanrader; helaas niet te beklimmen
Tenslotte voerde de driver me nog naar het Ho Chi Minh museum. Ik verwachtte veel van de oude baas maar niets daarvan. Enkel algemene herinneringen uit zijn tijd, met zijn oude citroen traction avant voor het gebouw en buitgemaakte amerikaanse vliegtuigen naast het gebouw. Op de etages alleen voorstellingen van dappere vietnamezen en veel communistische leuzen. Tijd om maar weer eens wat te gaan drinken; de temperatuur steegnaar ongekende waarden
Bij het hotel aangekomen vetrok de driver met 15 dollar voor drie uur snorren; dat is nog wel om te doen. In het stamcafe was het rustig. Enkele wulpsgeklede vietnamese serveersters probeerden hun gringo's te lokken. Voor mij enkel een Saigonbiertje en dan weer op weg. Nu eens te voet! Wat een feest ! geen geronk en gewalm. De zonnebril kwam goed van pas want zo' n 35 verkopers trachtten me desondanks een tweede aan te smeren. Weigerde ik, wijzend op mijn zonnmebril op mijn neus, dan kwamen leesbrillen, aanstekers en weet ik wat nog meer op de proppen. Gewoon doorlopen is de boodschap. Ook de motorbikedrivers zagen hun kans. Maar enkel Russisch praten helpt. Na veel ' Ja nje znajoe of ja nje panimajoe' en schouders ophalen druipen ze af. Wat een vondst !
Ik was op weg naar de Louis Vuitonmarkt voor mijn zus en het Franse postkantoor voor de zoveelste kaart uit vreemde streken naar Rina. Een middagje lopen in de schaduw is best te doen. Onderweg ben ik toch bezweken voor een rustige t-shirtverkoopster. Niks opdringerig alleen afpingelen. De rage nu in Saigon is: I-Pho made in Vietnammet daaronder de bekende I-Podicoontjes; een verwijzing naade soep van gisteren. Na de Opera was het tijd voor het postkantoor; een enorm Frans gebouw met uiteraard Uncle Ho aan de muur. Er was net een lading Franse bejaarden binnegekomen dus gauw postzegels kopen en wegwezen. Wel jammer datzo'n postkantoorbij ons niet meer bestaat..
De traditionele onweersbui in de middag bleef uit dus ' rustig' terugwandelen naast de brommerstromen! Het mooiste is even te wachten bij een stoplicht. Het is bij groen dan net de start van de zoveelste Moto-GP ! En gratis entree ! Nu nog een finishvlag vinden.
Het hotel loinkte met de koude douche en natuurlijk VTV-4 op de TV. De dagelijkse quiz was net begonnen.Toch maar naar het stamcafe Universal Saigon voor een pizza met witte wijn Heerlijk na zo' n lange dag! De wulpse dames zien me daar graag komen en serveren alles op zijn best. ' You are hansome boy' , was de kreet om me nog tot meer consumpties te lokken.
Elke avond is het daar livemuziek; de kroeg zit dan stampvol met vrijgezellen all over the world op zoek naar een laatste hoop. Britten, Amerikanen Russenen Australiers, ze snakken naar aziatisch bloed. Elke avond kom ik er ook om aan de herrie in de kamer te ontsnappen en het is nog gezellig ook. Vanmiddag daverde nog een oude hippie met baard en grijs haar het trapje af en lag middern tussen de brommers op straat, wat de bestuurders zeer opmerkelijk vonden
De witte wijn is er prima dus vanavond weer even terug. De zangers en liveband is zijn best aardig maar ach op den duur hoor je ze niet meer. Die Amerikaanuit Hong Kongzal wel weer met me komen proosten!
De Easy Riders voor gevorderden
Ondanks de aangekondigde koninginnedag op maandag 30 april hier, weinig koekhappen en wc-potgooien. Alleen rode vlaggen en muziekpodia in de stad. Maar de plannen waren anders vandaag. Lan had een tour georganiseerd naar een tempel op 20 km van de stad. Per brommer wel te verstaan. Om 10 uur stond een kennis van haar, Meneer Hung al voor het hotel met een supersnelle Honda. Bij de ICT toren zouden we de rest ontmoeten. Op de kaart een peuleschilletje, in werkelijkheid al een tocht van drie kwartier. Meteen al na vertrek wordt je opgenomen en een wolk van bromvliegen die zich als een constante stroom door de stad slingert. Ontsnappen is nauwelijks mogelijk gewoon meebrommen en niet te veel nadenken. Gelukkig had ik al wat ervaring met de Easy Riders uit Dalat uit een vorige reis. Behendig stuurde Mr Hung zijn machine door de kluwen zachtbrommende medebestuurders Knetteren kennen ze hier niet, maar toch bekroop me weer een gevoel van onbehagen bij de vele splitsingen en rotondes zonder enig stoplicht. Als je bang bent voor bijna-aanrijdingen moet je hier niet aan beginnen.
Na een tocht die meer leek op een computerspel met bijna Game Over, bereikten we de noordkant van de stad. In de verte was de ICT tower. Hung stopte onder een verkeersboog op de vluchtstrook, waar trouwens meer rijders zich laafden aan een vreemde drank. Lan was er nog niet dus even een pitsstop. Hung reikte me een flesje aan waarvan ik dacht dat het nog ongeopend was. Toen ik dronk beviel de smaak niet zo; houterig en muf. En de fles zat vol met ijskorrels; wat bleek: iets verder was een dame in een soort batik pijama de lege flessen aan het vullen met het geheime sap. Teken om de fles maar aan de kant te zetten. Het was een soort boomsap waar je sterk van wordt merkte Mr. Hung op.
Even later was daar Lan en de rest van haar bende. Lan was gehuld in een pet-mondkraaguitvoering waarbij zelfs de ogen nauwelijks zichbaar waren. Daaronder voor de zekerheid nog een mondkapje. Op de katoenen pet zat nog een verplichte helm maar die hing al half naar achteren. Weing effect dus bij een valpartijtje, Met de hele meute haakten we weer in de wolk van sprinkhanen die op de vluchtstrook naast de snelweg doorzoefde. Soms met de speling van een speelkaart tussen de spiegel van de buurman. Links en rechts op zoek naar beter posities en met een walm die zelf bij de Easy Riders niet bestond, raakten we de stad uit Na anderhalf uur zaten we vlakbij de Vuong Toi tempel, prachtig gelegen op een berg.
Na wat verkeerdrijden, zaten we op de brommerparkeerplaats, telkens onder een enorm afdak en met bewakers. Natuurlijk betalen en nummer op de buddyseat schrijven. Daarna de klauterpartij de berg op. Dat deed me denken aan de Apentempel in Kathmandu. Stikkende hitte en een eindeloze trap. Maar de toren bovenin lonkte en de kennisssenkring vloog naar boven. Ik natuurlijk wat later en buiten adem. De meegenomen handdoek was een goede metgezel. Omdat het rookte van de wierook was het beter even in het restaurant te zitten om op adem te komen. De hele kennisenkring werd voorgesteld en ik werd warm opgenomen in het gezelschap onder het genot van versgeperst suikerrietsap. Uiteraard weer met de ijskorrels. Die zijn me nu zo vertrouwd en gelukkig zonder effect dat ik deze maar voor lief nam.
De tempel was een tentoonstelling van een enorme slingerende draak rond een tempel. Daaromheen weer etalages met voorstellingen van felekleurde poppen die me weinig zeiden. Het best leek me die tempel nog op die van Da Lat die we drie jaar gelden bezochten.Lan voerde me nog naar wat geheime plekken waar ik maar snel wat foto's maakte. Het was wel een totale opluchting na Nepal waar je al met een fototoestel in je zak een verdacht persoon in een tempel bent. Nee hier mag alles en iedereen lacht je toe. Het uitzicht op de berg was geweldig. De stad was amper in de verte te zien en om je heen veel natuur.
Na de afdaling verloren we de hele meute uit het oog. Alleen ik en Mr Hungen Lan met haar brommer bleven over. Omdat Lan altijd gewoon doorrijdt tot de brommer bij benzinegebrek stopt, was dat moment nu aangebroken. Mr Hung stak met gevaar voor eigen leven de weg over om bij het toevallige tankstation te tanken. Motor weer aantrappen en karren maar weer over bruggen uit de oorlogstijd, brokkelige wegen en tussen de honderden andere bromvliegen; het echte bromfietsparadijs.
Tijd voor de volgende tempel. Lan ontdekte mijn interesse voor beelden en rap stonden we weer in een buitrenwijk van Saigon nu bij de Bia Cong Duc tempel in Thu Duc, steeds nog op 10 km van de stad. Mijn verzoek om toch eens wat te drinken werd ingewilligd en na een tijdje zaten we in een rustige theetuin vlakbij de tempel. Bij alle bestellingen hier krijg je een glas met ijsthee gratis dat ze bijven volschenken. Een glas vol verse yoghurt deed wonderen. Hung zat weer aan het boomsap en Lan had iets groens wat ze niet kon duiden.
Nu was het tijd voor de verrassin ! hety tweetal spande samen tegen me en voerde me naar een restaurant enig in de regio. Uiteraard kon ik weer niks lezen en kreeg ik een kommetje met een sloeberige vloeistof voorgeschoteld, waar wat hulsjes in dreven. Lan maakte nog een sausje met peder en wat vloeistof en natuurlijk was er weer het schaalte met de vele bladeren. Ik moest eerst proeven. Het hulsje leek op wortel maar was zo taai als rubber. Toch maar proberen en niet te versmaden, zou Ruud zeggen. Maar echt geweldig was het niet; net gehakte tuinslang. Het bleek de gechopte darm van het varken te zijn, iets wat enkel hier te nuttigen viel. Echter, een liefhebber minder dus. Lan en Mr Hung smikkelden de oranje buisjes naar binnen enik liet het voor wat het was.
Helaas bleef de honger dus voor mij knagen. Dat dreef het tweetal en mij naar een Pho-restaurant. Eindelijk weer de Vietnamese noedelsoep! In een groezelige ruimte zaten wat andere Pholiefhebbers aan aluminium tafels te slobberen. Na twee seconden stond er al een kom dampende Pho (spreek uit fu met de u van lus). Nou dat beviel me beter ! De lucht kleurde zich asgrauw enna enige minuten brak een moesson los die een uur duurde. Straten werden rivieren en de immer voorbijrazende brommerstroom hulde zich in plastic jasjes van allerlei kleurdie echter weinig resultaat gaven. De andere kant van de straat was nauwelijks meer te zien en Lan was blij dat we tochmaar even aan de Pho zijn gaan zitten.
Na deze zondvloed droogde het snel en was het tijd om terug te gaan naar de stad. Ditmaal door straten, wegen en steegjes waar ik me in een doolhof waande. Onderweg was het eerste ongeluk al gebeurd en ik hoopte ook op een goede afloop. Ik zat al zeker een halve dag in t-shirt en driekwartbroek op zo'n ding en niet zondere risico in deze maalstroom. Nee, mijn echte doop heb ik nu wel gehad. Dat uitstapje met de Easy Riders in Dalat was een nubejaardentochtje. Na tientallen rotondes, kruispunten zonder stoplicht en kriskras straten zaten we weer in Saigon Het was inmiddels half zeven en al flink donker. Snel bracht Mr Hung me naar het hotel, waar ik hem beloonde met wat T-shirts van onze school. Gelukkig morgen een vrije dag ! En toen een heerlijke douche !!!
Koninginnedag in Saigon!
Eigenlijk is dit hotel in de bacpackerswijk helemaal zo slecht nog niet ! Computer op de kamer en eindelijk een stille airco. Vandaag geslapen tot 11 uur; de telefoon gaf 6 uur aan dus .. tijd genoeg. Maarop mijn horlogescheelde datdus 5 uur. Het ontbijt heb ik gemist, net als Lan die vandaag haar vriendinnen afgaat. Een vrije dag dus ! En.. eten wat ik wil deze keer. Meteen maar opgestaan en de stad in. Plan was de Ben Thanh markt, het Verenigingspaleis en de Notre Dame. Eerst maar gaan troggellen voor een Ray Ban zonnebril, want de mijne lag nog in de kast thuis. Voor drie dollar heb je al een ' originele' en eengoede ook nog; dus vooruit maar.
Te voet naar BenThanh. Lopend oor een park trok ik de aandacht van een oudere dame met punthoed uiteraard. Ik friste me wat op mijn mijn Action Adidas spraybus. Dat wilde zij ook wel eens meemaken. Gewend als wij zijn aan de kou was dit voor die vrouw echt schrikken. Maar ze genoot van de odeur..
De Ben Thanh markt is niet meer die van enkele jaren gelden...Waar vroeger varkensoren en kippenpoten lagen voor de soep waren er bij mijn entree nu de Verschrikkelijke T-shirtverkopers die je met veel ' hello sir' compleet omringen en je gewoon zo' n ding aantrekken. De story van Ruud in gedachten uit zijn vermaarde boek 'Hapje Hond' ontvluchtte ik meteen het pand en sloop via de achterkant weer naar binnen. Niets van dat alles. Gewoon eethuisjes fruitsap en veel souvenirs. Helaas is de stad weer een trekpleister armer..Hier en daar lagen nog buitenwat bakken met vis en verkocht men bloemen, maar de originele vis- en vleeshal is terziele
Na wat echte gebakken loepia's dit keer bij een eetstalletje bracht een cyclodriver naar het Vereniginspaleis; hoofdkwartier van de Vietnamezen in de oorlog na de val van Saigon. Een van de plekken die ik niet heb gezien nahet overhaaste verblijf drie jaar geleden met Djoser. Onderweg hullen zich bomen en lantaarnpalen met de Vietnamese ster en Hamer en sikkel; de hereniging met Noordvietnam wordt op 30 april gevierd. We hebben dus hier ook een soort Koninginnedag ! Overal staan muziekpodia en feesttenten. Kennelijk voor het vreemde weerdat hier via een vast sjabloon verandert.In de ochtend felle zon, dan wolken, zwaarbewolkt en donder in de middag en regenbui in de avond. Dat maakt de temperatuur best draaglijk.
Het paleis dat je voor 30.000 dong bezoekt is een groot modern gebouw met marmeren zalen vergaderruimtes en eetzalen. Op het dak staat nog een van de laatste Amerikaanse helicopters. Aan de poort heeft een Vietnamese tank op 30 april zich daar naar binnen gereden en vluchtten de Amerikanen en zuidvietnamezen.. Indrukwekkend was de kelder met alle zenders en kamers met veldkaarten. Wat dat Amerikaanse jachtvliegtruig daar in de tuin doet is me een raadsel. Landen is erg lastig tussen de vele palmbomen. Er waren rondleidingen genoeg, maar ik miste toch wel mijn medereizigers uit de vorige reis waarvan er een steeds vol enthousiasme voorlas uit haar Capitoolreisgids..
Daarna wordt je weer zoals vanouds overstelpt door brommertaxis. Weigeren wordt steeds lastiger; je wordt er gewoon knettergek van. Na veel onderhandelen vond ik er eentje voor 30.000 dong naar Notre Dame en dan naar het hotel.
Bij de stop bij de Franse Kathedraal die we met Djoser al eerder zagen maar toen gesloten was, wilde de driver na wat foto's meteen verder. 'Notre Dame is open at 5 o' clock sir'. Maar Peterbaas ging op verkenning uit en... om drie uur kon ik naar binnen. Precies op tijd. Notre Dame doet je Vietnam helemaal vergeten, je ben in een enorme kerk ergens in Frankrijk of zo. En alles zier er piekfijn uit; ik verwachtte een stoffige kerk maar het altaar was pas met splinternieuw marmer ' gestoffeerd'. Overal brandden kaarsen, baden gelovigen en waren prachtige glas-in-loodramen.
Onder de indruk liepk naar buiten, denkend dat de driver allang aan de Vietnamese soep zat. Maar nee hoor , vlak voor me stopte hij en bood hij me aan de stad even te verlaten. Ik had ook genoeg gas geroken en sprak weer een prijs af. Voor enkele dollars nu naar de overkant van de Saigonrivier, midden in het platteland. Gweldig , na de riviertunnel houdt de stad op en zit je tussen de velden. Na wat getour en een cocosnootstop, was het tijd om weer de stad in te gaan. De donder begon al te klappen.
Vanavond regende het pijpestelen. De straat maar overgestoken en het eetcafe binnengevallen. Kip met Vietnamese noodles en gewone groenten waren me zeer welkom dit keer. En om 9 uur zou er livemuziek zijn Jammer, maar mijn verhaal is nog niet af.. Lan even gebeld nu. Ik heb nu haar telefoon met mijn simkaart erin. Dat werkt dus nog wel en zo kan ik bellen. Morgen naar naar een tempel en is het feest in de stad ! Alleen mijn oranje t-shirt kan ik thuislaten.
Op naar het bromfietsparadijs!
Vrijdag is de lange reis weer begonnen naar de Aziatische wereld. Precies op tijd zette de 777-Er 200 van KLM zich in beweging om 1`0 uur later de turbo's weer uit te zetten op het brokkelige asfalt van Suvanabumi Airport in Bangkok. Telkens vraag ik me weer af wat mensen toch gaan toen met jammerende baby's in vliegtuigcabines. In ieder geval begon het babyconcert reeds na op stijgen en na enkele uren rust zette het orkest weer in vanuit diverse posities, zodat de al zo korte nachtrust ernstig werd bekort. Het was ongeveer een uur of 4 donker en daarna begon de oosters zon weer fel van leer te trekken.
Nee, de hele nacht was naar de galemiezen en gelukkig bracht de ochtendkoffie enig soelaas. Raampjers nog maar even dicht en nog wat rust proberen te vinden toen de baby's aan hun flessen hingen.
Opo de tussenstop was het weer even slikken toe de zon al hoog aan de hemel stond en ik bij de douane weer moest inchecken naar SaiGon. De hele rugzak moest leeg want de slimme mondbekapte beambte had een verrekijkertje van de Lidl ontdekt. Dat was op zich al erg verdacht dus na uitpakken werd het kleine ding minitieus geinspecteerd en doorheen gekeken. De douanier was verbluft doot de sterkte van hetgadget maar ik wilde het toch weer graag terug....
Na een uurtje wachten kon ik naar terminal F1 waar het groenblauwe vliegtuig naar SaiGon al klaarstond. Tot mijn verrassing ontdekte ikmijn uiterst zwijgzameoosterse buurbrouw van de vorige KLM vlucht weer. Na enige aarzeling zette ze in met een vriendelijke glimlach en spraken we wat over haar werk in Nederland en haar reis ook naar Vietnam. Het vliegtuig leek wel een tempel van binnen met sierlijk kronkelende gordijnen en dames in de bekende Ao Dai, een ceremonieel vietnamees damesgewaad.. De piloot was een Brit dus enige spanning viel van me af.
Met een flinke tik zette de airbus zich neer op de eindbestemming na een rustige vlucht boven Cambodja. De temperatuur in Vietnamwas al aardig gestegen en de eerste zweetdruppels tekend zich al af. Gelukkig was ook mijn bagage tegelijk aangekomen en na een norse check door een vietnamese beambte van mijn visum stond ik buiten waar de eerste hordes taxi- brommers- en fietschauffeurs al op me afstormden. Toen ik bleef aandringen dat ik toch liever een Segway wilde dropen de meesten af. Maar Lan zag ik niet tussen de kluwen Vietnamese schonen. Ze stond natuurlijk weer bij de andere gate. Eerst maar geld wisselen en dan een simkaartje kopen, dan kan ik ze bellen. Maar ook de simkaart werkte niet. Er is hier iets veranderdsinds mnijn vorig bezoek, want ze werken alleen in vietnamese apparaten. De zoveelste taxichauffeur zag me tobben en belde haar op zijn telefoon. Lan kwameraan en dat was jammer voor de chauffeur, want hij wilde mij graag in de taxi
Na 5 minuten stond Lan er al maar ik kende ze nauwelijks nadrie jaar, een bril en andere haren. Maar haar stem overtuigde me. Haar vriend was er ook met een enorme directiewagen Hij was chaufeur vaan een grote baas en leende de auto even. Vlug wegwezen want de chauffeur die me eerst hielp wildenu graagbemiddelingskosten. In de koele luxe wagen was het even bijkomen van alle spanning. Op naar Monsieur Andre et Rina, kennissen van Lan die een Creperie dreven ergens in de buitenwiijken.
Daar aangekomen was het restaurant al weer verlaten en moesten we naar een ander. Honger had ik niet van zowel KLM en Vietnam Airlines serveerden warme maaltijden in de ochtend.Dus Lan en haar chauffeur kozen voor koude thee met ijs en ik voor Saigonbier. Kennelijk niet gekoeld want het glas puilde uit van het ijs. Met toch wel enige schroom dronk ik het bier met ijs op, want de dorst was te groot. Ons gesprek werd flink gestoord door werkers die op de stoep aluminium profielen doorzaagden zonder gehoorbescherming.Daarna naar het hotel Gracefuyll Saigon in het centrum. We kamen terecht in een backpackersstraat, goed teken want goedkoop. De boeking via Internet werkte perfect en de kamer was al gekoeld klaargezet. De kamerjongen dacht me een plezier te doen door meteen de TV aan te zetten met een chinese opera, erger nog dan de profielslijpers op straat...Eindelijk een douche. Maar de slaap begon tochal te werken, na die lange tocht.Grr tochmaar even wennen aan de tijd hier.
s'Avonds zijn we gaan eten met nog wat kennissen van de chauffeur en Lan aan de Saigon rivier. De menukaart was enkel in Vietnamees zodat ik maar wat aanwees; de vertaling van Lan was me niet helemnaal duidelijk. Er stond ook ergens ' Chien' , maar dat is eerder voor Ruud, zo dacht ik. Chien is ook een vietnamees woord. We kregen een bord vol met takken van een struik en allerlei andere bladeren ertussen, iets wat bij ons voor het konijn een feestmaal is. Lan deelde rijstpapieren velletjes uit waar de bladeren met iets wat op varkensvlees leek en wat hete pepers werd ingepakt, lees opgerold. Daarna gaat dat ding als een loempia zo koud en al de mond in. Reden voor mij om de tweede maar wat meer bescheiden te maken. Mijn gastheer dacht evenwel aanonkunde en wikkelde meteen een perfecte grote loempia waarbij de anderen natuurlijk volgden.
Afijn na een uurtje vond ik het welletjes en vielen mijn ogen dicht . Na een tocht van een half uur per taxi voor 120.000 dong snel terug naar mijn hotel waar ik meteen in slaap viel ondanks de herrie van de backpackers die feestvierden in hun straatje..
Naar SaiGon
Eigenlijk Ho Chi Minh City
Vertrek vanavond rond zes uur eerst naar Bankok; dan een uurtje waqchten en vervolgens naar Vietnam. Aankomst lokale tijd 13:00 uur op zaterdag dus mooie tijd om het hotel op te zoeken in het Centrum ! Vandaaruit hoor je meer, want ik zou een computer op de kamer hebben !
Nu eerst naar Schiphol en naar mijn zus die vandaag jarig is.
Nagenieten op Youtube !
Beste lezers van dit reisblog.
De reis zit er weer op en het werk is weer begonnen. Om nog wat te kunnen nagenieten heb ik wat films op youtube gezet. Sommige lezers hebben deze links al per mail ontvangen, maar nieuw is in ieder geval de compilatie over het Indiaseverkeer onderaan ! T.z.t. ga ik natuurlijk ook een dvd van de reis in elkaar zetten. De eerste pogingen zijn al ondernomen.
Met vriendelijke groet en tot de volgende vakantie !
Peterbaas.
Cricket in Old Delhi
http://www.youtube.com/watch?v=v-m2lkm-IAI
Landslide nabij Zhangmu (Nepal)
http://www.youtube.com/watch?v=m9uEyvS13pg
Olifantentocht in Chitwan (Nepal)
http://www.youtube.com/watch?v=JihgPcVhT9g
Ochtend in Gandenklooster (Tibet)
http://www.youtube.com/watch?v=z625Gfp20ZU
Toeten en blazen
http://www.youtube.com/watch?v=UcFsLE_EmpU
Chaos in verkeer in India