Eigenlijk is dit hotel in de bacpackerswijk helemaal zo slecht nog niet ! Computer op de kamer en eindelijk een stille airco. Vandaag geslapen tot 11 uur; de telefoon gaf 6 uur aan dus .. tijd genoeg. Maarop mijn horlogescheelde datdus 5 uur. Het ontbijt heb ik gemist, net als Lan die vandaag haar vriendinnen afgaat. Een vrije dag dus ! En.. eten wat ik wil deze keer. Meteen maar opgestaan en de stad in. Plan was de Ben Thanh markt, het Verenigingspaleis en de Notre Dame. Eerst maar gaan troggellen voor een Ray Ban zonnebril, want de mijne lag nog in de kast thuis. Voor drie dollar heb je al een ' originele' en eengoede ook nog; dus vooruit maar.

Te voet naar BenThanh. Lopend oor een park trok ik de aandacht van een oudere dame met punthoed uiteraard. Ik friste me wat op mijn mijn Action Adidas spraybus. Dat wilde zij ook wel eens meemaken. Gewend als wij zijn aan de kou was dit voor die vrouw echt schrikken. Maar ze genoot van de odeur..

De Ben Thanh markt is niet meer die van enkele jaren gelden...Waar vroeger varkensoren en kippenpoten lagen voor de soep waren er bij mijn entree nu de Verschrikkelijke T-shirtverkopers die je met veel ' hello sir' compleet omringen en je gewoon zo' n ding aantrekken. De story van Ruud in gedachten uit zijn vermaarde boek 'Hapje Hond' ontvluchtte ik meteen het pand en sloop via de achterkant weer naar binnen. Niets van dat alles. Gewoon eethuisjes fruitsap en veel souvenirs. Helaas is de stad weer een trekpleister armer..Hier en daar lagen nog buitenwat bakken met vis en verkocht men bloemen, maar de originele vis- en vleeshal is terziele

Na wat echte gebakken loepia's dit keer bij een eetstalletje bracht een cyclodriver naar het Vereniginspaleis; hoofdkwartier van de Vietnamezen in de oorlog na de val van Saigon. Een van de plekken die ik niet heb gezien nahet overhaaste verblijf drie jaar geleden met Djoser. Onderweg hullen zich bomen en lantaarnpalen met de Vietnamese ster en Hamer en sikkel; de hereniging met Noordvietnam wordt op 30 april gevierd. We hebben dus hier ook een soort Koninginnedag ! Overal staan muziekpodia en feesttenten. Kennelijk voor het vreemde weerdat hier via een vast sjabloon verandert.In de ochtend felle zon, dan wolken, zwaarbewolkt en donder in de middag en regenbui in de avond. Dat maakt de temperatuur best draaglijk.

Het paleis dat je voor 30.000 dong bezoekt is een groot modern gebouw met marmeren zalen vergaderruimtes en eetzalen. Op het dak staat nog een van de laatste Amerikaanse helicopters. Aan de poort heeft een Vietnamese tank op 30 april zich daar naar binnen gereden en vluchtten de Amerikanen en zuidvietnamezen.. Indrukwekkend was de kelder met alle zenders en kamers met veldkaarten. Wat dat Amerikaanse jachtvliegtruig daar in de tuin doet is me een raadsel. Landen is erg lastig tussen de vele palmbomen. Er waren rondleidingen genoeg, maar ik miste toch wel mijn medereizigers uit de vorige reis waarvan er een steeds vol enthousiasme voorlas uit haar Capitoolreisgids..

Daarna wordt je weer zoals vanouds overstelpt door brommertaxis. Weigeren wordt steeds lastiger; je wordt er gewoon knettergek van. Na veel onderhandelen vond ik er eentje voor 30.000 dong naar Notre Dame en dan naar het hotel.

Bij de stop bij de Franse Kathedraal die we met Djoser al eerder zagen maar toen gesloten was, wilde de driver na wat foto's meteen verder. 'Notre Dame is open at 5 o' clock sir'. Maar Peterbaas ging op verkenning uit en... om drie uur kon ik naar binnen. Precies op tijd. Notre Dame doet je Vietnam helemaal vergeten, je ben in een enorme kerk ergens in Frankrijk of zo. En alles zier er piekfijn uit; ik verwachtte een stoffige kerk maar het altaar was pas met splinternieuw marmer ' gestoffeerd'. Overal brandden kaarsen, baden gelovigen en waren prachtige glas-in-loodramen.

Onder de indruk liepk naar buiten, denkend dat de driver allang aan de Vietnamese soep zat. Maar nee hoor , vlak voor me stopte hij en bood hij me aan de stad even te verlaten. Ik had ook genoeg gas geroken en sprak weer een prijs af. Voor enkele dollars nu naar de overkant van de Saigonrivier, midden in het platteland. Gweldig , na de riviertunnel houdt de stad op en zit je tussen de velden. Na wat getour en een cocosnootstop, was het tijd om weer de stad in te gaan. De donder begon al te klappen.

Vanavond regende het pijpestelen. De straat maar overgestoken en het eetcafe binnengevallen. Kip met Vietnamese noodles en gewone groenten waren me zeer welkom dit keer. En om 9 uur zou er livemuziek zijn Jammer, maar mijn verhaal is nog niet af.. Lan even gebeld nu. Ik heb nu haar telefoon met mijn simkaart erin. Dat werkt dus nog wel en zo kan ik bellen. Morgen naar naar een tempel en is het feest in de stad ! Alleen mijn oranje t-shirt kan ik thuislaten.