Woeste aarde

Na aardig wat omzwervingen pak ik de draad weer op. Drukke reisprogramma's en de bekende slechte wifi-punten lieten niet meer toe. u in Bariloche in het westen in de buurt van Chili. Eigenlijk staat hier alles op zijn kop Het is nazomer en lang licht, de herfst komt er aan. We zitten al veel lager als ikooit geweest ben. Diep onder zuid afrika. Het land is leeg en vlagerig. We gaan nu terug naar Puerto Madryn

Na onze aankomst daar, was het dikke kleren geblazen Langs de kust stond een harde houde wind uit de bergen Dat scheelde zeker 20 graden met Buenos Aires. De tussenstop was gekozen om naar het schiereiland Valdez te gaan op zoek naar de enorme zee-olifanten. Puerto Madryb is een klein stadje waar veel cruise-boten aanleggen, ook om naar Valdeze te gaan. Verder is er niet veel hier Alles drijft op een enorme alluminiumfabriek. De tocht op het schiereilands is uiterst saai Alleen vlakten met lage begroeiing. Na een km of 80 kwamen we bij een bezoekerspunt waar je buiten bijna wegwaaide. In de pauze was er aardappelsoep. Daarna de paden op naar de beesten. Diep beneden onz lagen ze op een hoop geveegd Sommigen schoven wat op en neer Het was een helke klauterpartij om in de buurt te komen Maar dan heb je ook wat. Werkelijk enorme beesten die af en toe wat rochelden of gaapten.

Verder ging het door de winbderige vlakte naar de pinguins. Die waren op het punt om naar het noorde te gaan om te overwinterenb in Brazilie. Ik maar denken dat het ijsvogels waren Niet deze soort, de Magalhaespinguin. Grappig om ze te zien we konden weer heel dichtbij komen en de dieren waren nauwelijks onder de indruk. De kust was werkelijk prachting Staalblauwe lucht met geweldige golven in de oceaan. Uiteindelijk weer terug naar Puerto Madryn, om eens een hartversterkertje te pakken.

Vertrek naar Esquel

We gaan nu echt de woeste aarde in Iets van 900 km te gaan in de bus. Nu dwars door het land. Van oost naar west. De zon is er gelukkig weer na een vroeg vertrek. Eesrt gaan we naar El Gauchito, een cowboy die reeds overleden is maar geluk schijnt te brengen op de reis. Alles is rood op zijn herdenkingsplekje langs de weg. We moesten iets roods offeren om de reisgod goed te stemmen. Daarna konden we door. De wegen zijn soms vierbaans dan weer door een van de schaarse dorpjes. Langzaam kwam er wat golving in het terrein. Eindelijk zijn we van die koude vlaktes af. Een lange maar toch weer saaie tocht met de stop bij een al lang afgedankt tankstation langs de weg We zitten op de carretera 40 zoiets als de Route 66.

Heel wat uren later in de avond bereikten we Esquel. Er zijn zelfs hier weer bomen te zien en de temperatuur is weer aardig gestegen De zeewind is weg en de zon schijn met al zomerkracht . Maar in de avond wordt het snel koud; we gaan steeds hoger. In de avond zijn we naar Maria gegaan. Een vleesrestaurant met barbecue. Vlees is hier genoeg en redelijk voordelig. Jer kunt een Asado bestellen Een soort vleesschotel met schalen waar onderin steenkool brand. Een dame had een enorme biefstuk (bifteck Chorizo) op haar bord Die werkte ze onverstoorbaar naar binnen. Ik hield het maar bij kip en wat frietjes die overheerlijk waren. Esquel is eigenlijk een tussenstop We blijven hier maar een nacht. Gelkukkig is aan het gesurk van mijn kamergenoor een einde gekomen na een dringend verzoek op zijn zij te slapen

Puerto Madryn

We zijn alweer een flink eind gezakt in Zuid-Amerika. De hele nacht hebben we doorgereisd met een luxe slaapbus naar Puerto Madryn. De temperatuur is hier ook behoorlijk gedaald Van 35 graden naar iets van 15 graden met een koude wind aan zee. Maar de stad had ik wel weer gezien. Met al die drukte moet je daar erg op je tellen passen. Hier is alle anders. We pakken de draad na aankomst in dit land maar weer even op.

De tweede dag in de stad was er een van volop excursies. Er is natuurlijk van alles te zien maar we pakken even de highlights. Het Palazzo del Congresso aan de Avenida se Mayo bijvoorbeeld met zijn protserige beelden en decor Alles ademts Spaanse sfeer en de grote gebouwen de bekende eind 19de eeuwse fin de siecle. We bezochten de haven met daarvoor de Tangowijk met de vele etablissementen Helaas was alles door de weeks gesloten Bij de haven zagen we een beeldje van Ana Frank door Maxima geschonken. In de middag naar de Delta El Tigre aan de westkant Dat is zoiets als de biesbosch maar nu meet allemaaL privevilla's Met de boot zie ja alles Van groot to klein. Van mooi tot lelijk..Daarna naar de Plaza de Mayo waar de dwaze moeders nog steeds demonstreren Er is nog steeds niets bekend over hun zonen omgekomen tijdens het schrikbewind van Videla. De moeders zijn nu allemal ver boven de 90 en hebben hun eigen handelsmerk Er is een stalletje met souvenirs. Bij een monument over de Malvinas kreeg ik het aan de stok met de gids die zei dat ze niet meer de Falklands heten. Dat moet je niet te veel zeggen hier. Daarna naar een enrorme muur aan de baai van de stad waar alle slachtoffers van Isabella Peron en Videla in steen zijn te lezen. Ik heb het maar niet over Julio Poch gehad...

Daarna naar het grote oude kerkhof uit 1822. Dat deed me aan Pere Lachaise denken met die huisjes waar de doden zijn opgebaard. Ook hier de strijd om de mooiste en de grootste. Eentje had zijn entree laten beveiligen met een deur van kogelvrijglas. Er was geen bel om je te melden Verder leek het net een winkel. Het indrukwekkendst vond ik het familiegraf van de famillie Duarte Hier ligt Evita Perron begraven, de echtgenote van een voormalig presdent . Ze sond in dit land in hoog aanzien vanwege haar uitstraling. Na gaar dood veranderde de politie en werd ze in Italie begraven totdat haar schoonbroer een plekje voor haar had in het familiegraf. Peroon was inmiddels al hetrouwd met Isabel die een schrikbewind voerde.

Daarna naar boeknadel Ateneo. Die bevind zich in een theater dat helemaal hetzelfde is gebleven behalve de boekenrekken in het midden waar eerst de toeschouwers zaten. Ook de balcons en de prachige verlichting zijn er nog. In de avond zijn we gaan eten in een Argentijns restaurant uit eind 19e eeuw. Alles nog hetzelfde. De bediende leek aan dewijn te hebben gezeten. Hij zou alle bestellingen uit zijn oofd weten maar na elke bestelling snelde hij naar de bar om deze door te geven. De wijnen waren maar 80 pesos;niet duur in deze stad.

De andere dag is het vertek naar Puerto Madryn. Maar we hebben de ochtenbd vrij Met mijn kamergenoot maar eens even naar het grote station in de buurt met de metro. Ook deze is erg oud en rommelig. Na veel vragen en zoeken kwamen we bij het hoofdstation aan. Het was er niet druk Enkel wat moderne treinen maar de enorme hal die lijkt op het Gare du Nord maakte indruk. Na wat gepraat mochten we het perron op. In de middag terug naar het hotel. Daar stond ons busje al klaar om ons naar het grote busstationb te brengen Treinen spelen hier neit zo'n grote rol dus kregen we een slaapbus om de 1400 km naar Puerto Madryn te overbruggen. Dat zijn echt luxueuse bussen met fauteuils die helemaa naar achter geklapt kunnen worden. Eten en drinken aan boord. Je komt niks te kort

Hier starten dus de grote roadtrains naar het zuiden. Vrachtwagenbs met meerdere aanhangers; de wegen zijn recht en er zijn nauwelijks steden. De stad die we vwerlieten was een mierenhoop. Daarna houdt het ineens op. Nog wat sprtvelden en een vliegveld en dan komen de pampa's. De rit leek eindeloos. Er woont letterlijk niemand meer hier. Het landschap is vlak. Af en toe vee dat van dit land een vleesexporteur maakt. De zonsondergang was prachtig omdat je geen huizen en bomwen hebt; gewoon een groene zee. In de nacht rijdt de bus gewoon door. Pas om 2100 uur komen de biefstukken op tafel en wat wijn dan met vollemaag meteen slapen.. De luxe fauteuilszijn bijna een echt bed. In de nacht komt de tweede chauffeur uit zijn bed en gaat de bus zonder stop verder. De toilet aan boord kent vele bezoekers..De zon is om 8 uur onder

Eindelijk is de dag er weer om 7uur. We stoppen bij een plaatsje dat nog het meest op een stadje uit het wilde westen We zijn in Puerto Maryn. De wind waait als een gek en ondaks de zon is het koud....

Buenos Aires

gisteren zijn we met Air Europe vertrokken voor een vlucht van meer dan dertien uur in totaal. Dat Air Europe geen KLM was wist ik wel maar enige concrrentie zullen ze zeker niet bieden. Op de vlucht naar Madrid geen tapas of stierenballen maar vleesvervangers of snacks voor een aardige prijs. In Mardrid kom je op een vlkiegeveld voor wandelliefhebbers. Meer dan een half uurlopen door ellenlange gangen op zoek naar gate AB. Dan zijn weer twee afzonderlijke gates maar volgens de beambte bij een informatiepunt zou het zomaar eens C18 kunnen zijn dat nog wel kan veranderen ...

Toch maar C18 geprobeerd en daar stnd een rij van bijna een halve kilometer; de stewards zaten nog aan de tapas. Ruim overtijd gijng de gate open en vertrok het vliegtuig met twintig minuten vertraging Gan niet naar Madrid om over te stappen is de les uit dit verhaal. De vlucht was verder prima Nu weer met Air Europe maar intercontinentaal moeten ze gratis eten verstrekken. Ook het vliegtuidg was spiksplinternieuw een Boeing Airliner. De vlucht was niet uitverkocht en ik had niemand naast me Dat kwam goed uit ik heb redelijk kunnen overnachten.

In de ochtend maakte Boeing zijn nieuwe gadgets waar. Alle raampjes straalden blauw licht uit bij de dageraad;een lichtshow van de fabrikant. Ik dacht eerst dat alles aangevroren was; een merkwaardig spectakel. We zijn langs west Afrika, over de oceaan en dan bij Fortaleza Brazilie binnengevlogen Maar de tocht naar Argentinie was nog ellenlang. Om 8 uur in de ochtend; bij jullie vier uur later, waren we op het vliegveld. De mop is dat hier zowat alle internationale lijken in de ochtend binnenkomen zodat ze zich met de douane geen raad weten. Er is maar een hal waar allerlei slangen met mensen zich naar de douaniers kronkelen. Je bent ongeveer bijna een uur aan het kronkelen. Na kennismaking met de kleine groep van 11 deelnemers stonden we zo rond half elf buiten

Het is hier erg warm en daar loop je dan met je warme nederlandse pak aan. De zon staat erg hoog en brand op je gebleekte winterse lijf. De bus in en op naar de stad van <Maxima. Het gaat ze hier nog niet zo erg voor de wind want er is een sterke inflatie Ze hebben enkel biljetten van 100 pesos Iets van wwe en een halve euro dus je loopt met dikke pakken te zeulen. En je telt je een ongeluk. Ze hebben een groot verschil met rijk en arm et is een echt vleesland Weinig grondstoffen behalve zilver. Dus opletten op straat met je spullen.

Vanmiddag hebben we even een straattocht gedaan. We zitten inhet centrum van de stad. Veel rijkversierde gevels uit de fin de siecle. Beetje Spaans Frans. De stad heeft ook Italiaanse invloeden. Maar we waren benieuwd naar de dwaze moeders die op het plaza de Mayo nog steeds elke middag bijeenkomen Er zijn enkel nog hoogbejaarden want de meesten zijn er niet meer Verde naar het Paleis van de president waar Eivita Parron vroeger haar toespraken hield Haar aafbeelding is op een hoog gebouw goed te zien. Vanavonf gaan we samen etenHet zal wel veel vlees worde denk ik. Morgen hebben we een grote stadstour

Naar Patagonie!

Velen vragen zich af, waar ligt dat nu weer? Welnu, het uiterste zuidelijke puntje van Zuid-Amerika ga ik bezoeken. Een enerverende reis door Argentinië en Chili naar Ushuaia in Vuurland. Het is daar nu zomer en lang licht. Bovenaan zie je een afbeelding van de gletsjer aldaar (Perito Moreno). Ook hier smelt het ijs. Reden om er niet te lang mee te wachten. Het wordt een heel contrast met de Noordkaap die ik een paar jaar geleden deed.

Zo gaat de reis verlopen:

Dag 1 Amsterdam - Buenos Aires
Dag 2 aankomst Buenos Aires
Dag 3 Buenos Aires

We beginnen en eindigen onze rondreis in de drukke Argentijnse hoofdstad Buenos Aires, de stad waar de wieg van de tango stond. Maar ook de geboortestad van Maradona en Máxima en de stad van de bekende schrijver Luis Borges. Buenos Aires, op het eerste gezicht een kosmopolitische moderne stad, heeft ook een enigszins Parijse of Madrileense uitstraling met brede boulevards, koloniale gebouwen en nog alom aanwezige oude chic.

Slenterend over de Avenida de Mayo, die het Plaza del Congreso met het bekende Plaza de Mayo verbindt, stuit je op gebouwen die in menig Europese steden niet zouden misstaan. De Porteño’s, zoals de inwoners van Buenos Aires genoemd worden, zijn ook oprecht trots op hun stad. Je hebt zowel bij aanvang als bij het einde van je reis tijd om het stadscentrum en de uitgestrekte wijken, de barrio’s, te bezoeken.

Puerto Madryn, schiereiland Valdes

Dag 4 Buenos Aires - nachtbus naar Puerto Madryn
Dag 5 Puerto Madryn
Dag 6 Puerto Madryn, optionele excursie schiereiland Valdés

We reizen per comfortabele nachtbus naar Puerto Madryn, een gezellige badplaats waar veel straatnamen en tearooms nog herinneren aan de grondleggers van de stad; immigranten uit Wales. Vlakbij ligt het schiereiland Valdés, waar zich een unieke dierenwereld heeft gevormd. De stranden van Valdés zijn het paradijs voor grote aantallen zeeleeuwen en zeeolifanten die hier, zodra de zomer aanbreekt, hun jongen ter wereld brengen. Omdat er niet meer gejaagd wordt op deze dieren zijn ze makkelijk te fotograferen. Ze hebben gezelschap van pinguïns, flamingo's en vele zeevogels waaronder de koningsaalscholver.

Minder welkome gasten, voor de zeehonden althans, zijn scholen orka’s die de kusten afschuimen naar onoplettende jonge zeeleeuwen. Op open zee, niet ver van de kust, komen vele soorten walvissen voor. Met name tussen augustus en begin december komt hier de Australische walvis, ofwel Zuidkapers voor. Deze paren voor de kust en brengen hier jongen ter wereld . Volgens kenners is dit een van de beste plekken ter wereld om deze imposante zeedieren van dichtbij te zien.

Esquel en Bariloche

Dag 7 Puerto Madryn - Esquel
Dag 8 Esquel - Los Alerces - Nahuel Huapi NP - Bariloche
Dag 9 Bariloche
Dag 10 Bariloche

We reizen met onze eigen bus naar Esquel en Bariloche. Onderweg bezoeken we het nationale park Los Alerces. Het park staat bekend om haar bomen, de imposante Patagonische cipressen, één van de langst levende boomsoorten ter wereld. Er staan hier alerces die 3000 jaar oud zijn. In het park kunnen korte wandelingen worden gemaakt die uitzicht bieden op mooie meren.

In Nahuel Huapi grenzen hoge bergtoppen aan meren en droge steppen. Bariloche ligt aan het Nahuel Huapi-meer. Deze bij Argentijnen geliefde plaats wordt zowel in de zomer als in de winter graag bezocht. Met zijn typische alpenarchitectuur krijg je het gevoel in Zwitserland te zijn beland. De vele soorten chocolade in de winkeletalages, afkomstig uit naburige chocoladefabrieken, versterken dat gevoel. En op de Plaza Independencia kun je je zelfs samen met een Sint-Bernardhond op de gevoelige plaat laten vastleggen!

De volgende dag kun je deelnemen aan een optionele boottocht over het meer Nahuel Huapi. Nahuel Huapi wordt gekenmerkt door een grote verscheidenheid aan landschappen. Hoge bergtoppen grenzen aan meren, watervallen, droge steppen en cipressenwouden, wat een interessante mengeling van flora en fauna oplevert. In de regio die grenst aan Chili bevinden zich vele vulkanen. Een van deze reuzen die het landschap siert en met goed weer zichtbaar is, is de machtige vulkaan Tronador. In de namiddag keer je terug naar Bariloche.

Wellicht vindt je de omgeving interessanter. Mooie uitzichten op het meer en de omliggende bergen heb je vanaf de Avenida 12 de Octobre. Bariloche is bovendien een goede uitvalsbasis voor mooie wandelingen in de omgeving. De skilift naar de Cerro Cathedral biedt spectaculaire vergezichten over het omringend berggebied. In de winter is deze plaats hét ski-oord van Argentinië, waar je in Tiroler berghutten zo achter de kaasfondue kunt aanschuiven.

El Chaltén& Fitzroymassief

Dag 11 Bariloche - vlucht naar Calafate - bus naar El Chaltén
Dag 12 El Chaltén

De volgende dag brengt het vliegtuig ons naar Calafate, vervolgens reizen we per bus naar het 220 km verderop gelegen dorpje El Chaltén. De weg voert door eindeloze steppes en onderweg maken we kans om ñandu’s te zien, de Argentijnse variant op de struisvogel.

Vanuit El Chaltén, aan de voet van het indrukwekkende granieten Fitzroymassief, zijn pittige of minder zware wandelingen in de omgeving mogelijk die je goede vergezichten bieden op het Fitzroygebergte en de omgeving. Voor een aantal wandelingen moet je een hele dag uittrekken. Andere wandelingen zijn eenvoudiger en kunnen in een halve dag worden gedaan. Losse stenen maken sommige paden moeilijk begaanbaar. Even buiten het dorp voert een pad je naar het uitkijkpunt op de imposante Cerro Torre.

Hiervandaan heb je bij onbewolkt weer al mooi zicht op de granietpiek van de Cerro Torre. Een andere tocht voert via de prachtige vallei van de Chorillo del Salto naar de groene Laguna de los Tres. Tijdens deze wandeling heb je mooie uitzichten op de verschillende pieken van het Fitzroy massief. Na zo’n lange dag in de frisse buitenlucht is het heerlijk moe en voldaan in slaap vallen.

Calafate & Perito Moreno

Dag 13 El Chaltén - Calafate
Dag 14 Calafate, bezoek Perito-Moreno-gletsjer
Dag 15 Calafate, Torres del Paine NP

Aangekomen in Calafate kun je een bezoek brengen aan het nationaal park Los Glaciares. Al in 1937 verklaarde de regering dit gebied tot nationaal park en Unesco vond het in 1981 een plaats waard op de lijst van werelderfgoed. In dit park liggen de grootste en indrukwekkendste gletsjers van het land. De maar liefst 50 gletsjers binnen de parkgrenzen vormen onderdeel van de grootste compacte ijsmassa op het vasteland; El Campo Hielo Sur. De ijsmassa beslaat Argentijns en Chileens Patagonië en is het grootste ijsveld ter wereld op Antarctica na.

Het spectaculairste is de wereldberoemde 'Perito Moreno', een ijsrivier van vijf kilometer breed en zo'n 60 a 70 meter hoog die uitmondt in het Argentino-meer. De gletsjer is een van de weinige gletsjers ter wereld die stabiel blijft. De zware sneeuwval op grote hoogte zorgt ervoor dat de gletsjer langzaam vooruit schuift. De ijswanden zijn echter niet bestand tegen het toenemende gewicht en regelmatig breken er dan ook onder oorverdovend gekraak metershoge stukken ijs af. Een spectaculair gezicht!

Op veilige afstand kun je vanaf verschillende wandelpaden en uitkijkpunten de ijsmassa gadeslaan.

Torres del Paine

Dag 15 Calafate, Torres del Paine NP
Dag 16 Torres del Paine NP
Dag 17 Torres del Paine - Calafate

We reizen met de bus naar het nationale park Torres del Paine. Dit is het wereldberoemde en bekendste park van Chili en van Patagonië. Door haar enorme variëteit aan planten en diersoorten word ze door UNESCO beschreven als het mooiste park ter wereld. De gletsjers, ijsbergen, watervallen, turkooiskleurige meren, kolkende rivieren en vele hoog oprijzende besneeuwde pieken, waaraan het park zijn naam ontleent, hebben dit gebied de bijnaam 'Klein Alaska' gegeven. Vanuit onze mooie hostería hebben we een fantastisch uitzicht over het massief. Er zijn verschillende pittige en minder zware wandelingen te ondernemen. De wandelroutes in het park zijn goed aangegeven zodat je je weg makkelijk kunt vinden. Onderweg heb je mooie uitzichten op prachtig gekleurde meren, omzoomd door oerbossen en brede gletsjers en je deelt het landschap met Patagonische hazen, vossen, poema's, de lama-achtige guanacos, de met uitsterven bedreigde huemul (hertachtige) en diverse vogelsoorten, waaronder de indrukwekkende condor.

Ushuaia

Dag 18 Calafate - vlucht naar Ushuaia
Dag 19 Ushuaia

Een binnenlandse vlucht brengt ons van El Calafate naar de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld, Ushuaia. Deze winderige stad aan het Beaglekanaal, omgeven door bergen met vaak besneeuwde toppen en een gletsjer, doet sterk denken aan Scandinavië. In het centrum herinnert een bord je eraan dat je hier zo’n 3200 kilometer van Buenos Aires verwijderd bent. In de zomermaanden leggen hier cruiseschepen aan. Het is tevens de vertrekplaats van de schepen naar Antarctica.

Voor een goed uitzicht wandel je omhoog door de oplopende straten aan de rand van de stad. De vriendelijke houten huizen met beschilderde golfplaten daken maken een liefelijke indruk. Toch was Ushuaia vanaf 1884 een ballingsoord voor misdadigers en nog tot halverwege de twintigste eeuw zaten gevangenen hier onder erbarmelijke omstandigheden hun straf uit. De beruchte gevangenis Presidio de Ushuaia is tegenwoordig en museum en toegankelijk voor het publiek en zeker een bezoekje waard. Ook interessant is het museum Fin del Mundo, waar je een goed beeld krijgt van de geschiedenis van Ushuaia en de vroegere bewoners, de Yamana- en Onasindianen.

De Portugese ontdekkingsreiziger Magelhães voer in 1520, op zoek naar een doorgang naar Indië, door de smalle zeestraat tussen Vuurland en het vasteland; de Straat van Magelhães. Hij noemde het gebied 'Tierra de los Fuegos', naar de vele vuren die de indianen hier stookten. Voor ons is Ushuaia de ideale uitvalsbasis om de ruige natuur van Vuurland te verkennen in het nationale park Tierra del Fuego. We gaan met de bus naar het park, waar verschillende wandelingen te maken zijn met prachtige uitzichten over het Beaglekanaal en waar grote kolonies zeevogels broeden. Ook is het mogelijk om een boottocht op het kanaal te maken en de zeeleeuwenkolonie op het eilandje Isla de Los Lobos van dichtbij te bekijken.

Buenos Aires

Dag 20 Ushuaia - vlucht naar Buenos Aires
Dag 21 Buenos Aires

Vanuit Ushuaia vliegen we terug naar Buenos Aires. Het hart van de stad wordt gevormd door het Plaza del Congreso; een enorm plein met kolossale beelden en spuitende fonteinen. Een bezoek aan de Plaza de Mayo, bekend van de dwaze moeders, mag niet op je lijstje ontbreken. Aan de oostkant ligt het zalmkleurige federale regeringspaleis. Vanaf een balkon van dit Casa Rosada sprak Eva Perón, de machtigste vrouw van Argentinië, de bevolking toe. Elke twee uur vindt hier de wisseling van de wacht van de Nationale Garde plaats. Ook het praalgraf van Evita op de begraafplaats Recoleta is een bezoek waard.

In de havenwijk La Boca leveren vooral de bontgeschilderde huisjes in de straat El Caminito mooie plaatjes op. Na het slenteren is het aangenaam bijkomen in een van de oudere grand cafés met hun rijk bewerkte interieurs.

Iguazu watervallen

Dag 22 Buenos Aires - vlucht naar Puerto Iguazu
Dag 23 Puerto Iguazu
Dag 24 Puerto Iguazu - Buenos Aires
Dag 25 Buenos Aires - Amsterdam
Dag 26 aankomst Amsterdam

Canipha

Het seizoen loopt ten einde bij Meneer Phuc, ik ben nu echt de enige bezoeker. In het stadje zijn er nog wel genoeg westerlingen. Voor mij loopt het hier ook aardig af. Vandaag al een treinkaartje gekocht naar Hanoi. Er gaan drie treinen per dag dus geen hoog frequent spoor hier. De spoorbanen liggen er verlaten bij, af en toe een goederentrein. Bijna elke overweg heeft bewakers met vlaggen. Die schuiven dan lange hekken die op wieltjes rijden, over de weg. Er glipt hier niemand door de afrastering. Onder luid getoeter rijdt de dieselloc langs.

Eergisteren wat gaan fietsen en naar de Boeddagrot geweest hier om te hoek. Voor Chinezen is dit topprioriteit. Er is in het verleden wat belangrijks gebeurd. Wat is me niet gekend. Bij bezoeken hier wordt je als eenling gescand. Verkopers zijn niet zo erg, meestal de bekende ansightkaarten. Nee, erger zijn de zogenaamde gidsen. Meestal sluit ik me bij een groep aan zodat je niet wordt gescand; in dit geval een Franse groep. Maar de uitleg was zo langdradig dat ik besloot na een tijdje alleen verder te gaan. Meteen heb je dan een vrouw met punthoed op je dak. Ze praat honderduit, wuift je verkoeling toe en wijst in de grot op de obstakels.Tegenstribbelen helpt dan niet Je ben hun prooi. Boos worden in Azie is zeker not done.

Gelukkig was de tocht door een grot en langs tempels met een aardige klim niet lang. Boven komt uiteindelijk het bekende verhaal met de dure kinderen en de arme thuissituatie. Geef maar wat dan ben je er van af. Twee dollar isgenoeg Maar ze willen meer; massage kan er komen en veel uitleg Gewoon verder weglopen en geen oogkontact meer maken Ze druipen vanzelf af.

Gisteren met Lan naar de winkel geweest. Canipha is voor haar de topzaak Ik moest maar eeens wat sportkleding komen. Vooruit, hemd en broek in XXL want dat hebben ze daar. Als je een voetbalshirt wilt kopen hier past er niks. Alles te klein voor de lokale markt Ook de hele bubs in imitatie natuurlijk De dito korte broek en hempdje waren in knalblauw. Lan vond het mooi, ik niet Uiteindelijk ben ik met grijs shirt en broekje voor 16 dollar naar buiten gegaan. Mooi geweest. Grote winkels zoals bij ons ken je hier bijna niet. Het zijn allemaal bijna eenmanszaakjes. Ook het enorme gebouw waar we daarna met de brommer heengingen kent alleen kleine winkels met bovenin een grote supermarkt. Parkeergarages zijn hier alleen voor de brommers, het staat er dan ook vol van.

In de supermarkt is heel veel te koop De bekende Vietnamese vissaus wordt in grote vaten aangeboden. Ik zocht en vond een heerlijke DaLat wijn voor 6 dollar. In de toeristische centra is die al gauw 3 tot 4 dollar meer. Uiteindelijk even in een restaurantjee gezeten. ook de drankjes zijn hier anders Veel ijskoffie, maar erg sober. Soms zitten er ronde bruine bolletjes in Wat het is weet ik niet Capuchino kennen ze niet. Wel de sterke koffie met de mierzoete stroperige melk. De vietnamese thee is zoals al eerder vermeld niet de drinken zo bitter.

In de middag weer even gaan fietsen. Het is voor niks bij Phuc. De natuur blijft mooi. Even langs Tam Coc gardens waar Lan heeft gewerkt. Erg luxe en duur. Twee miljoen dong voor een nachtje. In de verte begon het aardig donker te worden dus snel terug.Die avond was er een verrassing Meneer Phuc heeft gezorgd voor de typische Vietnamese inpakavond.. Op tafel dunne velletjes gelatinepapier , een enorme moot vis met graat,rijst de bekende blaadjes van een struik en de eiersalade. De bedoeling is dat van alle bouwsteentjes een rolltje wordt gemaakt in het gelatinepapier. Dan krijg je weer de bekende mini loempia. Daarna dopen in een pittige saus en opeten. Meneer Phuc had rijstwijn op en was bijzonder uitgelaten. Ik had de fles DaLat aangesproken en meer tot mijn vreugde hoefde niemand.De jengelende kindern van mevrouw Tram maakten het tafereel kompleet. Gegarandeerd de oplossing voor een stevige nachtrust.

Vandaag is de laatste hele dag. Wat souvenirdingetjes kopen en een treinkaartje. Dat kost hier 50.000 dong minder dan als je in het hotel reserveert. Iedereen wil er hier op vooruigaan. Da nacht was toch erg luidruchtig Een enorme onweersbui kwam opzetten met veel gedonder. In de ochtend tijdens de fiettocht van 8 km naar het station stonden overal plassen Lastig want je moet af en toe naar het midden van de weg. En daar komen de toeterende brommers en vrachtwagens. Ieder voor zich hier. Het kaartje was zo gekocht. Je hebt wel een paspoort nodig maar die lag in mijn hotel Gelukkig was ook mijn EU-pasje goed genoeg. Geluk op het station want er kwam een ronkende dieselloc met personenwagons aan.

In de middag even wat inkopen gedaan in Tam Coc, en ja hoor de vrouw van de muziekwinkel was er weer. Ze had mijn drie uitgekozen CD's nog steeds bewaard. Na veel gezeur er maar eentje voor 100.000 dong gekocht. Ook nog een echt imitatie T-shirt van Nike voor 150 duizend. Daarna met de fiets langs Hinh. Het bier stond al koud in het kleine drinktentje. Twintig duizend is geen geld voor een Hanoi biertje Op haar telefoon luisterde Hinh naar de laatste Vietnamese toppers die ze ijverig probeerde mee te zingen. de regen viel weer dus geen spijt om morgen te gaan Het is mooi geweest en het gaat wat minder met mijn moeder. Straks maar eens afrekeken met Phuc Elf nachten dat worden miljoenen. Iets van 20 dollar per nacht dus dat valt uiteindelijk wel mee.

Hiermee is Peterbaas in Vietnam weer beeindigd. Alle inzenders hartelijk dank en op naar de volgende reis!

Mwa

Meneer Phuc had vanmorgen zijn punthoed opgezet en zijn regenjas aan. Het was fris en nat. De moesson was begonnen. Buiten kletterde de regen naar beneden in bakken. En niet zomaar een buitje. Iets waar ze in Holland al een hele tijd naar uitkijken. Stromen regen die welliswaar niet koud is maar erg nat. Mwa... mompelde Phuc. De klank was niet opgewonden en betekent dan ook regen. De meeste toeristen zijn vertrokken en ik ben nu ook de laatste gast hier. Over een paar dagen is het gedaan hier en ga ik terug naar Hanoi. En dan naar Nederland. Daar is het tenminste droog.

Gisteren was het een stuk beter. Net toen ik in de middag naar de Boeddagrot wilde kwam ik Meneer Sun tegen. Hij is nog zonder werk en wilde met in de buurt rondrijden op zijn brommer. Dat leek me een goed idee. In de ochtend was ik al met de fiets weggeweest met meneer Phuc die me een afgelegen tempel liet ontdekken. Geen mens te zien behalve een stagejongen uit Taiwan die op het complexmoest letten. Daarna was ik Phuc ineens kwijt. Zo is hij nu eenmaal. Hij ziet iemand en weg is hij. Nu achterop de brommer met Sun de smalle weggetjes tussen de rijstvelden in.

Zwermen eenden lopen hier over de smalle paden. De weinige bewoners die in zeer karige gebouwtjes wonen hoeden ze en verkopen de eieren op de markt. Bij een riviertje liepen bewoners die net per boot waren overgezet, met stukjes geit in zakjes verpakt. ook voor de markt. Geit en eendeneieren, er zou bij ons weinig klandizie zijn. De natuur is echter overweldigend Langs de steile hoge rotswanden, door dichte bamboebossen crosste Sun door het landschap Af en toe een kreet naar inlanders en vaak foto's van me makend. Daarna door een klein dorpje met een geweldige tempel Hier stond een echte draagstoel in prachtig houtsnijwerk. Kieuw riep Sun enthousiast. Jaja. Hier zijn geen toeristen meer. Verderop kleine houten huisjes die er behoorlijk gammel uitzien Hier slapen de vissers snachts.

In de avond wachtte Phuc me op met zijn door mij bestelde avondmaal met nu ook eens frietjes. De rijst en de noedels had ik even gehad. Verder was er voor de rest nu gesneden varkensvet en Zhou. Iets van gesneden groene bladstengels die zijn gekookt. Ook rijst natuurlijk en Springrolls voor mij. Phuc wikkelde de nattige vetlapjes in een boomblad, rolde het op en doopte het in een pikant sausje. Het kommetje rijst gaat eerst naar de mond en in no time speelt hij de witte korrels supersnel naar binnen gevolgd door het bladrolletje. Smakelijk eten. Vietnamezen pakken het liefst alles in. Vlees in blad en groenten in deeg dat wordt gebakken, de loempia. Ik hield het bij de frietjes en de springrolls. Na 5 minuten riep Phuc Noa Hij zat vol spek.

Vandaag dus de regen op het menu. Na een uurtje werd het even droog. Ik besloot maar5 eens met paraplu en poncho naar het dorpje te lopen. Het klaarde op en was meteen warm. Op de weg lagen enorme diepe plassen. Afvoer is er hier niet. Niet te dicht langs te weg lopen want de vrachtwagens knallen gewoon door en spatten alles nat. Even koffie bij Hinh iets verderop. Die kletst honderduit maar haar uitspraak is bar slecht Gewoon meeknikken en lachen. Haar zus was er ook maar die durfde niet te komen Ze stelde wat vragen vanuit de coulissen en Hinh vertaalde wat zeer moeizaam. Het is voor de mensen hier niet te snappen dat je nog vrijgezel bent. Daar zat haar zus mee..

Verder weer aan de wandel naar het dorpje. Telkens stoppen taxis en brommertjes om je mee te vragen. Het is voor Vietnamezen niet te begrijpen dat je als westerling gaat lopen. Je moet geld genoeg hebben om een taxi te pakken. Er moet wat aan de hand zijn... In het dorpje aangekomen wilde ik wat lokale muziek kopen. Als westerling ga je voor de hoofdprijs Tien euro voor een cd'tje met lokale muziek Ik had er drie in mijn hand en legde ze meteen terug. De vrouw kwam me tot buiten het dorp na om af te dingen. Snel een eethuisje ingedoken Daar ben je veilig. Niet te dicht langs de straat. Dan komen ze weer.

Ondertussen werd het steeds donkerder en kondigde een tweede watergolf zich aan. Werkelijk in bakken viel het water naar beneden. Afvoer van de daken is enkel via een rechte pijp op straat Watervallen doken op langs de huizen. De brommerrijders waren totaal in plasic verpakt en ploegden als kleine bootjes door de straat die inmiddels een stroom werd. Autos minderden vaart maar zorgden voor een flinke boeggolf Oversteken was bijna niet meer mogelijk. Dat duurde zowat een uur. Water genoeg daarboven. Alles stroomt naar Vietnam..

Uiteindelijk werd het wat droger en was het tijd om terug te lopen En ja hoor!! Daar stond de vrouw nog met de muziekplaatjes. Nu voor 300.000 Dong als ik er drie kocht Minder dan de helft Maar het hoefde al niet meer. Ik haal de muziek wel van Internet. Weer de vochtige warmte toen de zon doorbrak Het was moeilijk lopen want langs de wegen lagen enorme plassen. Uiteindelijk was ik om een uur of half 4 weer bij Meneer Phuc. Ook hij snapte niet waarop ik was gaan lopen Hij had fietsen en een brommer. Maar in de regen is dat echt niks hier.

Morgen is het zondag Dan heb ik nog drie dagen Als het weer is ga iknaar Ninh Binh met de brommer Anders nog wat inkopen in Tam Coc. Of wat fietsen Het landschap is werkelijk geweldig Heerlijk een relaxte vakantie! Niet met de groep, niet vroeg op en een changement de decor! De koffie is hier welliswaar niet te drinken, maar bij gebrek smaakt alles. Buiten valt de regen weer in bakken. Mwa....mompelt Phuc weer vanonder zijn vietnamese punthoed.

Parkeerwachters

In Hoa Lu moet je oot geweest zijn. Het is een vrij onbekenden keizerlijke citadel midden tussen de kalksteenrotsen. Zo afgelegen dat zelfs meneer Son die me er met zijn brommer heen zou brengen; de weg was kwijt geraakt. Logisch; hier staat dan ook nergens richting aangegeven. De weg vragen gaat hier als volgt : je rijdt langs een inlander met punthoed in een hangmat langs de weg en schreeuwt wat.Je krijgt een kreet terug en je kunt weer verder. Vervolgens begon het onderweg aardig te regenen. Ineens stopte Meneer Son voor een stalletje; ik dacht om te schuilen. Niemand aan de toonbank Weer de benende schreeuw nu in de gang en tevreden stapte Son daarna met twee ragdunne plastic ponchos naar buiten. Met wapperend blauw plastic ging het weer verder tussen de andere ingepakte rijders.

Na een paar uur zoeken kwamen we uiteindelijk aan bij Hoa Lu. Op mijn Maps.Me gekeken op de telefoon, zag ik dat het iets van een halfuurtje van ons hotel ligt. Maar Son was tevreden en stak meteen een sigaret op terwijl ik me uit het plakkerige plasic hees. Meteen komen de parkeerwachters. Bij alle highlights zijn lokalen een eigen handel begonnen Gewapend met stokken , vlaggetjes en een schril fluitje dirigeren ze de berijders naar een geschikte plek. Eerst 10,000 dong betalen en dan schrijven ze met viltstift een nummer op je achterspatbord. dat moet je onthouden Maar later is er niemand die er om vtraagt; je daar toch betaald? Op de parkeerwachters kom ik straks nog terug. Meneer Son was mijn gids vandaag; iets opmerkelijks want hij sprak enkel Vietnamees....

Hoa Lu is een complex dat meer dan 1000 jaar oud was. Er zijn wel toeristen die er na veel vragen komen maar overwegend lopen hier Vietnamezen. De tempels zijn inderdaad stokoud en er tussenin ligt een eeuwenoud exercitieterrein. De meeste tempels zijn zowat allemaal hetzelfde maar opvallend was wel de houten gallerij die er na al die jaren nog prima bij ligt. Tot mijn verbazig liep er ineens een Nederlands groepje senioren rond; ook gehuld in plastic. Je komt ze dan toch ook overal tegen. De uitleg van Son was vrij sumier en nadat ik hem ineens kwijt was, vond ik hem naderhand in een parkje terug Hij was zijn kamera gaan halen om net als mij films te maken..

Terug bij de brommer waren de parkeerwachten al lang naar huis. Tijd voor een kopje koffie. Deze is hier in de stalletjes erg sterk en wordt steevast aangelengd door erg geconcentreerde mierzoete melk; een witte stroop die in de kopjes glijdt.. Meneer Son koos eieren voor zijn geld en bestelde een miniatuurkopje Vietnamese thee; zo groen als gras zwaar bitter smakend naar gekookt blad van de ligusterheg. De regen was geminderd en op mijn voorstel reden we binnen een halfuurtje naar de Bamboo bar om daar eens wat lekkere patatjes met gebakken tofu en mayonnaise te nuttigen. Iets wat we nu wel verdiend hadden. Daarna langs Tam Coc Het supertoeristische plaatsje waar de roeiboortjes voor een tocht door de bergen vertrekken. De meeste roeiende dames doen dat met de voeten; lekker achterover liggend. Dat had ik een paar dagen geleden al meegemaakt; een relaxte ietwat lome tocht door het kabbelende water onder sommige rotsen door..

Gisteren was er geen meneer Son en moest ik mezelf vermaken. Bij meneer Phuc de fiets maar gehuurd op weg naar Ninh bin en weer langs Tam Coc Eerst maar eens langs de koffiebar The Brick, een oud collega van Lan schenk daar heerlijke warme en ijskoffie. Hij is een enthousiaste Start-up die het wel gaat maken. Verder langs de vele claxonnerende auto's naar de stad. Hier ben je als fietser aan de goden overgeleverd. Geen speciale paden dus tussen het verkeer door via reusachige kruisingen waar de eerstkomende de beste papieren heeft. . Na een tijdje leer je dat wel Niet bang zijn en gewoon doorkachelen. Ninh Bing is verder niet zo geweldig Een langerechte stad aan een rivier. Toch maar even bij een monument gaan kijken Niks bijzonders In de rivier waren vissers kokkels in netten aan het oprakelen.

Terug via de markt Hier is het rustig fietsen. De enorme hoeveelheid spullen die daar ligt is ongelooflijk Niemand liep er rond en de meeste verkopers hingen verveeld in hun hangmatten. Bij een jonge gozer een setje kabels (3 in een) voor telefoon en ipod gekocht voor een paar dollar. De regen begon ineens weer te valen Wat doe ik hier toch,gezien het mooie weer in Nederland? Gelukkig was daar het restaurant van Meneer Bong dat bekend staat om zijn Pho Bo. De rijst mat Bo (varkensvlees smaakte prima en het glas thee met ijs was gratis evenals een kop tomatenbouiilon. De regen kletterde op het metalen dak. Taal is hier geen probleem je wijst in de keuken aanwat je wilt. Toen het bijna droog was poetste Bong mijn zadel schoon en verder ging het weer Langs een vazenzaak mnet levensgrote vazen en na een bezoek aan de mediamarkt waar ik een demonstratie vanwasmachines kreeg snel terug naar Meneer Phuc De eerste 25 km zaten erop.

In de avond kwam Lan langs met Meneer Son Het werd hier wat killig en Lan had zich in een warm tricotpak gehesen Voor haar is het nu al steenkoud Morgen moet ze met de trein naar Hanoi om te zien hoe ze daar in de hotels werken. Ze blijft daar een nachte in een sjiek hotel.

Vandaag was het weer een somgere dag maar toch droog Geen weer voor de brommer dus met de fiets naar de bezienswaardigheden. Na de koffie bij de Brick naar de Thai Vi tempel Hier was niemand. Het seizoen loopt ten einde,. Wel prachtig gelegen tussen de enorme kalksteenformaties die als zuilen om je heen oprijzen. Daarnaar naar het Mua tempelcompex. Hier zijn Laurens en ik 4 jaar geleden ook al geweest. Maar ik kende het niet meer terug. De commercie heeft toegeslagen. Nu ook hier de parkeerwachters die geld willen verdienen. Je hoeft het niet maar ze komen meteen op je af en dirigeren je met schrille fluit en lange stok naar een geschikte plek. Omdat het nog een eind lopen was fietste ik door. Ineens kwam een man op me af die vond dat ik dan maar bij hem moest parkeren. Een beetje geiriteerd fietste ik door..

Het complex telt een park met beelden en een enorme trap van 360 treden naar twee pagoda's. Beneden veel bamboehuizen aan vijvertjes met klotsende watervalletjes langs neprotsen. De bonsais van de ficus Benjamini zijn daarentegen werkelijk geweldig. BIjna manshoge bonsaibomen in een platte schaal. Het park is mooi aangelegd maar bij me bekend. De Mua-grot was super om er weer eens in te lopen maar ik kwam voor de klim. Tijd nu om Laurens van de troon te stoten Die was er een keer naar boven gegaan Nu ik voor de tweede keer ! De klim is lastig over de ongelijke rotsige treden die nu ook nog glad waren door het vocht. Ik had wel het voordeel dat het nu veel frisser was dan destijds met Lautrens in de zomer.

Bovenin was het heiig en wat somber. Ik miste de mooie kleuren van destijds. De ruimte op de top is beperkt en de fotosessies uitgebreid.met de selfie-stick maar even aan de slag geweest. Beneden een kop heerlijke Pho Ga (kippensoep) gehad en daarna op weg naar de uitgang. Gratis kun je daar stallen Daarna langs de parkeerwachters. De laatste kende mij nog en zag me trots fietsen Hij kwam op me af en dreigde met zijn stoel en een steen te gooien terwijl hij wat in het Vietnamees sprak Snel maar doorgefietst terug naar Meneer Phuc!

Bia Ha Noi

Na een lange vlucht ben ik op 9 oktober in Vietnam aangekomen om een kennis op op te zoeken. De eerste dagen heb ik in Hanoi doorgebracht om weer even te wennen. Dat was nodig want in Bankok moest ik na 10 uur vliegen nog eens 5 uur wachten op het vliegveld. Gelkukkig stond de bestelde taxi op Noi Bai om me op te halen. De eerste dag in Hanoi was weer als vaouds. De drukke brommers en de markten met talloze lokalen. Ook het geld is steeds een probleem hier Twintig duizend dong is maar een dollar zodat de miljoenen snel verdwijnen.

Hanoi is een echte heksenketel waar je nu amper kunt oversteken. De stromen brommers en autos gaan zonderpauze gewoon door. Waar moet iedereen heen of waar komen ze vandaan? Volgens mij rijdt iedereen rondjes hier. De avond aan het Hoan Kiemmeer is druk en betovernd tegelijk. De verkopers stormen weer op je af met hun punthoeden en portefeuilles. Nieuw zijn nu de uitvouwbare knipkaarten. Zeer kunstig het de (fabrieks)hand geknipt. Eeen komplete jkerk verschijnt bij het uitvouwen.

De eerste dag was een rondloopdag met natuurlijk de markt en een bezoek aan het lokale station. Alles zeer afgetakeld en rommelig met een enkel spoor maar het werkt! Knarsend en piepend komt een stokoude Praagse loc van de totaal verroeste brug afrijden die ooit door Fransen is aangelegd over een rivier. De hele meute stapt uit , belaagd door tofu en soepverkopers.. Maar eens over die brug gelopen naar het noorden. Er is beneden een logistiek centrum waar alles nog met de hand in vrachtwagens wordt geladen... Op een smal pad rijdt weer de bekende stroom brommers rammelend over de betonplaten. In de avond naar het waterpoppenspel waar Vietnam om bekend staat Prachtig maar erg kort.

De volgende dag een tocht langs het Hoan Kiemmeer. Richting de Franse Kathedraal. Overal mensen die je met Hello begroeten. Ouderen doen oefeningen langs het water. Hier is de vervuiling wat minder enis het ookwat koeler Nu iets van25 graden. In de zomer komen er 10 graden bij. De kathedraal was eindelijk eens open. Een enorm gebouw waarvan ik me afvraag hoelang de Franden er over gedaan hebben Alles vind je er behalve een orgelen een preekstoel. Daarna langs een school waar kinderen buiten op een rij druk oefeningen doen. De remedie om ze in de klas rustig te houden. Daarna naar het maison centrale, een oude Franse gevangenis. Hier hebben in de oorlog amerikanen gezeten en is de kiem gelkegd voor de Vietnamese revolutie op de Fransen.

Op naar de tempel van de Literatuur. Daar ben ik al ooit geweest maar de zon braak door en ik hoopteop mooie foto's. Wederom de verschrikkelijoke T-shirt verkopers met shirts waarop Good Morning Vietnam staat. Ze gooien de shirts over je schouder en willen je geld Gewoon doorlopen en geen oogcontact maken is de boodschap. De tempel was prachtig Vooral de planten en de kleuren zijn geweldig. Het is er weer even rustig na het gebrom van de vele brommers. Sommogen sleuren vanalles mee Van enorme bepakking tot grote kamerplanten. Op de terugweg kwam ik langs de enkelbaans spoorweg die als het ware door een smalle straat rijdt. Daar wonen vele mensen Er kan geenauto door maar wel een dikke locomotief Die komt alleen vroeg in de morgen Dus iederen zit te chillen op de rails, kookt er zijn potje of begint een bierstation Jawel ik belandde op illegaal statoin Bia Ha Noi Bier Hano. Naast mijnplastic stoel werd in een enorme pan gekookt Massa's noedels werden met grote stokken omgedraaid...

Tijd om de olgende dag de trein maar eens te pakken naar Ninh Bing waar Lan me zou opwachten. De besuurder vond het geweldig om eens via Nam Dinh om te rijden zodat we drie kwartier te laat aankwamen. Lan was allang weer weg en ik sond daar met bagage tussen de vele smekend taxidrivers. Het was ook behoorlijk warm Dan maar naar eenrestaurantje waar ze wifi hebben Daar kan ik Lan via Wifi Bellen. Ondertussen gauw een yogurt met ijs besteld. Lan was er binnen een oogwenk en het ijs opslurpend kon ik jeteen de taxi in. Naar het Bamboerestaurant eerst maar om bij te kletsen Haar man en kind waren vande partij. Daarna naar het bekende hotel van Meneer Phuc. Anna Tham is een riant gelegen middelklasser in het bergachtige Tam Coc. Vergelijkbaar met Li Jiang waar steilekalksteenrotsen als pijlers uit het vlakke land oprijzen.

De eerste dag maar eens gaan fietsen want Lan moest werken. Bij een meer werden overvolle netten met baarzen opgerakeld. Deze gaan in plastig zakken meteen naar de dure resorts waar ze verse vis hebben. Tijdens een pauze in een theehuis langs de weg wordt je belaagd door massagedames Meteen beginnen ze aan je rug en armen Ook al vraag he er niet om ze hopen op een vorstelijke beloning.. Die twintigduizen van me waren duidelijk te weinig.. In de avond met Meneer Phuc naar de markt op de brommer. Hij sloeg enorme hoeveelheden kip,varkensvlees, groente enfruit in Vele zakken plastig in allerlei kleuren. Ik vroeg me af of iemand dat kwam ophalen. Nee hoor in en langs en op de brommer enoh ja ik kon ook nog 5 zakken vasthouden. Mevrouw Tram had er in de avond een heerlijke maaltijd van gemaakt..

Gisteren was Lan eindelijk vrij en konden we naar haar ouders dertig kilometer verderop Ik kon bij Meneer Son, haar echtgenoot achterop. De kleuter bleef thuis bij ouders van Son. Het werd me de rit wel Hier rijd je dus gewoon langs de snelweg over de vluchtstrook in kolonnes brommers Links raast het vele zware verkeer luid claxonerend. Er wordt links en rechts ingehaald en some rijden de brommers er ook tussendoor De damp is vreselijk maar ik had gelukkig een mondkapje op. Vooral de slaapbussen hebben een enorm zware claxon die je doet ooopschrikken. De vrachwagens stoten ongelooflijke hoeveelheden damp uit. Soms is er een stoplicht op de weg waar de hele meute een tijd staat te ronken. Politie is nergens te zien.. Na een uur waren we in Thai Wai of zoiets. Een klein gehuchtje langs de weg. Eerst door de middenberm dan weer terug en dan ineens een klein weggetje in Door smalle slechte paadjes kom je dan bij Lan thuis.

Het huis is best groot maar pover met een enorme vijver ervoor Maar dat heeft iedereen daar. Over een smal bruggetje zonder leuning Parkeerde Meneer Son zijn brommer en stapte kreunend af De helse rit had hem zeker geened gedaan.. Ook Lan wipte haar enorme mondkap over haar kin en begroette haar familie. Hier zien ze elkaar zo maar eens een enkele keer. Het pover huis kwam me bekend voor Hier was ik 4 jaar gelden met Laurens. De grote hogekamer met het altaar voor de overleden ouders, het houten ligbed zonder matras en de stenen glanzende vloer. Meen sloeg lan in de keuken aan het schillen van een Pomelo, een soort citrusvrucht van enorme omvang Dat kost een flinke tijd want enorme witte lappen die de vrucht binnenin bedekken moeten losgesneden.

Pa Lan rookte ondertussen zijn waterpijp die het meest op een fagot lijkt en weer enorme dampen loslaat Ze kunnen hier niet zonder...Lan was al aan de croustades begonnen,de loempias die niet op de onze lijken. De lange stukkern werden in kleine strookjes geknipt. Ma Lan zorgde voor de groenten. lange stelen met bladeren. Deze werden kortgehakt voor in de hotpot. Inmiddels waren meerdere mensen gearriveerd die me nog allemaal kenden zoals Meneer Zoem. (Zum) Alles in het Vietnamees, dus ik herhaalde de laatste klanken om ze niet te ontrieven Iedereen knikte begrijpelijk.

Het eten gebeurtop de grond warrbij met met stokjes de soorten vlees en groenten in een pan kieperde. Ik hield het even bij de loempia's. Daarna toasten met de rijstwijn, als ze drinken opnieuw toasten en zo gaat dat maar door. Bergen groen verdwenen in de pan en kwamen als verlepte spinazie op de borden. Ik was te bescheiden en moest veel meer eten Ik vroeg dus maar om Bo en Ga om bekende soorten gekookt vlees te krijgen.. Na een tijd was het klaar en vleide iedereen zich op de houten bedden De rijstwijn had zijn werk gedaan Buiten werd het smoorheet. In de rust van het landschap hoorde ik enkel het geknor van het varken dat bij het TET nieuwjaar zou worden geslacht...

Tijd om maar weer eens terug te gaan naar Tam Coc.Na een roerend afscheid en dank voor mijn presentjes (windmolen enz) ging het weer over de helse smogweg. Het was zo mogelijk nog drukker geworden. et verkeer raase voorbij luid toeterend om elkaar te waarschuwen. Tussen de volgepakte brommers op de vluchtstrook sleepteeen vrouw een lange tak met bladeren acher haar aan. Het werd al duister maar dat deerde de vele slaapbussen niet ze moesten op tijd in Hanoi zijn... Eentje haalde rechts een vrachtwagen in en scheerde langs ons heen Reden voor Meneer Son om toch maar eens met zijn hoofd te schudden. Bij een tanstation aten we nog een bord Pho Bo. Soep met lange noedels en varkensvlees. Meer had het restaurant niet. Voor 20000 dong eet je je helemaal vol. Daana naar meneer Phuc Tijd om kaar eens te gaan slapen na al deze drukke tijden Morgen maar eens weat relaxen met een tempelbezoekje met meneer Son