Vandaag hebben we een van de hoogtepunten van de reis bereikt, de Perito Moreno. Deze reuzengletsjer mondt uit in het Lago Argentino; een van de grootste meren van het land, in de buurt van Chili. Het panorama, waarvan je bovenaan deze pagina een foto ziet is gewoon adembenemend. Over 5 km breedte met 70 meter hoogte strekt zich een blauwwitte muur uit die langzaam smelt door het warmere meer waar hij in uitloopt zoals je kunt zien. Af en toe klinkt er een ontploffing Dan stort er een wand in het water waarbij een behoorlijke boeggolf ontstaat. We zijn hier de hele dag geweest; langs de gletsjer is een metalen vlonder gebouwd die kilometers lang is. Maar laat ons de draad weer even oppakken We zitten al op meer dan de helft van de reis.

De laatste keer zat ik in het skidorp Bariloche bij de Hells Angels in het hotel. Buiten het voortdurend geknetter in de straat en de felle scheurpartijen was het rustig. In de middag zijn mijn kamergenoot Meindert en ik naar de Cero Otto geweest. Er zijn in het dorpje taltijke reisbureautjes die veel voordeliger werken dan de uitstapjes van Djoser. Reden: wij moeten telkens een dure gids betalen voor onderweg. Nu was je voor 400 pesos klaar. Bus en kabelbaan. De top bood een geweldig uitzicht over het meer en de omgeving. Er was ook een museum met tot mijn verrassing een levensgroot beeld van David en de Pieta. Wie verwacht die hier?

De andere dag startte het avontuur ! We gaan vliegen naar El Calafate. Duizend km naar het zuiden. Inchecken duurde maar 5 minuten Er was verder niemand. Daarna wat wachten en dan het vliegtuig in Ik verwachtte een simpele tweedekker maar het was tocht een heuse 737-700. De tocht was een waar genoegen We vlogen weg boven het meer en over Otto Cero waar we gisteren waren. Dan houdt de bebouwing op. In dit land woont niemand buiten de steden. Omdat er alleen woestijn is in Patagonie gaat daar geen hond wonen. Het was ongeveer twee uur vliegen Naar Calafate. We zitten nu niet zo ver meer van de zuidpunt af. Het stadje stelt niets voor en het vliegveld is er alleeen voor de toeristen. Verder weer het bekende desolate landschap.

De bus stond al klaar. Alles prima geregeld. Rijden door een leeg gebied, zonder bomen en met wat lage struiken Het gras ligt als een vloerbedekking over de heuvels. De meren zijn staalblauw en het was behoorlijk koud. Er is hier een circulaire luchtbeweging met wind die uit het Arctisch gebied komt. We rijden naar El Chalten; een backpackersstadje bij een nationaal park.In een eenvoudig hotelletje gaan we twee nachten blijven. Er is geen internet en alleen de bekende mierzoete hapjes bijhet ontbijt. Koffers moet je zelf naar boven zeulen. Kom los van je thuisfront riep de bazin me toe..

De andere dag was het tijd voor de trektocht door het park. Je kon naar de Fitzroy, een betoverend gebergte dat van verte lijkt op Disneyland. De beklimming is loodzwaar. De meesten senioren kozen voor het Lago Torre, een ijsmeer waar een kleine gletsjer in uitkomt. Maar dat was 12 km kopen. Er woei weer de bekende ijskoude wind maar in het park liepen we beschut.We mochten slechts in kleine groepjes lopen en de pad was in het begin bijna onmogelijk Over grote stenen, dan weer smalle paden, oplettend waar je je voeten zet. Als je valt ben je het haasje. De meeste jonge hikers lopen als gemzen over het pad Ze zijn getraind en hebben strakke lycra pakjes aan. Ik was dat niet... De medelopers waren na enige tijd al uit het zicht verdwenen..12 km lopen duurt erg lang en de meesten waren alweer op de terugweg. Net toen ik op het punt stond dat ook te doen, kwam ik medereizigers tegen die al bij het meer waren geweest. Ohh Peter het is nog maar een half uur lopen. Maar dat zijn getrainde lopers. Mijn kamergenoot loopt per jaar 4000 km .. In arrenmoede heb ik de tocht naar Canossa voortgezet..

Meer dan een uur later bereikte ik het meer. Ik was doodop en plofte neer aan de rand. Ik had niet gezien dat mijn wandelgenoten daar op mij wachtten. Het was steenkoud bij het meer Het waaide als een gek Maar de aanblik was ongewoon mooi. Het ergste was dat ik ook weer terugmoest. Ik had vijf uur op de heenreis gedaan. Maar nu ging het makkelijker Naar beneden lopen en wat kletsen onder weg met Argentijnen en Fransen. Na 4 uur was ik aan het einde van het park Ik voelde al mijn spieren en mijn benen wilden niet meer Ik was dus erg ongetraind.... Meidert en Jan zaten ondertussen al aan het ijskoude bier in het hotel, dodelijk ongerust. We hadden elkaar aan het meer gemist. Gelukkig bood Meindert me een biertje aan dat smaakte als goud...

De andere dag heb ik niet veel meer gelopen Ik kwam amper mijn bed uit. Ik moest weer wat lopen van Meindert en dat werden 3 km. Daarna vertrok de bus richting El Calafate (210km) Nu niet naar het vliegveld maar naar het hotel De andere dag gaan we naar de Perito Moreno; de reuzengletsjer. Hier hebben we goed internet ! De kamer is hier als eeen sauna. De kachel kan niet uit dus de raam staat wagenwijd open. Het weer is hier ook goed maar koud. Slapen doe je hier als een os. ook Meindert heeft zijn nachtelijke zagerij gesloten

Vandaag in alle vroegte naar de gletsjer in het park Los Glacieares. Een onvergetelijke gebeurtenis zoals ik al schreef. Het weer was ons goed gezind en de kleuren waren prachtig Ik was getuige van een instoring van de ijswand. Er zijn 366 gletsjers in dit land en in het park alleen al 70 Kom daar maar eens bij ons om. Het was daarom een drukte van belang, Morgen gaan we vroeg op naar Chili. (Torres del Paine) Dit is het mooiste en beroemste park van Patagonbie. De Chileense douane is erg pesterig. Geen brood, noten, vruchten, kaas mag mee. De kamers daar zijn armentierig en het eten stikduur. Alles in Euro of Dollar Maar het schijnt weer een prachtige belevenis te worden en daar doen we het voor!