In Hoa Lu moet je oot geweest zijn. Het is een vrij onbekenden keizerlijke citadel midden tussen de kalksteenrotsen. Zo afgelegen dat zelfs meneer Son die me er met zijn brommer heen zou brengen; de weg was kwijt geraakt. Logisch; hier staat dan ook nergens richting aangegeven. De weg vragen gaat hier als volgt : je rijdt langs een inlander met punthoed in een hangmat langs de weg en schreeuwt wat.Je krijgt een kreet terug en je kunt weer verder. Vervolgens begon het onderweg aardig te regenen. Ineens stopte Meneer Son voor een stalletje; ik dacht om te schuilen. Niemand aan de toonbank Weer de benende schreeuw nu in de gang en tevreden stapte Son daarna met twee ragdunne plastic ponchos naar buiten. Met wapperend blauw plastic ging het weer verder tussen de andere ingepakte rijders.

Na een paar uur zoeken kwamen we uiteindelijk aan bij Hoa Lu. Op mijn Maps.Me gekeken op de telefoon, zag ik dat het iets van een halfuurtje van ons hotel ligt. Maar Son was tevreden en stak meteen een sigaret op terwijl ik me uit het plakkerige plasic hees. Meteen komen de parkeerwachters. Bij alle highlights zijn lokalen een eigen handel begonnen Gewapend met stokken , vlaggetjes en een schril fluitje dirigeren ze de berijders naar een geschikte plek. Eerst 10,000 dong betalen en dan schrijven ze met viltstift een nummer op je achterspatbord. dat moet je onthouden Maar later is er niemand die er om vtraagt; je daar toch betaald? Op de parkeerwachters kom ik straks nog terug. Meneer Son was mijn gids vandaag; iets opmerkelijks want hij sprak enkel Vietnamees....

Hoa Lu is een complex dat meer dan 1000 jaar oud was. Er zijn wel toeristen die er na veel vragen komen maar overwegend lopen hier Vietnamezen. De tempels zijn inderdaad stokoud en er tussenin ligt een eeuwenoud exercitieterrein. De meeste tempels zijn zowat allemaal hetzelfde maar opvallend was wel de houten gallerij die er na al die jaren nog prima bij ligt. Tot mijn verbazig liep er ineens een Nederlands groepje senioren rond; ook gehuld in plastic. Je komt ze dan toch ook overal tegen. De uitleg van Son was vrij sumier en nadat ik hem ineens kwijt was, vond ik hem naderhand in een parkje terug Hij was zijn kamera gaan halen om net als mij films te maken..

Terug bij de brommer waren de parkeerwachten al lang naar huis. Tijd voor een kopje koffie. Deze is hier in de stalletjes erg sterk en wordt steevast aangelengd door erg geconcentreerde mierzoete melk; een witte stroop die in de kopjes glijdt.. Meneer Son koos eieren voor zijn geld en bestelde een miniatuurkopje Vietnamese thee; zo groen als gras zwaar bitter smakend naar gekookt blad van de ligusterheg. De regen was geminderd en op mijn voorstel reden we binnen een halfuurtje naar de Bamboo bar om daar eens wat lekkere patatjes met gebakken tofu en mayonnaise te nuttigen. Iets wat we nu wel verdiend hadden. Daarna langs Tam Coc Het supertoeristische plaatsje waar de roeiboortjes voor een tocht door de bergen vertrekken. De meeste roeiende dames doen dat met de voeten; lekker achterover liggend. Dat had ik een paar dagen geleden al meegemaakt; een relaxte ietwat lome tocht door het kabbelende water onder sommige rotsen door..

Gisteren was er geen meneer Son en moest ik mezelf vermaken. Bij meneer Phuc de fiets maar gehuurd op weg naar Ninh bin en weer langs Tam Coc Eerst maar eens langs de koffiebar The Brick, een oud collega van Lan schenk daar heerlijke warme en ijskoffie. Hij is een enthousiaste Start-up die het wel gaat maken. Verder langs de vele claxonnerende auto's naar de stad. Hier ben je als fietser aan de goden overgeleverd. Geen speciale paden dus tussen het verkeer door via reusachige kruisingen waar de eerstkomende de beste papieren heeft. . Na een tijdje leer je dat wel Niet bang zijn en gewoon doorkachelen. Ninh Bing is verder niet zo geweldig Een langerechte stad aan een rivier. Toch maar even bij een monument gaan kijken Niks bijzonders In de rivier waren vissers kokkels in netten aan het oprakelen.

Terug via de markt Hier is het rustig fietsen. De enorme hoeveelheid spullen die daar ligt is ongelooflijk Niemand liep er rond en de meeste verkopers hingen verveeld in hun hangmatten. Bij een jonge gozer een setje kabels (3 in een) voor telefoon en ipod gekocht voor een paar dollar. De regen begon ineens weer te valen Wat doe ik hier toch,gezien het mooie weer in Nederland? Gelukkig was daar het restaurant van Meneer Bong dat bekend staat om zijn Pho Bo. De rijst mat Bo (varkensvlees smaakte prima en het glas thee met ijs was gratis evenals een kop tomatenbouiilon. De regen kletterde op het metalen dak. Taal is hier geen probleem je wijst in de keuken aanwat je wilt. Toen het bijna droog was poetste Bong mijn zadel schoon en verder ging het weer Langs een vazenzaak mnet levensgrote vazen en na een bezoek aan de mediamarkt waar ik een demonstratie vanwasmachines kreeg snel terug naar Meneer Phuc De eerste 25 km zaten erop.

In de avond kwam Lan langs met Meneer Son Het werd hier wat killig en Lan had zich in een warm tricotpak gehesen Voor haar is het nu al steenkoud Morgen moet ze met de trein naar Hanoi om te zien hoe ze daar in de hotels werken. Ze blijft daar een nachte in een sjiek hotel.

Vandaag was het weer een somgere dag maar toch droog Geen weer voor de brommer dus met de fiets naar de bezienswaardigheden. Na de koffie bij de Brick naar de Thai Vi tempel Hier was niemand. Het seizoen loopt ten einde,. Wel prachtig gelegen tussen de enorme kalksteenformaties die als zuilen om je heen oprijzen. Daarnaar naar het Mua tempelcompex. Hier zijn Laurens en ik 4 jaar geleden ook al geweest. Maar ik kende het niet meer terug. De commercie heeft toegeslagen. Nu ook hier de parkeerwachters die geld willen verdienen. Je hoeft het niet maar ze komen meteen op je af en dirigeren je met schrille fluit en lange stok naar een geschikte plek. Omdat het nog een eind lopen was fietste ik door. Ineens kwam een man op me af die vond dat ik dan maar bij hem moest parkeren. Een beetje geiriteerd fietste ik door..

Het complex telt een park met beelden en een enorme trap van 360 treden naar twee pagoda's. Beneden veel bamboehuizen aan vijvertjes met klotsende watervalletjes langs neprotsen. De bonsais van de ficus Benjamini zijn daarentegen werkelijk geweldig. BIjna manshoge bonsaibomen in een platte schaal. Het park is mooi aangelegd maar bij me bekend. De Mua-grot was super om er weer eens in te lopen maar ik kwam voor de klim. Tijd nu om Laurens van de troon te stoten Die was er een keer naar boven gegaan Nu ik voor de tweede keer ! De klim is lastig over de ongelijke rotsige treden die nu ook nog glad waren door het vocht. Ik had wel het voordeel dat het nu veel frisser was dan destijds met Lautrens in de zomer.

Bovenin was het heiig en wat somber. Ik miste de mooie kleuren van destijds. De ruimte op de top is beperkt en de fotosessies uitgebreid.met de selfie-stick maar even aan de slag geweest. Beneden een kop heerlijke Pho Ga (kippensoep) gehad en daarna op weg naar de uitgang. Gratis kun je daar stallen Daarna langs de parkeerwachters. De laatste kende mij nog en zag me trots fietsen Hij kwam op me af en dreigde met zijn stoel en een steen te gooien terwijl hij wat in het Vietnamees sprak Snel maar doorgefietst terug naar Meneer Phuc!