Na een lange vlucht ben ik op 9 oktober in Vietnam aangekomen om een kennis op op te zoeken. De eerste dagen heb ik in Hanoi doorgebracht om weer even te wennen. Dat was nodig want in Bankok moest ik na 10 uur vliegen nog eens 5 uur wachten op het vliegveld. Gelkukkig stond de bestelde taxi op Noi Bai om me op te halen. De eerste dag in Hanoi was weer als vaouds. De drukke brommers en de markten met talloze lokalen. Ook het geld is steeds een probleem hier Twintig duizend dong is maar een dollar zodat de miljoenen snel verdwijnen.

Hanoi is een echte heksenketel waar je nu amper kunt oversteken. De stromen brommers en autos gaan zonderpauze gewoon door. Waar moet iedereen heen of waar komen ze vandaan? Volgens mij rijdt iedereen rondjes hier. De avond aan het Hoan Kiemmeer is druk en betovernd tegelijk. De verkopers stormen weer op je af met hun punthoeden en portefeuilles. Nieuw zijn nu de uitvouwbare knipkaarten. Zeer kunstig het de (fabrieks)hand geknipt. Eeen komplete jkerk verschijnt bij het uitvouwen.

De eerste dag was een rondloopdag met natuurlijk de markt en een bezoek aan het lokale station. Alles zeer afgetakeld en rommelig met een enkel spoor maar het werkt! Knarsend en piepend komt een stokoude Praagse loc van de totaal verroeste brug afrijden die ooit door Fransen is aangelegd over een rivier. De hele meute stapt uit , belaagd door tofu en soepverkopers.. Maar eens over die brug gelopen naar het noorden. Er is beneden een logistiek centrum waar alles nog met de hand in vrachtwagens wordt geladen... Op een smal pad rijdt weer de bekende stroom brommers rammelend over de betonplaten. In de avond naar het waterpoppenspel waar Vietnam om bekend staat Prachtig maar erg kort.

De volgende dag een tocht langs het Hoan Kiemmeer. Richting de Franse Kathedraal. Overal mensen die je met Hello begroeten. Ouderen doen oefeningen langs het water. Hier is de vervuiling wat minder enis het ookwat koeler Nu iets van25 graden. In de zomer komen er 10 graden bij. De kathedraal was eindelijk eens open. Een enorm gebouw waarvan ik me afvraag hoelang de Franden er over gedaan hebben Alles vind je er behalve een orgelen een preekstoel. Daarna langs een school waar kinderen buiten op een rij druk oefeningen doen. De remedie om ze in de klas rustig te houden. Daarna naar het maison centrale, een oude Franse gevangenis. Hier hebben in de oorlog amerikanen gezeten en is de kiem gelkegd voor de Vietnamese revolutie op de Fransen.

Op naar de tempel van de Literatuur. Daar ben ik al ooit geweest maar de zon braak door en ik hoopteop mooie foto's. Wederom de verschrikkelijoke T-shirt verkopers met shirts waarop Good Morning Vietnam staat. Ze gooien de shirts over je schouder en willen je geld Gewoon doorlopen en geen oogcontact maken is de boodschap. De tempel was prachtig Vooral de planten en de kleuren zijn geweldig. Het is er weer even rustig na het gebrom van de vele brommers. Sommogen sleuren vanalles mee Van enorme bepakking tot grote kamerplanten. Op de terugweg kwam ik langs de enkelbaans spoorweg die als het ware door een smalle straat rijdt. Daar wonen vele mensen Er kan geenauto door maar wel een dikke locomotief Die komt alleen vroeg in de morgen Dus iederen zit te chillen op de rails, kookt er zijn potje of begint een bierstation Jawel ik belandde op illegaal statoin Bia Ha Noi Bier Hano. Naast mijnplastic stoel werd in een enorme pan gekookt Massa's noedels werden met grote stokken omgedraaid...

Tijd om de olgende dag de trein maar eens te pakken naar Ninh Bing waar Lan me zou opwachten. De besuurder vond het geweldig om eens via Nam Dinh om te rijden zodat we drie kwartier te laat aankwamen. Lan was allang weer weg en ik sond daar met bagage tussen de vele smekend taxidrivers. Het was ook behoorlijk warm Dan maar naar eenrestaurantje waar ze wifi hebben Daar kan ik Lan via Wifi Bellen. Ondertussen gauw een yogurt met ijs besteld. Lan was er binnen een oogwenk en het ijs opslurpend kon ik jeteen de taxi in. Naar het Bamboerestaurant eerst maar om bij te kletsen Haar man en kind waren vande partij. Daarna naar het bekende hotel van Meneer Phuc. Anna Tham is een riant gelegen middelklasser in het bergachtige Tam Coc. Vergelijkbaar met Li Jiang waar steilekalksteenrotsen als pijlers uit het vlakke land oprijzen.

De eerste dag maar eens gaan fietsen want Lan moest werken. Bij een meer werden overvolle netten met baarzen opgerakeld. Deze gaan in plastig zakken meteen naar de dure resorts waar ze verse vis hebben. Tijdens een pauze in een theehuis langs de weg wordt je belaagd door massagedames Meteen beginnen ze aan je rug en armen Ook al vraag he er niet om ze hopen op een vorstelijke beloning.. Die twintigduizen van me waren duidelijk te weinig.. In de avond met Meneer Phuc naar de markt op de brommer. Hij sloeg enorme hoeveelheden kip,varkensvlees, groente enfruit in Vele zakken plastig in allerlei kleuren. Ik vroeg me af of iemand dat kwam ophalen. Nee hoor in en langs en op de brommer enoh ja ik kon ook nog 5 zakken vasthouden. Mevrouw Tram had er in de avond een heerlijke maaltijd van gemaakt..

Gisteren was Lan eindelijk vrij en konden we naar haar ouders dertig kilometer verderop Ik kon bij Meneer Son, haar echtgenoot achterop. De kleuter bleef thuis bij ouders van Son. Het werd me de rit wel Hier rijd je dus gewoon langs de snelweg over de vluchtstrook in kolonnes brommers Links raast het vele zware verkeer luid claxonerend. Er wordt links en rechts ingehaald en some rijden de brommers er ook tussendoor De damp is vreselijk maar ik had gelukkig een mondkapje op. Vooral de slaapbussen hebben een enorm zware claxon die je doet ooopschrikken. De vrachwagens stoten ongelooflijke hoeveelheden damp uit. Soms is er een stoplicht op de weg waar de hele meute een tijd staat te ronken. Politie is nergens te zien.. Na een uur waren we in Thai Wai of zoiets. Een klein gehuchtje langs de weg. Eerst door de middenberm dan weer terug en dan ineens een klein weggetje in Door smalle slechte paadjes kom je dan bij Lan thuis.

Het huis is best groot maar pover met een enorme vijver ervoor Maar dat heeft iedereen daar. Over een smal bruggetje zonder leuning Parkeerde Meneer Son zijn brommer en stapte kreunend af De helse rit had hem zeker geened gedaan.. Ook Lan wipte haar enorme mondkap over haar kin en begroette haar familie. Hier zien ze elkaar zo maar eens een enkele keer. Het pover huis kwam me bekend voor Hier was ik 4 jaar gelden met Laurens. De grote hogekamer met het altaar voor de overleden ouders, het houten ligbed zonder matras en de stenen glanzende vloer. Meen sloeg lan in de keuken aan het schillen van een Pomelo, een soort citrusvrucht van enorme omvang Dat kost een flinke tijd want enorme witte lappen die de vrucht binnenin bedekken moeten losgesneden.

Pa Lan rookte ondertussen zijn waterpijp die het meest op een fagot lijkt en weer enorme dampen loslaat Ze kunnen hier niet zonder...Lan was al aan de croustades begonnen,de loempias die niet op de onze lijken. De lange stukkern werden in kleine strookjes geknipt. Ma Lan zorgde voor de groenten. lange stelen met bladeren. Deze werden kortgehakt voor in de hotpot. Inmiddels waren meerdere mensen gearriveerd die me nog allemaal kenden zoals Meneer Zoem. (Zum) Alles in het Vietnamees, dus ik herhaalde de laatste klanken om ze niet te ontrieven Iedereen knikte begrijpelijk.

Het eten gebeurtop de grond warrbij met met stokjes de soorten vlees en groenten in een pan kieperde. Ik hield het even bij de loempia's. Daarna toasten met de rijstwijn, als ze drinken opnieuw toasten en zo gaat dat maar door. Bergen groen verdwenen in de pan en kwamen als verlepte spinazie op de borden. Ik was te bescheiden en moest veel meer eten Ik vroeg dus maar om Bo en Ga om bekende soorten gekookt vlees te krijgen.. Na een tijd was het klaar en vleide iedereen zich op de houten bedden De rijstwijn had zijn werk gedaan Buiten werd het smoorheet. In de rust van het landschap hoorde ik enkel het geknor van het varken dat bij het TET nieuwjaar zou worden geslacht...

Tijd om maar weer eens terug te gaan naar Tam Coc.Na een roerend afscheid en dank voor mijn presentjes (windmolen enz) ging het weer over de helse smogweg. Het was zo mogelijk nog drukker geworden. et verkeer raase voorbij luid toeterend om elkaar te waarschuwen. Tussen de volgepakte brommers op de vluchtstrook sleepteeen vrouw een lange tak met bladeren acher haar aan. Het werd al duister maar dat deerde de vele slaapbussen niet ze moesten op tijd in Hanoi zijn... Eentje haalde rechts een vrachtwagen in en scheerde langs ons heen Reden voor Meneer Son om toch maar eens met zijn hoofd te schudden. Bij een tanstation aten we nog een bord Pho Bo. Soep met lange noedels en varkensvlees. Meer had het restaurant niet. Voor 20000 dong eet je je helemaal vol. Daana naar meneer Phuc Tijd om kaar eens te gaan slapen na al deze drukke tijden Morgen maar eens weat relaxen met een tempelbezoekje met meneer Son