Inmiddels heb ik de Sundaeilanden achter me gelaten maar nog niet de banner. Die laat ik maar even zo want na twee dagen met 1300 km achter de buswielen zit ik nu in Budapest, Hongarije. Als je normaal gesproken vliegt is dit niets maar met Effeweg in de bus is die afstand zo maar niet effe weg. Gelukkig werkten de autobahnen mee en op de bius is ook niets aan te merken. We merken niets van het hete weer dankzij de Airco en is ers genoeg te kletsen aan boord zeker met Rob die in mijn ogen nog het meest wegheeft van Joep van 't Hek.

Gisteren gingen we van start in Didam weer bij Tante Tok. Onder een staalblauwe hemel en met een redelijk gevulde bus gingen we op pad naar Roemenie. Het and ken ik zelf niet maar ik heb er wel veel van gehoord Verder is daar mijn nichtje Valerie geweest op werkvakantie. Je verkijkt je na die vliegreizen op de afstand Maandag 800 km en vandaag weer eens 500 met een bus die maar 100 km/u mag met een tachograaf die de werktijden van de chauffeur in de gaten houdt. Maar de Duitse autowegen schieten op en de bus is confortabel. Van de steden onderweg merk je nauwelijk iets en de meesten vielen in slaap vanwege het vroege vertrekuur thuis.

Onderweg peren de audi's en de snelle vw's gruwelijk snel voorbij op de derde baan, soms mag je maar 100 en daar houdt iedereen zich aan Mainz en Frankfurt gleden voorbij; de zon klom steeds hoger. Na drie uur de eerste stop en dan merk je de temperatuurverschillen. Tijd voor een gousalsh soep om maar vast te wennen. Ze weten hier alles van de prijzen; 3,40 voor een klein flesje appelsap. Gelukkig had ik van Laurens geleerd om weer krentenbollen mee te nemen; die jongen is er nu niet bij maar hij is zo gek nog niet.

De tweede stop riuim voor Munchen had zelfs Outlet winkels met kleding zodat de dames al in de bus zaten te springen om als eerste van de fabrieksverkoop te genieten. Zelf maar even meegedaan en een appelgroenT-shirt van California gekocht. Ze hadden niets duits. Aan het einde van de dag kwamen we aan bij Metzgerei Linsmeyer in Iggensbach ten oosten van Munchen. De te verwachten bockwursten in dit restaurant met slagersnaam bleven uit maar de Dirndl schoven onder Gruss Gott ons ruim gevulde pullen bier toe bij de maaltijd van friet met schnitzel, soepen salade. Duitse grundlichheit..

Vanmorgen vertrokken voor een goede 500 km naar BudaPest in Hongarije. Waren de Duitse autobahnen afwisselend met prettige vergezichten maar ook met enorme velden zonnecollectoren, dan zijn de Oostenrijkse wegen bar saai. Je rijdt continue tussen muren van geluidswallen ook al is er niet te dempen. Ook de te verwachten bergen vielen me tegen We zitten al zover naar het oosten dat de Alpen moe zijn geworden van het klimmen. Geen fietsvakantie voor Lau hier dus. Ook hier zijn de stops weer aardig aan de prijs behalve delokale bieren en wijnen. Droge wijn die ik probeerde was mierzoek want daar houden ze hier van Geen geld voor 2,80. De bus werd afgetankt met diesel want in Hongarije heeft de chauffeur geen pasje. Verder ging het Dwars door Oostenrijk langs Wenen. Daar zagen we ook niets van. Nee hier moet ik nog eens terug. Bij de grenzen zijn veel controles vanwege de vluchtelingen. Er staan ellenlange rijen vrachtwagens te wachten want daar kruipen de gasten in.

In Hongarije verandert het landschap Uitgestrekte glooiende velden met koren en andere gewassen en geen schuttingen meer. Het barst hier ook van de windmolens. Maar het lijkt net alsof hier geen dorpen bestaan. Wat je ziet is landbouw en bossen. Af en toe een klein bergmassief maar in zijn algemeenheid is het vlak. Van de borden langs de weg hierkun je niets meer lezen De taal die verwant is aan het Fins is een groot mysterie. Na enkele uren rijden in de zinderende middag waarbij de chauffeur zat te bakken achter glas en wij de airo weer wat hoger stelden bereikten we de Donau die Buda en Pest van elkaar scheidt. De stad kan niet ver meer zijn. Een van onze vrouwelijke reisgenotendie uit Staphorst komt en zelfs nog in klederdracht loopt hieldt een workshop voor in de bus achter de microfoon. Zo' n mens moet het nu toch wel erg warm hebben.

Toen we het hotelterrein opreden werd onze Joep van 't Hek actief De gebouwen naast ons leken verdacht veel op een fabriek en toen ik hem wees op losse matrassen voor de ramen verzekerde hij ons dat we op zaal gingen slapen en ieder een zak cement en matras moest meenemen. Gelukkig was dat alles niet waar en konden we de kamers op. Gelukkig gelijkvloers, het hotel lijkt nog het meest op een pensionaat uit de jaren vijftig. Vergeet niet dat hier tot voor de Glasnost hier de communisten de baas waren. Om 19 uur staat het eten klaar Alles is all in en hetzelfde dus ik verwacht goulash. De stad ingaan zit er helaas niet in dus ook hier kom ik nog eens terug maar niet meer met de bus. Morgen komt de hoofdschotel Roemenie aan bod Daar hebben we het voor gedaan!