Gisteravond zijn we aangekomen in het land van Turkman Bassie. Hij heeft niets met Adriaan maar wel met witmarmer en goud . Bassie is geboren in een land met veel olie en gas: Turkmenistan.En dat merkten we al meteen bij aankomst in dit woestijnland.. Eeen van de meest gesloten landen ter wereld.

De luchthaven in de meest luxueuze op aarde en oojlde rustigste. Zodra we een vliegtuig durft te landen schieten honderden onderdanen van Bassie in de stress. Er komen mensen aan! Soldaten met petten twee keer groter dan hun hoofd, scholieren met petten op en bordjes met welkome, gerants in zwarte pakken. Allen reppen zich naar hun vaste standpunt

Beleefd knikkend lopen we langs de vele dienaren. Alles is wit marmer en groen hier. Niet over het diepe tapijt lopen maar zoeven over de groene loopbanen langs de vele hoge petten. De dienaren blijven beleefd maar verstaan je niet als je ze aanspreekt Natuurlijk niet. Ze moeten niet te veel aan de weet komen.

De controle is uitputtend bij elke bocht vraagt men om je paspoort en je wordt geleid naar een luxueus loket om je 14 dollar landbelasting te betalen aan hoog gemutste dames die moeten blijven lachen. Alle vingers moeten gescand worden en met een robot die op en neer gaat wordt op juiste hoogte een foto gemaakt.

Ook de bagage gaat door scanners waar net als elders tientallen controleurs staan. Voor Bassie heeft iedereen werk. Na de twintigste paspoortcheck gaat de hemel van Bassie open. Je beland op het meest luxueuse parkeerterrein van het land.Geen auo's geen opdringerige taxis, geen bussen.. niets een serene stilte want hier landen maar enkele vliegtuigen per dag. .

Snel naar het pompeuze hotel in de stad met de bus. We zijn doodop van de reis. Morgen gaan we echt met Bassie en zijn stad kennismaken En dan gauw wegwezen hier...