De volgende reisbrief komt uit Tromso in Noorwegen. Gisteren was het even vakantie voor Peterbaas wegens het bezoek aan de Kaap, waarvoor we hier eigenlijk zijn. Sinds de vorige melding zitten we al weer 1000 km vedre; zo snel kan dat gaan. Maar we draaien de klok toch maar even terug, naar de voorlaatste bestemming in Finland.

Het onthouden van die plaatsjes hier is lastig, zeker de Finse. Maar vrijdagochtend zijn we rond half negen vertrokken richting Repvag in Noorwegen. Ook deze dag weer een overladen programma met excursies. Eerst naar een Husky-kennel waar je voor kon intekenen Anders moest je in de bossen wachten. We waren wat wantrouwend na het echec met de rendieren maar een kordate kennelhoudster van Lapse afkomst leidde ons langs de verschiillende houten kooien waar de sledehonden ons opwachtten. Een oorverdovend geblaf van de beesten die ons kopjes gaven en geaaid wilden worden, Een mozaiek van houten kennels met honden van allerlei slag die het nu even rustig aandeden

Er stond een demoslee met bespanning waar 6 honden paarsgewijs de slee konden voortbewegen. Natuurlijk geen sneeuw maar een onzer ging toch maar eens in de slee liggen. Meestal komje er dan bijna niet meer uit. Oude honden worden bij jonge beesten geplaatst om ze wat tot bedaren te brengen. Ik voelde me ook wel wat aangesproken maar dat terzijde. Na het bezoek ging het in een ruk door naar de grens. De wegen worden steeds smaller en na een afslag kwamen we zowat in de wildernes terecht. De hoofdweg gaat naar de Russische grens, maar Poutin laten we rechts liggen. De wegen zijn op vele punten van gravel of zand en stijgen/dalen abrupt. De bossen nemen verder toe en op wat auto's na zagen we niemand meer.

De grens stelt niets voor buiten het feit dat woorden op borden nu weer enigszins leesbaar zijn. De temperatuur daalde gevoelig en in een plaatsje konden we wat voor de lunch kopen of naar de toilet gaan. Deze zijn in Noorwegen zeer krap bemeten. Soms een genderneutrale toilet dan weer een minimale dames of heren toilet, Gevolg vele wiebelende dames en boomminende heren. De kou deed zich gevoelen en op de vele picknicktafels voor de SPAR werd wat gegeten De bergen om het dorpje waren al met lappen sneeuw bedekt. Het stokoude hoten kerkje was het eniige in de streek dat no niet door de Duitsers was vernield na hun terugtocht in de oorlog.

Vervolgens naar de eindbvestemming nabij de kaap. De bergen werden reusachtig hoog en de fjorden omzoomden de bus. Langs rotsen en kale toendra's ging het verder naar het koude noorden. Af en toe was er een waterig zonnetje. De Noordkaap ligt op een eiland voor de kust in een fjord. Via een lange tunnel van 6 km en een flink hoogteverschil kwamen we op het eiland en bereikten we en oude Olympische hotel in Repvag. Atleten sliepen in het containerhotel dat in ee woeste kale vlakte licht. Veel Duitse bussen en Italiaanse motorrijders.

Geen tijd om te Peterbazen want het avondeten wachtte en na wat rust startte de bus naar de Kaap. Voorzien van een Spaansechauffeur die amper te verstaan was door zijn geslis. Onze Werner mocht niet rijden vanwege de rijtijdenwet. De avondzon kleurde de fjorden goudkleurig en via de app konden sommige thuisblijvers de rit volgen, De foto boven dit reisblog geeft een aardig beeld van de Kaap tijdens de nachtzon. De wind was ijs en ijskoud maar het decor onvergetelijk, Hier kwamen we voor na 3500 km bussen. De enorme globe trok vele bezoekers en de zonging maar heel erg traag naar de kim. We hadden ongelooflijk veel geluk. Geen mist en wolken maar heldere lucht en wolken op stuurboord.

Der fotos komen strak nog wel via Google maar het verhaal maakt nu al veel goed. De lucht werd steeds goudkleuriger en donkerder. In deze tijd van het jaar zaakt de zon al wat onder de horizon om er na een uurtje zo rond kwart voor een weer uit te komen. Om de extreme koude wind te vermijden konden we shoppen in een reusachtig gebouw waar ook een bios en een restaurant was. Na de daling onder de horizon rond twaalf uur was het niet veel meer De zon stokte en het werd wat duister als bij een lichte zonsverduistering. Besloten werd om zo rond kwart over twaalf toch maar de bus op te zoeken. We waren al aardig afgedraaid en in de morgen moesten we om half acht weer vertrekken.

De 30 km terug werden in volslagen lichte omstandigheden gereden De zon kwam al weer terug. Voordeel is dat je niet meteen echt slaap krijgt, Je bioritme past zich al aan. In bed in het sporthotel vielen we ondanks de heldere lucht als een blok in slaap..