Vandaag de tweede excursie gedaan naar het noord westen. De helft van het eiland rond tot zelfs nog een bezoek aan het Lago do Fogo omdat gisteren alles wit was door de mist. Van mijn jarige zus vernam ikdat het in Nederland nog steeds koud is en de Koningsdag alleen goed ingepakt buiten gevierd kan worden. Hier was het een beetje van alles Wat zon en wat grijze lucht maar vooral veel wind en ook wat kouder dan normaal. Aangemeerd lag een werkelijk enorm cruisschip van de Holland America line, de Zuiderdam. Meestal liggen ze een dag hier en dan zijn ze weer weg. Veel zie je dan niet van het eiland.

Er was maar een klein busje ditmaal en onze pronte gids was ook meteen chauffeur. Meteen naar het noorden langs de enorme wilde kust die je van hoogte kunt bekijken. Je waaide bijna uit je jas en de miezerregen was er weer. Maar de aanblik was geweldig en ook de vele bloemen maaken het wat aantrekkelijker. De volgende stop was in een waarlijk aards paradijs. Een geweldige waterval die een vallei inliep met ongekende varenbomen, planten en watermolens. Ogen kwam je te kort hier in de Caldeiras. Het enige dadeel was dat je de vallei dromend inliep maar daarna ook weer steil omhooglopend moest verlaten.

Over de vele bruggen aan de oostkant waar je dus richting Portugal zou kunnen kijken was het aardig kaal . Maar dus ook weer koud. In een dorpje Provancao was de kerk even een welkome onderbreking. Maar weer verder aan de ander kant van het eiland; het zuiden Hier bloeiden al vele bloemen wat de dames goed deed Ook een vuurtoren die ingeklemd tussen de falaiseachtige rotsen te zien was maakte het plaatje kompleet. De wind was wat minder en het werd ook wat zonniger.

Bij een plateau aangekomen konden we de slenken zien waar de lava zich kustwaards begaf. In het noorwesten is aan het einde van dit eiland meteen de hoogste vulkaan die 2000 meter is. De aanvoer van lava maakte het eiland steeds breder langs de kanten tot wat het nu geworden is. Voor een prima lunch was Laurens ineens spoorloos. De gids kwam naar me toe en vroeg waar mijn zoon was. Ik moest op die vraag het antwoord schuldig blijven. Het schijnt dat hij ineens een restaurant was ingedoken terwijl de hele groep verder liep. Helaas ( of gelukkig) niet mijn zoon, wijdden wij ons aan de maaltijd met vooral wijn a volonte en een aardige regenbui boven de partytent waar we zaten. Toen de verloren zoon weer terecht was ging het weer kustwaards tot Villafranca do Campo. Door de hoge kustkijn zag je dat stadje in de diepte liggen met een kapelletje bovenaan. Een mariabeeld dat hier was gevonden werd beneden in de kerk gezet. De andere dag stond het weer boven en zoverder. Nu is een een trap van 100 treden naar een kapelletje met beeld met nog een mooier uitzicht.

De laatste etappe voerde weer langs het kratermeer Lago do Fogo, De mist was vervangen door een enorme zware wind op 1000 meter Diep beneden zag je het blauwe kratermeer. Laurens maar even want zijn petje ging er vandoor. Hoog boven de bus en daarna naar het ravijn aan de andere kant. Na wat hachelijke pogingen kon hij zijn eigendom weer veilig stellen. De hele affaire veroorzaakte voor veel tumult in de bus waarbij de vaderzoon relatie weer tersprake kwam en Laurens de gids die hij gisteren als een vriendin betstempelde nu als zijn moeder zag. Gelukkig was het gedaan met de dag en tevreden kon Laurens weer van zijn telefoon en wifi genieten

Morgen staat er weinig op het prgramma dus eens een keer weinig typewerk voor Peterbaas