Donderdag 13 oktober

De caroussel draait vandaag weer gewoon door. Anders dan bij gewone Djoserreizen zitten we in een maalstroom van excursies die allemaal zijn inbegrepen. Tijd voor jezelf is er nauwelijks ondanks Djoser’s leuze Vrijheid Blijheid… Je krijgt een enorme bonk informatie over je heen dat ik alleen aan het einde van de dag even kan bergen. Afijn de dag was wel erg enerverend. Zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt..

We zijn bij de Toraja’s op bezoek geweest, een natuurvolk in Centraal Sulawesi. Dit volk leeft iets anders dan we gewend zijn. Met de bus eerst maar eens naar de Toraja-graven. Dat is aliets ongewoons. In een enorme rotswand die uitkijkt op de rijstvelden zijn balkonnetjes aangebracht. Daarop staan poppen met de handen uitgestrekt. Elke 15 jaar krijgen ze nieuwe kleren. Achter de popen zijn holtesgehakt waar dit volk hun doden opbergt. Elke pop is een dode. Maar let op Er moeten wel 25 waterbuffels op je uitvaart geslacht zijn. Anders kom je achter een simpel deurtje…

Daarna het volk zelf. Moes had met ze gebeld en ja hoor er was een uitvaart die drie dagen duurt. We konden niet met lege handen komen dus Laurens stelt voor een varken mee te nemen. Nadat Moes met de varkensboer had gebeld zou die het beest bij het dorp afleveren. Toen we daar aankwamen lag het al klaar. Er werd een paketje van gemaakt met bamboestrips en stokken. En wij moesten dat vervolgens naar het dorp dragen. De rest van onze club erachter. Het feest was al in volle gang en voor de familie lag al een carnage van varkens en buffelsonderdelen op de grond.

Onze groep Djoser Belanda werd met tamtam aangekondigd en ja hoor daar ging het pakketje dat voor de familie werd neergelegd.. wij konden plaatsnemen op de eretribune waar de familie oms sigaretten en snoepjes aanbood. Tot hun verbazing sloegen we de rookwaar maar af. Daarna kwamen kleurig geklede dames die ons koffie of thee aanboden. Helaas had een tafeldame geen capuchino voor me zodat ik maar een bakkie thee deed. Ondertussen was het arme varken reeds geslacht en ook daarvan werden de onderdelen bij de hoop gevoegd. Een man was belast met de veiling aan de bezoekers die elk bij opbod een sliert vlees konden bemachtigen. Sommigen zelfs een hele ham die nijver kort werd gemaakt langs de weg.

Wij moesten de eretribune weer verlaten en doolden nog wat rond tussen het slagveld en de bezoekers. In de verte weer wat gekrijs als er weer een beest soldaat werd gemaakt. Nee ik had het daar onderhand wel gezien. Een bezoek aan de Albert Heijn is verre te prefereren waarbij ik ook weer eens eindelijk krentenbollen kan meenemen die ik nu node ga missen. Hier zijn geen of weinig supermarkten. Ieder werkt voor zich met een stalletje. Tijd om ergens te gaan eten.. Het aanbod om aan de veiling deel te nemen hebben we afgeslagen..

Tot onze immense verrassing was er wifi in het panoramarestaurant waar we eve stopten.. Snel mijn iPad uit de bus gehaald. We hadden een half uurtje op te eten dus ook snel internetten. Daarna draait de caroussel weer verder. De soep smaakte best en het reisverhaal werd de wereld ingeslingerd. Snel ook even het commentaar gelezen maar geen tijd om te antwoorden.. Verder gaat het weer naar de babyboom.

Bij ons denken wij hierbij aan heel andere dingen. Maar voor de Toja’s is de babyboom een begraafplaats. Hier werden de overleden pasgeboren baby’s bijgezet in de holte van een boom. We kwamen bij een prachtig oud dorpje aan met die typische Torajahuizen in de vorm van een boot. Moes liet ons een vanilleveldje zien en toen naar de boom. In het bos naast enorme bamboestruiken en arakbomen stond een behoorlijke stam met een hekje eromheen, de babyboom. Gelukkig geen bijzetting omdat door de verbeterde zorg er nu veel minder kinderen sterven.

We zijn ook nog in een Torajahuis geweest. Alles van hout en bamboe met verschillende kamers. Onder het vee en boven op zolder de rijst. De kunstig beschilderde wanden aan de zijkant waren prachtig. Uiteindelijk terug naar ons hotel Nog een hele reis door de rijstvelden en land de Torajadorpjes.. Tegen de avond valt er traditiegetrouw de regen. Nu echt met bakken. De regentijd komt er hier nu echt aan. Na onze reis zijn er dit jaar hier geen excursies meer. Nog snel een supermarktje gekocht voor proviand. Morgen is er een vieruurse trekkingstocht naar een Torajadorpje waar we gaan overnachten. Hopelijk zonder varkensellende…

Vrijdag 14 oktober

De dag van de trekking! En meteen goed nieuws. Je kunt ook de tweeuurswandeling doen. De eerste is louter klimmen en ploegen door rijstvelden. Reden om die even achterwege te laten. De bus rijdt met drie anderen nog even door om ons af te zetten bij het begin van het tweed deel. Inderdaad enkel klimmen via steile smalle wegen. Die grote bus kon er net door. Niets dan brommertjes onderweg waarvan er eentje zichzelf bijna tegen de voorkant van de bus parkeerde. Aangekomen op de rustplek voor de fanatieke klimmers hadden wij een prachtige uitzicht over vallei van Rantepao. Met een kopi susu oftewel koffie met melk.

Na twee uur kwam de klimploeg binnen met bemodderde broeken en schoenen. Ondertussen had Moes de lunch laten komen met een brommertje. Natuurlijk van de afhaalchinees. Alles is nu gratis tijdens de trekking. Maar het was een beetje koud, die nasi en de kippenbout te hard. Geen nood, de lokale kippen hier die buiten rondscharrellenwaren er blij mee. Kip eet kip dus..

Na een klein uurtje zette de hele stoet zich inbeweging. De voorsten natuurlijk een flink marstempo. Eerst verharde weg en daarna de rimboe in. Door Toriadorpjes met de bekende huisjes en dwars door groene rijstvelden en bamboebossen. Aan het einde een behoorlijke klim. We kwamen uit bij een gecultiveerd Torajaplaatsje. Melden bij de receptie en dan naar de huisjes. Met z’n drieeen in een torajahuisje naast elkaar liggen op een matras. Door een zwaar luik weer naar buiten. De huisjes staan naast elkaar. Het was wel een merkwaardig idee, je zit in een gekopieerd plaatsje in een huisje dat helemaal van hout is.

In de avond lekker eten en doodmoe naar de huisjes. Het uitzicht boven op de berg was geweldig. Je kijkt over de hele vallei van Rantepao heen. Op de zolders van de huisjes of liever de woonkamers was het passen en meten met de matrassen. De nacht was lang en veelal zonder slaap. Naast ons begon een reispaar aan een houtzagerij die de hele nacht voortduurde. Toen in de ochtend de laatste paneeltje klaar was kon ik nog even gaan slapen. Een nieuwe dag was begonnen.

Zaterdag 15 oktober

De laatste trekkingsdag is begonnen. We moeten weer terug naar beneden. Na een pannenkoek op de gekopieerde Torajaplaats konden we naar beneden. Ditmaal over de gewone weg tot halverwege. Eindelijk was her weer mooi weer iets waar we toch al veel geluk mee hadden op de reis. Mijn kamergenoot Rik uit Belgie had telefoon ontvangen. Het ging slecht met zijn vader. Hij hoopte dat zijn reis nog even kon duren.

Wat mensen met lopen hebben weet ik niet maar vaak gaat dan de blik op oneindig en wordt er doorgestapt. Alles wat er langs de weg te zien is valt weg. Zodoende zat ik al snel met mijn camera al in het laatste segment. Ik herinner me de woorden van Laurens uit Nepal nog.” Nu niet even overal stoppen voor fotos maar doorlopen.. “ zo denken enkelen er nu ook over. We hadden de hele dag voor twee uur lopen maar dat moet snel. Reden om de meesten te laten gaan en zelf te genieten. Het landschap in de zon is geweldig, de sawa’s, de dorpjes en de schooltjes onderweg. Iedereen was al lang in de bus toe ik aankwam. Op naar de volgende wedstrijd.

We zijn daarna naar een aprt dorpje geweest waar de meest macabere Toraja’s wonen. Zij begraven hun doden inholen of in kisten die ze hoog en droog langs de wanden ophangen. Heel vreemd maar die knekels kad ik nu wel een keer gezien. Eten werd opgediend bij een eethuisje langs de weg. De nasi met ei en sateh ken ik nu onderhand wel dus maar een pompoensoepje gepakt. Ondertussen kreeg Rik weer telefon uit Belgie. Hij moest terug. Dan begint er een heel gedoe. We zitten op 9 uur van Makassar af , dus een taxi. Dan vluchten bekijken. Dat kan want de reisleider heeft een satelliettelefoon.

Ondertussen maar gewoon gegeten want alles gaat gewoon door. Daarna de was opgehaald bij de Fresh ’n Clean. Om drie uur weer terug in ons hotel in Rantepao. Rik was de vlucht al aan het regelen en zijn maar gaan zwemmen. We hadden de hele middag om bij te komen. Vanavond salade met lekkere frietjes, maar dat zal wel weer cassave in de frituur worden. De Bintang smaakt nog steeds best en de telefoonkabel van het hotel is nog steeds niet gemaakt...

Zondag 16 oktober.

Weer vroeg op stap want het wordt weet een lange dag. We zitten al een flink eind in het zuiden van Sulawesi. We rijden de bergen uit en komen in de laagvlakte. Meteen gaat de temperatuur omhoog. Alles word vlak en er zijn uitgestrekte rijstvelden. We gaan naar Sengkang maar er is een pauze ingelast bij Moes thuis. Zijn vrouw zorgt voor het eten. Bij aankomst loopt het halve dorpje uit. Weer gewone huisjes op palen. Heel veel bamboe en ontelbare kinderen met “hallo mister”

Schoenen uit en de woonkamer is alles van hout. Kinderen hangen door de open ramen en maken warempel fotos met oude mobieltjes. Het eten was heel lekker met sateh van hond, gado gado, zoetzuur, rijst met kerrie en kip met ketjap. Het was een happening van jewelste op deze zondag. Er werd een ventilator aangesleept want de temperatuur steeg tot ongekende waarden. Ook het eten was best pittig met veel sambal bij..

Verder ging het weer naar Senkang over de Manado Highway. Gewoon een tweebaansweg met veel verkeer op zondag. Ineens Liep het helemaal vast. Er waren werkzaamheden op de weg. Er moest beton gestort worden op een nieuwe brug. Een betonwagenkomt en sluit meteen alles af. Geen doorkomen meer aan. Ze hadden moeite met de stortgoot dus alles duurde en duurde. De file aan beide zijden groeide tot vele kilometers. Na het storten reed de wagen wat terug en hup de rest van de brug. Kortom we stonden er een uur. Daarna op beurt kon het verkeer gaanrijden. Wij waren het eerst aan de beurt. Maar dat viel niet mee. De tegenliggers waren al gaan inhalen en stonden vast op onze rijbaan. Bovendien wilden velen keren. Kortom een grote chaos.

Om half vij waren we in Sengkang en kon de beloofde boottocht beginnen op het meer. In smalle bootjes achter elkaar met z’n drieeen. Wankel als maar kan maar het ging. Door kanalen het grote meer op wat helemaal is begroeid met waterhyacinten. Enorme waterplanten waar onder de karper graast. Met vallen wordt die gevangen. Het kroos gaat soms naar de eenden. Bij een huisje op het water kregen we uitleg van Moes. En thee met gebakken bananen n de vissers. Het werd donker en we moesten terug. Onder een geweldige volle maan die boven de bergen opkwam voeren we Sengkang weer binnen. Doodmoe in het hotel. Morgen naar Bira om wat bij te komen.