Traject Torian – Ampana – Tentena – Pendolo – Rantepao. Tot voorbij Rantao is er nauwelijks WiFi. Tijdens de trekking naar de Torajia’s is er ook niets. Wifi behoort hier niet tot de verworvenheden van deze tijd. Verder is de regio hier overwegend Moslim zodat jongeren hier niet met allerlei telefoons rondlopen. De meeste vrouwen zijn gehoofddoekt en de meisjes dragen witte doekjes. Hopelijk komt er nog wel een wifipunt maar dan is het meestal een koffiehuis. Dat kan zomaar ergens opduiken zoals nu toevalling bij Rantepao tussen de rijstvelden.

Zaterdag 8 oktober

Vandaag een rustdag. Heerlijk eens uitslapen tot een uur of acht.. Maar van uitslapen lwam weinig. Het heeft de hele nacht geregend op het metalen dak. Net of er een waterval naar beneden kletst. Om zes uur al wakker en even naar de veranda voor het huisje. Je kijkt daar op de zee door een groot regengordijn. Tot mijn verbazing zag ik ineens twee roze pinguins uit het water komen. Het was te ver weg om ze nader te bekijken. Dus even de videokamera gepakt. Het waren twee kleine dames in boerkini met duikbril op die naar de kant waggelden. Daar ploften ze neer en genoten van de neerplonzende regen. Let wel het is hier niet koud en zelfs lekker om even in de regen te lopen. Bij terugkomst bleek dat de hermietkreeft van Frans het loodje had gelegd. Hij kon zijn grote schelp nu meenemen.

Rond acht uur werd het droog en tindens het ontbijt zelfs een beetje zonnig. Er stond niets op het programma. Snorkelen kon niet meer wegens mijn verloren bril. Maar na een tip dat er een duikersshop was ben ik daar heen gewandeld. Ze hadden dezelfde in de etalage als die ik gisteren te leen kreeg. Nee niet die maar eentje uit de verpakking. De ervaren verkoper brandde het scherm schoon met een aansteker en ik kon er weer tegenaan. Trots met de nieuwe aanschaf meteen het water in.

Voor ons huisje is het ondiep en erg koraalachtig. Uitkijken met je handen en knieeen. De onderwaterwereld was er weer en zeker mooier dan met de vorige bril.

Ineens werd Erna achter me door een kleine vis gebeten. En ja hoor later zocht hij me ook op. Als een pijl kwam hij op je af en tikte tegen mijn hand. Toen heb ik hem maar eens achter zijn staart gezeten.. Snorkelen kun je beter bij de steiger. Daar is het dieper en mooier. Inderdaad. Weer een diepe wereld met de bekende ronde koraaltafels. Het vreemde was dat je allemaal kleine speldeprikjes kreeg. Geen visje gezien. Men had het over minikoraaldeeltjes of zo…Ook het water was weer lauw. Niet echt verfrissend. Na een uurtje weet je het wel. Erna en Carine probeerden in een kano te klauteren. Dat ging na veel hulp. Maar bij het ruime sop kiezend was het zo voorbij met de pret. De kano sloeg om tot ieders vermaak.

De dag ging langzaam voorbij. De zon ging onder in een gouden hemel rond zes uur. Het is hier dan ook snel donker. Onze dag zat er op en ook het verblijf op Torian.

Zondag 9 oktober

Vertrek rond zeven uur met de boot naar Ampana op het vasteland van het eiland.. Een uurtje varen op een rustige zee. In de wijde baai van Celebes zakten de Torianeilanden achter ons weg. We mogen ons niet bewegen van hoofdman Laurens op reprimande van een harde stem.Zoals gebruikelijk vaart de boot steeds een kaarsrechte koers.

Maar ik heb toch plaats gewisseld De goede man denkt steeds aan het meest erge en vermoed voortdurend onbevangenheid van ons. Hij denkt voor ons zodat we dat niet meer hoeven..

Na een uurtje eindelijk vaste grond onder de voeten. Nieuwe bus. Er werd gesmeekt om wifi. In Ampana zou een kopi café zijn waar je kunt kiezen uit divers koffies. Na enig zoeken kwamen we er en meteen stortte iedereen zich op de telefoons. Er werd ge-apt en gemaild dat het een lieve lust was. We hadden er drie kwartier voor. Daarna gaan we weer de rimboe in en is er helemaal nietsvoor dagen. Gezien het tijdsverschil zal men in Nederland wel even wakkergeschud zijn.

De reis was lang en vermoeiend. Langs de kust ging het eers westwaards tot aan de oksel waar een lange landtong weer naar het noorden gaat. Wij nu naarq het zuiden voorbij Poso. We zitten nu in midden celebes en zijn voorbij de evenaar op het zuidelijk halfrond. De natuur wordt hier veel bosrijker met enorme palmplantages.Hier groeien de cacaoboom en worden palmolie en vanille gewonnen; ook de rijstvelden nemen toe met de typische terassen.. In de avond kwamen we bij hotel Indah aan. Alles was donker en enkelen vermoedden dat het waarschijnlijk gesloten was. In Tentana was dit met Victoria het enig hotel. We zitten midden in de rimboe hier. De eigenaar werd uit zijn slaap gehaald en Wifi moet nog worden uitgevonden.Een tijdje terug waren er onlusten tussen christenen en moslimsen bleven de toeristen weg. Nu is het weer rustig maar het toerisme staat hier nog op een laag pitje.

Maandag 10 oktober

Slapen kun je hier wel. De bedden zijn heerlijk in Indah. De haantjes kraaien als gekken in de ochtend dus je bent nooit te laat op het appel. Wifi is hier net zoiets als hogere wiskunde. Op de vraag aan de morsige hotelbaas of er wifi was keek deze me zeer verbaasd aan. Op de kamer was de douche ijskoud en kon je een Mandi nemen. In een tonnetje kruipen en meteen schepje water over je heen gieten. Ach het zijn lokale genoegens. Over twee dagen wordt het nog spartaanser. Dan krijgen we een hotel waar enkel Mandi is en men nog en men nog met postduiven werkt.

Aan het ontbijt met gebakken ei en toast weerklonk ineens een gerommel vanuit de bergen.Het leek niet alsof er een dondergolf naar beneden denderde. Ineens begon de vloer van de eetzaal op en neer te gaan. Schokjes van links naar rechts. Het duurde een paar seconden en toen was het weg. Mijn eerste aardbeving was een feit. Hier kijk men daar niet van op.

Me de bus naar de watervallen. En een mooie wandeling. Bij Tentena wonen immigranten uit Bali. Meteen te zien aan de huizen met de tempeltjes. De prachtige tuinen met overdadige bougainvillas en prachtige palmen. Onderweg al lopend tussen de rijstvelden en de cacaoplantages. Kinderen in uniform op weg naar school stormen op je af om hun Engels te proberen of high fives te geven. De watervallen kosten 20.000 roepies en waren de moeite waard. Je komt in het panorama van een chinese kalender. Water gleed in vele trappen maar beneden over enorme ronde balvormige rotsen. Moes, onze gids klom zelfs tussen de rotsen naar boven als een aap. Dit niet geheel zonder eigen risico. Het staat op video voor de ongelovigen.

Op de we terug barstte de regen weer los. Nat was je toch al van de waterdamp, maar dit bood een extra dimensie. Druipnat en toch warm. Tijd om de bus op te zoeken die nu gelukkig bij de uitgang stond. Eten stond klaar bij de lokale indonesier. Supersnel deze keer. Bij de vorige vanaf Ampana moesten we een uur wachten.. Dit maar zeer pittige sateh met gado gado. Daana nog een doorkruipgrot bezocht. Niet iets wat ik echt ambieerde. Nauw, glad en vol muggen. In de middag eindelijk vrij en tijd om zelf eens op stap te gaan.Nog wat pinnen want wisselen is hier ook nog niet uitgevonden. Op de terugweg nog een hondendek festijn gezien. Een hond met zak over de kop in het middel op de bamboestok en de ander er achter… Ze zijn er de hele middag mee bezig geweest langs de straat. De dag zit er weer op. Morgen een boottocht en een rugzakje inpakken, we kunnen onderweg ook nog zwemmen. Een relaxte dag dus.

Dinsdag 11 oktober

In alle vroegte hebben we ons betonhotel verlaten. Alweer gewekt door de ononderbroken stroom aan haantjesgekukel was het een voordeel dat we vroeg weg konden. De catering in het hotel was wel goed.Gisteravond had de baas speciaal frietjes voor de Belgische vrienden gebakken. Die daar weer weinig van aten zodat de Hollanders de schaal snel leegmaakten en er een tweede sessie kwam. Na het ontbijt met opgerolde pannenkoek met banaan in het midden konden we in twee smalle bootjes instappen. We gaan het Possomeer dat 45 km lang is helemaal in de lengte oversteken. Om half acht was de temperatuur heerlijk. Langzaam gleed de oever van ons vandaan en volgden we de oostkant. Op weg naar het zuiden. We zijn nu ook het malariagebied uit.

Na anderhalf uur soezen op de voorplecht stopte de boot bij een junglerand. Tijd om even te zwemmen. De temperatuur vliegt nu omhoog en het koele water was een opfrisser. Aan de oever een concert van krekels en zelfs een illegale arakstokerij. Moes, de gids had weer een papaya geslacht en hing daarna weer in een boom. Verder ging het weer tot een dorpje met een enorme katholieke kerk. Kennelijk om de loef af te steken bij de Moslims met wie er een tijd geleden veel rivaliteit was. Iedereen erg vriendelijk met de het lgebruikelijke “Pagi” (Morgen)

Ook de schoolkinderen kwamen hun Engels weer oefenen. Op “Bonjour” hadden ze weinig respons. Er ligt nog een taak voor me hier.

De andere kant van het enorme meer komt in zicht. Ook de enorme bergen om ons heen sluiten zich aaneen. Het was inmiddels middag en de boottocht maakte hongerig. Onze bus die in alle vroegte was vertrokken met de grote bagage stond er al. Dit was meteen het eIndpunt voor vandaag. We zitten nu in een soort vakantieverblijf met allemaal bamboehuisjes die op de rand van het Possomeer uitkijken. Boven een riviertje daarachter was een eethuisje voor de lunch. Dat staat op palen in het water. Ineens was er weer een flink gerommel en het gammele huisje schudde heen en weer. Weer een kleine aardbeving..

Het eten was geweldig Voor mij de beste lunch tot nu toe. De foto komt later nog wel. Echt een aardig komplete rijsttafel met rose rijst, ayam ketjap enz enz. Moes had heel slim in het dorpje de gehele biervoorraad ingekocht. Twaalf flesjes Bintang, alles wat er te krijgen is. Hier kraait de Muzelman weer koning. Niet de kamers delen deze keer maar iedereen apart. Ik zit nu in een bamboechaletje aan de waterkant en kijk zo het meer op. Het is warm maar in de verte dreigt de regen. Gauw het water in en daarna na het dorpje voor wat water. Drinken uit de kraan kan de hele reis al niet. Morgen verder. Dan hebben we eindelijk weer wifi en kan deze tekst het web op. Ook het hotel is dan beter. Nu alleen een mandibak en geen douche. Maar zo is dat hier nu eenmaal de gewoonte..

Woensdag 12 oktober

De dag begon weer vroeg vandaag. Je went nu aan. Maar wat wil je. Gisteravond was er in Pendolo niets te doen. Maar vast inpakken voor de andere dag en slapen. Bovendien ben je aardig afgedraaid. Verder best verbrand op die boot. De pot Nivea bewijst wonderen. Na een zeer karig ontbijt de bus in voor weer een zeer lange dag naar de Toraja’s in Rantepao. Moes voorspelt een mooi hotel met zelfs een wastafel en echte douche. Bovendien WiFi.

Meestal neem ik dit soort ehalen in Indonesie met veel korreltjes zout.

Na een bezoek aan de hoogste bergpas van Sulawesi en wilde orchideeen langs de weg zagen we ineens onze eerst neushoornvogel. In een hoge boom zat hij daar parmantig. Het vele geklik van de camera’s deed hem uiteindelijk opvliegen. Een flink beest met een knobbel op zijn kop. De weg was lang en eindeloos. Langs vele dorpjes en stadjes, met zon en weelderige buien onderweg. Onze tweede geweldige maaltijd was midden tussen de sawa’s. Op vlonders was het restaurand gebouwd met vijvers in het midden waar de vis werd uitgehaald. Achter liepen de eenden en de kippen en was de moestuin.

Het eten was geweldig met tonijn, gepaneerde kip, bosspinazie, groenten en rijst Voor 12 euro ben je klaar inclusief drankje. Verder weer. We zitten nu in Zuid-Celebes. Het malariagevaar is weg. Langs de wegen veel palmolieplantages. We zitten nog steeds op de Sulawesi Highway, een tweebaansweg met soms slechte stukken. We zaten na een tijdje aan de zee bij de zuidkant van het eiland. Ineens ging het westwaards, de bergen in. Felle klimpartijen en neervallende regen. Panorama’s verzopen in de wolken. De temperatuur zakte ineen. We zitten in het land van de Toraja’s een volk met een vreemde dodencultuur.

De wegen werden barslecht en langs de kanten de merkwaardige huizen die je bovenaan dit blog vindt. Het werd donker en de bus schommelde maar door Je zit hier echt aan het einde der wereld. Zou hier Wifi zijn? Aangekomen bij het toch luxe uitziende hotel greep iedereen naar zijn telefoon. Helaas, een graafmachine heeft de telefoonkabel doorgesneden. Er is helemaal niets hier. Morgen misschien in een kofffiewinkel.. Er is wel warm water en een

Douche. Wat een luxe na die dagen.. Morgen zien we verder. Laurens had het erover om een varken te gaan komen voor een bezoek aan de Toraja's. Daar zijn we net geweest en hebben een varken geofferd. De rest volgt nog wel. Nu even eten in dit internethuisje tussen de rijstvelden.