Onze laatste lokaties waren zonder internet. Zodoende konden we helemaal geen contact met de buitenwereld krijgen. Op de Torianeilanden kun je enkel onder een palmboom even bellen als er stroom was. Maar die is er overdag niet… daarom maar een verhaal op de iPad ingetypt. Hier is het dan. We zijn nu in Ampana. Weer op vaste wal

,

Woensdag 5 juli

We zijn alweer weekje onderweg. Vandaag naar Marisa voor de overtocht met de boot. Naar de Torian eilanden zo’n 100 km in zee. Maar eerst een jungletocht in het Wartabonepark.We zitten in hotel Irene. Alles wijst hier een beetje op ons koloniale verleden. Er zijn oud Hollandse huizen die aardig gerestaureerd zijn.Maar eerst de tocht. Het park ligt oostelijkvan Gorontalo. Met de bus ben je er zo. Laurens waarschuwde dat je tot je middel wel door de rivier moest waden. Reden voor mij om dat maar even te laten zitten. Maar zoals altijd maakt hij het extra pittig om niets verweten te worden. Je moest tot je enkels door een beekje en dat was het. Sandalen aan en vooruit ermee. Het was puur jungle zonder dieren maar met steile hellingen en dalen en klauteren langs rotspartijen. Puur voor de lol maar mij geen 160.000 roepies waard. Alras ben je kletsnat van het zweet. De natuur is wel prachtig. Je loopt langs de zelfde beek stroomopwaarts..en weer dezelfde weg terug.

Bij de bus aangekomen meteen instappen en karren weer. Onder de airco duurde het even voordat je droog was. De pauze was er bij een plaatselijk eethuis met wifi. Dat wordt steeds minder nu we naar het zuiden afzakken. Ondertussen was de middagmoesson losgebarsten. Met bakken viel het eruit en onder het metalen golfdak van de toko was je nauwelijks te verstaan. Onze Laurens begon weer over een mogelijk woelige tocht over zee en het kopen van zeeziekte tabletten. Nu kennen we hem onderhand wel. Vooruit, vier uur in de bus naar Marissa.

Die tocht was al gauw vijf uur. Je gaat nu echt door de binnenlanden. Alleen hele kleine kampongkjes en dessaatjes. Smalle wegen dus rustig aan met rijden. Het werd al snel weer donker en de regen viel nog steeds. Grappit was dat je nu in de huisjes van de kampongers kunt kijken. Meestal kleine bungalootjes met een veranda voor en overal tegeltjes. In de kamers staan somptueuse bankstellen met de plastic er nog om heen. Dan wordt het niet vies. Rond een uur of acht waren we in Marisa. Eerst eten bij de moslim. Weer een biertje dus en afgekloven kip in de soep. Geen succes meer nu eet je alles.

Ook het hotel was mager maar vooruit voor maar een nachtje. Wifi werd om half elf uitgezet. De toilet liep door dus maar even de watertoevoer sluiten. Snel douchen en als een blok val je in slaap.

Donderdag 6 oktober

Om zes uur ontbijt van Laurens wilde vroeg weg. Je zult maar woelige zee krijgen of tegenwind. Hij kreeg al de kriebels toen ik hem vroeg of er ook reddingsvesten aan boord waren. Verde r verboden te staan op de boot want als deze een plotselinge manoeuvre maakt.. Het was een flinke overdekte speedboot zonder gevaar, de zee was glad en er waren geen manoeuvres. Toen in even ging staan om te verzitten was het meteen foute boel. Die knaap heeft ooit iets meegemaakt zo ging de ronde onder ons..

Geen voorgestelde 9 uur varen maar slechts twee uur. De tocht was geweldig en in de verte doemden de Torian eilanden op. Noord Celebes was achter de rug. Drie dagen van rust op een van de eilanden.. Van 80 km per uur naar bijna nu meerde de boot aan. Een groot palmenstrand met soms oprijzende rotsen in zee . Zoiets als in Thailand. Eindelijk even alles achter je laten en bijkomen. Er is hier enkel in de avond wat stroom en perdag mag je 130 liter water verbruiken. Het eten is inbegrepen in de prijs. En eindelijk weer eens een biertje en geen gesluierde vrouwen.

Het is hier puur strandcultuur. Je kunt snorkelen naar harteLust of wandelen langs de zee. De hitte slaat hier wel toe. Zwemmen is onder de hete zon niet aan te bevelen maar na de lunch met heerlijk gerookte zwaardvis doken de meesten de zee in. Ik heb het huisje maar eens verkend Weer houten verandahuisjes met een grote kamer Reuze gezellig. Vanaf de veranda zag ik onder het genot van een jus d’orange de meesten al snorkelend door de zee ploegen. Je moet hier wel uitkijken voor koraal dat zwerende wondjes kan geven. Beetje doemscenario van Laurens want het meest doet je niks. In de avond kwamhet bier op tafel. Geen moslims dus het mag. Er brak wel een enorm onweer los zodat alle muskieten werden geplet.

De wereld onder water is geweldig. Memovisjes op zacht wuivende blauwe koraal, fel blauwe vissen en veel gestreepte soorten die zelfs op je afkomen. Morgen gaan we met een boot de zee op om meer te zien Frans heeft een schelp met hermietkreet erin gevonden. Die zit nu in ons doorspoelbakje van de wc. Hij wil de piramydevormige schelp mee nemen maar weet niet hoe hij de kreeft eruit moet lokken…

Vrijdag 7 juli

In de ochtend barst er een heftig onweer los. Het blijft hier maar gaan. We hadden een boottocht gepland met snorkelen maar zas het niks. Het ontbijt stelt hirt niet veel voor koffie zwart of thee. Verderfruit met wat cake of een pannenkoek. Gelukkig een korte bui want de lucht brak in de verte. We hadden drie boten heuurd zodat je wat ruimte aan boord had. Drie smalle bootjes met vleugels aan de zijkant om niet om te slaan. Met een snerpend geluid zette die houten brik zich van ons in beweging. Iets van twee uur varen naar het rif. Helaas geen camera bij me en dat zou me opbreken.

Met suizenden oren van de pittige motor kwamen we buj het rif aan. Ook met houten konten van de boot was zeer spartaans. Meteen en water in, zwemvliezen aan en duikbril op. Een geweldig décor ontrolde zich. Niet zo mooi als op de Malediven maar toch indrukwekkend. Een enorme helling naar beneden waar allerelei tropische vissen te zien waren. Enorme koraalplataux in de vorm van ronde tafels. Marcel had zijn wetsuit aangedaan en zwom diep beneden. Even languit in het water en hup, meteen was mijn duikbril weg. Naar de diepte. Niet op je hoofd maar om je nek bewaren was het late advies van onze Laurens. De boy van de boot was nog gaan zoeken maar dat ben je meteen kwijt..

Gelukkig had hij een reserbril aan boord die me veel beter zat. Zoeen zou ik ook wel willen. Dat ding van de Decatlon was meer voor de kids. Het eten dat we hadden meegenomen was al klaar en we konden aan de .gang op een natuurwachtershuisje midden in het water op het rif. Rijst met kip en gestoofde kool. Wat wil je nog meer. Verder ging het weer met de houten brikken naar de kwallenvijver. Leek me niet zo’n geweldig idee maar ze zouden niks doen. Het water was zou lauw als afgekoelde soep. In de vijver aan de kust zag je inderdaad kleine kwalletjes in de vorm van ballonnetjes. Ze kwamen nieuwsgierig op je af maar ik liet ze maar op hun beloop. Ook andere doorkijkkwallen waren er. Ook maar met rust gelaten.

Na nog twee andere tussenstops was het tijd om terug te keren. Niet nadat we een vissersdorpje bezochten waar Laurens wat kreeft wilde kopen. Allemaal houten huisjes op palen in een baai. Veel kinderen die op je afzwommen. Heel fotogeniek maar helaas geen kamera. Gelukkig had Frans zijn iPhone bij zich en knipte er op los. De 3 kreeften waren te koop voor omgerekend 18 euro. Levend en al in de plastic tas waar ze met elkaar op de vuist ehh.. pootjes gingen. In de avond werden ze leven en al in ons restaurant op de barbecue gegooid. Frans leerde hoe hij zelfs met een flesje Bintang de pootjes van de onfortuinlijke beesten kon pletten om het laatste vlees eruit te halen. Doodmoe en aardig aangebruind gingen we naar ons huisje met de pitoreske naam Irian Yaya, Papoea Nieuwguinea.

Rest volgt. Wifi wordt hier wel erg moeilijk. Maar op deiPad inten kan altijd.