Eindelijk peterbaas! Deze reis belooft boordevol te worden en kan niet tiippen aan de relaxreizen met Laurens (op een trekkinkje na) We maakten onze eigen tijd. Nu worden we geleefd door Djoser en de groep. Op dit moment zitten we in Tomohon en is de groep een berg op. Niets aan want de wolken zakken over het buitengebied waar we in een oostenrijks chaletje zitten. De eigenaar is Duits, dat verklaart het een beetje. Tijd om het thuisfront in te lichten. Sinds mijn ellende in Singapore is er veel gebeurd....

De vertraging kwam door een defect vliegtuig van Silkair. Bij ons komt er dan een ander. Hier gaat het wat relaxter. De vlucht wordt geschrapt en een klein meldingkje van een pieperige Singaporese op de luidspreker is alles Niks op de borden. Na veel zoeken dan maar naar de desk van Silkair. Inderdaad iedereen is omgeboekt naar een tweede vlucht naar Manado. Wat er met die eigenlijke reizigers op die vlucht gebeurt wordt niet verteld. Wachten van zes uur tot een uur was geen lolletje. Na veel zoeken en aanspreken vond ik de meeste leden van de groep. Tijd genoeg ervoor..

Een uur! Eindelijk inchecken naar Manado. De kist zat ramvol Iedereen werd samengevoegd denk ik. Weer een tijd naar het oosten vliegen.Drie uur en een kwartier. Boven Kalimantan vlogen we Wat een eiland. Zo inmens groot.. Indonesie haalt hier het hout vandaan voor de huizen of de export. Daarna weer veel zee totdat er ineens kleine eilanden met bergen in beeld kwamen We zaten al veel later dus .. dat moet Sulawesi zijn. Oud koloniale nostalgie van onze Nederlandsche tijd in Indie kwam boven. De lucht kleurde al bloedrood. We waren al bijna twee dagen onderweg. Behendig zette de piloot de kist tussen de bergen met vele bossen aan de grond.

Eindelijk even geen vliegtuigen meer. De bus stond al klaar met een jong ogende reisleider Laurens (toeval) en een gids uit Makassar. Op mijn vraag hoe lang het fietsen was naar Manado barstte hij in lachen uit. Peterbaas! Toch nog te veel koloniale ideeen.. Hij was met the plane, het vliegtuig. Toe maar zeg!. Dwars door het krieoelende verkeer heen met de bus naar hotel Minahassa. En daar weer zestig trappen op. Doodop in de kamer. Maar 15 minuten om op te frissen want we waren al veel te laat voor het eten.. De sateh was onvergetelijk. Het bier ook. Bintang! Het maakte veel goed want je ogen vallen bijna dicht. Douchje en meteen slapen. Als een blok vertrokken.

De andere dag, zondag, geen mis hier.Vreemd want noord sulawesi is totaal christelijk. De ene katholieke kerk op de andere. Geen kerken zoals hier maar kopieen bekleed met badkamertegels. Twee torens en ingang vooraan. De twee busjes met ons twaalven verdeeld knorden door Manado. Op naar Sulawesi Utara Tankoko. Het nationale park. Eerst een stop bij een kerkhof waar ook Beatrix was geweest in de tachtiger jaren. Het werd uitgelegd waarom maar ik heb niet zo veel met kerkhoven. Er waren vierkante gebouwtjes waar de overledenen gehurkt in werden bijgezet. Daarna nog een woning van Teakhout bezocht. Ook daar weer fotos van onze ex-vorstin Met Claus.

Anderhalf uur karren naar Tonkoko het uiterste noorden van Celebes. Hier houdt het eiland echt op. Na een heerlijke rijsttafel met vis zijn we de bossen in gegaan. Hier zitten de zwartkop makaken en het spookaapje. Een nachtdiertje wat erg schuw is. Na een tijdje lopen zaten we midden tussen de makaken. Op mijn vejaardag had ik nog nooit deze gasten op bezoek gehad. Ze gaven een show weg van heb-ik-jou-daar. Slingernd in de bomen, krakende takken, vallende apen, scherend langs ons heen en vlooiend totdat alles op was. Na een tocht door smalle paadjes kwamen we bij een boom met veel parasiettakken. Een groot bobbelig geheel met holletjes. En ja hoor. De gids had spookaapjes ontdekt die op ons geruis waren afgekomen. Stil en achterdochtig met grote oogjes keken de miniaapjes ons aan. Een uitgelezen fotomoment. Ik kon er ook eentje verschalken. Helaas weer voor Jan maar ik mocht ze niet meenemen. Daarna nog even gezwommen op het uiterste topje van Celebes. Wie maakt dat mee. In de Zee van Celebes!

De terugtocht was een bezoeking. Het was bij Manado een grote heksenketel; zaterdagavond. Hier is geen verkeersregeling en rijdt alles kriskras. Twee uur hebben we via sluipwegjes rondgekart totdat we er rond half negen waren. Geen tijd voor Peterbaas. Meteen weer eten. Op de telefoon kwamen de gelukswensen binnen. Niet appen Peter nu, opschieten sprak Laurens de reisleider. Oude tijden herleven.Tijdens het eten in Green Garden even de wifisleutel gevraagd en de gelukwensers even beantwoord, tussen de sateh en de nasi goreng door. De telefoon is nog steeds vet.. Om half elf weerr terug en ja hoor, de bekende blok slaap..

Vanochtend rond half negen vertrokken. Bij jullie slaapt dan iedereen nog om drie uur. De meegenomen krentenbollen smaakten uitstekend. Het bekende Laurens-recept doet wonderen. Even geen nasi of rare stukjes vlees waar de lokalen zich tegoed aan doen. Even bijkomen met wat bakjes thee En weg wezen weer. Gelukkig vandaag geen overladen programma. De rit naar Tomohon is kort. Weer de gewone bus met de deinende stoelen en de koude aico.

Na een stop bij een reusachtig Jezusbeeld dat als een engel boven de valei zweeft verlieten we Manado. In de verte doemden de vulkanen al op De Twee Gebroeders en de Lokon. Er was ook een zwavelmeer maar los van de entree van 25000 roepies haalde iedereen hier zijn neus voor op. Toen nog een bezoek aan de huizenbouwers van Indonesie. Het hout wat uit Borneo of Kalimantan komt, gaat hier heen Veelal Meranti maar ook Teak. Dat hout wordt hier verzaagd tot huizen, een soort Chalet. Langs de weg staan de voorbeelden die we bezochten. Je koopt hier al een optrekje voor 12.000 Euro! Even bellen met de aanbieder, betalen en het zaakje gaat in onderdelen naar je gewenste bestelling. Ook Nederland als je wilt. Maar of dat iet is voor de winters bij ons?

Nu zitten we in een soort resort in de bergen van Tomohon, de bloemenstad van Indonesie. Midden tussen de bergen en bossen. De groep is wandelen maar het regent nu even met bakken. De lucht is asgrauw en vol wolken. Tijd voor Peterbaas en een Bintang biertje. Hier is wel naast het resort een happening met Chirstelijke jongeren. Volop muziek met vooral veel valszingers. Zou ik het wagen ook hier de stekker er uit te trekken? Sta ik morgen ook in de krant!

Morgen kunnen we een vulkaan beklimmen, iets wat Lau meteen zou willen. Ik doe dat nu maar voor hem.. hij mist deze reis heel erg. Tjonge je komt nu wel even tot jezelf. Dit was ik na vijf Laurensreizen niet meer gewend.. die drukte en dat georganiseer.