Vanochtend voor ons in alle vroegte op 7 uur vetrokken uit Kathmandu. Op naar Bakhtapur de museumstad. Maar niet rechtstreeks, er wacht ons een trekking van een kilometer of twaalf. Niet over de gewone wegen want daar worst je als een bokking gestoomd door de langsrazende vrachtwagens van het Indische merk Mahindra. In onze Tata reden we na wat files en klimmen in een klein stadje met smalle hoge huizen die allemaal los van elkaar staan de rimboe in.

Het blauwe karretje ploegde zich door ombegaande wegen van dikke oranje modder die toch ook weer door kleine busjes, scooters en auto's worden gebruikt. Dat leidt tot vreem de tafrelen want soms is er maar een blubbergang mogelijk waar iedereen tegelijk doorheen wil. Door de overvloedige regenval van de laatste dagen waren de sporen nog dieper geworden en dreigde de kleine Tata vast te komen zitten.

Na zeker een uurtje scharrelen kwamen we bij een plaats waar echt geen doorkomen meer aan was. Midden in een boerengehucht zijn we maar uitgestapt om de wagen wat lichter te maken. Maar grote bussen en weer veel vrachtwagens drongen zich voor en ploegden zich er wel doorheen. We zaten vast in het einde van de wereld: het dorpje Panauti Vanaf een hoogte goed te zien en erg fotogeniek.

Rugzak en tas uit de auto. de chauffeur maakt rechtsomkeert en onze trekking begint wat sneller. Dat was wel even pech hebben We zouden nog een kilometer met de Tata moeten klimmen, maar dat zat er niet in. De gids die we ook hadden en met ons meeliep wist wel een binnenweg. Een raad: neem nooit een binnenweg als je gaat klimmen Die zijn smaller en veel steiler. We zouden langzaam gaan volgens de besnorde Nepalees die erg op Louis Persijn leek. Bistari bistari, langzaamaan was het devies. Niets was minder waar.

Zowel Laurens als snorremans snelden naar boven. Kreeg ik eerder van Lou nbog te horen dat ik door minder foto's te maken wat sneller kon gaan, zat ik er nu helemaal vast. De weg was zo steil en hoog dat ik het nu wel helemaal goed vond. Onder aanmoediging van Laurens lukte het nog wel wat maar bij een boederijtje aangekomen was het even gedaan. Ik ben weer gewoon foto's gaan maken en bouwde mijn eigen tempo langzaam op We waren nog niet op de helft dus liet ik me niet meer gek maken. De gids volgde me en Lau riep van boven. Zo ging het omhoog.

Wel prachtige foto's en videobeelden gemaakt! De natuur is overweldigend mooi en ongerept. Na een uur klimmen en veel vochtverlies was het einde shortcut. We stonden weer op de weg. Wat een heerliijk gevoel dat je weer wat normaler kon lopen. Bij een kraampje maar eens even twee flessen suikerwater ehhh Cola gebruikt Dat geeft energie. Een bus kwam voorbij met volop mensen op het dak Uniek voor een foto; tegelijkertijd ging een hond er met mijn zak met broodjes vandoor. De hond en de zak werd gevangen en ik kon mijn honger stillen.

Daarna een Tibetaans klooster bezocht. Prachtig gelegen in de bergen in in de verte de Himalaya tussen de donkergrijze woilken. Het klooster was vrij nieuw en zeer kleurrijk uitgevoerd met een gouden dak. tot aan de top van het klooster geklommen. Ik ken ze wel van Tibet waar we ooit naar Ganden zijn geweest. Meteen weer naar beneden want de regen dreigde weer.

Gelukkig geen shortcuts meer maar redelijke wegen. Natuurlijk toch weer met luidtoeterende Nepalezen. Net als in India hoort dit er dius gewoon bij. De weg werd na een poosje zelfs geasfalteerd. Maar de randen spelen nu al weer weg omdat er geen stevige bodem is. Uiteindelijk kwamen we bij een plek aan waar de Tata weer stond. Gelukkig was daar ook een restaurantje

Een Nepalees liet me zijn verminkte hand zien na de aardbeving.Erg, maar is was nu echt uit op 650 cl Everest Ice Beer. Voor een schappelijke prijs. De gids dronk wat met me mee maar ik had een loeidorst dus trok de fles naar me toe. Uiteindelijk kwam alles goeed; het bier was op, de nota van 280 roepies betaald en de Nepalees kreeg honderd roepies in zijn hand zonder duim. Op naar Bakhtapur!

Dit is een echt oud stadje; je meot zelfs 1500 roepies betalen als entree(alleen voor buitenlanders) Daarna naar het hotel dat door Andre keurig was gereserveerd. Heerlijk die douche. Over twee dagen is er weer een trekking naar Nagarkhot, maar die sla ik even over