Aan alle reisperikelen die we vanaf de coup in Turkije hadden kwam gelukkig een einde. De reis met Turkish Airlies verliep in de grootstmogelijke rust. Bij het inchecken op Schiphol was het echt rustig aan de balie. Het vliegtuig was ook maar een kleintje en in een wip zaten we al in het land van Erdogan. Niks patrouilles of controles.Gewoon een kilometer door het gebouw lopen van de ene naar de andere kant in Istanbul. Buiten wel gigantische vlaggen langs de gebouwen.

Het gezelscahp voor Nerpal was anders. Geen Turken meer maar veel jongeren en zelf een par humanitary Aid-teams. De vlucht was zoals gebruikelijk lang en saai dwars door de nacht. Twee uur overstaptijd was een goede keuze, om half zeven in de ochtend tikte het voorwiel aan op het Nepalese asfalt. Dit is hier allemaal in klein formaat, kleine gebouwen, weinig drukte en sober.

Na de controles en wat geld wisselen stonden we buiten waar Andre, mijn oude reisgids uit de India Chinareis van 2011 ons al opwachtte. Beetje bewolkt hier maar gelukkig droog en 25 graden. De driver mengde zich meteen in het ramdrukke verkeer, nu moeten we links rijden. Wat relaxed nu alles geregeld is vergeleken met vorig jaar. Even wennen weer aan het verkeer waarin iederen op je af lijkt te komen onder luid geclaxoneer.

Ook het hotel Potala is een aanrader; wel op de vierde verdiepibg maar stevig gebouwd en de zware aardbevingen weerstaan. Doodop waren we wel, niets geslapen tijdens de lange vlucht. Even wat opfrissen en met Andre naar een koffiesalon met heerlijke croisants. Eindelijk een reis waar alles goed begint, Lekkere cappuchino en eerst maar eens wat bijkletsen Andre woont al heel wat jaartjes in Nepal en had de zware aardschokken in Chitwan meegemaakt De aardplaten stonden onder geweldige spanning in 2014 toe de zaak knapte. Schokken van 8.7 op de schaal van Richter met een geluid van een vrachwagen die hard over een drempel bonkte.

Na een aantal uurtjes slapen in dit geweldige hotel zijn we vanmiddag naar Durbar Square gegaan waar een aantal tempels is ingestort. Voor de toegang voor het plein moet je ook betalen; iets van 1000 Roepie. Dat hebben we maatr even niet gedaan en zijn we via smalle straatjes toch op het plein gekomen. Ik ken de weg nog een beetje hier. Een aantal tempels is inmiddels weg maar er staat ook nog veel overeind, zij het aardig ingescheurd. Veel is gestut. Allerlei gidsen drongen zich op en zelfs een maan die me een half uur achtervolgde met een vervaarlijk Gurkamet met krom lemmet. Waarschijnlijk imitatie

Om iedereen te ontvluchten zijn we naar een van de vele dakterras cafes gegaan waar je een geweldig uitzicht over het plein en de stad hebt. Je ziet ook dat de stad in een vallkei licht; overal langs de randen hele hoge bergen Tijdens het inschenken van een groot formaat Gorka bier maakte Lau me er op attent dat over een uurtje Max Verstappen in Hongarije aan zijn race zou beginnen. dat we ons moesten haasten om op tijd te zijn Met een riksja spoedde de arme driver zich over de rommelige en ramdrukke wegen terug naar het hotel. Lau had de starttijd al met tijdsverschil uitgerekend, iets wat ik me nauwelijks had gerealiseerd.

In de kamer hangt een luxe flatscreen waar Lau meteen een technicien op had neergezet om de sportzender te vinden.Dat lukte eerst niet maar na aandringen kwam er al een gevorderde monteur die meteen de airco aanzette. Onbder luide acclamatie van Lau zagen we een drieste Max rondscheuren die toen nog derde lag. Laurens is nu niet meer aanspreekbaar dus ben ik maar even aan het reisblog bergonnen. Toen de stroom ineens uitviel, wat hier vaak gebeurt was de kamer te klein. Enige voor mij weinig gehoorde uitdrukkingen passeerden de TV-salon.

Maar ook hier hielp der schrandere hotelboy weer. Beneden werd een stroomagregaat gestart zodat de Wifi en de TV op de kamer het weer deden Goed voor Laurens en de lezers van Peterbaas! Morgen blijven we in Kathmandu en gaan we fietsen naar wat bekende tempels en attracties!