Ziezo, de reis zit er op! Al wat eerder als bij ontvangen van dit bericht, maar ik was eerst aan vakantie toe! Tel daarbij 8 uur verschil, een duffe vlucht terug en het warme weer hier dan is gaat het wat trager. Trouwens Laurens zit al weer in de Alpen in Frankrijk om wat toppen te bedwingen met wat wielermaten..

Een week geleden dus vertrokken we uit Panajachel met een shutllebusje. Geen gedoe meer met die koekblikken maar releaxed naar het vliegeveld. Een inderhaast ingestapt meisje uit Zuid Limburg, op weg naar Antigua kon Laurens tot mijn verbazing niet bekoren. En nog wel de zelfde leeftijd. maar duidelijk een snep volgens de kenner.

Na een overstap in onze vorige stad Antigua reden we in een ruk door naar La Aurora, het vliegveld van de hoofdstad. Dat ligt midden in een woonwijk en is naar verhoudig erg klein. Op onze kamer konden we het starten erg goed horen, de vliegtuigen reden zowat door de kamer. Maar de frequentie was erg beperkt. Er zijn hier enkele vluchten naar wat andere midden- en zuidamerikaanse landen en wat steden in de VS.Meer niet

We hebben op donderdagmiddag nog een wandeling naar het vliegveld gemaakt. Een heikele gebeurtenis want stoepen kennen ze hier niet. Je wordt zowat van je sokken gereden. Laurens heeft zijn quetzaaltjes ingeruild voor Euro's en ik wacht nog even voor Miami. Ik wilde daar een iPod kopen.

Op vrijdag heel vroeg naar het vliegveld, de baas van ons hotelletje, erg aardig en nog niet niet genoemd Vogelvreugde, bracht ons naar de vertrekhal. Omdat alle vluchten zowat tegelijk vertrekken en er de rest van de dag niets meer was, kwamen we in een chaos terecht. Alles stond vast en lopen was de boodschap.

Ook het inchecken is sindsd de ontdekking door de Latino's van de computer een regelrechte ramp. Iedereen moet nu eerst digitaal inchecken aan een computer. Voor een heel vliegtuig hadden ze daarvoor zes terminals klaarstaan, zodat de rij enorm werd. Daarna nogmaals incecken voor de tickets en de bagage, tja die computers staan er niet voor niets. Meteen krijg je wat formuliertjes in je handen gedrukt, om in te vullen en wegwezen

Ook de douane, om Guatemala te verlaten is een ellende. voor alle vertrekkende vluchten, allemaal tegelijk, zijn er slechts letterlijk drie beambten. Zij moeten paspoortje stempelen en de formulieren innnemen. Waarom je het land verlaat, waarheen en waty je bij je hebt. Geen mens die dat leest. De rij was enorm en daardoor de opstelling een probleem De aangroeiende reeks mensen kronkeld zich langs winkeltjes en kraampjes. Ook ik had het formulier niet ingevuld ind e verondferstelling dat het voor de VS was. Toen ik na een half uur aan de buurt was heb ik maar snel wat opgekrabbeld. Nemand die het leest, maar jawel de handtekening is belangrijk.

Eindelijk weg uit deze nare bureaucratische ramp. Op weg naar Miami. Als een bewolkte lappendeken doemde Cuba op, De Caribische Zee was helder, maar op land wolken. Een kwestie van condenseren op een warmer gebied dan de ze zo vermelde onze geoloog.

Miami is helemaal niets. Een betonnen karkas met weer ellendige douanecontroles. Eerst thuis een Esta aanvragen, dan via de computer aanmelden, dan in de rij gaan staan voor een stempel, we waren er zeker een uur mee bezig. En dat voor een tussenlanding. We hadden weer de ellendige pecht dat een Colombiaans paar ons voor was en daar naam de beambte uitgebreid de tijd voor.

Uiteindelijk stonden we even buiten de deuren van het vliegveld. In Miami is het enorm warm nu tot 37 graden. Voor een ritje naar de Dlophins Mall was geen tijd meer. De niewe iPod liet ik maar gaan. Lau zag scheel van de honger In de Amerikaanse vliegtuigen krijg je enkel Coke of Sprite. Zeker niet nemen zou ik zeggen. Bij de Subway schoof Laurens achteloos een enorm lang broodje naar binnen, In een mum was het weg, net een voertuig dat de garage inreed.

Daarna weer inchecken en nu zelfs schoenen uit. Sinds 9-11 is alles anders. we laten het maar over ons heengaan. Eindelijk het vliegtuig van Air Berlin. Geen gesnauw meer van Next! , next ! enz maar vriendlijke duitse stewardessen. De vlucht was redelijk aangenaam. Prima eten en eindelij mwat slapen omdat we nu de nacht ingingen. We werden wakker boven Ierland dus dat schiet op!

Op Dusseldorf was het even spannend. Wat kost onze parkeergarage die we haastig bij vertrek hadden uitgekozen? De prijs viel mee voor 22 dagen: 107 euro gedeeld door twee!

Maar pinnen moet hier nog worden uitgevonden; de stem achter de knop leidde ons naart een Shellstation om daar even geld op te nemen. Eindelijk de auto weer op de negende verdieping. Lau's inderhaast achtergelaten chocolade en chips smaakten na al die dagen nog voortreffelijk en eindelijk konden we aan onze laatste etappe beginnen.

In Someren werden we allerhartelijkst ontvangen voor Lau's ouders met zelfs een ontbijt. Echter Laurensd had haast In de avond zou hij weer vertrekken met een aantal kamaraden naar de Franse Alpen om daar te gaan koersen. Deze beker laat ik even aan me voorbijgaan en verkwikt door het heerlijke ontbijt reed ik weer terug! Deze reis zit er weer op! Nu nog even vakantie vieren!