de dag van gisteren liep niet helemaal zoals ik wilde met het vervoer. Ons bedrijfje waar ik een busje naar Panajachel had geregeld wilde eerst geld zien. Ook een telefoontje bracht geen uitkomst. Het gesprek maar snel beëindigd een aan de baas van chiplilapa een busritten aangevraagd; het zou een zware dag worden. We moesten zeker vijf keer overstappen.

in een hobbeltaxi naar het busstation met vollebepakking. In Antigua is het station een zandvlakte met zeker zestig chickenbussen naast elkaar. Daar moet je even de goede bus uithalen. Op hele kleine bordjes staat de bestemming. Maar er wordt geroepen en een klein woordje van je met je bestemming brengt je meteen bij de juiste bus.

het hele verhaal is weer bekend, bagage op het dak, plaatsje zoeken, en weer de verkopers. We waren al wat laat vanwege het wachten op die eerste ondernemer, maar na wat gereutel startte de chauffeur het vehikel en hoppelens begon de reis over de enorm slechte keien van de stad. het problemem is dat je nu niet meer weet wanneer je er uit moet. In het begin voel dat wel mee. Bij de eerste overstap werd het gemeld, maar daarna moesten we het van de reizigers horen. Soms hadden we amper de tijd om de bagage van het dak te halen.

de chauffeur scheurde als een gek naar Las Encuentras, het derde overstapstation. Op mijn GPS tikte de bus bijna 120 km per uur aan. We reden wel op een snelweg. Gelukkig waaide de bagage net niet van het dak. Aangekomen op het busstation werden we verwelkomd met mini's une zakjes vette friet gelardeerd met een laagje ketchup. Laurens had er geen moeite mee. Vlug weer bagage van het dak en naar de volgende bus. Zo ging het nog wel even verder. Niet zeiken zei Lau, gewoon doorgaan.

Eindelijk aangekomen in Panajachel. Maar waar moeten we er hier weer uit? Ondertussen werd op mijn raam getikt. De bussjouwer wees naar achteren en we maakten aanstalten op er uit te gaan. Inmiddels reed de bus alweer en onze bagage lag langs de weg.... Dat wisten wij niet en we kacheltje voort. Toen iedereen eruitziet wilden we ook maar dat kon niet van de chauffeur. Waarom bleek al snel. We hadden een rondje gemaakt en zagen onze bagage nu links van de weg liggen..

Met de GPS naar ons hotelletje gelopen, iets van 600 meter naar beneden. Panajachel ligt in een dal en we kwamen van 2500 meter af. Het hotel was snel gevonden en bijzonder naar Laurens' zin. Even naar het meer gweest en ja hoor, daar lagen de drie nieuwe vulkanen voor ons. Een prachtig gezicht. Hier gaat Laurens zijn huwelijksnacht doorbrengen, zo voorspelde hij. De reis gaat nu dus naar een 9,5.

Heerlijk gegeten en bijgekomen van de barre tocht. Laurens had twee volle borden op en zat helemaal vol.Ik een flesje wijn gekocht en dat was een gouden vondst. Na nog wat napraten op onze veranda, was het rond tien uur bedtijd. Meteen was je weg, maar.... Om drie uur begon het eerste hanengekraai. kukeleku! Ik sliep er doorheen maar Laurens kon de slaap niet meer pakken. Het is nu half negen en de hanen kraaien nog. Laurens zint nu op een oplossing om de hanen stil te krijgen, ik neem straks mijn wijntje weer ter hand.

vandaag gaan we varen op het meer naar de vulkaan San Pedro. Even een rustige dagje in het verschiet. Morgen ook nog want we blijven hier drie dagen. Terug naar het vliegveld is ook opgelost we hebben hier een minibusje besproken voor 22 dollar.