Of reisgoeroe's als Zeegers of Dessing dit ooit hebben klaargespeeld weet ik niet maar ik vermoed dat ze in hun gepamperde programma's dit niet uitvoerden..Gisteren hebben we dat dus voor elkaar gekregen. Drie landen in een dag met lokaal vervoer. Op dit moment zitten we in El Salvador, waar we drie dagen verblijven. Van alle verhalen over onveiligheid hier klopt niets. De mensen zijn erg aardig, het is er rustig en ook nog erg mooi.

Gisterochtend op tijd weg vanuit Copan, het centrale busstation was niet meer van een schuur met golfplaat. De baas verzamelde munten en biljetten en liet me een briefje uit Zaire zien, we hebben hem maar wat euromunten gegeven. De tocht naar de grens in het minibusje was relaxed. Niet te veel passagiers en flink doorrijden.

maar wat gegeten bij het grensstation, bief met smeltkaas en pikzwarte bonen met ei. Mijn maag speelde weer op. Het ging juist wat beter. Na inchecken in Guatemala stormden busondernemers op ons af om terug naar Chiquimula te gaan. Een onguur type en twee baasjes in Litegua uniform We kozen voor de laatsten. Met vol gas stormden we de berg af naar het stadje in het dal. Wel een behoorlijke tocht van meer dan een uur. het werd weer behoorlijk warm

ik besloot deze dag enkel maar even te gaan drinken en kocht in het stadje bij de wissel naar Escoupilas een flesje jus d'orange. Ik dacht te betalen met vijf Quetzal maar ik vergiste me in Lempiras. Terstond werd ik in de kraag gegrepen. Na luid protest in het Spaans, nu is dat wel heel handig als je het spreekt, redde me er uit. Ik moest haasten want de bus stond al te wachten. Toen we er heen liepen kwamen weer twee mensen van een andere bus op ons af. Zij waren beter. Mar de dikke man van de eerste bus won het pleit. Hij pakte handig onze reistassen beet, zeulde ze naar zijn minibusje en sjouwde ze meteen op het dak. Vamos a Escoupilas, riep hij uit.

Eigenlijk is het via gewone bussen onmogelijk naar de grens met El Salvador te reizen. Iedereen vertrekt hier naar Guatemala stad. Maar een Belg in Copan had ons op deze lokale kans gewezen. Toeristen hebben we hier niet meer gezien. " Escoupilas, Escoupilas,Escoupilas "riep de man snel uit terwijl hij staand in de deur van het rijdende busje de klanten lokte. Hij kletste het snel vol en hup daar ging het weer voor een paar uur. Laurens zat achter een ontzettend dikke dame die bij een busververkoper onderweg toiletpapier kocht. Wat daar de reden van was.... Naderhand stapte een man in die in de VS had gewoond; hij had wat aanspraak.

we moesten over een hoge bergkam heen en we stegen tot meer dan 1000 meter. in Escoupilas gaven we de busman wat dollars toen hij vertelde waar de bus naar El Salvador stond.dat was ook weer een minibusje. Laurens klom het dak op om de bagage vast te sjorren en hup daar ging het weer, de vierde minibus voor vandaag. De weg werd slechter en de ramen rammelden in de sponningen. De chauffeur scheurde van links baar rechts om mensen op te pikken en reed zelfs kleine Kampongs binnen waar hij amper kon keren. Na een helse rit verlieten steeds meer locals de bus. En ja hoor weer de bekende kilometerslange rij van vrachtwagens langs de weg. We zitten aan de grens!

Nu een land waar ik nog niets was geweest, vermeldde Laurens en uit puur enthousiasme trok hij beide roltassen snel totaan de slagbomen. Er onder door en geld wisselen.Hier alleen dollars. Dat is makkelijk. Laurens rekent snel een goede koers uit op zijn telefoon en hup, wat briefjes uitwisselen. Daarna weer uitchecken uit Guatemala en inchecken in El Salvador. Een vrouwelijke beambte wachtte ons op midden op de weg enhaalde een briefje uit Guatemala uit ons paspoort. We konden door zonder stempel tot droefenis van beide reizigers.

Aan de andere kant stonden honderden Salvadoranen bij de uitcheck te wachten, een geluk dat we daar niet hoefden te zijn. Daarna met een fel gekleurde zeer aftandse bus naar Metapan. Het kostte anderhalve dollar voor een half uur dat dat kan wel. Laurens had meteen chance met een Salvadoraanse en wisselde Facebook gegevens uit. Ik had even genoeg aan mezelf in de grote warmte.

Metapan is een prachtig koloniaal plaatsje, witte huisjes, mooi kerkje en een prachtig pleintje. het hotel Villa Blanca is schitterend met een koetspoort waardoor je op een patio komt met prachtig smeedwerk voor de ramen. Gauw inchecken en naar de kamer. Een verrassing wachtte ons, een grote kamer met airco en twee ruime bedden. Ik hen meteen na het douchen even gaan liggen en dacht, die Peterbaas komt morgen wel. Van de hotelbaas kreeg ik een roze drankje om mijn maag tot rust te brengen en dat lukte vrij aardig.