vandaag was het weer een enerverende dag. Hangen in Nederland de kleren in de doucheputje te drogen dan wentelen wij ons in mooi weer en een prachtig uitzicht. Vanochtd mar eens een fruitsappen geplakt omdat mijn buik opspeelt. Tja wat wil je hier allemaal. Laurens maakte op het terras contact met een echtpaar dat kansloze kinderen in de jungle onderwijs wil bieden. Omdat we uit de onderwijshoek komen was de link zo gelegd..

Na wat heen en weer gepraat, stelde de man ons voor om naar Livingston te varen in zijn gehuurde jacht En onderweg eenRobeco te laten zien. we moesten enkel wat geld voor de benzine bijdragen. Ondanks onze problemen zijn we aangehaakt omdat het een mooie gelegenheid was te zien hoe zijn organisatie werkte.

De speedboot was er luxe en voorzien van een zeer krachtige motor. Wij achterin, het echtpaar voorin en in het midden de stuurman. Met een noodgangstuurde hij ons het Lago isobal op. Het is ongeveer 15 km naar Livingston dus dat mag geen probleem zijn. De wind is heerlijk en het wate aan de zijkant spatte in je gezicht. Ik kwam weer wat bij van mijn buikproblemen.

na een half uur varen kwamen we bij het indianendorpje. In grote ronde gebouwtjes van bamboe en riet waren leslokalen, met zelfs een whiteboard. Kinderen waren allemaal bezig hun tanden te poetsen omdat het rond het middag uur verplicht is. Verder daagde Laurens een leerling uit met een voetbal, waardoor het water weer bij hem naar beneden stroomde. We bezochten een keuken waar ze mais aan het weken waren voor de tortilla's die vrouwen nijver aan het pletten waren.

Daarna konden we in een kreek voelen aan het koude en warme, hete vulkanische water. Dat heb ik maar overgeslagen. daarna op naar Livingston met vol gas. Na de middag konden we wat eten en de projectleider ging wat medicijnen voor mij en zichzelf halen. Ondertussen gebeurde het wonder waar we al zo lang op hoopten. In de stadje konden we met de creditcard bij de Banco Rural eindelijk geld pinnen, niet meer dan 1500 Quetzal maar vooruit het ging.

laurens vereffende zijn schuld en we hebben er maar iets op gepakt. Daarna in volle vaart terug van onweer dreigde in de bergen. Rond een uur of vijf waren we terug terwijl de wind nog in onze kop draaide. Gauw meer eens even gaan liggen en wat bijkomen. daarna heerlijk gegeten een licht maaltijd terwijl Laurens het overschot natuurlijk weer tot zich nam.

ondetussen barstte het onweer los. Een fikse tropische bui. Maar we zitten onder de overkapping. Morgen weer een lange dag. Naar El Florido en Copan. Of we daar ook schonen zullen ontmoeten weet ik niet. De romantische dame met flinke opmaak en grote wimpers heeft zich niet meer gemeld. Geeft niet want we zijn aardig afgedraaid.

Morgen weer een luxe bus, het zit er weer aan, voor die twee rijke vrijgezellen!