Beste allemaal, We hebben de eindbestemming van onze reis bereikt en zitten nu in Guyaquil, de meest misdadige stad van Ecuador. Bussen moet je hier zeker niet pakken en ook niet alleen met dure voorwerpen op straat lopen. We zitten midden in het centrum en gaan straks nog een stadswandeling maken.

Gisteren was een topdag. Met een flinke speedboot zijn we de Stille Ocean opgestoven in de richting van Zilvereiland, zo'n vijftig km uit de kust dus al aardig op zee. Onderweg konden we bultruggen aanschouwen die in deze periode voor de kust paaien en jongen werpen. De zoogdieren kunnen ongeveer 20 meter lang worden. Na een flink eind varen kwamen de eerste in zicht. Beste mensen wat een beesten, het grootse zoogdier wat ik heb gezien. Ze komen boven om lucht in te nemen, stoom af te blazen en kunsten te maken voor de vrouwtjes. Bij de eerste aanblik wilde iedereen naar de rechterkant, maar dat is weer niet goed voor de boot die gaat dan schuinhangen...

Een flinke straal water en stoom spoot op uit de zee en een enorme kop kwam even boven. Verderop wentelden zich nog een paar andere beesten in de rondte en staken hun enorme vinnen uit het water. Daarna werd het rustig en voeren we naar een andere plek. Daar was het helemaal een circus. Enkele bultruggen kwamen boven op zo'n 10 meter van de boot. Eentje zwom er zowat omheen en liet zijn lange rug met vin zien, het leek wel een duikboot. Daarna begon het feest. De beesten begonnen snuivende geluiden te maken net als een diep en langzaam gebrom. Eentje dook liet als laatste zijn enorme staart zien om daarna weer op te duiken en het kunstje nogmaals te laten zien . Fotograferen is lastig. Je weet nooit waar ze boven komen. Ik heb mijn videocamera maar aangezet en op elke vin ingezoomd. Het lastige is dat de boot ook nog schommelt en je met zestien man naast elkaar zit. Toch staat er alles met dat geschommel redelijk op. De raad van Pierre om een bultruggetje voor mijn viskom mee te nemen volg ik even niet op.

Na twee uur varen bereikten we Zilvereiland. De oceaan is onrustig en kent een flinke golfslag, soms hoger dan de overdekte speedboot. Velen werden zeeziek en kregen allerlei rare kleuren. Peterbaas deerde net niet. Op het eiland kwamen schildpadden en allerlei gekleurde vissen om de boot zwemmen. Ook fregatvogels, met een enorme vleugelspan, scheerden langs de boot toen iemand van de bemanning een visje aan een touw uitwierp. Al wadend bereikten we de kust voor en wandeling.

Het eiland ligt net als de Galàpagos zo geïsoleerd dat de dieren die hier leven geen angst voor mensen hebben. Bezoekers worden onder streng toezicht rondgeleid. De eerste kennismaking met een Jan van Gent met zijn blauwe zwemvliezen was indrukwekkend. Hij zat gewoon langs de weg naar de bezoekers te kijken. Je kon er heel dicht bijkomen en draaide wat met zijn kop. Al wandelend zagen we er steeds meer. Hele groepen bij elkaar, fluitend en blazend. Het zijn vogels die leven van vis en duiken al scherend over het water ineens de zee in. Op het land lopen ze als dronken mannetjes met hun grote zwemvliezen.

Daarna bereikten we een kolonie van fregatvogels. Enorme beesten die wat op prehistorische beesten lijken, vliegende reptielen. Ze zitten in kleine nesten en de mannetjes blazen hun rode keelzak op om daarna er met hun snavel op te trommelen. Onze gids had veel haast maar wij namen de tijd om dit toch even voor onze achterblijvers op foto en video prachtig vast te leggen. Daarna ging het weer naar beneden om na een uurtje weer de boot terug te pakken. Je kon nog wat snorkelen maar ik vermaakte me door wat broodjes van het lunchpakket op te offeren aan de vissen. Ze kwamen bijna uit je hand eten. Tenslotte weer de lange weg terug. De zee was weer erg woelig en de boeg van de boot moest omhoog. Enkele dames offerden zich dankbaar en belangeloos op.

Rond zes uur waren we weer terug. Een lange dag en helemaal uitgewaaid. In de avond was het afscheidsetentje voor de reisleider en de chauffeur. We hadden geld ingezameld en na een heerlijke kreeftmaaltijd of iets anders werden wat toespraakjes gehouden. Die van mij in het Spaans aan de chauffeur werd niet door iedereen verstaan. Het was een revolutionaire toespraak, iets wat in dit land erg normaal is.

Vanmorgen zijn we dus vertrokken naar de hoofdstad van deze provincie Guayas, Guayaquil In zuid west Ecuador. Een havenstad met een gevaarlijk imago. We zitten gelukkig in het centrum, maar Marc wil ons vanmiddag nog even wat van de stad laten zien... Geen dure dingen, veel geld of horloges meenemen. Geen dure kleren aan. Ik ben benieuwd wat het wordt. Morgen gaan we rond drie uur naar het vliegveld en zit de reis er op. Niet voor de enkele Galapagosgangers. Die plakken er nog een weekje aan. Maar ik vind het onderhand mooi geweest. Je kunt de vele indrukken nauwelijks nog een plaatje geven.. Morgen heb ik dus nog wat tijd voor wat algemene dingen van het land...

Adios y hasta manana !

Pedro el revolucionario.