Beste allemaal, Het was me weer een drukke reis. De afgelopen dagen kwam niets van mailen door de grote reisdrukte. Al met al kan deze reis al tot de meest intensieve tot nu gerekend worden. Vandaag zijn we net aangekomen in Cuenca nog steeds in de Andes. Nog steeds temperaturen rond de 20 graden of minder. Het weer verandert hier als een gek. Dan weer beetje miezer door de lage wolken, dan weer intense zo'n. Het was een lange reisdag van zes tot zes uur. Gelukkig kan het nu wat rustiger aan voor de komende dagen.

De avond voor ons vertrek in Banos was getal in het restaurant. Iedereen kreeg eten, behalve ik. Ook latere bezoekers zaten al lang aan de Cavia. Toen ben ik eens even naar de baas te gaan. Hij had het druk ik ik moest maar eens in de keuken gaan kijken. Toen vertelde ik hem dat hij mijn bestelling zelf maar moest opeten. Ik betaalde enkel het bramensap en hongerig heb ik die idiote zaak maar verlaten. Na ons vertrek in Banos zijn we gereisd naar Rio Bamba. Deze reis werd onderbroken door een uitstapje naar de hoogste berg van zuid Amerika, de Chimborazo vulkaan op 6130 meter. Al maar stijgend in de bus kwamen we uit op 4800 meter. De boomgrens ligt hier op 3000, veel hoger dan bij ons. Dat komt door de evenaar hier in de buurt.

Het landschap is hier marsachting met op grote hoogte glooiende roodgrijze heuvels en de enorme besneeuwde kop van de vulkaan die uit de wolken gleed. De bus stopte op een stoffige parkeerplaats en de mogelijk was er om naar de sneeuwkop te klauteren tot vijfduizend meter. De lucht is hier de helft van wat we normaal hebben dus elke stap liet je hijgen. Na wat cocathee en soep ging het beter. Jassen aan en ijsmutsen op. In een rij gingen de meesten langzaam naar boven. De witte kop lonkte. Ik deed het rustiger aan met twee Belgische meiden. De groep was al weg en wij klommen op ons gemak. Af en toe moet je gewoon stoppen, je lijf kan het niet aan. Wat wel opvalt is dat je steeds sneller herstelt en dan weer wat verder kunt stijgen.

Het was niet erg stijl maar toch behoorlijk zwaar. Na een uurtje hadden we tweehonderd meter gestegen en tikten we op mijn gps de 5000 meter aan. Een koude harde wind woei om ons heen, de gids ondersteunde de dames. Tijd voor een foto als bewijs. Ook video ontbrak niet. De top leek vlakbij en sneeuwvelden woeien op de flanken. Wie verwachtte zoiets in Ecuador? Rustig weer naar beneden, dat is nog lastiger want je glijd snel uit over de steentjes. Op het basiskamp aangekomen stonden een reeks mountainbikes klaar voor degenen die tweeduizend meter wilden afdalen. Kosten 50 dollar.

Ik liet het aan me voorbijgaan maar de dames wilden wel. Na de start lag er al eentje langs de weg, gewoon te hoog en dodelijk vermoeid door de ijle lucht. We hebben haar in de bus geladen. De rest, ongeveer 15 man zoefde naar beneden. Wij gingen er mat Asja in de bus achterna onderweg heb ik prachtige beelden van de waaghalzen gemaakt die soms de 60 km per uur haalden. De witte kop van de Chimborazo leek steeds verder weg. Na een flinke daling tot de groene dalen met de vele lama's en vrouwen met bolhoedjes pikten we de club op bij een klein kerkje. Vijftig dollar armer en een ervaring rijker. Tijd om eindelijk eens naar Rio bamba te gaan. Tegen de avond bereikten we het stadje. In de verte lag een oranjerode vulkaan nog net zichtbaar voor ons... Tijd om te douchen en eindelijk weer eens warm te eten na twee dagen