Zoals beloofd gaan we vandaag weer verder met het reisverslag. Hierna wordt het weer een stuk moeilijker, want Wendy sleurt ons weer de bush in.

1. You smoke weed?

Maandag in alle vroegtre was het vertrek vanuit Oranjerivier naar Namibie. Gelukkig kunnen we de Randen houden want in Namibie is deze munt gelijk aan de Nam. Dollar. Rond 8 ur vertrok de zware truk over de stoffige wegen naar de grens. Geen kamera's en continu lachen naar de beambtes is de boodschap. Uiteraard weer het bekende paspoortstempelen in Zuid Afrika en dan in Namibie. De grensovergang is vrij nieuw en de passage duurde maar drie kwartier. Niet filmen was wel te veel gezegd, want vanuit de truck staat er toch wat op. Aan het eind kwam toch een extra controle. Een douanier wilde onze paspoorten weer zien. Toen hij de truck inklom,snuffelde hij met zijn platte neus en riep uit: I smell hash.. Wendy stelede hem gerust De rook van de barbecue hing nog in de truck en zat in onze kleren. Na wat gerommel en weer een paspoortcheck mochten we verder...

De asfaltwegen houden hier op en ook het landschap wordt platter. Over stoffige wegen rijdt de truck nu naar de Fishriver Canyon, een diepe groeve in het platte landschap. We komen geen enkel bewoonbaar gebied meer tegen en kreunend rammelt de truck langzaam omhoog richting Canyon. De camping was redelijk snel bereikt en na het tentenritueel konden we de truck weer in naar de Canyon, een van de grootste na de Grand Canyon in de VS. De zon ging wl wat naar beneden en vanaf de rand keken we de zeer diepe groeve in. Beneden sijpelde het riviertje. De oranje gloed van de zon tegen de wanden maakte het tot een belevenis.

Bij de zonsondergang had Mandy voor roze champagne en toast met smeerkaas gezorgd. Snelle zwarte vogels met witte strepen op de vleugels probeerden de stukjes uit je vingers te halen al vliegend. De steeds meer oranje wordende zon verdween achter de horizon de de Canyon kreeg een steeds spookachtiger kleur. Tijd om het diner van Mandy op de camping op te zoeken. Tot mijn verrasing was mijn 5 literbidon in de truck verdwenen, ondanks mijn naam erop. Natuurlijk wist niemand wat...

2. Oceaan van aarde

Dinsdag was een hele lange dag, riching Sesriem Iets van 600 km door de woestijn. De schoonmaak ploeg had de truck zxuiver gemaakt en de afwas van het ontbijt was klaar. Rond half zes in de ohtend vertrok de ploeg voor een loodzware dag. Na enkele uren door een landschap dat bestond uit plukken helmgras en bruinrode grond stopte de truck in Bethanie voor een plaspauze. Voor bij de kans om weer wat water te scoren Nu in een anderhalfliterefles en verstopt op de bagageplankjes bovenin tussen mijn jas.

Verder denderde de truck en de wegen werden steeds slechter. Onophoudelijke wasborden op de gravelweg deden de truck rammelen en donderen. De snelhweid liep natuurlijk terug. Na enige tijd werden de eerste gems- en spiesbokken gesignaleerd . De camera's snorden. Sommige beesten schrokken en renden weg anderen liepen hard met de truck mee. Wat een grote beesten! Ik dacht aan de kinderboerderij maar dit is wel iets anders. De vlaktes werden eindeloos over honderden kilometers. Enige stops werden plasstops meer was er niet. Uitkijken voor slangen voor de dames!

Tegen de middag zagen we de eerste kuddes zebra's. Zanelli stopte gelukkig meteen om ze niet op te jagen. Prachtige plaatjes werden gemaakt! Aan het einde van de weg bereikten we Sesriem. We hadden nauwelijks bewoning gezien langs de weg endat was wel even wennen; een aantal huisjes langs de weg! We reden tot achteraan de camping en weer was het tenten opzetten. De avond brachten we door in het restaurant wat was gedecoreerd met oude auto's uit de Duitse tijd.

3. Duintje op en duintje af

Vandaag was het tijd voor de Sossuvlei! Weer vroeg op en meteen in de truck voor de zonsopkomst nabij Duin 45, een van de hoogste ter wereld. Om de andere trucks te snel af te zijn vertrokken we als eerste. Onderweg passeerden weer enkele ander karren als was het een wedstrijd. Het licht kwam steeds meer op en net optijd breikten we de rand na een uur denderen door een valei met oranje rode zandduinen.

Om mijn Vietnamreisgenoot Ruud af te troeven besloot ik te gaan voor de top van de duin. Na wat vlotte meters in het beging werd het toch loodzwaar. Je wilt te snel naar boven en je zakt weg in het zand. Je loopt over de rand van de oranje duin en de wind stak ineens op om het nog lastiger te maken. De jongsten die niks wogen vlogen naar boven en de rest sjokte er achteraan. Onderweg tussen het opwaaiende zand zag ik en versufte Hanneke, 67 jaar oud. Ik maande haar te stoppen, wat ik ook deed. De zon was eral ! Vlug wat vastleggen, Hanneke naar beneden sturen en dan weer verder.

Overzal zit nu het zand; in je schoenen, in je mond, neus en oren en de rustpauzes worden steeds kleiner net als de mensjes beneden. Ik was boven ! Maar nee hoor, daarachter was weer die duin die opliep naar 75 meter. Tegen de wind inleunend, hijgend naar adem en zand was ik uiteindelijk op de noordwand waar de rest stond. Het uitzicht was ook adembenemend; je keek recht de oranje Namib in met zijn felle contouren. Naar beneden was een eitje. De wind en de berg blazen je naar beneden. Onderaan stond Mandy's ontbijt al klaar scrambled egg met sausages. We hadden het gehaald!

Op verzoek van Carla bezochten we daarna nod de Dodenvallei, bekend van een film (de Cell?) Daar was vroeger een moeras wat nu helemaal was verworden tot een harde leemplaat met absurdische stronken. Ook daar joeg de sterke wind ons weer weg. Na bezoek aan een meertje dropte de shuttle ons weer bij de truck. Onderweg werd nog een 4-wheel car uit gegraven die tot de assen in jet zachte zand zat.

Tijd op de tenten weer af te breken, nog even langs een andere canyon te rijden en daarna ging het circus weer verder richting Solitaire, bekend van het boek van Ton van der Lee. Uiteraard weer hetzelfde landschap met onderweg een roedel jakhalzen, die ik net op tijd kon snappen. Solitaire is een tank- en pleisterplaats in de woestijn op weg naar Windhoek en Swakopmund. Tegen de avond warenb we er. De plek leek in niets meer op de beschrijving in het boek. Een zwembad, uitgezette wandelingen en appelgebak begroetten ons

s' Avonds was er Stew van Mandy, iets wat ik minder vond dus de dozen gebak kwamen goed uit. De dorts dreef me naar de truck, maar ook daar weer was mijn water verdwenen van het bagageplankje. Tch niet want Hanneke vond na wat zoekwerk mijn practisch lege fles terug. Niemand wist natuurlijk van iets.. Nu hou ik mijn water maar voortaan op een andere plek in de truck; wie die waterdief is, is tot nu nog niet bekend. Maar leuk is anders...

4. Duitse luchten

Knalvroeg was het weer bij het neerhalen van de tenet in het donker. Het koplampje van de Lidl bewijst goede diensten. Een vlagerige koude wind doet iedereen in de jassen schieten. Vlug weg van Solitaire naar Swakopmund, een van de meest Duitse stadjes van Namibie. Nu begon de woestijn pas goed. Alle heuvels waren ineens weg en enkel een wasbordweg dwars door een gele zandwoestenij bracht ons naar het westen. We bereikten uiteindelijk de steenbokskeerkring en de temperatuur steeg naar nu aangename waarden. (Het schijnt dat het nu in Zuidafrika heeft gesneeuwd, dus Rob en Mary, neem iets warms mee!)

Onderweg weer meerennende speisbokken maar die kennen we nu onderhand. Ik zat nu voorin aan tafel in de truck en Hanneke zat er helemaal doorheen. Dat gesodemieter met die k**tenten en die ellende in de truck doen me naar huis verlangen, zo sprak ze boven het gedender van de truck van Afrikatravelco.com. Ik deelde wat mentosjes uit en ook anderen lieten snoep rondgaan. Het ging weer wat beter..

Rond twee uur bereikten we Walvisbaai, de haven onder Swakopmund. Flamingo's en pelicanen vlogen over ons heen, de zilte luct van de Oceaan deed ons de rookvuren en de zandlucht vergeten. Jair liep al blootvoets door het water, hoewel dat hier steenkoud is. Snel naar Swakopmund, de monding van de Swakop. Gusthous Wiese verwelkomde ons met driepersoonskamers zodat Hanneke haar k**tenten kon vergeten en Milou met ons de kamer deelde. Eindelijk andere praat dan klompendansen en accordeon. Trouwens, van Arjen moet ik ook melden dat hij bij de Belastingen (zorgtoeslag werkt)

Arjen ging Skydiven (tandemparachute springen) en ik lekker de stad in voor het Internet.s' Avonds was het geen Mandy gekokkerel maar een heelrijke versgebakken pizza.

5. Quad en Himba

Vandaag was het een rustdag in Swakopmund. Ik besloot vanochtend te kaan quadrijden in de woestijn. Ik dacht dat dit me erg makkelijk zou afgaan, maar het tegendeel is waar. Alle gevoel van evenwicht moet je vergeten, geen benen aan de grond en meeleunen bij het sturen. In het begin draaide ik rond als een dronken tor. Na wat gezoek en gescharrel ging het na een halfuur wat beter. Na een uur lukte het me op scherpe afdalingen en bochten te maken, maar dat dit nu mijn meestgeliefde bezigheden wordt...

In de middag even broodjes op het strand gegeten onder luid geschooi van de meeuwen. Er was verde niemand. Het is wintertijd en de scholen zijn ook weer begonnen. Toen de eerste crafts-vertegenwoordigers kwamen met snuisterijnen was het tijd om naar de vuurtoren te gaan. Iets verderop zat een Himbagroepje, bekend van de tv bij SBS6 in het uitwisselingsprogramma. De Himba wilden uiteraard enkel tegen betaling van 30 Nam. dolalr op de foto. (3 euro) Na dit enorme bedrag te hebben gedoneerd mocht ineens alles. De roodbruine vrouwen kenden geen remmingen en vlochten hun droge haar tot fijne vlechtjes gedrapeerd mer roodbruine modder. Aan het einde een zwart flosje..

Okk daar kwamen vele Zwarten met beeldjes op me af zodat ik een goed heenkomen zocht in het Internetcafe ! Hier mogen ze niet komen, gelukkig....

Morgfen naar Twijfelfontijn en daan naar Etosha! Dam komen de wilde beesten van broer Wim! Voorlopig geen slangen of schorpioenen gezien. Arno, mij reisleider uit Vietnam die ik plotsklaps in Solitaire tegenkwam, stelde me gerust. Het is gewoon leuk om er te zijn !

De volgende mail is ongewis. Vandaar deze lange blog. Schrijffouten controleer ik niet, want de tijd zit er nu bijna op !