Vandaag 3 mei de laatste echte vakantiedag. Morgen wordt het inkopen doen en inpakken. Pierre vraagt me de Vietnamezen nog wat te helpen dus morgen nog even naar de kapper. Ze moeten er wel iets voor doen. En verder wat meer ontwikkelingswerk op straat. Het weer is hier nog steeds erg drukkend en benauwd. Als je de kamer uitloopt staat er een hittekanon op je gericht; de kamer heeft een uitstekende Airco, maar op de trap.....Bij het prima ontbijt in de ochtend met keuze uit 7 menu' s loopt het water al van je gezicht ondanks de enorme ventilator aan het plafond. In mijn verbeelding zie ik Jan uit de van Leeuwenstraat al aanschuiven en met een rood gezicht en zeggen: ' pff, wèrm hè?' Geen vietnamees ,waar onvervalst Boxtels. Tja, 20 graden is voor hier jassenweer!

Vandaag dus naar het War Rememnance Museum, voorheen het Museum voor Amerikaanse Misdaden. Maarde naamis aangepast na de komst van Bill Clinton toen hij nog President was. Om alle probvlemen te omzeilen: geen motorbike maar een uurtje of tweelopen. Je ziet veel meer en kunt eens even naar de Lotteria voor een drankje. Ook in de ICT-wijk geweest,; winkels vol met opgeknapte Dell computers, tot torens opgestapeld. En in de Applestore was het ronduit ijskoud van de Airco. Na lange avenues en drukke rotondes bereik je dan de Vo Vàn ThanH street. Ik was al eerder in het museum geweest en herinner me dat het er bloedheet was met een rommelige voortuin waar bommen, vliegtuigen en tanks stonden.

Wat een verrassing! Het museum is gemoderniseerd en het wapentuig staat netjes gerangschikt te wachten op een baasje met tuinslang die het stof er afspoelt. De bommen liggen nu onopvallend onder een afdakje. Het was al een drukte van belang en ik had maar anderhalf uur; om 12:00 uur is het middagpauze. De enorme Chinook, een helicopter met twee rotoren,trok de meeste aandacht. Daarna naar binnen. Ook de hal was totaal veranderd. Er zijn nu verschillende afdelingen met thema'sen de gruwelfoto's staan apart met duidelijke vermelding op de eerste etage. Verder zijn er afdelingen waar kindertekingen hangen; ook hier bereiden ze de jeugd nu gelukkig voor op een wereld van vrede. En bovenal, de zalen zijn nu airconditionned ! Een waar genoegen om nu alles eens beter te bekijken.Nu ook eindelijk meer aandacht voor het leven van de Amerikanen met een fotothema van het Live magazine uit die tijd. Om 5 voor 12 ging de schoolbel, moest je de zaal uit en werd het donker. ' Please go out Sir,weclo.... ' was het magere appèl van de wachter.

Het massale uitzwermen van de toeristen is een mekka voor de aanbieders van diensten op straat. Je wordt belaagd door mensen met postzegels, oorlogsboeken, petjes, waaiers en armbandjes. Om Pierrete plezierenik heb een mooi Saigonpetje gekocht voor wel twee dollar ! De verkoopster was gelukkig. Toch maar even de motorzwermen afgewezen een een heerlijke koffie-sorbet gekocht, met fooi! Voo het museum ligt het Tao Dan Park. Een oase van groen en rust valt over je heen. De meegebrachte handdoek en Adidasspray deden wonderen. Heerlijk genieten op een bankje van de vele Vietnamezen die daar komen om te musiceren. En ook aan tempeltjes geen gebrek.

Ruud in gedachten, was het tijd voor de eerste Cache; de GPS ging aan en opzoek naar de verstopplaats van de eerste Micro. Na 220 meter was ik er, vlakbij een mini Chamtempeltje. Er was een stuk schors uit de boom gesnedenen als een deurtje geklemd in een harde zwam. Helaas was de micro vertrokken... Voor een Chinese tempel ontmoette ik een oudere Vietnamees die vroeg of ik Duits sprak. Ik had de tijd dus even op een bankje zitten. De man sprak behoorlijk Duits, had voor de val van de Muur in Oostduitsland gewerkt in Leipzig. Na de Perestroika, was er geen werk meer en moest hij terug. Nu was hij te oud en alle werk gaat naar de jongeren hier die handig met de computer zijn. We hebben wel een half uur gezellig gekletst, maar rond 2 uur ging ik weer verder.

Bij het verlaten van het park belandde ik weer eens in een tempeltje, maar dit maal erg bijzonder. Gelovigen kregen van een monnik allemaal geld en briefjes mee die ze in een oventje moesten gooien voor hun voorouders. Het geld was natuurlijk nep..Anders denkt Pierre... Na deze tempel liep ik iets verder tegen een Hindoetempel Een vrouw overhandigde me wierrook en een armbandje van bloempjes om te offeren. De tempel gaf me het idee weer in India te zijn. Afbeeldingen van Vanesha en Shiva, waren ruim voorhanden. Bij het verlaten stormde de vrouw weer op me af en vroeg 100.000 Dong voor de offergaven. Dat exorbitane bedrag heb ik nietemin vriendelijk teruggebracht tot normale proporties, waar de vrouw ook gelukkig mee was. Kijk, dat is het nu; vele Amerikanen dwarrelen met geld zodat de mensen hier iedereen dan maar een flinke rekening sturen.

Vlakbij de Bui Vienstreet in het laatste park was het een feest. Het gras werd besproeid en velen gingen in de straal van de ronddraaiende spuit staan. Heerlijk en genieten!! Bij thuiskomst werd ik zowat door de callgril van de Universalbar naar binnen gesleept. Maar in de barretjes in de buurt betaal je 10.000 i.p.v. 25.000. Dat was natuurlijk weer een meevallertje. Die callgirl moet de Amerikaan maar betalen. Vanavond ga ik nog even naar de Universal om te zien of er nog bekenden zijn. Lan heeft het te druk met werk en komt zaterdag om me op te halen.