De feestdagen in Vietnam zijn voorbij en het normale leve herneemt zich weer. Meteen worden de bromfietsslangen nog langer en wordt oversteken nu een crime:gewoon rechtvooruitlopen zonder te stoppen. Dan gaat het dus altijd net goed! Behendig cirkelen de bromvliegen om je heen en berekenen ze je traject op de weg. Stop je ineens, dan ben je een kind des doods.

Vandaag eindelijk naar de Chinese wijk en even langs het station. Dat zal Pierre goed doen want hij is een treinfanaat. Meteen al weer een drukkende hitte bij het uilopen van het hotel, en van mijn plan om te lopen kwam weinig terecht. Een brommervietnameesje op leeftijd vertrouwde ik de rit naar ' Ga Sai Gon' wel toe. 50.00 dong = 2 dollar 50, daar kun je niet voor tobben. Buiten het statoin stond al een oude chinese stoomloc met tender tegen een heuvel opgereden. Natuurlijk in erbarmelijke staat, maar dat geeft meer dramatiek. Het station was verder niet veel. De perrons waren hermetisch afgesloten en slechts om de tweeà drie uur gaat er een trein weg die ruim twee dagen over de reis naar Ha Noi doet. Alles is hier enkel spoor en de wagons zijn stokoud. Rechts natuurlijk weer debekende brommerparkeerruimtes waarlangs een oude afgekeurde trein was gereden. Daar konden de bewakers slapen.

Toen ik weer wilde vertrekken stond de oude brommerbaas er nog en vroeg me naar het volgende traject. Cholon dus. ' Naar Cholon en dan weer naar huis 100.000 Dong' Vooruit maar Cholon is erg ver hier vandaan. Snorrend kwamen we bij de markt aan. Eindelijk alles open. Een uurtje rondlopen is voldoende. Dan weer terug. Cholon is echt uniek, de geur van kruiden en groenten komt je van verre al tegemoet. Een drukte als een bijennest en alles natuurlijk erg goedkoop! In mijn tweede verhaal had ik het over het verdwijnen van de vlees- en vistraditie van de Ben Thanh, maar kennelijk heb ik detwee markten door elkaar gegooid. Hier zijn we dus met Djoser geweest en niet op de Ben Thanh. De winkels metzakkenvol gedroogde zeepaardjes en vliegende honden zie je alleen hier. Maar de vlees en visbank ishier toch wel erg tanende.

Na een uurtje stelde het brommerbaasje me voor een lekkere Chinese Pho te eten en dan even bij de rivier te kijken. Dat laatste hoefde van mij echt niet, maar vooruit; het zat bij de prijs inbegrepen. De Pho van Meneer Le was niet te versmaden en kikkerde aardig op. De reis naar de rivier was minder en ook weer het tunnelbezoek hoefde echt niet. Maar de Vietnamezen pronken hier graag mee. 'Pas tien maanden open Meneer !' Bij terugkomst was de verrassing wel erg groot. De beoogde 150.000 was omgezet in 500.000 Dong. Dat duivelse brutale baasje! Voor hem ging dat feestje niet door en zelfs de aangeboden 200.000 (10 dollar) was hem te weinig voor 4 uur. Ik draaide het geld tot een sigaret, stopte het tussen het scherm van de bike en vertrok.' Ik zalwel wat Vietnameesjes optrommelen' , beet het manneke me na.

Terug in het hotel even wat gedroken en daarnanog even bijkomen de stadbijde Lourdesgrot vlakbij. Naast een creme-witte onberispelijke Katholieke kerk stond daar een natuurgetrouwe replica van de grot in Lourdes. Daar werden de stenen uit de muur gebeden en gezongen, iets wat in het ontnuchterde Holland wel anders is. Naast de kerk was een dienst en gelovigen zaten met de armen gespreid in de hete zon. Achterde kerk kwetterde het om het hardst op eenbasisschool waar honderden kindern op de Cour zaten. Na het bezoek aan de Franse wijk, waar de straten zijn omzoomd door enorme hoge bomen maar weer eens op huis aangegaan. Gelukkig stond het baasje me in de Vien Bui-straat niet op te wachten...

Morgen maar eens naar het oorlogsmuseum op verzoek van mijn collega Geschiedenis.