Vrijdag is de lange reis weer begonnen naar de Aziatische wereld. Precies op tijd zette de 777-Er 200 van KLM zich in beweging om 1`0 uur later de turbo's weer uit te zetten op het brokkelige asfalt van Suvanabumi Airport in Bangkok. Telkens vraag ik me weer af wat mensen toch gaan toen met jammerende baby's in vliegtuigcabines. In ieder geval begon het babyconcert reeds na op stijgen en na enkele uren rust zette het orkest weer in vanuit diverse posities, zodat de al zo korte nachtrust ernstig werd bekort. Het was ongeveer een uur of 4 donker en daarna begon de oosters zon weer fel van leer te trekken.

Nee, de hele nacht was naar de galemiezen en gelukkig bracht de ochtendkoffie enig soelaas. Raampjers nog maar even dicht en nog wat rust proberen te vinden toen de baby's aan hun flessen hingen.

Opo de tussenstop was het weer even slikken toe de zon al hoog aan de hemel stond en ik bij de douane weer moest inchecken naar SaiGon. De hele rugzak moest leeg want de slimme mondbekapte beambte had een verrekijkertje van de Lidl ontdekt. Dat was op zich al erg verdacht dus na uitpakken werd het kleine ding minitieus geinspecteerd en doorheen gekeken. De douanier was verbluft doot de sterkte van hetgadget maar ik wilde het toch weer graag terug....

Na een uurtje wachten kon ik naar terminal F1 waar het groenblauwe vliegtuig naar SaiGon al klaarstond. Tot mijn verrassing ontdekte ikmijn uiterst zwijgzameoosterse buurbrouw van de vorige KLM vlucht weer. Na enige aarzeling zette ze in met een vriendelijke glimlach en spraken we wat over haar werk in Nederland en haar reis ook naar Vietnam. Het vliegtuig leek wel een tempel van binnen met sierlijk kronkelende gordijnen en dames in de bekende Ao Dai, een ceremonieel vietnamees damesgewaad.. De piloot was een Brit dus enige spanning viel van me af.

Met een flinke tik zette de airbus zich neer op de eindbestemming na een rustige vlucht boven Cambodja. De temperatuur in Vietnamwas al aardig gestegen en de eerste zweetdruppels tekend zich al af. Gelukkig was ook mijn bagage tegelijk aangekomen en na een norse check door een vietnamese beambte van mijn visum stond ik buiten waar de eerste hordes taxi- brommers- en fietschauffeurs al op me afstormden. Toen ik bleef aandringen dat ik toch liever een Segway wilde dropen de meesten af. Maar Lan zag ik niet tussen de kluwen Vietnamese schonen. Ze stond natuurlijk weer bij de andere gate. Eerst maar geld wisselen en dan een simkaartje kopen, dan kan ik ze bellen. Maar ook de simkaart werkte niet. Er is hier iets veranderdsinds mnijn vorig bezoek, want ze werken alleen in vietnamese apparaten. De zoveelste taxichauffeur zag me tobben en belde haar op zijn telefoon. Lan kwameraan en dat was jammer voor de chauffeur, want hij wilde mij graag in de taxi

Na 5 minuten stond Lan er al maar ik kende ze nauwelijks nadrie jaar, een bril en andere haren. Maar haar stem overtuigde me. Haar vriend was er ook met een enorme directiewagen Hij was chaufeur vaan een grote baas en leende de auto even. Vlug wegwezen want de chauffeur die me eerst hielp wildenu graagbemiddelingskosten. In de koele luxe wagen was het even bijkomen van alle spanning. Op naar Monsieur Andre et Rina, kennissen van Lan die een Creperie dreven ergens in de buitenwiijken.

Daar aangekomen was het restaurant al weer verlaten en moesten we naar een ander. Honger had ik niet van zowel KLM en Vietnam Airlines serveerden warme maaltijden in de ochtend.Dus Lan en haar chauffeur kozen voor koude thee met ijs en ik voor Saigonbier. Kennelijk niet gekoeld want het glas puilde uit van het ijs. Met toch wel enige schroom dronk ik het bier met ijs op, want de dorst was te groot. Ons gesprek werd flink gestoord door werkers die op de stoep aluminium profielen doorzaagden zonder gehoorbescherming.Daarna naar het hotel Gracefuyll Saigon in het centrum. We kamen terecht in een backpackersstraat, goed teken want goedkoop. De boeking via Internet werkte perfect en de kamer was al gekoeld klaargezet. De kamerjongen dacht me een plezier te doen door meteen de TV aan te zetten met een chinese opera, erger nog dan de profielslijpers op straat...Eindelijk een douche. Maar de slaap begon tochal te werken, na die lange tocht.Grr tochmaar even wennen aan de tijd hier.

s'Avonds zijn we gaan eten met nog wat kennissen van de chauffeur en Lan aan de Saigon rivier. De menukaart was enkel in Vietnamees zodat ik maar wat aanwees; de vertaling van Lan was me niet helemnaal duidelijk. Er stond ook ergens ' Chien' , maar dat is eerder voor Ruud, zo dacht ik. Chien is ook een vietnamees woord. We kregen een bord vol met takken van een struik en allerlei andere bladeren ertussen, iets wat bij ons voor het konijn een feestmaal is. Lan deelde rijstpapieren velletjes uit waar de bladeren met iets wat op varkensvlees leek en wat hete pepers werd ingepakt, lees opgerold. Daarna gaat dat ding als een loempia zo koud en al de mond in. Reden voor mij om de tweede maar wat meer bescheiden te maken. Mijn gastheer dacht evenwel aanonkunde en wikkelde meteen een perfecte grote loempia waarbij de anderen natuurlijk volgden.

Afijn na een uurtje vond ik het welletjes en vielen mijn ogen dicht . Na een tocht van een half uur per taxi voor 120.000 dong snel terug naar mijn hotel waar ik meteen in slaap viel ondanks de herrie van de backpackers die feestvierden in hun straatje..