Vrijdag 7 augustus 2011

Nadat gisteravond de lucht helemaal dichttrok en de regen in bakkken naar beneden viel, is het vanmorgen bij vertrek rond 6 in de ochtend droog, maar de weg is kletsnat. Dat belooft weinig goeds want we hebben een zware dag naar Tibet te gaan. Er kunnen door de regen landslides komen in de bergen, een soort zandlawine. Omdat de dragers alle bagage niet op het dag maar in de bus hadden gestouwd hadden we weinig plek over. De beenruimte was al helemaal niets, maar nu zaten we ook nog bijna boven elkaar. Na veel geschud en gedoe bereikten we de smalle weg die naar de grens voerde. Hemelsbreed niet zo ver maar via de weg misschien wel 5 keer zoveel. Langzaam kroop de bus naar boven langs een woeste bergrivier en piepkleine dorpjes. Onderweg stopten we even om over een 100 meter lange zwieberende hangbrug te lopen je keek door het gaas beneden je loodrecht naar de woeste rivier...

Naarmate we de grens naderden werd de weg steeds slechter en soms was de weg helemaal weg. Alleen lange tongen leem die van de bergen naar beneden dropen. De bus ploegde zich daaroverheen. Uiteindelijk was er meer leem dan weg door aardverschuivingen en kwamen we in een file. Een stuk voor ons zat een vrachtwagen tot zijn vooras in de blubber en kon niet meer voor- of achteruit. En de grens zou om 4 uur sluiten (Chinese tijd + 2 uur en een kwartier)

De bus achterons had gelukkig een staalkabel en aan de kop van de file stond een bulldozer. Na wat geharrewar in het Nepalees werd de grijparm van de bulldozer aan de vrachtwagen verbonden met de kabel. In enkele seconden vloog de truck uit de blubber. In de bus voor ons zaten pelgrims die spontaan een overwinningslied aanhieven. Wij snel naar onze bus, ploegend door de blub...

De grens kwam in zicht; een nauwe bergengte die als maar smaller werd. Omdat we veel tegenliggers hadden moesten we heel vaak stoppen. Van enige infrastructuur is geen sprake De smalle weg lag er sinds Djenghis Kahn ten strijde trok op paarden en dat was goed genoeg.

Uiteindelijk moesten we in een winkelstraatje uitstappen en de berg oplopen. We zaten vlakbij China. De bagage werd door koelies gedragen, veel vrouwen met draagbanden op het voorhoofd en de rest op de rug.In de verte was de Friendshipsbridge tussen Nepal en Tibet. Kamera's uit en blijven lachen naar de Chinezen was de boodschap. Op de brug moesten we in een bepaalde volgorde staan en was de eerste controle. De poort van China werd gemarkeerd door gouden karakters en twee soldaten die als beelden naar ons keken.

In de hal was het een drukte van jewelste. Een expeditie kwam binnen met veel koelies en allerlei gesnor en wij moesten er ook nog bij. Weer de goede volgorde anders wordt de Chines boos. Alle fruit weggooien en weer lachen. De eerste tassen moesten open omdat de ambtenaar nog ergens een Nepalees banaantje vermoedde. We hadden onze bagage weer teruggekregen dus mijn tas moest ook open. Dat was zo gebeurd Er zat geen fruit in... Maar je weet maar nooit.

Daarna de paspoortcontrole enuiteindelijk de strenge bagagecontrole. Er mag namelijk geen DVD of boek over Tibet vanaf Nepal het land in van weg de grote Lama. In mijn tas zat een boek van mijn zus met een deel over Tibet...Volgens Andre mochthet niet mee en moest ik het opsturen naar huis via DHL. Het werd nu echt spannend. De eerste tassen werden door twee potige Chinezen helemaal doorwoeld. Vooral de zijkanten waren populair. Daar zat ook mijn boek.. De eerste DVD's verdwenen al en over een Tibet boek werden vragen gesteld.

Toen ik aan de beurt was (weer lachen) opende ik de tas en zei tegen de douanier: 'Zhi shi yi Fu, wode yi fu ! Dat zijn mijn kleren !' ' U spreekt Chinees ?' vroeg hij. 'Dui ! Wo shi laoshi ! Ja ik ben docent', blufte ik. Vol verbazing keek de man me aan en begon een heel verhaal over scholen en Peking. Ik natuurlijk lachen en veel dui, dui ! Ja, ja ! Ik kon meteen de tas sluiten en doorlopen. Pffff het water stond me op de rug, maar het boek evenals de muziek uit Nepal en Tibet waren door. Leve mijn Chinese lessen !

Daarna weer een controle van het paspoort en nog een scan door de rontgenscanner. Buiten gekomen werd ik bestorm door geldwisselaars, maar ik moest even bijkomen. Bovendien lag mijn regenjas nog op de scanner.. Zonder te wisselen gingen we er bergopwaarts over een kletsnatte weg naar de zoveelste bus. Ik was weer sins 4 jaar in China !!

Zhangmu is een onooglijkTibetaans grensplaatsje wat tegen een berg is geplakt. De etages van het Zhangmuhotel liepen naar beneden in plaats van naar boven. Dat komt omdat het hotel ook tegen een afgrond is gezet. De vierde etage is dus op de begane grond. In de avond kletterde de regen er weer uit maar we zaten droog bij de plaatstelijke Chinees ! Het eten smaakte nu voortreffelijk.

Zaterdag 6 augustus

Het hotel heeft vanochtend geen water. Niemand kan zich opfrissen. Maar ach dat gebeurt zo vaak hier.. We hebben de tijd vandaag ! Maar 35 km te gaan. Maar wel klimmen naar 3600 meter hoogte. Weer na wat geharrewar met de politie over paspoorten konden we gaan stijgen in de voor ons nu erg luxe Chinese bus. Af en toe een fotostop en links en rechts van ons kletterden de watervallen naar beneden. Helaas te laat... In ons hotel in Zhangmu hadden we geen water maar deze douche was te koud. Verder heel veel gebedsvlaggen en bergtoppen omzoomd door grauwe wolkenpartijen. Andre bereidde ons al heel prettig voor op de grote hoogte. Verhalen over ernstige hoogteziektes, rook- en alcoholverbod en reisgenoten die smeekten om naar beneden te gaan deden de bus sidderen. De stilte in de bus was onheilspellend

Na een tijdje bereikten we Nyalameen bergstadje dat weinig om het lijf heeft Geen hotel hier maar een gusthouse met simpele vertrekken. De WC en de douche zijn op de ' Cour' Ook de temperatuur was hier aardig gedaald. Lange mouwen aan en windstoppers eroverheen. Hier groeit weinig meer We zitten boven de boomgrens. Na een lunch in het plaatselijke restaurant kon je het dorpje in. Voor het merendeel Tibetaanse huisjes met veel kinderen op straat die allemaal Taishi Delay riepen. Hallo in het Tibetaans. De meeste kinderen dragen militaire kleding..

Weinig opdringerige verkopers of wisselaars hier, enkel een koetje, wat kinderen en af en toe een luid toeterend brommertje op straat. We moeten wennen aan de grote hoogte. Daarom gaan we langzaam omhoog. Morgen in Tingri wordt het heftig dan gaan we over de 4000m meter. Van de ernstige hoogteziektes was gelukkig tot nu toe nog geen sprake. Vorig jaar zat ik in de Andes op 4800 dus dit is nog een eitje..