Woensdag 3 augustus 2011 We zijn vertrokken naar Bhaktapur, een dorpje wat op de wereldlijst van de Unesco staat. Het hele dorpje is dus een museum, dus voor alle gebouwen geldt hetzelfde entreekaartje; zoierts heb ik eerder in Vietnam meegemaakt: Hoi An. Meestal zijn de entreekosten dan niet voor de poes, dus bij binnenrijden moest iedereen 1100 roepies inleveren. Het stadje is inderdaad erg indrukwekkend, roodstenen straatjes, typische tempels en leuke plekjes. Nadat we wat opgefrist waren zwermde iedereen over het stadje uit. Om rustig te filmen ben ik even in mijn uppie weg geweest. Je weet niet waar je moet kijken hier en je waant je in vroeger tijden toen woeste rijders zich gereed maakten om via Tibet naar het Middenrijk te trekken. Bij het centrale plein had ik geluk. Ongeveer honderd Nepalese kinderen zaten op de middentrap boven elkaar voor een groepsfoto. Op bevel moesten ze allemaal tegelijk gaan roepen.. Daarna wat door het plaatje getrokken; overal zie je vrouwen in klassiek gewaad en mannen met een nepalees soekarnohoedje. Helaas zijn hier ook weer de klassieke verkopers met veel koperen voorwerpen die, als je alles mocht willen, een extra vrachtvlucht naar Nederland eisten. Een blik op het voorwerp resulteert in een vaste begeleider door het hele dorpje ! In ieder geval zijn de foto's geweldig en komen die straks wel op de reissite. Regelmatig kom je hier reisgenoten tegen waarvan de laatsten op een dominerend terras zaten. De warme temperatuur was aanleiding om maar mee te doen en het bleef nog lang gezellig. Helaas had ik het laatste plein gemist zodat ik met Liesbeth en een paar kleine jochies als gids in een sardienenblikjestaxibusje werden gepropt. Het laatste plein was bekend vanwege de pauw zodat we nu alles konden optekenen. In de avond met z'n allen naar een restaurant geweest voor het avondeten; natuurlijk viel de stroom weer even uit zodat we van een leuke kerstsfeer met kaarsen konden genieten. Donderdag 4 augustus Het was mogelijk om vandaag te voet naar onze eerste bestemming te lopen, Chanynarayan. De meesten vertrokken rond 9 uur voor een tocht van ruim 2 uur. Omdat ik al had uitgevonden dat het grootste deel van de route een stevigte klim was en mijn wandelschoenen daar niet zo geschikt voor waren besloot ik met enkele anderen met de bus te gaan. Onderweg kwamen we de wandelaars tegen die nog moesten klimmen. Dat was erg steil dus de eerste vermetelen kwamen met natte rug boven aan. Ik zat toen al lang aan de Mountain Dew, een typisch bergdrankje.. De tempel was weer een waar genoegen; overal zaten muziekgroepjes te spelen waarvan de tonen de jongeren nog niet zo erg boeiden. Bij de tempel was het weer een grote drukte van hindoegelovigen. Anderen werden geweerd en mochten zelfs geen foto maken. Hindoes gooien rijst en bloemen naar een nis waar een beeldje staat. Verder barst het van de wierook en kaarsvet. Na een klein restaurantje mtrokken we naar de eindbestemming van vandaag; Nagarkot. We stegen nu nog veel meer en arriveerden na een tijdje in een klein bergdorpje op 2000 meter. Het hotel staat hier van God en iedereen verlaten zodat de groep op zichzelf is aangewezen; tijd voor de eerste groepsgesprekken in het restaurant want het begon behoorlijk te regenen. Voor onze kamer was het uitzicht geweldig , maar dikke wolken ontrokken in de verte de Himelaya aan onze ogen; nu maar hopen op beter weer... Morgen vertrekken we naar de Chinese grens en daarna Zhangmu. Het is nog niet duidelijk hoe het weer en de weg zullen zijn. Dat horen we straks wel. Verder zit er weer een behoorlijk tijdsverschil aan te komen met China. Verder is de douane streng. Niets uit Tibet wat hier gekocht is, mag mee..