Zo begon Laurens, toen we hIer aanbelandden in RIO Dulce aan de brede baai, omzoomd door geweldig groen en zicht op een enorm meer in de verte. Het terras grenst aan het water en af en toe komen er prachtige boten voorbij. Een heerlijk briesje maakt alles compleet. Laurens zit nu echter met zijn hoofd in de TV want het is Mexico Jamaica om de Copo Oro. Het geluid van de reporter overstemt iedereen en het is gedaan met de rust. Laurens schuift echter wat meer aan. Ik zelf ben maar even aan de rand van het water gaan zitten waar de zwoele avondwind de warme dag verdrijft.

Het was weer een harde reisdag vandaag. We hadden door geldprobleem getroffen niet meer de keuze om een goede reisbus te nemen. Met een tuktukje zijn we vertrokken naar het busstation in de ochtend Ongeveer 220 km hebben we te overbruggen. De tuktuk was niet al te comfortabel maar de bus nog minder. We moesten genoegen nemen met een aftandse Amerikaanse reisbus die bij ons al vijf keer was afgeschreven. voor 120 Quetzal waren we koopman; iets van tien dollar pp.

Uietraard vertrekt hier alles veel later en in de warmte wachtten we geduldig het vertrek in de bus af. Eindelijk kwamen de verkopers met hun onduidelijke waar, van gebakken platanos tot vreemde vruchten. Om gezondheidsredenen maar even alles afgeslagen. De bus stond al een flinke tijd warm te draaien en het werd nog warmer achterin door de motorontluchting. Ook de uitlaatdampen mengden zich met de brokjes ananas die een Mayavrouw snel naar binnen speelde.

eindelijk het vertrek! Een gejuich ging op bij de Gringo's en steunend en krakend ging de bus achteruit. Nu gas er op en een borrelend geluid nam toe tot een halve storm. Elkaar verstaan lukte niet meer, maar de wind kwam eindelijk binnen door de klepperende zijramen en de reis werd wat draaglijker. Maar wat wil je, zo'n reis voor 10 dollar. Laurens verkneukelde zich erop.

de reis duurde en duurde, veel stoppen en wisselen van locals met meloenen, zakken pampers en jengelende baby's. Het werd steeds warme onder me en dat was geen wonder De totaal uitgescheten motor moest zijn hitte kwijt via ontluchtingsgaten. Ik nam alles maar voor lief en hoopte op een pin-wonder in Rio. Achter me in de bus hing een groot kruis en ik bad Jezus er van af.

na vijf uur was iedereen totaal van de kaart, de vele stops, de ellendige toppes (verkeersremmers) maakten ook de locals van slag. De bus moet soms ineens fel remmen en stapvoets er over heen. We kwamen uitgewoond in RIo aan. uitstappen lukte nog net met bagage. Maar nu naar de Backpackers, ons hotel. Het stadje is een grote doorgangsstraat naar het zuiden. Enorme Amerikaande trucks en minuscule tuktukjes wurmen zich door deze straat onder een duidelijk waarneembare laag van uitlaatgassen.

We zaten vlakbij onze verblijfplaats en Laurens stelde voor even te lopen. Geen probleem na zo' n dag, Echter dat werd wel een hele opgave. De brug is een halve kilometer lang en loopt op tot meer dan vijftig meter. Rustig maar achter elkaar over jet smalle voetgangersPad. Naast de enorme trucks. Aan de ovekant zagen we inderdaad de Backpackerslodge diep onde ons verschijnen. Het uitzicht was fabelachtig. Een enorme vernauwing in het meer voor de brug en in de verte een grote rivierdelta.

beneden aangekomen werden onze geldprobleem minder. Ik kon met Creditcard betalen! Dat scheelde wat op mijn omgewisselde voorraad dollars. Ik kon weer eens wat meer kopen en een betere bus bestellen naar El Florido. Bagage in de kamer gedumpt en meteen naar het terras. Aan het water, heerlijke rust en geen dampen. Hier hebben we het voor gedaan, het mooiste plekje op aarde. Ik stelde Laurens voor om hier maar te blijven. Onder het genot van een ijskoud Gallobiertje

vanavond even naar het stadje geweest. de brug weer over en het ronkende stadje in Laurerns was inmiddels aan zijn veertigste fles water begonnen en liep drinkend door de straten. gauw een goede bus geboekt naar de grens met Honduras. helaas het is zondag en de banken zijn gesloten. Laurens zag ineens dat er voetbal was op TV. Hij dook een rampzalig oud eethuisje waar hij een keus maakte uit nauwelijks te ontcijferen menugegevens. Verder waren de dampen in het eethuisje ook niet mijn keuze. Na enig diplomatiek aandringen zijn we naar een Pollo-tentje gegaan waar Laurens zes boutjes naar binnen werkte en ik twee. Buiten een nimmer aflatende stroom trailers, wagens met koeien en bouwmaterialen.

Na wat aandringen zijn we weer gegaan en de brug weer over. Eindelijk ons paradijsje weer opgezocht. laurens heeft nog wat gevoetbald met wat gastjes op een basketbalveldje onder goedkeurend oog van een local. "Muy technico" zo mompelde hij goedkeurend. Hij kon zo het elftal hier in en leeftijd is hier anders dan bij ons. Druipend van het zweet gleed Laurens onder de douche. Ik heb zelf een wit wijntje uitgezocht voor 15 Quetzal. Dat kan wel voor twee dollar.

Dank voor alle reacties. Lau heeft me een etentje beloofd op de laatste reisdag mits hij geld heeft natuurlijk anders moet hij het weer lenen. Hopelijk is er vandaag weer veel leuks voor te lezen. Franc, vanuit deze hele mooie plek ook de groeten aan Eva en Afke.

ik merk dat het bij ons niet zo geweldig weer is. Maar ach na twee weken is dat weer voorbij natuurlijk. Het idee van Alex ga ik aankaarten hier. Wellicht kan Laurens geld pinnen om zijn creditcard die men hier accepteert. Laurens is nog steeds onder de douche. Vanmiddag had hij weer chance met een voluptueuse Guatemalteekse. Ik heb hem aangeraden voorlopig enige distantie in acht te nemen. Maar zijn woorden kwamen steeds weer terug op de dame met mysterieuze oogopslag.

Iedereen, jo-an, moeder Jan en Pierre heel veel groeten. De wind is heerlijk hier op het terras en de tweede witte wijn is al bijna op. Vanuit deze mooiste plek ter wereld denk ik aan jullie en geniet nog even van deze zwoele avond waar de overkant zich siert met kristallen lampjes terwijl een salsadeuntje langzaam via de houten vlonders naar ons toedrijft.