Mayakoning

vandaag was Laurens de reisorganisator. Hij ging voor het voordeligste busreisje naar Tikal. Normaal zijn de toeristenbusjes erg duur.maar via Laurens kwamen we bij een personeelsbusje voor 120 Quetzal. We moeten wel want pinnen lukt hier niet ook niet met een creditcard..en natuurlijk zaterdag met gesloten banken. Gelukkig had ik weet genoeg dollars en werd meteen weer pinautomaat.voor Lau.

Hwt busje zat mudvol en wij moesten er nog bij. Na wat aandringen nam een man die een bakje kip met rijst zat te eten zijn tas van de bank zodat ik er nog net bij kon. Uiteraard erg heet in het vehikel en om de haverklap stoppen. Iedereen moest er in en anderen er weer uit. Maar goed 60 quetzal elk.

Na anderhalf uur kwamen we aan bij het park. Daar moesten we kaartjes kopen. Natuurlijk meteen water gekocht want je droogt hier uit. Ik dacht dat we verder moesten lopen. Ook de tickets kon ik amper betalen want ik dacht dat ook hier dollars gewenst waren. Niks hoor;ik had er nog 60 over iets van 9 dollar voor de hele dag.

het busje toeterde, waar we bleven. We moesten nog 17 km het park in. Je rijdt nu echt de jungle in en dat voor een hele tijd. Aan het eind van de rit er snel uit.en het park in. Het bezoek was zoals verwacht overweldigend. Enorme Mayatempels rijzen boven het oerwoud uit. Natuurlijk de twee tegenoverliggende tempels bezocht vanwaar we weer ander zagen.

de te,pels waren voor de Maya's de ultime manier om dichterbij de goden te komen. Op de top werden dan ook menselijke offers gebracht totdat de Spanjaarden daar met hun komst een einde aan maakten. Het park is enorm groot en we hebben eerst maar eens gepauzeerd en ik een Gallo'tje gedronken. Dat smaakozen zo'n koud biertje. Verder ging het.Onderweg kwamen we een Argentijnse prof geschiedenis tegen , een oudere dame op zoek naar verleden.

Voor Laurens een kolfjenaar zijn hand want Ze gaf les op universiteiten in de wereld, soms aan meerd dan 300 man. We beklommen de hoogste tempel van het park en zagen mijlenver de jungle en dichterbij de andere tempels, topjes boven een enorm bladerdak. De dame wilde de rest ook wel even zien zodat ik meer heb gefotografeerd dan de eerste keer. Zelfs tempel vijf die destijds nog in restauratie was, lag er helemaal puntgaaf bij.

aan het einde nog snel een drankje en de dame uitgezwaaid. Bij het wachten op de bus attendeerde een bewaker mij op een Guatemalteekse toekan. Die zat gewoon op een richtingwijzer bijna naast me. Een paar prachtige foto's gemaakt. De bus scheurde met ware doodsverachting terug naar Santa Elena. Een uurtje over gedaan, dat is uitzonderlijk.

Nog steeds speelt het geldprobleem op. Ik had nog Twintig beduimelde briefjes over. Op het busstation kwam de redding Een tollenaar bood me tegen een ongunstige koers geld aan tegen dollars. Niets voor Laurens want die wees de man op de juiste koers. Snel gewisseld en we konden weer eten. Dankzijnde vele vele dollars die ik in Boxtel had gepind.

vanavond dus lekker gegeten en morgen hè hotel nog betalen. Dan snel hier weg naar Rio Dulce waar ik eindelijk hoop van het geldprobleem af te zijn. Anders moeten we naar een luchthaven om toch nog iets te krijgen want ook bij mij raakt de dollarboom leeg...

Quetzaaltjes

wat een dag vandaag..kilometers vreten en quetzaaljes kopen. Het een gING wat makkelijker dan het ander..

vanochtend rond zes uur konden we dat zweetkamertje op Caye Caulker verlaten. Om zes uur ging de wekker en waren we meteen weg. Op naar de boot en dan inde frisse wind weer naar het vasteland. In Belize nog even de vrienden op straat van Laurens gezien en dan naar de busterminal voor toeristen. Twee uur te vroeg maar de boot ging niet later. De bus naar Flores daarentegen deed dat wel zodat we om 11.00 uur, na een uur vertraging aan de reis begonnen.

omdat iedereen andersom reist wachtte ons een verrassing. De bus was praktisch leeg op een oud vrouwtje en een Nigeriaan na. De temperatuur steeg weer naar ongekende waarden, maar gelukkig had de bus weer airco; alle ramen open. We hadden een uur of zes voor de boeg. Een heel eind door Belize en dan nog een stuk Guatemala.

in Belize was er niets meer te zien tot de grens met Guatemala. Daar waren we rond een uur of een. De Nigeriaan kletste honderduit me Lau. Hij moest examen doen in Guatemala stad en zou vanuit Flores de nachtbus naar de hoofdstad nemen. Bij de grens weer het gebruikelijke tafereel. Paspoort en dokken, nu 19,50 US Dollar. Daarna de Guatemalteekse kant.eerst weer formulieren invullen, dan stempels halen. Kleine jongetjes toonden ons de weg voor een dollartje.

Verder ging het weer, nu duidelijk omhoog. De temperatuur zakte gelukkig. En na lang rijden liepen we Flores binnen. Na wat omkoperij bracht de chauffeur ons bij het hotel.de kamer stond weer voor ons klaar. Maar nu de quetzaaltjes, het nationale geld hIer. De pinautomaten weigerden weer en we hadden honger. Na veel de weg vragen en dito mislukkingen vond ik een Cambio. Wel illegaal maar goed ik kreeg queztzaaltjes voor mijn dollars. Lau had nog steeds niets.. Wat blijkt hier: je kunt enkel pinnen met een creditcard. Nergens gelezen in de Lonely Planet, maar het is zo, dankzij wat hulpvaardige Gringo'à die Laurens aanschoot.

Daat moet je dan wel eerst kilometers voor lopen omdat je niets van die Walt Disney pinautomaten snapt; zuiltjes van plastic met felle kleurtjes en onduidijke teksten. Meteen wat biertjes gekoc en een lekker etentje. Morgen zien we weer verder want dan gaan we naard Tikal!

Super chill

dat was het vandaag. Een rustige dag, genieten van de stranden, de palmbomen en de zon. In de verte een knalblauwe oceaan en heel ver weg het rif waar grote golven tegenaanbeuken. Vanochten eerst maar eens ontbeten met zicht op dit moois. Voor zes dollar all in kun je niet tobben. Inderdaad, overal liggen kokosnoten, maar Lauens was op iets anders uit.

Op de strip, het strand waaro je moet zijn was een blik Hollandse meiden opengetrokken. Afgestudeerde meiden uit Utrecht lagen ineens naast Laurens. Een kolfje naar zijn hand en meteen contact. Ik stelde voor maar te beginnen met insmeren Maar dat deden de dames zelf. ik moet mijn billen nog doen sprak er een zodat we bereidwillig wat plaats maakten. Een van de tantes had o het Lorens gezeten en kende onze school wel.

In THE Pool stalen drie Qamerikaanse schonen de show, de een met een gebreide bikini. De ene na de andere cocktail dronken ze dankzij hun rijke broodheren. Een voerde zelfs een paaldansact uit langs de parasolpaal van het rieten barretje in het wate. Een zat al aan Laurens voet, maar hij las door in zijn tijdschrift Geografiie. You are so boring zo besloot de aangeschoten blondine..geen zachte kokosnootjes voor Lau vandaag ondanks zijn protest You even do not know me...

tijd om dus maar eens gauw weg te gaan hier. Vanmiddag de tickets gekocht voor Flores-tikal. Morgen om kwart voor zes op want de boot vaart niet om half negen maar om half zeven. Ons kamertje is een zweethok. Geen airco maar een grote ventilator die ik toch maar wat harder liet draaien ondankshet lawaai dat hij volgens onze geoloog zou maken. De nacht duurde lang omdat beneden de Canadezen aan een bierspel bezig waren en stomdronken aan het lallen waren. En de temperatuur tikte de dertig graden aan.

Nee morgen is alles weer anders en dat is maar goed ook. Het oude Cay Caulker van 15 Jaar geleden is veranderd. En we moeten opschieten want door de stijging van de zeespiegel kan het eiland er over een jaar of 30 zelfs niet meer zijn...

Tandje terug

gelukkig zijn we Beilze stad kwijt. We voelden ons das niet erg op ons gemak. In de avond hebben we toch een paar rare snuitet's gezien en vanochtend kon op de bank een kerel zijn handen niet thuishouden toen Laurens in de rij stond. Je moet je hier niet laten afleiden is de boodschap. Want dan slaan ze hun slag.

Met de superspeedboot zijn we om half 11 vetrokken naar Caye Caulker. Een twintigtal kilometers over het water scheren met iets van 50 km per uur. Na drie kwartier ben je er en kom je in een andere wereld. inderdaad hier gaat alles een tandje terug. Geen verkeer meer maar golfkarretjes, zanderige straten en veel mestiezen Met Bob Marley outfit. reggae is hier de enige muziek die je hoort behalve bij de jongerensoos aan de zuidkant.

Laurens keek zijn ogen uit en had het continu overs superchill en erg vet. vanuit de aankomststeiger zie je al de rijen palmen en de strandjes die het minieilandje omzomen. Overal kokosnoten op de grond en veelkleurige winkeltjes. Het is wel erg uitgebreid vergeleken met 15jaar geleden. Toms Cabin moet er nog zijn maar is nog niet gevonden...

Een paar dagen rust dus. Vanmiddag naar de zuidkant gegaan waar Laurens zich vergaapte aan de meiden. In alle maten ruim aanwezig. Hè joh moet je zien daar. Toch echt niet normaal? Rustig aangedaan vanmiddag wat chillen en zwemmen. Lau had nog oogcontact gehad met een chick maar het werd niets. Daarna wat eten, en genoten van de lucht van de barbecuers. Hier komen we wanavond terug..helaas waren ze er niet meer.

Laurens heeft zijn eerste joggingrondje er opzitten aan het einde van de middag. Te warm en mer rode koontjes kwam hij terug. Ondertussen wat gekletst met Canadezen uit Halifax. Echt alles een tandje lager hier en morgen ook! Lau wilde perse terug naar De Split, het zuidelijke deel, in de avond. De chick van vanmiddag speelde nog in zijn hoofd. Meer dan een bar en wat groepjes hangjongeren hebben we niet meer gezien.

De Canadezen zijn nu luidruchtig aan een kaartspelletje begonnen, hun vlag hangt onde de veranda van de eerste etage van ons hotelletje en de ventilator staat de kamer wat af te koelen.Tijd om nog een Belikin biertje te pakken en dan in de warme kamer wat te gaan soezen..

Nee, reisleider wordt nog even niet hoewel Alex net als mijn zus me daarop attent maakten. Mocht het vervoer in ons land daadwerkelijk in de soep lopen danken ik wel adviezen uitbrengen .

duveltje in een doosje

Vanochtend brak de eerste echte reisdag aan. Bijna 450 km naar het westen. Ook de klok moet weer een uurtje terug. Met de taxi naar het busstation. En ja hoor de chauffeur wist de weg. We hadden de kaartjes al dus niks kon ons gebeuren.nou ja niks ? Bij deze reislocaties reist een duveltje mee. We waren er ruim te voren dus tijd om nog wat voor onderweg te kopen en met wat andere reizigers te praten. Een kwartier voor vertrek kwam Laurens op het idee te vragen waar onze bus eigenlijk stond. En die stond dus klaar op een ander busstation.

In allereil naar buiten met de reisbagage en de taxi gepakt .Vlug vlug, maar natuurlijk zat er weer een slome pick-up voor ons. Zeven minuten voor vertrek rolden we de terminal binnen. Gelukkig is het hier midden Amerika dus rustig aan maar. Na tien minuten reed de bus rustig naar achteren om de lange reis te beginnen. Wel erg boos op die taxi die ons verkeerd had afgezet. Alles drie keer vragen is hier de boodschap.

de reis naar Chetumal verliep probleemloos. Een erg luxe reisbus met toilet achterin, natuurlijk weer de bekende lawaai-films maar goed dat kennen we nu wel. Het landschap was erg eentonig, enkel bossen en nog eens bossen. Ruim vier uur later zaten we bij de grens met Belize. Een taxi bracht ons naar de terminal voor de Beliziaanse bussen. En ja hoor nog steed de bekende schoolbussen... Een stuk of zes naast elkaar.

lange pijpen van bussen met kleine raampjes en een open achterdeur. Een stevige Beliziaan vroeg meteen geld en was blij met twintig dollar elk. Voorlopig ben ik even de pinautomaat want Lau moet nog pinnen. Morgen heb ik al het geld zegt Lau. Het komt allemaal goed. Dus maar even wat eten en onze laatste Pessos opgemaakt. Pollo asaro of gebakken kip met limonade. Iet's van 150 peso's of dollars. Toen ik 21 dollar moest betalen heb ik maar even met de kassajuf gebabbeld Het zou dus 11 dollar moeten zijn. Je moet hier ook al op de kleintjes letten.

met veel geraas zette de dikke schoolbus zich in beweging. Tussen de dikke dieseldampen door zagen we de laatste Mexicaanse stad achter ons wegglijden. De wind blies door de lange buspijp want alle raampjes zorgden voor een goedkope airco. In de bus enkel donkergetinte Engels sprekende mestiezen uit Belize. Voor vertrek prees een lokale Beliziaanse nog haar merkwaardige koopwaar aan.

De bus kacheltje langzaam maar zeker naar de grens, eerst de Mexicaanse. Daar moesten we alleen ons paspoort laten zien en even 25 dollar betalen. Daar ging mijn winst uit het restaurant. Ook Lau keek me smekend aan. Om te vermijden dat hij moest achterblijven is de pinautomaat weer aangezet, uiteraard met behoorlijke interest. Verder ging het tot de Beliziaanse kant. Daar moest alles uit de bus en door een grenszone heen. Wat gaan we daar doen en waar gaan we verblijven? Niet de meest vriendelijke vragen. Ik zei dat we duikers waren en op de caye gingen snorkelen. Toen mochten we door

De oude schoolbus werd weer gestart, bagage door de achterdeur en..ineens zat de bus vol met louter mestiezen. Waar ze vandaan kwamen is me een raadsel. We moesten toen wel rechts gaan zitten in de zon want Mestiezen zijn ook niet gek. Als door horzel gestoken peerde de bus er uit. Hier mag alles want de wet is er wel maar dat is het dan. Met 115 km per uur, trucks inhalend vloog de bus door het nieuwe bijzondere decor. Veel suikerriet en citroenboompjes. Bij de halte Orange Walk was het improviseren. De halte was wegens werkzaamheden aan de weg verplaatst naar een buitengebied met een oude loods.

Een en al stof werd bij binnenrijden opgeworpen en waaide door de busraampjes. Pruttelend zweeg de dieselmotor en enkel lokalen waaronder een dame met een enorme derrière wurmden zich door het gangpad, meteen gevolgd weer door de verkopers met kleine limoenen, smeltenwaterijs en zakjes met een erg onduidelijke beige vloeistof. Of we ook wat wilden. Vragen keken we ze aan zodat ze maar weer verder liepen.

De schoolbus scheurde weer verder door het landschap.nu door een onbewoond gebied. Dat waren enkel rechte wegen waardoor de bus haar vaart versnelde. Via de gpszag ik dat we bijna de 120 aantikten. Wel mooi want dat zijn we zo aangekomen maar of het veilig was in die rammelkast? Door de toegenomen wind werd de buspijp een lange föhn. Het was onnmogelijk elkaar te verstaan. Gelukkig konden we de klok een uur vroeger zetten zodat we toch rond vijf uur aankwamen.

belize stad is niet de meest veilige steden in de omtrek. Een wandelin in de avond wordt afgeraden. Een vriendelijke buspassagiers bracht ons naar het hotel vlak aan zee. Snel ingecheckt en naar de bank Dollars halen lukt pas morgen maar vast wat Beliziaanse dollars gepind;het was al donker en allerlei vreemde types verschenen op straat. Niet de meest aanlokkelijke mensen zodat we snel wat aten en meteen daarop de veilige hoteldeuren achter ons sloten. Morgen weer een relaxdag. Met de boot naar het veilige Caye Caulker!

Dagje Playa

Vadaag dus even een rustdag. Dat hadden we wel nodig. Maar hier hebben we het nu wel gezien. Strand en winkeltjes met opdringerige VerkopersInderdaad, je leert ze wel kennen hier. Het gaat vooral om massage en reistijden naar Chitzen Itza en waterparken. Vanmorgen maar eens uitslapen tot acht uur maar dan ben je ook klaarwakker. Het is bij julie dan weer zeven uur verder.

Maar even ontbeten in de dure vijfde straat. Maar kwaliteitje. Prima capuchino en croissantjes au Chocolat. Laurens zat al achter de laptop. We hebben kennisgemaakt met de Spaanse buurvrouw uit Sevilla. Die kwam net uit Cuba van een tripje. Daarna het centrum maar eens in. Niet de vijfde straat dat is alleen maar geld. Een mooie wandelpromenade met veel ditjes en datjes. Op zoekmaak een bank voor Laurens, een ontbijten voor hem en dan op naar het busstation.

inderdaad, Pierre in de avond moet je in de disco zijn en niet in een suffe bus. Wat een mazzel! We kunnen een Adobus pakken naar Chetumal. Vier uur karren tot de grens met Belize voor 22 US Dollar pp. Daarna moeten we maar zien om in de hoofdstad te raken. Maar er zal daar ongetwijfeld een lokale bus rijden. Om kwart voor twee in Chetumal en dan een uur of drie naar Belize stad. Het hotelletje aan de haven verwacht ons al..

Vanmiddag was de zon ineens weg. Een enorme wolkenpartij bouwde zich op enorme bloemkoolachtige stratuswolken dampen als een witte wollige taart omhoog. In de verte een donkergrijze lucht. Die bereikte ons niet maar een witte wolkenstraat benam ons de grote hitte. Ideaal voor het strand. Wat fotootjes gemaakt voor mijn zus die me een regenachtig tuintje apte..

Daarna no in het zwembadje van ons appartementje gedoken. Een minibadje met lauw water onderaan onze kamer. Wat een luxe voor dertig eurootjes per nacht. Even wat wasjes en hup, relaxen voor vanavond. Weer eten in het stadje maar niet meer naar die kwal van het Cubaans restaurant van gisteren. We gaan eten waar Laurens vanochtend ontbeten had. Goedkoop en lekker.

Nog wat andwoorden op de reacties.

Alex: we zaten inderdaad drie kwartier voor vertrek op de luchthaven, maar we moesten nog door de controle. Gelukkig duurde het instappen erg lang zodat we even op adem konden komen.

Pierre: nee geen Turken meer. De eigenaar van Ibis Dusseldorf was Turks en hij kende wel iemand die het vervoer zou verzorgen. Twintig euro heen en ook weer terug. Ik denk dat hij wel is komen opdagen maar veel te laat. Weer een lesje voor de volgende keer. Vooral het vinden van een parkeerplaats kostte tijd en ook meer centjes straks.

ook heel opmerkelijk bij de douane in Mexico. Je moet allerlei formulieren invullen. Ook voor aan te geven mogelijke verboden dingen. Dat is dus nee, nee, nee enz. Kom je bij de man van Niets aan te geven geef je het formulier af dat hij meteen wegmikt. Dan moet je op en rode knop drukken die automatisch groen licht geeft . En.. Dan mag je door! Dan weet de beambte dat het goed is...wat je ook bij je hebt zullen we maar zeggen....

Vamos a la playa

We zitten al op onze tweed locatietheater Playa del Carmen. Nog 50 x toeristiser dan tien jaar geleden.vde drukte en de prijzen pakken je aan. Een bolletje ijs voor omgerekend vier euro ins geen uitzondering. We zijn daarnet gaan eten op de hoofdstraat en ik bestelde een gerecht met gehaktballetjes dat dacht ik want het voorgerechten bestond uit 10 hele kleine balletjes met een dipsaus. vijf euro verder. En ik maar denken dat het door de prijs een hoofdgerecht was...

Vanochtend een rustige dag. Uitslapen tot acht uur. Maar dan is het bij jullie al vier uur. Het is even wennen die tijd hier. Wat eten in de Mall in de buurt en dan naar de Adobussen voor vertrek. Een rustige reis in een aircobus behalve de film die opstond. Kinderen die in nood waren door een overstroming. De bus genoot behalve wij. Dus gauw de iPods aan. Onderweg kwam het ineens met bakken uit de hemel. Een tropische moessonbui.

In Playa was het al weer droog ook al stonden de diepgeladen nog op straat. Het vinden van ons hotel Adelina staat gelijk aan een speurtocht uit Wie is de Mol? de taxi zette ons al in de verkeerde straat af en de locale wezen ons nog verder weg. Vragen, weer vragen maar niks hoor. Uiteindelijk kwamen we er achter dat op de reservering ook een telefoonnummer stond.

De eigenaresse verzocht ons in een oranje barretje te wachten op haar komst. Mijn GPS was ik vergeten te raadplegen die wees ons ook al de goede kant op, een afgesloten wit appartementengebouwen in de straat bis tussen de 39 en 40ste straat. De bazin verbleef daar niet maar kwam enkel op afroep. In de oranje bar zaten we inmiddels al aan de koele drank.

de bazin was een Weense die genoot van het Caribische. ze had niets met het Prater waar de viooltjes bloeien, zo bevestigde ze mijn vraag. Het hotel is enorm. Op de derde vloer is een huiskamer met keuken, een badkamer en achteraan een slaapkamer. Morgen komt er links van ons nog een paartje bij. In de kamer is het echte ongeveer 35 graden. In de slaapkamer staat de airco nu op 22 graden. Het bed is niet al te groot dus Laurens was ongerust omdat hij veel in slaap draait. Afijn we zien wel.

het strand was niet wat ik ervan verwachtte Veel zeewier aan de kant maar verder was het heerlijk en prachtig blauw water. De kiekjes zullen strak de rest doen. Morgen gaan we achter de bus aan naar Belize stad. Ook weer een aVentura omdat er enkel een snelle nachtbus gaat. Laurens had al uitgezocht dat we ook al via een andere bus naar Cozumel gaat en dat we aan de grens een lokale bus kunnen nemen. We hebben een hekel aan reizen in de nacht.

Morgen weer een vrije dag hier en dan weer verder. Het is hier behoorlijk warm dus we zullen er toch aan moeten wennen. Dat was het weer voor vandaag. Ik wil even de reacties lezen maar Lau wil eigenlijk nu al gaan slapen....

va

Mexicaanse roulette;

Vanochtend was het zover ! Op naar de Amerikaanse taco's en sombrero's.de Turkse chauffeur van het Ibis iin Düsseldorf zou ons om 7uur oppikken maar dat pakte verkeerd uit. Om kwart over 7was er nog niemand en het vertrek naderde.ook de baas van het hotel was nog niet, dus in allerijl zelf naar het vliegveld gereden. We hadden nog iets van een uurtje en een half. Maar dan moesten we al wel de stoelriem vast hebben. .

kris kras weg op en af, en bij de vertrekhal de long stay opzoeken. Je hart gaat sneller kloppen en ja hoor verkeerde afslag. Weer helemaal terug en de dichtstbijzijnde parkeergarage opgezocht. Nog een uurtje te gaan.. Natuurlijk alles vol dus vol gas naar het dak. Daar was nog een plaatsje over. Vlug vlug.. Alles afsluiten en weer te voet wegwezen. Rennen naar de terminal en de balie was al leeg .

toch nog iemand gevonden en we konden er nog bij. Het water stond op onze rug.snel naar de douane waar ook weer vele rijen stonden. Via een kabeltje dat een ambtenaar even openhaalde konden we er door. Rennen naar de gate en ja hoor nog op tijd. Geen plaats meer naast elkaar in het vliegtuig maar goed we konden er nog bij..Even bijkomen in de vliegtuigestoel; ik spreek met Turken niets meer af...

de vlucht was lang en saai zonder einde. De tijd glijdt met je mee en aan de ochtend komt geen eind. Ik kon gelukkig lopen want ik zat aan het gangpad. Een half uur te vroeg landden we op Cancun ja elf uur in zo"n kist Van 9 tot 8 in de avond.. We konden vrij snel door de douane en de tassen kwamen ook op de band. zou het nu tochtend gaan?

ook de taxi naar Ibis Cancun stond al te wachtrn.Lekker vochtig warm hier. Het hotel stond ook klaar dus ik denk dat we de problemenin Holland hebben gelaten. Cancun is geen leuke plaats. Veel beton en een lange lagune waar tal van enorme hotels staan. Veel Amerikanen hier. Met de bus zijn we degene lagune afgereden tot El Mirador, een uitzichtpunt op de oceaan. Prachtige kleuren blauw en ook zwemmen hier voor de locals. Ze moeten met de oude bus wel eerst langs de grote hotels. Je bent ongeveer een drie kwartier onderweg naar de eindpunt..

vanavond Pastores gegeten, ietsMexicaans Pannekoekies met gebakken en gesnipperd varkensvlees. De sausjes waren superheet. Net als de zon hier. Vanmiddag maar vast een litertje bier naar binnen geslagen.

morgen een makkelijke dag. een uurtje met de bus naarLaya del Carmen. Nu gaat het goede leven echt beginnen...