vulkaanuitbarsting Antigua

vanochtend gaan we weg hier uit Antigua. Gisteren wilden we de vulkanen om deze stad heen fotograferen maar al snel trokken er wolken voor. De Fuego, Agua en Acatenago waren amper te zien. We verwachtten er vanochten ook weinig van en inderdaad, de Agua zat weer bovenaan onder wolken. In de verte zagen we de Fuego en daarachter de Acanetango. Toen ik Lau op de foto wilde zetten vond op deze een flinke uitbarsting plaats, puur geluk, zonder wolken en op het juiste moment. Op de fotostrip wijst Lau in de verte naar de rookpluim. Met mijn nieuwe toestel kwam ik er veel dichter bij en zie je een enorme wolk uit de vulkaan komen.

Ik kan deze nog niet On line zetten, de techniek is via mijn toestel nog niet mogelijk. Dus nog even afwachten. Vandaag worden we afgehaald door Tropical association, als het goed is, en met een minibis naar Panajachel gebracht 60 km van hier. Even geen chickenbussen hier dus, en voor vijftien dollar pp kun je niet tobben.

Oude hoofdstad

Het is alweer zondag en we zitten in Antigua, de oude hoofdstad van Guatemala. We zijn de hele dag aan de kuier geweest en een bijzondere oude stad bezocht.

de reis vanuit El Salvador liep niet zoals gepland was. Gisteren was er een feestdag waardoor niet alle bussen reden. De keuze van Laurens om een rammelkous te pakken lukte niet omdat er teveel mensen op de weg waren. Via de zoon van onze bazin van Vila Napolli, de ons met zijn automaat de stad bracht vonden we het kleine doorgaande busstation naar Guatemala stad. Alleen moesten we nog even twee en een half uur rijden voordat de bus zou komen.

we hebben de tijd gedood door met die zoon naar zijn notaris te gaan en het voetbalstadion van Santa Ana te bezoeken waar het team aan het trainen was. Om half een reed de volle toeristenbus weg. Voor ons nog enkel twee plaatsen achterin ik zat naast een vreemd mannetje dat appeltjes aan het schillen en kauwen was. Heb ik weer. Ondertussen babbelde hij honderduit en kwamen stukjes appel op mijn arm die hij behoedzaam afveegde. Pffff, vijf uur te gaan naar Guatemala.

De bus werd druk bezocht aan de grens door verkopers, zo erg dat de meesten geplet werden tussen de stoelen. De dikke dames hadden het zeer moeilijk en hun manden vielen bijna van hun hoofd, de man schilde zijn volgende appeltje en de douanebeambte die daarna kwam nadat de verkopers waren weggejaagd, deed er een uur over om iedereen te identificeren. Ook Lau beklaagde zich over dit vreemde systeem.. Maar dat heb je met grenswissels hier. Eindelijk zette de bus zich in beweging om over een smalle brug te rijden, terug in Guatemala. daarna moesten enkel de paspoorthouders er uit voor de stempel.

nog een uur of vierr te gaan door een oplopend berglandschap, tot over de 2000 meter. De temperatuur zakte en de man praatte honderduit naast me toen ben ik maar begonnen over de pontificaten, hij was in het Vaticaan geweest en kende de Paus. Ik begon maar met deze en de man moest de data van de pontificaten raden. Dat deed hij met verbazingwekkende zorgvuldigheid. Het was een saaie bezigheid maar dat was de bedoeling. Bij het pontificaat van Paulus de zesde aanbeland viel hij in slaap en snurkte tegen mijn schouder aan.

na een lange rit kwamen we bij Guatemala stad. Ik hoopte dat we aan de rand het busstation zouden ontmoeten maar dat is hier natuurlijk niet zo Alles ligt in het centrum. Een verschrikkelijke drukke en vuile stad, met honderden auto's bussen en reizigers. Uiteindelijk reed de bus een soort gebouw binnen waar we eruit moesten. Taxichauffeurs stonden er al om de reizigersverder te brengen. Ook wij konden vrij snel weg, wat wel geboden was Er liepen tal van louche figuren ronde hier.

Lautens was gelukkig we hadden weer een rammelbus naar Antigua en nu een echte met twee zwaarbewaakte politieagenten en een schreeuwende busvuller. Dat lukt hem uitstekend want iedereen stond als haringen in een ton. wij zaten gelukkig. Toen de bewakers eindelijk weg waren zette de bus het op een rennen. De busvuller moest van iedereen de kaartjes hebben en door zijn dikke formaat zat hij regelmatig klem, wat en koddig gezicht bood.

uiteindelijk waren we rond half zeven hier in Antigua, natuurlijk weer aan de andere kant van de stad. Dat werd dus een tuktukje extra en dat bracht ons hobbelend over de kinderkopjes van de stad naar het hotelletje aan de rand. Geen borden of zo, nee gewoon een ijzeren poort met daarachter een vriendelijk meisje dat me meteen naar de telefoon leidde om haar baas die wel Engels sprak mij over het hotel te laten vertellen.

Dat was dus niet nodig maar ik speelde het spel maar mee Laurens was al meteen in de ban van het meisje en ik begon eerst maar eens mijn spullen uit te pakken en de douche in te duiken. Het was maar een simpel kamertje maar wat wil je voor 450 queztzaaltjes voor twee nachten. Daarna gauw eten Laurens had honger als een paard en wilde een forse eettent met veel voedsel. De gewone tenten werden overgeslagen en Lau beende met een nauwelijks bij te houden snelheid het stadje in over de hobbelkeien. Hij vond een friettentje waar hij meteen twee enorme bakken patat verslond. Morgen ga ik uitmaken waar we heen gaan.

na een rustige nacht met heerlijke koelte op deze hoogte was het vandaag een rustdag op zondag. Antigua is een heel oude stad die door de Spanjaarden is gesticht, met originele wegen en heel oude koloniale gebouwen. De stad is getroffen door vulkaanuitbarstingen van de Fuego en de Aguas waardoor uiteindelijk men besloot om naar een andere stad uit te wijken, Guatemala stad. Wij deden het echt rustig sand en bezochten wat marktjes, ruines en vooral ons stamcafé. Goede prijzen zei Laurens dus we genoten ervan. Ongeveer acht kilometer gewandeld.

Nu zijn we weer terug in ons hostel waar we in de centrale ruimte zitten, Laurens laat aan de vriend van het meisje Chris Zeegers zien, waar hij op lijkt. Dus even wat ongein. Vanavond naar een gewoon restaurant en morgen naar Panajachel onze voorlaatste stop!

Dagje Santa Ana

vandaag gaat laars inderdaad erg ontspannen. Morgen is alles weer anders maar dit nemen ze niet meer af. Zit nu in de patio aan een biertje, het eerste na een hele tijd. De teckel hIer schooit voor nootjes, Laurens zit weer aan Wereldwijs en de bazin doet inkopen voor het avondeten. De Iailaanse vlag wappert links van me. Een rustig dagje.

vanochtend verliet Laurens met de zoon van de bazin ons resort naar de vulkaan.Ik ken die dingen wel dus laat dat aan me voorbij gaan. Onderweg vroeg de knaap ineens vijftig dollar voor de excursie wat Laurens diplomatiek tot 25 dollar kon terugbrengen. Laurens is naar boven gegaan een na een uur de top bereikt. Het uitzicht reikte tot de Stille Oceaan. De krater was prachtig maar niet actief. Daarna zijn zijn ze naar een meer gereden.

ik ben met de bazin naar het stadje gereden. Eerst haar zoontje afzetten en toen naar het centrum. Wel veel militairen op straat. En geen toeristen. Wel jammer want er is niets aan de hand. De kathedraal was prachtig, het mintgroene theater geweldig koloniaal en het stadhuis wat eerst een kazerne was, indrukwekkend. We zijn ook nog het Casino binnengegaan. Dat staat nu bijna leeg omdat ze er geen bestemming voor weten.

uiteraard wat kleine snuisterijen gekocht op de toeristenpatio. En tot mijn verrassing kwam ik dat een Nederlands koppel tegen, dat zich ook over mij verbaasde. El Salvador staat in weinig folders maar het blijft schitterend. Mijn gastvrouw heb ik verrast met een aandenken van de markt, een LP met beschilderde achterkant voor haar snuisterijen. Met haar zijn we vervolgens naar de Supermercado gegaan om de plaatselijke producten te bekijken

vanmiddag was Lauens al weer terug en vertelde zijn verhaal aan het zwembad, onze hangplek, De temperatuur is heerlijk, en het water geweldig. Maar morgen moet het weer verder. De bazin stelde de luxe bus naar Guatemala voor (20 dollar) maar dat s niet voor Laurens. Hij geef de voorkeur aan de kippenbus, niet geheel tot mijn voorkeur, maar het is veel voordeliger.

We zullen steaks wel zien maar morgen wordt het weer een zware dag naar Antigua via Guatemala stad. Daarna is het relaxter ik heb wat vervoer geregeld van Antigua naar Panatachel, en naar de luchthaven, hoewel Laurens ook hier weer de locale sfeer wil proeven Maar dat is na morgen echt wel .even mooi geweest.

Paradijsje

vanmiddag zijn we een Paradijsje binnen gegaan. Het was al een relaxdag, weinig bussen op voorspraak van mijn zus en vanavond kip met spaghetti. Dat laatste zeker want dit kleine schilderachtige oord heet Villa Napoli in Santa Ana. Wel te vinden via google denk ik. We zitten buiten de stad tegen een berg aan en kijken over de omtrek in een tuin met tropische planten en een zwembad. Eindelijk eens even onderuit.

Vanochtend werden we rond negen uur wakker en ben ik met de baas maar even maa een panadera gegegaan, Lau sliep nog even door. Het was weer flink warm, te merken als je uit je airco slaapkamer komt. Het is hier allemaal spotgoedkoop, een broodje voor 50 cent en idem voor koffie. Da smaakt wel na een dag bijna niet eten gisteren. Mijn shorts zijn nu al te wijd. Is het nog ergens goed voor. Daarna naar de bank want ook hier kun je niet pinnen. Dat lukt ook dus we kunnen er weer tegen.

Een uurtje rijden in oude rammelbus, nu met predikers van Jehova en snoepjesverkopers. Tassen tussen het volk en Laurens zeer alert. Uiteindelijk kwamen we in Santa Ana aan, geen stad om trots op te zijn op de eerste aanblik. Veel oude meuk, en totaal afgeragde taxi's. Die laatste hadden we nodig om naar ons Bed en Breakfast te gaan, drie km buiten de stad op de weg alvast naar de grens.

De taxi zou zo uit elkaar kunnen vallen. Alles zat los en rammelde reparaties met tape en electriciteitsdraad. De chauffeur was nors en mengde zich in het drukke verkeer in een damp van autogassen. Lau moes de achterdeur links vasthouden. Ik zat voorin en klemde de voordeur vast. Bij Villa Napoli aangekomen wilde hij meteen het dubbele dus tien dollar Na wat gesteggel maar negen gegeven om van hem af te zijn.Ach we delen de som gewoon.

Een oprotte omhoog en een poort met erboven de Italiaanse vlag Het kon niet missen. Een zeer aardige dame met Italiaans accent deed open, ze spraak vloeiend Engels. Onze eerste kamer was Lau te klein dus ieder 10 bij betalen voor een grotere. Hij was viwas Blanca nog gewend. Vanmiddag lekker aan het zwembad geluierd. De lucht kleurdezig na vijven knalgrijs dus nu naar de buitenloggia

Ook dit zijn dus weer halve familie woningen. Drie slaapkamers met gezamenlijke keuken, lounge en buitenloggia. Vol met allerlei decoraties van de bazin. Een prachtig aangelegde tuin, terrasvormig. Het zwembad boven, ontbijt bij de prijs inbegrepen. Kijk dat zijn nu Peterbaas Reizen. Vanavond diner in de buitenloggia, kip met spaghetti. Morgen wil Lau de vulkaan beklimmen. Ik ga wel mee maar tot aan de voet, indachtig mijn oom Piet: kerken van buiten, bergen van onder en cafés van binnen bekijken!

Expeditie grenswissel

Of reisgoeroe's als Zeegers of Dessing dit ooit hebben klaargespeeld weet ik niet maar ik vermoed dat ze in hun gepamperde programma's dit niet uitvoerden..Gisteren hebben we dat dus voor elkaar gekregen. Drie landen in een dag met lokaal vervoer. Op dit moment zitten we in El Salvador, waar we drie dagen verblijven. Van alle verhalen over onveiligheid hier klopt niets. De mensen zijn erg aardig, het is er rustig en ook nog erg mooi.

Gisterochtend op tijd weg vanuit Copan, het centrale busstation was niet meer van een schuur met golfplaat. De baas verzamelde munten en biljetten en liet me een briefje uit Zaire zien, we hebben hem maar wat euromunten gegeven. De tocht naar de grens in het minibusje was relaxed. Niet te veel passagiers en flink doorrijden.

maar wat gegeten bij het grensstation, bief met smeltkaas en pikzwarte bonen met ei. Mijn maag speelde weer op. Het ging juist wat beter. Na inchecken in Guatemala stormden busondernemers op ons af om terug naar Chiquimula te gaan. Een onguur type en twee baasjes in Litegua uniform We kozen voor de laatsten. Met vol gas stormden we de berg af naar het stadje in het dal. Wel een behoorlijke tocht van meer dan een uur. het werd weer behoorlijk warm

ik besloot deze dag enkel maar even te gaan drinken en kocht in het stadje bij de wissel naar Escoupilas een flesje jus d'orange. Ik dacht te betalen met vijf Quetzal maar ik vergiste me in Lempiras. Terstond werd ik in de kraag gegrepen. Na luid protest in het Spaans, nu is dat wel heel handig als je het spreekt, redde me er uit. Ik moest haasten want de bus stond al te wachten. Toen we er heen liepen kwamen weer twee mensen van een andere bus op ons af. Zij waren beter. Mar de dikke man van de eerste bus won het pleit. Hij pakte handig onze reistassen beet, zeulde ze naar zijn minibusje en sjouwde ze meteen op het dak. Vamos a Escoupilas, riep hij uit.

Eigenlijk is het via gewone bussen onmogelijk naar de grens met El Salvador te reizen. Iedereen vertrekt hier naar Guatemala stad. Maar een Belg in Copan had ons op deze lokale kans gewezen. Toeristen hebben we hier niet meer gezien. " Escoupilas, Escoupilas,Escoupilas "riep de man snel uit terwijl hij staand in de deur van het rijdende busje de klanten lokte. Hij kletste het snel vol en hup daar ging het weer voor een paar uur. Laurens zat achter een ontzettend dikke dame die bij een busververkoper onderweg toiletpapier kocht. Wat daar de reden van was.... Naderhand stapte een man in die in de VS had gewoond; hij had wat aanspraak.

we moesten over een hoge bergkam heen en we stegen tot meer dan 1000 meter. in Escoupilas gaven we de busman wat dollars toen hij vertelde waar de bus naar El Salvador stond.dat was ook weer een minibusje. Laurens klom het dak op om de bagage vast te sjorren en hup daar ging het weer, de vierde minibus voor vandaag. De weg werd slechter en de ramen rammelden in de sponningen. De chauffeur scheurde van links baar rechts om mensen op te pikken en reed zelfs kleine Kampongs binnen waar hij amper kon keren. Na een helse rit verlieten steeds meer locals de bus. En ja hoor weer de bekende kilometerslange rij van vrachtwagens langs de weg. We zitten aan de grens!

Nu een land waar ik nog niets was geweest, vermeldde Laurens en uit puur enthousiasme trok hij beide roltassen snel totaan de slagbomen. Er onder door en geld wisselen.Hier alleen dollars. Dat is makkelijk. Laurens rekent snel een goede koers uit op zijn telefoon en hup, wat briefjes uitwisselen. Daarna weer uitchecken uit Guatemala en inchecken in El Salvador. Een vrouwelijke beambte wachtte ons op midden op de weg enhaalde een briefje uit Guatemala uit ons paspoort. We konden door zonder stempel tot droefenis van beide reizigers.

Aan de andere kant stonden honderden Salvadoranen bij de uitcheck te wachten, een geluk dat we daar niet hoefden te zijn. Daarna met een fel gekleurde zeer aftandse bus naar Metapan. Het kostte anderhalve dollar voor een half uur dat dat kan wel. Laurens had meteen chance met een Salvadoraanse en wisselde Facebook gegevens uit. Ik had even genoeg aan mezelf in de grote warmte.

Metapan is een prachtig koloniaal plaatsje, witte huisjes, mooi kerkje en een prachtig pleintje. het hotel Villa Blanca is schitterend met een koetspoort waardoor je op een patio komt met prachtig smeedwerk voor de ramen. Gauw inchecken en naar de kamer. Een verrassing wachtte ons, een grote kamer met airco en twee ruime bedden. Ik hen meteen na het douchen even gaan liggen en dacht, die Peterbaas komt morgen wel. Van de hotelbaas kreeg ik een roze drankje om mijn maag tot rust te brengen en dat lukte vrij aardig.

Honduras!

dat ik hier nog eens zou komen na 15 jaar. Alles is veranderd, de grens, het stadje, de drukte. Maar wat een toer om er te komen. Over een afstand van in rechte lijN 50 km doe je dus zeven uur. Allereerst die brug weer over, het lijkt zo makkelijk maar het is gewoon een hele hijs. Geniet van je koude zomer want ik kon hem gebruiken na die tocht. Het water stond na een half uur nog op mijn rug. Maar goed de airco-bus van Litegua kwam er na een tijdje aan. Eindelijk weer een normale bus.

het was heerlijk, die frisse temperatuur. Ik zat vooraan en genoot van de chauffeur die heel kalm aan zijn grote stuur draaide in zijn afgesloten cabine Terwijl hij belde, aan het appen was en daarna chips en limonade tot zich nam. Ondertussen haaalden we een grote truck met Inflamable in. Ik zal de vertaling maar achterwegen laten.

na uren rijden, we moesten vanwege een bergketen helemaal om Copan heen, kwamen we in het stadje Chiquimula, een allegaartjes plaatsje met een krioelend centrum vol mat. Brommertjes en tukjes. Hier moesten we eruit want de bus ging niet verder de bergen in. Alles moest over in een minibusje met weer locale, de gebruikelijke venters in de bus en tot mijn verbazing ook nog een pastoor die kwam preken. Hij had weinig kans want zijn zoete woorden werden overstemd door de ijs en koekjes verkoopsters met hij ijle stemmen.

Het mudvolle busje zette aan en eindelijk konden we naar het oosten naar Copan. Smalle bergwegen en kleine stadjes werden aangedaan en soms moesten mensen uitstappen midden in het groen, waar niemand woont. Na anderhalf uur bereikten we Jocotan. Hier moesten we de bus uit. Mar de grens was nog 20 km verder. Ik naar de chauffeur maar die sprak zo snel dat ik gewoon in het Engels begon op boze stem. We hebben tot El Florido betaald en we gaan er potverdorie heen. De kale bustier was ineens weg en een dikke beambte van Litegua kwam binnen. We bleven gewoon zitten. Hij bekeek de kaartjes en sprak datget goed was. Deze bus gaan naar de grens.

Meteen daarop stapten weer allerlei andere mensen in die graag naar de grens wilden en ook hun gelijk was gehaald. de nordse kale driver kwam druk en onde aansporing van Laurens "Gas op de plank" reutelde het busje het kleine Pipo-dorpje uit. Onderweg talrijke mensen die rechtop achterwerken op vrachtwagens staan. Een nog voordeliger manier van reizn dus. Na dik een uur kwam de grens in zicht. We moesten eruit en de bagage van hetero. Dan is het verdomde fijn dat Lau deze even liefdevol aanpakt.

De grens is helemaal veranderd. Was het vroeger een stoffige zandweg met verveelde cowboys, nu is het een groot asfaltterrein met talrijke trucks,bussen en auto's. Op naar de uit heck voor Guatemala. "Hello Peter", zo begon de beambte toen hij in mijn assortiment keek. You go to Honduras or Copan? Het verschil is geld. Als je echt uitcheckt betaal je meer, als je terugkomt uit Copan maar 6 Quetzal. Dat laatste dus. Daarna komen de geldwisselaars. Met dikke pakken Lempiras komen ze op je af. Gelukkig had Laurens de koers al berekend en kreeg we bijna wat we wilden.niet te veel voor twee dagen.

daarna naar de Hondurese kant met een groot bord Bienvenidos en Honduras. Gauw wat foto's alsbewijs gemaakt en dan naar de incheckkant.ookweer een splinternieuw gebouw met een ambtenaar die zes dollar per persoon vroeg Laurens had al betaald en ineens was de man weg. We zijn toen maar gegaan omdatik mijn stempel al had.

weer een heel gezeulmet die roltrap tot over de grens. Dat stond al een hondurees busje klaar dat binnen de korts tijd ookweer mudvol zat. Het was jammer dat ze de passagiers niet konden stapelen. Na een kort ritje waren we er eindelijk. Het hotel was vlakbij en keurig in orde met airco. Morgen gaan we weer weg want Laurens heeft zijn missie volbracht. Alles landenbwoeker zie ik hem nou niet zo meteen als welzijnswerker in de jungle werken.

copan is een prachtig koloniaal stadje met veelkleurige huisjes. Mooie straatje van natuursteen en een prachtig kerkj maken des dagdroom compleet. Morgen wacht ons de grootste uitdaging, de toch terug naar Chiquimula en dan naar Metapan in El Salvador.

Vol gas naar Livingston

vandaag was het weer een enerverende dag. Hangen in Nederland de kleren in de doucheputje te drogen dan wentelen wij ons in mooi weer en een prachtig uitzicht. Vanochtd mar eens een fruitsappen geplakt omdat mijn buik opspeelt. Tja wat wil je hier allemaal. Laurens maakte op het terras contact met een echtpaar dat kansloze kinderen in de jungle onderwijs wil bieden. Omdat we uit de onderwijshoek komen was de link zo gelegd..

Na wat heen en weer gepraat, stelde de man ons voor om naar Livingston te varen in zijn gehuurde jacht En onderweg eenRobeco te laten zien. we moesten enkel wat geld voor de benzine bijdragen. Ondanks onze problemen zijn we aangehaakt omdat het een mooie gelegenheid was te zien hoe zijn organisatie werkte.

De speedboot was er luxe en voorzien van een zeer krachtige motor. Wij achterin, het echtpaar voorin en in het midden de stuurman. Met een noodgangstuurde hij ons het Lago isobal op. Het is ongeveer 15 km naar Livingston dus dat mag geen probleem zijn. De wind is heerlijk en het wate aan de zijkant spatte in je gezicht. Ik kwam weer wat bij van mijn buikproblemen.

na een half uur varen kwamen we bij het indianendorpje. In grote ronde gebouwtjes van bamboe en riet waren leslokalen, met zelfs een whiteboard. Kinderen waren allemaal bezig hun tanden te poetsen omdat het rond het middag uur verplicht is. Verder daagde Laurens een leerling uit met een voetbal, waardoor het water weer bij hem naar beneden stroomde. We bezochten een keuken waar ze mais aan het weken waren voor de tortilla's die vrouwen nijver aan het pletten waren.

Daarna konden we in een kreek voelen aan het koude en warme, hete vulkanische water. Dat heb ik maar overgeslagen. daarna op naar Livingston met vol gas. Na de middag konden we wat eten en de projectleider ging wat medicijnen voor mij en zichzelf halen. Ondertussen gebeurde het wonder waar we al zo lang op hoopten. In de stadje konden we met de creditcard bij de Banco Rural eindelijk geld pinnen, niet meer dan 1500 Quetzal maar vooruit het ging.

laurens vereffende zijn schuld en we hebben er maar iets op gepakt. Daarna in volle vaart terug van onweer dreigde in de bergen. Rond een uur of vijf waren we terug terwijl de wind nog in onze kop draaide. Gauw meer eens even gaan liggen en wat bijkomen. daarna heerlijk gegeten een licht maaltijd terwijl Laurens het overschot natuurlijk weer tot zich nam.

ondetussen barstte het onweer los. Een fikse tropische bui. Maar we zitten onder de overkapping. Morgen weer een lange dag. Naar El Florido en Copan. Of we daar ook schonen zullen ontmoeten weet ik niet. De romantische dame met flinke opmaak en grote wimpers heeft zich niet meer gemeld. Geeft niet want we zijn aardig afgedraaid.

Morgen weer een luxe bus, het zit er weer aan, voor die twee rijke vrijgezellen!

Mooiste plekje op aarde

Zo begon Laurens, toen we hIer aanbelandden in RIO Dulce aan de brede baai, omzoomd door geweldig groen en zicht op een enorm meer in de verte. Het terras grenst aan het water en af en toe komen er prachtige boten voorbij. Een heerlijk briesje maakt alles compleet. Laurens zit nu echter met zijn hoofd in de TV want het is Mexico Jamaica om de Copo Oro. Het geluid van de reporter overstemt iedereen en het is gedaan met de rust. Laurens schuift echter wat meer aan. Ik zelf ben maar even aan de rand van het water gaan zitten waar de zwoele avondwind de warme dag verdrijft.

Het was weer een harde reisdag vandaag. We hadden door geldprobleem getroffen niet meer de keuze om een goede reisbus te nemen. Met een tuktukje zijn we vertrokken naar het busstation in de ochtend Ongeveer 220 km hebben we te overbruggen. De tuktuk was niet al te comfortabel maar de bus nog minder. We moesten genoegen nemen met een aftandse Amerikaanse reisbus die bij ons al vijf keer was afgeschreven. voor 120 Quetzal waren we koopman; iets van tien dollar pp.

Uietraard vertrekt hier alles veel later en in de warmte wachtten we geduldig het vertrek in de bus af. Eindelijk kwamen de verkopers met hun onduidelijke waar, van gebakken platanos tot vreemde vruchten. Om gezondheidsredenen maar even alles afgeslagen. De bus stond al een flinke tijd warm te draaien en het werd nog warmer achterin door de motorontluchting. Ook de uitlaatdampen mengden zich met de brokjes ananas die een Mayavrouw snel naar binnen speelde.

eindelijk het vertrek! Een gejuich ging op bij de Gringo's en steunend en krakend ging de bus achteruit. Nu gas er op en een borrelend geluid nam toe tot een halve storm. Elkaar verstaan lukte niet meer, maar de wind kwam eindelijk binnen door de klepperende zijramen en de reis werd wat draaglijker. Maar wat wil je, zo'n reis voor 10 dollar. Laurens verkneukelde zich erop.

de reis duurde en duurde, veel stoppen en wisselen van locals met meloenen, zakken pampers en jengelende baby's. Het werd steeds warme onder me en dat was geen wonder De totaal uitgescheten motor moest zijn hitte kwijt via ontluchtingsgaten. Ik nam alles maar voor lief en hoopte op een pin-wonder in Rio. Achter me in de bus hing een groot kruis en ik bad Jezus er van af.

na vijf uur was iedereen totaal van de kaart, de vele stops, de ellendige toppes (verkeersremmers) maakten ook de locals van slag. De bus moet soms ineens fel remmen en stapvoets er over heen. We kwamen uitgewoond in RIo aan. uitstappen lukte nog net met bagage. Maar nu naar de Backpackers, ons hotel. Het stadje is een grote doorgangsstraat naar het zuiden. Enorme Amerikaande trucks en minuscule tuktukjes wurmen zich door deze straat onder een duidelijk waarneembare laag van uitlaatgassen.

We zaten vlakbij onze verblijfplaats en Laurens stelde voor even te lopen. Geen probleem na zo' n dag, Echter dat werd wel een hele opgave. De brug is een halve kilometer lang en loopt op tot meer dan vijftig meter. Rustig maar achter elkaar over jet smalle voetgangersPad. Naast de enorme trucks. Aan de ovekant zagen we inderdaad de Backpackerslodge diep onde ons verschijnen. Het uitzicht was fabelachtig. Een enorme vernauwing in het meer voor de brug en in de verte een grote rivierdelta.

beneden aangekomen werden onze geldprobleem minder. Ik kon met Creditcard betalen! Dat scheelde wat op mijn omgewisselde voorraad dollars. Ik kon weer eens wat meer kopen en een betere bus bestellen naar El Florido. Bagage in de kamer gedumpt en meteen naar het terras. Aan het water, heerlijke rust en geen dampen. Hier hebben we het voor gedaan, het mooiste plekje op aarde. Ik stelde Laurens voor om hier maar te blijven. Onder het genot van een ijskoud Gallobiertje

vanavond even naar het stadje geweest. de brug weer over en het ronkende stadje in Laurerns was inmiddels aan zijn veertigste fles water begonnen en liep drinkend door de straten. gauw een goede bus geboekt naar de grens met Honduras. helaas het is zondag en de banken zijn gesloten. Laurens zag ineens dat er voetbal was op TV. Hij dook een rampzalig oud eethuisje waar hij een keus maakte uit nauwelijks te ontcijferen menugegevens. Verder waren de dampen in het eethuisje ook niet mijn keuze. Na enig diplomatiek aandringen zijn we naar een Pollo-tentje gegaan waar Laurens zes boutjes naar binnen werkte en ik twee. Buiten een nimmer aflatende stroom trailers, wagens met koeien en bouwmaterialen.

Na wat aandringen zijn we weer gegaan en de brug weer over. Eindelijk ons paradijsje weer opgezocht. laurens heeft nog wat gevoetbald met wat gastjes op een basketbalveldje onder goedkeurend oog van een local. "Muy technico" zo mompelde hij goedkeurend. Hij kon zo het elftal hier in en leeftijd is hier anders dan bij ons. Druipend van het zweet gleed Laurens onder de douche. Ik heb zelf een wit wijntje uitgezocht voor 15 Quetzal. Dat kan wel voor twee dollar.

Dank voor alle reacties. Lau heeft me een etentje beloofd op de laatste reisdag mits hij geld heeft natuurlijk anders moet hij het weer lenen. Hopelijk is er vandaag weer veel leuks voor te lezen. Franc, vanuit deze hele mooie plek ook de groeten aan Eva en Afke.

ik merk dat het bij ons niet zo geweldig weer is. Maar ach na twee weken is dat weer voorbij natuurlijk. Het idee van Alex ga ik aankaarten hier. Wellicht kan Laurens geld pinnen om zijn creditcard die men hier accepteert. Laurens is nog steeds onder de douche. Vanmiddag had hij weer chance met een voluptueuse Guatemalteekse. Ik heb hem aangeraden voorlopig enige distantie in acht te nemen. Maar zijn woorden kwamen steeds weer terug op de dame met mysterieuze oogopslag.

Iedereen, jo-an, moeder Jan en Pierre heel veel groeten. De wind is heerlijk hier op het terras en de tweede witte wijn is al bijna op. Vanuit deze mooiste plek ter wereld denk ik aan jullie en geniet nog even van deze zwoele avond waar de overkant zich siert met kristallen lampjes terwijl een salsadeuntje langzaam via de houten vlonders naar ons toedrijft.