Anapurna!!

Wat een bofkonten zijn we vandaag. Vanmiddag klaarde de lucht ineens op en zagen we de top van de Anapurna 1. De rest hebben we ook gezien en ook nog als toetje de Christelle, een heilige berg waar je niet op mag. Enorm indrukwekkend omdat je de toppen van een flinke laagte ziet (1000 meter). Het zijn enorme bakbeesten, grimmige witte gevaarten met gekartelde. hellingen. Niets voor een damesleesclubje. Flarden wolken spelen om de ijzige toppen en het weer veranderd er razendsnel. Kom maar, schijnen de bergen te roepen. Nu begrijp ik iets van de drive van de bergbeklimmers.

Vanochtend zag er er nog niet naar uit dat dit zou lukken. Flarden mist speelden om de toppen en druppelende regen maakte onze drogende was op het teraas weer natter. Na het ontbijt zijn we met de chauffeur gaan wandelen door het stadje Bandipur. Achter ons hotel is cement en zijn bakstenen gestort, oude vrouwen en mannen slepen een vrachtje op hun rug door het stadje. Erbarmelijk gezicht, maar wat doe je eraan?

Dat was dus Laurens. Na onze bergemoties is hij met een mand op zijn rug door het dorpje gelopen. Cement wel te verstaan. Loodzwaar en geen band om zijn voorhoofd. De sjouwster snapte er niks van en liep met lege rug achter hem aan. Dwars door het dorp moest de vracht gedropt worden bij een bouwplaats, gelukkig bergafwaarts. Trappen af langs verbaasde toeristen. Teruggekomen stonden de afdrukken van de banden op zijn arm. Zouden die ooit weggaan Peter?

Het stadje is erg oud en rustig Geen verkeer maar een handjevol toeristen. hele oude huisjes en stoffige tempels. De driver leidde ons om het dorpje langs berweggetjes naar beneden. Een voetbalveld met spelende jongens. Dat kon Laurens niet laten. Shirtje uit en spelen maar. Ik heb wat acties op video vastgelegd. Maar lang houd jehet hier niet vol Ondanks de hoogte van 1000 meter ga je zweten als een otter.

Terug naar het dorpje en met de driver wat gegeten in een klein eethuisje Kip Cowmein Supperlekker met Everest bier. Maar toen kwam het. Ineens klaarde de lucht op en werd tot onze verbazing knalblauw. De driver stelde voorde plaatstelijke berg te beklimmen Iets van 400 treden naar de top. In de verte trokken de bergen ineens open en Lau stond te jubelen Voor het. eerst in het echt de Himalaya. Een ongekende luxe in dit regenseizoen. Je zag de toppen boven de wolken komen als een langerekte reeks.

De enorme Anapurna 1 was de baas, wat een immens bakbeest. Wat lager dan de Everest met zijn 7700 meter maar indrukwekkend. Lou poseerde honderduit voor de bergen en daarna nog eens De driver maakte reeksen foto's. Heb zelf wat gefilmd en kon verrassend dichtbij komen. Ook de foto's zien er geweldig uit. De dag kon niet meer stuk.

Vanavond weer inpakken voor Pokhara.Morgen om 10.30 vertrekken. Tot nu to een geslaagde reis!

Snelle Max

Voor de zomerstop is dit het laatste weekend van de Formule 1. T' is maar dat je het weet. Ik zou dit nu niet weten maar Lau is in rep en roer. Dagbestedingen moeten worden afgestemd op het kijken naar de GP in Duitsland want snelle max rijdt daar rond. Als hemels cadeau voor hem rijdtr de GP op een aanvaardbare tijd hier Kwart voor zes. Op dit moment is Lou met allerlei kunstgrepen op zijn laptop bezig de GP in beeld te krijgen. Met flinke vaart loopt hij met iPad en lapto op en neer naar een gunstig WiFipunt. TV is geen optie hier in de rimboe, we zitten inmiddels in Bandipur dat als een kraaiennest op een bergkam ligt. Heel ver weg doemt een enormbergmassief op, De Anapurna nadert.

Gisteren was het een trieste dag in Nagarkot. De wolken reikten tot het hotel en de mist was nat en miezerig. Andre had ons een gids gestuurd, Suja. Hij zou ons wat schooltjes laten zien. De jongen van 15 met arm in het gips zou dat niet moeten doen maar hij wilde geld verdienen voor zijn studieboeken. Als Nepalees was hij erg handig bij de afdaling naar de rimboe. Schooltjes liggen hier op de gekste plekken en soms een uur gaans voor de kinderen.

Amper beneden aan het pad met gepolijste zwerfkeien aangekomen barstte er een enorme bui los. Ondanks de parapluutjes uit China moesten we bij een bamboehuisje schuilen. Gelukkig kwam de eigenaar en vrouw thuis en werden we binnen genodigd. Golfplatendak met bamboe verstevigd, povere inrichting met een trapnaaimachine. Maar erg gastvrij en we zaten droog Onder de thee die we kregen liet ik wat beelden van onze reis zien.

Toen het opklaarde, zijn we verder gegaan en kwamen we bij een Private School. Hier moeten de leerlingen voor betalen. De klassen waren prachtig versierd met muurschilderingen en er liepen wat vrijwilligers uit Spanje rond. Het schoolhoofd gaf ons watt rijstepudding. Op zaterdagen zijn de scholen in Nepal helaas gesloten.

Verder ging het weer steeds verder dalend over het keienpad dat inmiddels meer een modderbaan werd. Lastig lopen dus met de jongen erbij ging het niet supersnel Ook ik had zat te halen. Lou maakte zich al zorgen Om kwart voor zes zouden de trainingen beginnen. Verder als maar verder naar beneden In Nepalees Oralo oralo. Ik maakte me meer zorgen over de te verwachten stijging bij terugkeer.. De daling werd steeds scherper Nog steeds geen schooltje.

Na dik een half uur zag Suja in de verte de eerste huisjes van het dorpje Baluaparti. Dat lijkt dan dichtbij maar is ontieglijk ver. Brommertjes en karren haalden ons in Verder ging het weer. Bij de eerste huisjes aangekomen, was de school binnen 5 minuten te bereiken. Maar dat zijn Nepalses minuten. Ineens zette de daling zich zeer zwaar in Door een stijle glibberige geul ging het naar beneden. Dat wilde ik niet, maar Saju stelde voor toch verder te gaan en via de gewone weg terug te lopen. Het werd een bezoeking eerste klas

Na wat lokaal eten in een golfplatenhuisje, wat het was wist ook Lau niet . Bolletjes en rare vleeshomjes. De school in dit dorpje is van de staat Gewone kale lokalen met povere ijzeren stoeltjes en bankjes. Trappen buiten om naar boven zonder reling, ach je ziet het al voorj je.Nou dat was het dan. Wat fooi gegeven en nu op voorspraak van Laurens terug!! De GP!! Mokkend (Lau) moesten we via de Lange weg omdat die wat minder stijl was. Maar wel prachtig met rijsveldjes en alcoholstokerijtjes.

De tocht verder naar boven was bar, kijken waar je loopt, modderig en steil. Suja hielp af en toe ondanks zijn arm. Lau had het niet nodig De GP trok hem naar beven Na enige uren zwoegen kwamen we aan de rand van Nagerkot. Lou wilde wel alleen maar wist de weg niet. Ik moet toch maar eens wat aan mijn conditie gaan doen. Doornat hemd, modderige schoenen, doodop maar ... we waren op tijd! Als een blok met enige kilos minder om kwart voor tien in slaap gevallen in een donkere kamer De stroom was uitgevallen. Verstappen was 4e in de training dat is veel beter zegt Lau.

Vandaag weinig te melden Een reisdag van Nagarkot naar Bandipur 150 km door het Nepalese land. Dwars door een mistig berlandschap, twee uur dwars door de heksenketel Kathmandu en daarna door prachtige bergwegen met een rivier net als in de Ardeche. Daarna smalle wegen om te klimmen naar Bandipur Ook hier kreeg de chauffeur enige aansporingen op op tijd te zijn. Er waren wat spannende inhaalacties op de bochtige weg te melden, inderdaad.

Het hotel hier is weer geweldig Vrij landelijk maar met heen supergroot terras. We waren ruim op tijd voor de GP. Lou meteen naar de baas voor TV. Daar stond Nepal Sport 4 helaas niet op, Van alles geprobeerd, gebeld met andere hotels, niets. Daarna de iPad en de laptop, naar boven, naar beneden helaas niets werkt Ik bespaarje Lau' s opmerkingen. Lou berust zich nu. Verstappen maakt een pitsstop en ligt nu eerste zo verzucht hij. Ik relax me heerlijk in de zon van gisteren en laat het allemaalvan me afglijden...

Nepalees halfuurtje

Weg uit de drukte van Baktapur. Gisteravond moesten we zowat een uur wachten, zittend op de grond van een voordelig restaurantje Er was maar een pitje in de keuken, een flinke tafel vol nepalese schransers voor ons en een nestje mieren dat ons de kriebels bezorgde. Niet duur maar je weet waarom..

Vanochten stond de gids die ik nu al Mr Bistari noem aan de lobby met de chauffeur.We moeten echt zeggen dat Andre alles goed geregeld heeft. We waren vlot de stad uit en mijn halfuurstrekkingkje zou zo beginnen Maar eerst zouden we de Changdutempel bezoeken. Die had ik 5 jaar geleden ook gezien. Een tempel vol met gelovigen, harakrisjnamuziek en toeristen. Nu niets van dit alles. De omtrek lag in puin en de centrale tempel was zwaar gestut. Het was een ghosttempel geworden Niemand op mee te praten,geen hindoegebeuren...

Na een halfuurtje begon de trekking. Mr Bistari stond al in de startblokken. Ach een halfuurtje en dan klaar. Maar ook hier weer zijn Nepalese halfuurtjes anders. De weg klom aardig omhoog en bleef maar klimmen Leemplassen en steenklompen zorgden voor de nodige variatie. We moesten langs een langgerekte bergwand lopen met een behoorlijke stijging. Wat wil je anders in Nepal. Toen we na een uur nog liepen bleek er nog een halfuurtje bij te komen. Nepalees halfuurtje..

De tocht was wel prachtig en in de verte zagen we Changdu verwdwijnen. We liepen een geweldig bos binnen waar stamvolken hun geiten hoedden. Op de weg een behoorlijke zwarte slang, geen black mamba gelukkig. Tijdens de daling weer wat bijgekomen. en inderdaad, na anderhalf uur waren we bij een groezelig eettenje waar de chauffeur van de Tata zich al met zijn handen tegoed deed aan een rijst met curry. De cola was 35 cent dus er werd flink gedronken. Een nepalees met roodgekleurd gepermanent haar hield de wacht en Lou viel in love op knappe nepalese in felroze sari met blauwe band om de buik.

Helaas voor Laurens stond Mr Bistari weer klaar en begon deel twee van hun voettocht. Nu moet er gestegen worden naar 2200 meter. Tijd om de taxi maar eens op te zoeken. Voorin deze keer, best grappig want op mijn plek zou een stuur moeten zitten. De tobbers sleepten zich omhoog en wij reden over gehavende stukken weg met flinke happen eruit naar Nagarkot. Beetje link soms langs de randen zonder veiligheidsrails. In het begin zagen we al een bus die honderden meters naar onder was gestort. Maar de chauffeur was alerter en na een halfuurtje waren we boven.

Hotel Eco doet nog het meest aan een tibetaans klooster denken. Lange gangen met gele wanden en kapjes boven de deuren. Maar eens gedouched met koud water (monikken) en de was gedaan. Daarna lekkere rijst met curry gegeten tegenover in Hotel Dragon Na twee en een half uur kwamen de dampende sporters boven. Bistari ledigde meteen de helft van mijn Everest bier en Lou omarmde mijn resterende curryschotel.

Het uitzicht is prachtig hier maar helaas veel bewolking vanwege de regentijd. In de verte zie je uitgestrekte bergkammen die meestal schuil gaan achter mistgordijnen die uit het niets opdoemen. ook de temperwtuur is hier wat frisser. Gelukkig blijft het droog. Op de kamer is een balkon en je kunt dus lekker buitten zitten. De wifi is wel behelpen hier. We zien het wel Morgen maar eens naar dat schooltje als het niet te veel klimmen is. Vanavond teten in Eco Hotel. We moeten nu al gaan bestellen. Voor 8 euro incl drank ben je hier al lang klaar!

Nepali-English

Nepali blijft lastig voor ons We kennen wat woordjes als Namaste (Hallo) en Biistari (Rustig aan). Maar voor de mensen hier is het natuurlijk lastig om Engles te spreken, de meesten een handje vol en de verkopers natuurlijk veel meer. Dat laatste hebben we vandaag wel meegemaakt in dit Museumstadje. We hadden een dagje vrij dus hebben wat aan sight-seeing gedaan om maar vast met Engels te beginnen. Van alle kanten komen ze op je af met gebedsmolens, kralen en koperen rommel. Gelukkig zijn we geen souvenirjagers dus lopen we gewoon door.

Het stadje ziet er nu al weer aardig uit. Er is al veel opgeruimd en de meeste tempels staan nog overeind. Wat is ingestort zijn vaak de huizen van bewoners die het niet nauw namen met de bouwvoorschriften. Arme woningen liggen nog vaak wel in puin en dat blijft even zo omdat de bewoners zijn weggetrokken.

Bakhtapur was vroeger een belangrijk handelscentrum en dat zie je wel aan de voorgevels van de huizen in verschillende Europese en Aziatische stijlen. Het is een mengelmoes van Chineesse, Khmer, en Europese stijlen, met natuurlijk veel Nepalees. In de ochtend wordt je al gewekt door de vele bellen die bij de Shivatempels rinkelen. Het was weer droog weer dus een toer door dit stadje.

Alles was bekend voor me, de vele pagoda's, tempels en straatjes. Niet bar veel toeristen, wel veel veel Fransen en zelfs twee dames uit Nederland gezien. Lau was er vooral om de schade op te nemen van de aardschokken veel foto's met scheuren en ingestort materiaal. De vrouwen sjouwen de stenen aan, de mannen metsetlen. Er is heel veel gestut nu wantt men vreest nog steeds nieuwe schokken. Een tempel zijn we opgeklommen voor een mooi overzicht van de stad. Nu mag er even niks gebeuren...

Aan Cappuchinobars geen gebrek Wel duur voor de dames uit Haarlem naar voor 165 roepies draaien we ons hand niet meer om. Nog wat kennis gemaakt met inwoners die de schokken hadden meegemaakt en Lau heeft zelfs een armbandje gekocht bij een in glinsterd rose kleed gehulde dame van zijn leeftijd. Dat mag in de krant Laurens die iets koopt! De lucht ging dreigen dus op naar onze Colabar aan een pleintje. Amper op de sofa's geploft op de eerste etage of een flinke lange regenbui barstte los. Wij zaten eerste rang en zagen iedereen wegvluchten..

Na een uurtje en twee dampende kommen kip met noedels was het weer droog We konden weer! Vanavond eens friet met cordon bleu na al die rijst en noedels. Everest Icebier voor slechts 240 roepies! Wel geen stoelen in Lau' s budgetrestaurant maar zitten op kussens. Net als de Romeinen aanliggen. We zien het wel. Nog gauw wat geld gewisseld en of ze het wisten, daar waren de verkopers weer!, een zeer hardnekkige met Gurkhamessen, kromme dolken in foedraal. De man zat zowat op mijn rug

Weggevlucht op een lokaal marktje met kleding en haarbostels kwamen twee knapen op me af Eentje wees, de ander zijn vriend. Het waren studentren die Engels willen leren. Of ze een boek mochten kopen. Dat hebben we maar voor een keer gedaan. Maar geen geld geven; zelf meelopen en betalen. Nepali English voor 900 roepies Uiteraard gaat Peterbaas weer afdingen De handel stopte op 600 roepeis; iets van 5,80 euro. Mannekes blij, Peterbaas blij; toch weer aan ontwikkelingswerk gedaan. Engels is niet makkelijk voor Nepalezen...

De paden op..

Vanochtend voor ons in alle vroegte op 7 uur vetrokken uit Kathmandu. Op naar Bakhtapur de museumstad. Maar niet rechtstreeks, er wacht ons een trekking van een kilometer of twaalf. Niet over de gewone wegen want daar worst je als een bokking gestoomd door de langsrazende vrachtwagens van het Indische merk Mahindra. In onze Tata reden we na wat files en klimmen in een klein stadje met smalle hoge huizen die allemaal los van elkaar staan de rimboe in.

Het blauwe karretje ploegde zich door ombegaande wegen van dikke oranje modder die toch ook weer door kleine busjes, scooters en auto's worden gebruikt. Dat leidt tot vreem de tafrelen want soms is er maar een blubbergang mogelijk waar iedereen tegelijk doorheen wil. Door de overvloedige regenval van de laatste dagen waren de sporen nog dieper geworden en dreigde de kleine Tata vast te komen zitten.

Na zeker een uurtje scharrelen kwamen we bij een plaats waar echt geen doorkomen meer aan was. Midden in een boerengehucht zijn we maar uitgestapt om de wagen wat lichter te maken. Maar grote bussen en weer veel vrachtwagens drongen zich voor en ploegden zich er wel doorheen. We zaten vast in het einde van de wereld: het dorpje Panauti Vanaf een hoogte goed te zien en erg fotogeniek.

Rugzak en tas uit de auto. de chauffeur maakt rechtsomkeert en onze trekking begint wat sneller. Dat was wel even pech hebben We zouden nog een kilometer met de Tata moeten klimmen, maar dat zat er niet in. De gids die we ook hadden en met ons meeliep wist wel een binnenweg. Een raad: neem nooit een binnenweg als je gaat klimmen Die zijn smaller en veel steiler. We zouden langzaam gaan volgens de besnorde Nepalees die erg op Louis Persijn leek. Bistari bistari, langzaamaan was het devies. Niets was minder waar.

Zowel Laurens als snorremans snelden naar boven. Kreeg ik eerder van Lou nbog te horen dat ik door minder foto's te maken wat sneller kon gaan, zat ik er nu helemaal vast. De weg was zo steil en hoog dat ik het nu wel helemaal goed vond. Onder aanmoediging van Laurens lukte het nog wel wat maar bij een boederijtje aangekomen was het even gedaan. Ik ben weer gewoon foto's gaan maken en bouwde mijn eigen tempo langzaam op We waren nog niet op de helft dus liet ik me niet meer gek maken. De gids volgde me en Lau riep van boven. Zo ging het omhoog.

Wel prachtige foto's en videobeelden gemaakt! De natuur is overweldigend mooi en ongerept. Na een uur klimmen en veel vochtverlies was het einde shortcut. We stonden weer op de weg. Wat een heerliijk gevoel dat je weer wat normaler kon lopen. Bij een kraampje maar eens even twee flessen suikerwater ehhh Cola gebruikt Dat geeft energie. Een bus kwam voorbij met volop mensen op het dak Uniek voor een foto; tegelijkertijd ging een hond er met mijn zak met broodjes vandoor. De hond en de zak werd gevangen en ik kon mijn honger stillen.

Daarna een Tibetaans klooster bezocht. Prachtig gelegen in de bergen in in de verte de Himalaya tussen de donkergrijze woilken. Het klooster was vrij nieuw en zeer kleurrijk uitgevoerd met een gouden dak. tot aan de top van het klooster geklommen. Ik ken ze wel van Tibet waar we ooit naar Ganden zijn geweest. Meteen weer naar beneden want de regen dreigde weer.

Gelukkig geen shortcuts meer maar redelijke wegen. Natuurlijk toch weer met luidtoeterende Nepalezen. Net als in India hoort dit er dius gewoon bij. De weg werd na een poosje zelfs geasfalteerd. Maar de randen spelen nu al weer weg omdat er geen stevige bodem is. Uiteindelijk kwamen we bij een plek aan waar de Tata weer stond. Gelukkig was daar ook een restaurantje

Een Nepalees liet me zijn verminkte hand zien na de aardbeving.Erg, maar is was nu echt uit op 650 cl Everest Ice Beer. Voor een schappelijke prijs. De gids dronk wat met me mee maar ik had een loeidorst dus trok de fles naar me toe. Uiteindelijk kwam alles goeed; het bier was op, de nota van 280 roepies betaald en de Nepalees kreeg honderd roepies in zijn hand zonder duim. Op naar Bakhtapur!

Dit is een echt oud stadje; je meot zelfs 1500 roepies betalen als entree(alleen voor buitenlanders) Daarna naar het hotel dat door Andre keurig was gereserveerd. Heerlijk die douche. Over twee dagen is er weer een trekking naar Nagarkhot, maar die sla ik even over

Tasjee Delek

Niemand van ons kent deze begroeting. Spreek uit Tasjie Dielee.. Tibetaans voor Hallo. Vandaag zijn we naar de Tibetaanse Apentempel Swayambunath in Kathmando geweest.Meer niet Gewoon lopen en zien wat we tegenkomen. Inderdaad veel Tibetanen onderweg die ik zo begroette onder goedkeurende blik. Verkopers van allerlei slag proberen je borduursels, zingende kommen en leisteengravures aan te smeren. Maybe later.. Na een klein uurtje lopen doemt de Apentempel op, met niet meteen Lau's grootste vrienden, de makaken.

Er zou een klim komen van 365 treden en dat is al heel wat op deze hoogte. Beneden tusen de verkopers loeren de apen, velen met jongen op de toeristen. Ze zijn zo getraind dat als er een tasje opengaat ze denken dat ern voer uit kom. Bij enkele Chinese dames die zich wat wilden bijschminken zat er al een op de schouder. Ouk Laurens wilde iets uit zijn tas makken waarop er meteen een aap interesse had. Niet Tasjie Delee maar Tassie dicht Lau!

De klim volgde en onze sporter liet zich niet kennen. Ik bezorgde me meer om deverkopers en de leuke plaatjes onderweg. Maar je bent aardig afgeserveerd als je boven bent. Laurens liep daar al een tijdje rond met gesloten tas tussen de apen. Het uitzicht is geweldig. Je ziet de hele stad aan je voeten liggen, maar je adem moet nog even bijtrekken.

Overal verkopers met allerlei prullaria, loerende apen en rondwiekende duiven. De tempel had de aardbeving aardig doorstaan. Een bramaan was onder luid gerinkel met zijn belletje bloemetjes aan het strooien en takjes in jakboterthee aan het dompelen. Een grote rommelparij volgens Lau., Maar na een uurtje heb je het wel gezien. Weer naar beneden wat me aanmerkerlijk beter beviel.

Omhoogkijkend zag ik na een tijdje lopen een dakterras. InNepal zie je nooit terrasjes langs de weg omdat de Hindu's geen alcohol mogen. Op een dakterras zien ze dat niet want ze komen nooit boven Een uitgelezen plekje om een Gorkabiertje te drinken en een ommelet. De baas was erg vriendelijk en vertelde over de afgelopen aardbeving waar hij ook bijna het loodje had gelegd. Hij vroeg of we wat promotie met zijn nieuwe zaak voor toeristen wilden maken en snel liep hij met mijn telefoontje rond voor wat foto's ..

Over de brug naar de stad hing een tempeldak op helf zeven. De schokken moeten verschrikkelijk zijn geweest. Even de trap af en kijken dus. Meteen werd de aandacht getrokken door een brandstapel waar weer wat voeten uitstakken. Dat kennen we nu wel. Zelfs midden in de stad. Kinderen liepen er spelend en zingend langs. Een stinkende geit zorgde voor een overweldigende geur. Lau vond het echt heftig en was weer even onder de indruk..

In de stad gekomen kwamen we weer op een Boeddhaplein nu met een schooltje Lau zat voordat ik het wist al op de eerste etage in een klasje Een basisschooltje met veel kinderen allen in uniform Een meester was erg geinteresseerd in ons land Ik liet hem wat foto's zien. Rare driehoekige huizen zei hij. Hij doelde op de daken. Dat zie je hier inderdaad niet. Na een voetbalpartijtje van Lau onder toeziend oog vanb Boeddha op het plein op naar het hotel om de asresten van mijn lijf te spoelen. Een land hier van tegenstellingen, apen en vreemde gewoonten. Straks maar weer terug naar mijn driehoekig huis.

Morgen een reisdag met trekking van Kathmandu naar Bakthapur. We krijgen een gids en een chauffeur met privewagen Nu gaat de echte reis pas beginnen!

Brutale crematie-aap

Vandaag hebben we fietsen gehuurd om naar de crematie van de hindoes en de boeddha-stupate gaan. Eerst even naar de brrodjeswinkel geweest waar je ook heerlkijke cappuchino hebt. Daar kwamen we Laudi Langelaan tegen een oud-leerling van de school. Ze was van plan te gaan rondtrekken in de buurt van de Anapurna. Een afrader want door de regentijd zijn de kleine bergwegen glad en vol landverschuivingen.

Wij zijn per mountainbike vertrokken naar Pashupatinath. Er zou staking zijn vandaag maar we merkten er niet veel van. De weg is een groot computerspel waar uit alle hoeken kleine voertuigjes opduiken. Bovendien moet je links rijden. Gaten in de wegen, kruispunten zonder stoplichten, het is een grote rijstenbrij aan verkeer. Soms met stijle hellingen die ik maar even te voet deed. Na veel vragen kwamen we bij de tempel. Ellenlange vrouwen stonden in de rij om naar binnen te mogen Het is maandag en vrouwenfestivaldag.

De bedoeling is dat alleenstaande vrouwen offers aan Shiva brengen omde god goed te stemmen voor een bruidegom.Laurens aansporen was niet zo succesvol hoewel er mooie exemplaren bijliepen voorzien van rode stip op het voorhoof. Honderden nee vele honderden stonden voor je in de rij Helaas zijn we niet Hindu dus kansloos, tot opluchting van mijn zus die mij deze tantes sinds jaren afraadt.

De ingang van de crematieghats kostte 1000 roepies, iets van een tientje Dat geld gaat dan naar de Maoistiche regering. Dat wilden we niet. Na enig aandrinbgen kon ik een gids omkopen. Foei Peterbaas! Maar zodoende helpen we de locals beter. Lau vertrouwde het eerst niet maar ik ken deze plaats wel. Via straatjes, markten en nauwe steegjes kwamen we bij een brug. Die konden we oversteken en we kwamen aan de overkannt van de Ghats uit. Het barstte hier wel vande apen. De boy vluchtte weg met zijn 500 roepies en wij zaten eerste rang.

Hier moet je echt tegen kunnen. De overledenen werden in oranje gewaad gebracht, in de rivier gewassen en daarna op brandstapels gelegd. Ik was er al eerder maar Laurens werd het toch even wit om de neus. Maar de vele toeschouwers gaven hem moed. Pratend met een nederlandse toeriste uit Nijmegen had ik ook wat gefilmd en ondertussen had een van de vele apen de krentenbollen van Lau ontfutseld. Niks van gemerkt maar pas later gezien toen we schuilden voor de ineens neervallende regenbuien.

Eerst wat schuilen onder een tempeltjee waar men ons voorhoofd met rode verf en iets geels wilde beschilderen Nier echt het idee van Lau en mij. Algehele hilariteit van de oude hidoetantes toen ik een poncho aantrok Dat ding kwam uit een klein pakje en ze waren verblufd. Snel weg hier en langs de vele smachtende en offerende vrouwen naar de uitgang tot de enkels in de waterplassen op de weg lopend.

Gauw schuilen in de winkel en daar kwamen we achter de missende krentenbollen. Op mijn vraag of er hier hot dog of hamburger was werd stomverbaasd geantwoord. Dit is een heilige plaats met kerrie en rijst. De regen viel gestaag neer nmaar de tijd vloog. Om twee uur zijn we in de stromende regen met de fiets in de hand uit dit rariteitenkabinet vertrokken, in het kielzog gevolgd door een roepende Hindoe met nepalese pet. Hij wilde parkeergeld innen voor de fietsen die we achter de vrouwntenten hadden neergezet. Na vele honderden meters heeft Lau hem toch maar wat roepies gegeven. Doornat droop de arme man af.

De weg naar Buddanat was een regelrechte bezoeking Smal, stijl vool water, brommende hindoes in tempelkleding en vee. Onderweg tien keer de weg vragen. Overal wees men ons verkeerd. Ma na de twintigste keer stonden we ineens voor de ingang De Stupa is ontzettend groot maar niet te zien vanaf de weg. De entree was redelijk 250 roepeis pp. De regenjassen konden af en mijn meegebrachte handdoek bewees goede diensten. Wat een weg naar die Stupa. Gaten, diepe kuilen links rijden overal vekeer en wellicht ook nog wel Pokemons..

Links om moet je rond de Stupa lopen Hier geen hindoes maar de bekende roodgele monniken van Boeddha. De termpel ziet er vervallen uit na de aardbeving Alles staat in de steigers en de wanden zijn goen. Op de bovenfoto van deze reispagina zie je er een ongerept deel van.Tijd om eens wat te eten en drinken. Ook een dienst hebbeh we bezocht maar Lau was zo weg Te veel wierook. Uiteindelijk maar eens teruggereden want in de verte kleurde de lucht weer donkerblauwgrijs. Langs tentenkanmpen waar nog steeds ontheemden wonen van de aardbeving en daarachter een imposant hotel van Sofitel reden we weer door de toeterende massa.

Eerst komt eerst maalt, geen verkeer van rechts, recht van de snelste en gewoon doordrukken. Ik zie dit niet alle oudcollega's doen. Na een halfuurtje crossen en vragen, steile hellingen afdalend en opstijgend reden we de binnestad binnen. De dag zit er op en gauw een douche pakken Maar eerst maar even voor Lau gauw een broodje pakken Krentenbollen hebben ze hier niet..

Schrandere hotelboy!

Aan alle reisperikelen die we vanaf de coup in Turkije hadden kwam gelukkig een einde. De reis met Turkish Airlies verliep in de grootstmogelijke rust. Bij het inchecken op Schiphol was het echt rustig aan de balie. Het vliegtuig was ook maar een kleintje en in een wip zaten we al in het land van Erdogan. Niks patrouilles of controles.Gewoon een kilometer door het gebouw lopen van de ene naar de andere kant in Istanbul. Buiten wel gigantische vlaggen langs de gebouwen.

Het gezelscahp voor Nerpal was anders. Geen Turken meer maar veel jongeren en zelf een par humanitary Aid-teams. De vlucht was zoals gebruikelijk lang en saai dwars door de nacht. Twee uur overstaptijd was een goede keuze, om half zeven in de ochtend tikte het voorwiel aan op het Nepalese asfalt. Dit is hier allemaal in klein formaat, kleine gebouwen, weinig drukte en sober.

Na de controles en wat geld wisselen stonden we buiten waar Andre, mijn oude reisgids uit de India Chinareis van 2011 ons al opwachtte. Beetje bewolkt hier maar gelukkig droog en 25 graden. De driver mengde zich meteen in het ramdrukke verkeer, nu moeten we links rijden. Wat relaxed nu alles geregeld is vergeleken met vorig jaar. Even wennen weer aan het verkeer waarin iederen op je af lijkt te komen onder luid geclaxoneer.

Ook het hotel Potala is een aanrader; wel op de vierde verdiepibg maar stevig gebouwd en de zware aardbevingen weerstaan. Doodop waren we wel, niets geslapen tijdens de lange vlucht. Even wat opfrissen en met Andre naar een koffiesalon met heerlijke croisants. Eindelijk een reis waar alles goed begint, Lekkere cappuchino en eerst maar eens wat bijkletsen Andre woont al heel wat jaartjes in Nepal en had de zware aardschokken in Chitwan meegemaakt De aardplaten stonden onder geweldige spanning in 2014 toe de zaak knapte. Schokken van 8.7 op de schaal van Richter met een geluid van een vrachwagen die hard over een drempel bonkte.

Na een aantal uurtjes slapen in dit geweldige hotel zijn we vanmiddag naar Durbar Square gegaan waar een aantal tempels is ingestort. Voor de toegang voor het plein moet je ook betalen; iets van 1000 Roepie. Dat hebben we maatr even niet gedaan en zijn we via smalle straatjes toch op het plein gekomen. Ik ken de weg nog een beetje hier. Een aantal tempels is inmiddels weg maar er staat ook nog veel overeind, zij het aardig ingescheurd. Veel is gestut. Allerlei gidsen drongen zich op en zelfs een maan die me een half uur achtervolgde met een vervaarlijk Gurkamet met krom lemmet. Waarschijnlijk imitatie

Om iedereen te ontvluchten zijn we naar een van de vele dakterras cafes gegaan waar je een geweldig uitzicht over het plein en de stad hebt. Je ziet ook dat de stad in een vallkei licht; overal langs de randen hele hoge bergen Tijdens het inschenken van een groot formaat Gorka bier maakte Lau me er op attent dat over een uurtje Max Verstappen in Hongarije aan zijn race zou beginnen. dat we ons moesten haasten om op tijd te zijn Met een riksja spoedde de arme driver zich over de rommelige en ramdrukke wegen terug naar het hotel. Lau had de starttijd al met tijdsverschil uitgerekend, iets wat ik me nauwelijks had gerealiseerd.

In de kamer hangt een luxe flatscreen waar Lau meteen een technicien op had neergezet om de sportzender te vinden.Dat lukte eerst niet maar na aandringen kwam er al een gevorderde monteur die meteen de airco aanzette. Onbder luide acclamatie van Lau zagen we een drieste Max rondscheuren die toen nog derde lag. Laurens is nu niet meer aanspreekbaar dus ben ik maar even aan het reisblog bergonnen. Toen de stroom ineens uitviel, wat hier vaak gebeurt was de kamer te klein. Enige voor mij weinig gehoorde uitdrukkingen passeerden de TV-salon.

Maar ook hier hielp der schrandere hotelboy weer. Beneden werd een stroomagregaat gestart zodat de Wifi en de TV op de kamer het weer deden Goed voor Laurens en de lezers van Peterbaas! Morgen blijven we in Kathmandu en gaan we fietsen naar wat bekende tempels en attracties!