Het seizoen loopt ten einde bij Meneer Phuc, ik ben nu echt de enige bezoeker. In het stadje zijn er nog wel genoeg westerlingen. Voor mij loopt het hier ook aardig af. Vandaag al een treinkaartje gekocht naar Hanoi. Er gaan drie treinen per dag dus geen hoog frequent spoor hier. De spoorbanen liggen er verlaten bij, af en toe een goederentrein. Bijna elke overweg heeft bewakers met vlaggen. Die schuiven dan lange hekken die op wieltjes rijden, over de weg. Er glipt hier niemand door de afrastering. Onder luid getoeter rijdt de dieselloc langs.

Eergisteren wat gaan fietsen en naar de Boeddagrot geweest hier om te hoek. Voor Chinezen is dit topprioriteit. Er is in het verleden wat belangrijks gebeurd. Wat is me niet gekend. Bij bezoeken hier wordt je als eenling gescand. Verkopers zijn niet zo erg, meestal de bekende ansightkaarten. Nee, erger zijn de zogenaamde gidsen. Meestal sluit ik me bij een groep aan zodat je niet wordt gescand; in dit geval een Franse groep. Maar de uitleg was zo langdradig dat ik besloot na een tijdje alleen verder te gaan. Meteen heb je dan een vrouw met punthoed op je dak. Ze praat honderduit, wuift je verkoeling toe en wijst in de grot op de obstakels.Tegenstribbelen helpt dan niet Je ben hun prooi. Boos worden in Azie is zeker not done.

Gelukkig was de tocht door een grot en langs tempels met een aardige klim niet lang. Boven komt uiteindelijk het bekende verhaal met de dure kinderen en de arme thuissituatie. Geef maar wat dan ben je er van af. Twee dollar isgenoeg Maar ze willen meer; massage kan er komen en veel uitleg Gewoon verder weglopen en geen oogkontact meer maken Ze druipen vanzelf af.

Gisteren met Lan naar de winkel geweest. Canipha is voor haar de topzaak Ik moest maar eeens wat sportkleding komen. Vooruit, hemd en broek in XXL want dat hebben ze daar. Als je een voetbalshirt wilt kopen hier past er niks. Alles te klein voor de lokale markt Ook de hele bubs in imitatie natuurlijk De dito korte broek en hempdje waren in knalblauw. Lan vond het mooi, ik niet Uiteindelijk ben ik met grijs shirt en broekje voor 16 dollar naar buiten gegaan. Mooi geweest. Grote winkels zoals bij ons ken je hier bijna niet. Het zijn allemaal bijna eenmanszaakjes. Ook het enorme gebouw waar we daarna met de brommer heengingen kent alleen kleine winkels met bovenin een grote supermarkt. Parkeergarages zijn hier alleen voor de brommers, het staat er dan ook vol van.

In de supermarkt is heel veel te koop De bekende Vietnamese vissaus wordt in grote vaten aangeboden. Ik zocht en vond een heerlijke DaLat wijn voor 6 dollar. In de toeristische centra is die al gauw 3 tot 4 dollar meer. Uiteindelijk even in een restaurantjee gezeten. ook de drankjes zijn hier anders Veel ijskoffie, maar erg sober. Soms zitten er ronde bruine bolletjes in Wat het is weet ik niet Capuchino kennen ze niet. Wel de sterke koffie met de mierzoete stroperige melk. De vietnamese thee is zoals al eerder vermeld niet de drinken zo bitter.

In de middag weer even gaan fietsen. Het is voor niks bij Phuc. De natuur blijft mooi. Even langs Tam Coc gardens waar Lan heeft gewerkt. Erg luxe en duur. Twee miljoen dong voor een nachtje. In de verte begon het aardig donker te worden dus snel terug.Die avond was er een verrassing Meneer Phuc heeft gezorgd voor de typische Vietnamese inpakavond.. Op tafel dunne velletjes gelatinepapier , een enorme moot vis met graat,rijst de bekende blaadjes van een struik en de eiersalade. De bedoeling is dat van alle bouwsteentjes een rolltje wordt gemaakt in het gelatinepapier. Dan krijg je weer de bekende mini loempia. Daarna dopen in een pittige saus en opeten. Meneer Phuc had rijstwijn op en was bijzonder uitgelaten. Ik had de fles DaLat aangesproken en meer tot mijn vreugde hoefde niemand.De jengelende kindern van mevrouw Tram maakten het tafereel kompleet. Gegarandeerd de oplossing voor een stevige nachtrust.

Vandaag is de laatste hele dag. Wat souvenirdingetjes kopen en een treinkaartje. Dat kost hier 50.000 dong minder dan als je in het hotel reserveert. Iedereen wil er hier op vooruigaan. Da nacht was toch erg luidruchtig Een enorme onweersbui kwam opzetten met veel gedonder. In de ochtend tijdens de fiettocht van 8 km naar het station stonden overal plassen Lastig want je moet af en toe naar het midden van de weg. En daar komen de toeterende brommers en vrachtwagens. Ieder voor zich hier. Het kaartje was zo gekocht. Je hebt wel een paspoort nodig maar die lag in mijn hotel Gelukkig was ook mijn EU-pasje goed genoeg. Geluk op het station want er kwam een ronkende dieselloc met personenwagons aan.

In de middag even wat inkopen gedaan in Tam Coc, en ja hoor de vrouw van de muziekwinkel was er weer. Ze had mijn drie uitgekozen CD's nog steeds bewaard. Na veel gezeur er maar eentje voor 100.000 dong gekocht. Ook nog een echt imitatie T-shirt van Nike voor 150 duizend. Daarna met de fiets langs Hinh. Het bier stond al koud in het kleine drinktentje. Twintig duizend is geen geld voor een Hanoi biertje Op haar telefoon luisterde Hinh naar de laatste Vietnamese toppers die ze ijverig probeerde mee te zingen. de regen viel weer dus geen spijt om morgen te gaan Het is mooi geweest en het gaat wat minder met mijn moeder. Straks maar eens afrekeken met Phuc Elf nachten dat worden miljoenen. Iets van 20 dollar per nacht dus dat valt uiteindelijk wel mee.

Hiermee is Peterbaas in Vietnam weer beeindigd. Alle inzenders hartelijk dank en op naar de volgende reis!