Vadaag dus even een rustdag. Dat hadden we wel nodig. Maar hier hebben we het nu wel gezien. Strand en winkeltjes met opdringerige VerkopersInderdaad, je leert ze wel kennen hier. Het gaat vooral om massage en reistijden naar Chitzen Itza en waterparken. Vanmorgen maar eens uitslapen tot acht uur maar dan ben je ook klaarwakker. Het is bij julie dan weer zeven uur verder.

Maar even ontbeten in de dure vijfde straat. Maar kwaliteitje. Prima capuchino en croissantjes au Chocolat. Laurens zat al achter de laptop. We hebben kennisgemaakt met de Spaanse buurvrouw uit Sevilla. Die kwam net uit Cuba van een tripje. Daarna het centrum maar eens in. Niet de vijfde straat dat is alleen maar geld. Een mooie wandelpromenade met veel ditjes en datjes. Op zoekmaak een bank voor Laurens, een ontbijten voor hem en dan op naar het busstation.

inderdaad, Pierre in de avond moet je in de disco zijn en niet in een suffe bus. Wat een mazzel! We kunnen een Adobus pakken naar Chetumal. Vier uur karren tot de grens met Belize voor 22 US Dollar pp. Daarna moeten we maar zien om in de hoofdstad te raken. Maar er zal daar ongetwijfeld een lokale bus rijden. Om kwart voor twee in Chetumal en dan een uur of drie naar Belize stad. Het hotelletje aan de haven verwacht ons al..

Vanmiddag was de zon ineens weg. Een enorme wolkenpartij bouwde zich op enorme bloemkoolachtige stratuswolken dampen als een witte wollige taart omhoog. In de verte een donkergrijze lucht. Die bereikte ons niet maar een witte wolkenstraat benam ons de grote hitte. Ideaal voor het strand. Wat fotootjes gemaakt voor mijn zus die me een regenachtig tuintje apte..

Daarna no in het zwembadje van ons appartementje gedoken. Een minibadje met lauw water onderaan onze kamer. Wat een luxe voor dertig eurootjes per nacht. Even wat wasjes en hup, relaxen voor vanavond. Weer eten in het stadje maar niet meer naar die kwal van het Cubaans restaurant van gisteren. We gaan eten waar Laurens vanochtend ontbeten had. Goedkoop en lekker.

Nog wat andwoorden op de reacties.

Alex: we zaten inderdaad drie kwartier voor vertrek op de luchthaven, maar we moesten nog door de controle. Gelukkig duurde het instappen erg lang zodat we even op adem konden komen.

Pierre: nee geen Turken meer. De eigenaar van Ibis Dusseldorf was Turks en hij kende wel iemand die het vervoer zou verzorgen. Twintig euro heen en ook weer terug. Ik denk dat hij wel is komen opdagen maar veel te laat. Weer een lesje voor de volgende keer. Vooral het vinden van een parkeerplaats kostte tijd en ook meer centjes straks.

ook heel opmerkelijk bij de douane in Mexico. Je moet allerlei formulieren invullen. Ook voor aan te geven mogelijke verboden dingen. Dat is dus nee, nee, nee enz. Kom je bij de man van Niets aan te geven geef je het formulier af dat hij meteen wegmikt. Dan moet je op en rode knop drukken die automatisch groen licht geeft . En.. Dan mag je door! Dan weet de beambte dat het goed is...wat je ook bij je hebt zullen we maar zeggen....